Δεύτερη συνάντηση με το ηλεκτρονικό darkwave του καλλιτέχνη που όσο πάει προτιμά τις γκρι σπηλιές των THE CURE των πρώτων ημερών (Faith) παρά τα ατμοσφαιρικά χωλ της Κεντροευρωπαϊκής techno. Αν στο ''Lost'' φαινόταν η αλλαγή από το ambient περιβάλλον των προηγούμενων άλμπουμ του σε πιο dark wave και ευρύτερες σκοτεινές μουσικές παράλληλα ή λίγο μετά από αυτές των SOFT MOON και IN DEATH IT ENDS, στο πρόσφατο,περσινό του άλμπουμ ''Fixion'' πατά πλέον, επί στέρεου εδάφους σε αυτά τα είδη.
Παράλληλα σαν έξυπνος παραγωγός που είναι αφήνει όλα τα ποπ στοιχεία των τραγουδιών του να κυριαρχούν μαζί με τα σκοτεινά beat και μπασογραμμές δημιουργώντας ένα άκουσμα οικείο σε όλους τους λάτρεις του Σκοτεινού ήχου αλλά καθόλου απόμακρο καθώς η μελαγχολία και η νοσταλγία που βγαίνουν από τα τραγούδια του δεν αφήνουν ασυγκίνητους και τους παλιότερους οπαδούς του άσχετα αν έχει μετριαστεί κάπως ο ενθουσιασμός. Την πρώτη φορά τρία χρόνια πριν (28.02.2014) μας είχε εντυπωσιάσει και μας είχε αφήσει καλές αναμνήσεις ώστε να κλείσουμε ραντεβού και για δεύτερη φορά στο μέλλον κάποια στιγμή που επιβεβαιώθηκε μετά τις άριστες εντυπώσεις του ''Fixion''.

Το μέλλον ήρθε λοιπόν στις 10.2 και να που τηρήσαμε την υπόσχεση. Ήταν σίγουρο ότι το σχεςτικά ακριβό εισιτήριο θα ήταν αποτρεπτικό για τον πολύ κόσμο να πάει για δεύτερη φορά να τον δει και γι' αυτό επιλέχθηκε προφανώς μικρότερος χώρος. Μαζί με τον TRENTEMOLLER και πάλι μαζί του ήταν ο T.O.M. And His Computer σαν opening act. Χωρίς να είναι τίποτε περισσότερο από ένας τυπικός παραγωγός που κάνει μουσική παράλληλης αισθητικής με τον Anders Trentemoller, ο Thomas Bertelsen ίδρωσε πάνω στα μηχανήματα του βγάζοντας υποβλητική electronica που ζέστανε καλά το χώρο για την επόμενη εμφάνιση.

Η αργή εισαγωγή του ''November'' εξυπηρέτησε καλά την ομαλή εμφάνιση της πλήρους μπάντας του Δανού και η σύνθεση ήταν αρκετά διαφωτιστική για το υπόλοιπο σετ. Αργόσυρτοι ρυθμοί, υποβλητική ατμόσφαιρα κατευθείαν από το ''Faith'' των THE CURE με hi-tech βέβαια απόδοση και έξυπνη μίξη. Αν διακρίνεται για κάτι ο Trentemoller αυτό είναι η έξυπνη προσέγγιση του, και σε σημεία, ευφυής, να προσαρμόζει τα αγαπημένα του ακούσματα σε μια περισσότερο γυαλισμένη εκδοχή που όμως δεν αφαιρεί τα συναισθήματα από την ουσία των συνθέσεων. Με τα υπόλοιπα δύο κομμάτια εδραίωσε τον ήχο του για τα καλά και οι πολύ καλά δουλεμένοι φωτισμοί καθώς και ο ξηρός πάγος βοήθησαν αρκετά στο να βρεθούμε σε ένα περιβάλλον εξελιγμένων '80'ς  με κόσμο όμως που δεν είμαι και τόσο πεπεισμένος ότι θέλει πραγματικά αυτή την εκδοχή του καλλιτέχνη άσχετα αν είναι απείρως πιο ενδιαφέρουσα.
Αυτό φάνηκε στο επόμενο κομμάτι, το ''Shades Of Marble'' του ''Into The Great Wide Yonder'' (2010). Ο κόσμος ανταποκρίθηκε ζωηρότερα, φέρνοντας με αντιμέτωπο με την μάλλον άβολη σκέψη ότι το κοινό μένει και εμμένει «στα παλιά» δίχως να δείχνει σημάδια αλλαγής.

Όμως η τουρ ήταν για την προώθηση του ''Fixion'' και έτσι άλλα έξι αποσπάσματα ακούστηκαν από το άλμπουμ, εξαιρετικά όλα, μόνο που στα ''Complicated'' και ''River In Me'' η θαυμάσια κατά τ' άλλα, αν και λίγο θαμμένη ηχητικά, Marie Fisker δεν κατάφερε να αποδώσει όσο η Jehnny Beth (Savages). Η ηχητική ποιότητα γενικά, δεν είχε προβλήματα, οι εκτελέσεις ήταν αρκετά δυναμικές και η ενότητα του σχήματος είναι αξιοθαύμαστη.
Προς τα τελευταία λεπτά δε του σετ με δύο εκρηκτικές εκτελέσεις των '' Still On Fire'' από το ''Lost'' (2013) και ''Circuits'' ανέβασαν την δικιά μου θερμοκρασία ψηλά αλλά χρειαζόταν o ο ρυθμός του παλαιότερων ''Vamp'' και ''Μoan'' από το ''The Last Resort'' (2006) να ξεσηκώσει την πλειοψηφία όπως την προηγούμενη φορά.
Στο δε ''Moan'' το συνδύασαν με την εκρηκτικότερη στιγμή της συναυλίας, και πως μπορεί να μην ήταν άλλωστε όταν το μίξαραν επί σκηνής με την εκδοχή τους για το ''What Else Is There'' των μέγιστων ROYKSOPP. Το σκηνικό άλλαξε άρδην και ο ενθουσιασμός είχε απλωθεί σε όλη την αίθουσα.
Στην προηγούμενη, πληροφοριακά, το ''Moan'' είχε συνδυαστεί για λίγο με το ''Lullaby'' (ναι σωστά, των THE CURE).

Στο encore ακούστηκαν δύο εξαιρετικές εκτελέσεις. Του ''Where The Shadows Fall'',τραγουδιού που κλείνει πολύ όμορφα το ''Fixion'' και  του '' Take Me Into Your Skin'' ( The Last Resort) σε σαφώς ανώτερη εκτέλεση από το άλμπουμ  που ήταν ότι πρέπει για  ένα πολύ όμορφο, χορευτικό, νοσταλγικό φινάλε.
Ήταν αναμενόμενο ότι ο Trentemoller θα έπαιζε εξαιρετικά, όπως και την προηγούμενη φορά και ότι  το Σαββατοκύριακο θα ξεκινούσε όμορφα. Αν δεν μας ταρακουνούσαν και πάλι οι Einsturzende Neubauten την επόμενη μέρα τότε θα είχαμε να θυμόμαστε ένα Σ/Κ με Trentemoller. Όπως και να έχει θα με ξαναδείτε και πάλι όταν έρθει για τρίτη φορά ο Δανός.

Trentemoller setlist:
November
One Eye Open
Never Fade
Shades Of Mable
My Conviction
Redefine
Trails
Complicated
River In Me
Miss You
Still On Fire
Circuits
Vamp
Moan/What Else Is There (Royksopp)
Where The Shadows Fall
Take Me Into Your Skin

Χρήστος Μίχος

Photos: Γιώργος Αργυρόπουλος