Κάποια πράγματα στη ζωή σου τα θυμάσαι πολύ έντονα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πριν 26 χρόνια, μικρό παιδάκι ακόμα, έχοντας μόλις αποκτήσει το πρώτο μου στερεοφωνικό με πικάπ, έκανα την διαδρομή Βριλήσσια-Χαλάνδρι σχεδόν τρέχοντας για να αγοράσω και τον πρώτο μου δίσκο.  “Θέλω αυτό το συγκρότημα με το τεράστιο όνομα που λέει το enola gay” είχα πει στον πωλήτή και το “organisation” των Orchestral Manoeuvres in the Dark έγινε επίσημα  με 180 δρχ. η αρχή μιας ευεργετικής-καταστρεπτικής εμμονής μου που ακόμα δεν θέλω και δεν μπορώ να ξεπεράσω. Εφηβικές ιστορίες, αυτό δεν θα ήταν το θέμα μας εδω? Αυτό φαντάζομαι ότι ήταν και για τους περισσότερους την ώρα που ανηφόριζαν τον Λυκαβηττό. Πόσοι όμως περίμεναν ότι εκτός από τα συγκινησιακά flashbacks θα είχαν την τύχη παρακολουθήσουν και μια πάρα πολύ καλή συναυλία? Οι ΟMD το ήξεραν και μας περίμεναν...

Φτάσαμε στον λόφο σχετικά νωρίς από φόβο μήπως πλακώσει κόσμος και δεν προλάβουμε ν’ανέβουμε με το αυτοκίνητο. Οι εποχές που η ανηφόρα προς το θέατρο ήταν διασκεδαστική έχουν περάσει ανεπιστρεπτί σκέφτηκα καθώς άναβα το 26ο τσιγάρο της ημέρας. Να βρούμε και κανά καλό καθισματάκι, να πιούμε το breezer με την ησυχία μας...Το απόλυτο rock’n’roll attitude δηλαδή...εεμμ.... Ευτυχώς όλα πήγαν όπως τα υπολογίσαμε, βοήθησε και ότι η προσέλευση δεν ήταν τόσο μεγάλη (κάπου 2000 άτομα μάλλον) και κατά τις 10 παρά οι Μarsheaux ανεβαίνουν στην σκηνή.

Ξεκινάω από το γεγονός ότι ηχητικά η επιλογή να ανοίξουν μια τέτοια συναυλία ήταν η καλύτερη δυνατή, τουλάχιστον όσον αφορά την εγχώρια σκηνή. Electropop ντουέτο, με 2 πολύ όμορφα αλμπουμς στο ενεργητικό τους, καλή αισθητική και μισή ντουζίνα διασκευές από την δεκαετία του 80. Η Σόφη και η Μαριάνθη εμφανίστηκαν ντυμένες ομοιόμορφα (ασπρο-μαύρο classy & classic outfit) και ξεκίνησαν το set τους με το opening track του peek-a-boo. Από κει και πέρα τα πράγματα μπερδεύονται... Σίγουρα τα video projections που έπαιζαν σε όλη τη διάρκεια του σετ τους είναι από εξαιρετικά ως καταπληκτικά, τα τραγούδια τους είναι απλά, όμορφα και ανεβαστικά και ο ήχος τους πολύ δουλεμένος. Ομως υπήρχαν στιγμές που η ένταση ήταν ενοχλητικά δυνατή (πρώτη φορά που τα db στο support band ηταν πιο πολλά από το headline) και σίγουρα χρειάζεται να δουλέψουν πολύ περισσότερο τα φωνητικά τους ειδικά όταν τραγουδάνε μαζί. Αρκετές φορές έμοιαζαν να χάνουν την τονικότητα και σε συνάρτηση με τον δυνατό ήχο η μελωδία πήγαινε περίπατο. Καλύτερες στιγμές η εκτέλεση στο “popcorn” που έκανε τον κόσμο να κουνηθεί και η διασκευή τους στο “pure” των Lightning Seeds που ακούστηκε περίφημα. Aφησαν για το τέλος το “empire state human” των έταιρων synthpop θρύλων Human League και μας αποχαιρέτησαν αφήνοντας ανάμικτες εντυπώσεις στο κοινό.

Ορχηστρικές μανούβρες στο σκοτάδι....

Με τα φώτα να χαμηλώνουν και τους πειραματικούς βιομηχανικούς ήχους του “architecture & morality” να πλημμυρίζουν τον Λυκαβηττό οι OMD παίρνουν την θέση τους στη σκηνή για πρώτη φορά στην Αθήνα αποσπώντας το αναμενόμενο θερμό χειροκρότημα. Η αρχή με το “messages” από το πρώτο τους album και η υπόσχεση ότι θα δούμε ένα greatest hits show αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα.

Tesla Girls, Forever live & die, If you leave, Talking loud & clear… ο κόσμος αρχίζει να ζεσταίνεται και η παρουσία του Andy McCluskey είναι καταλυτική σε αυτό. Αν και 50αρης πλέον, μοιάζει να έχει την φυσική κατάσταση 25άρη, επικοινωνεί καταπληκτικά με το κοινό, η φωνή του είναι δυνατή και ίσως καλύτερη από τους δίσκους, ενώ οι πολύ ιδιαίτερες χορευτικές φιγούρες του, είτε κρατάει το μπάσο είτε το μικρόφωνο, παραμένουν αναλοίωτες από το 1980. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι δεν κατάφερε να τις βελτιώσει καθόλου, αλλά αν μη τι άλλο είναι cult και υπέροχα διασκεδαστικές.

Κάπου στη μέση του set επιχειρούν ένα μικρό αφιέρωμα στο album τους “architecture & morality” και αποδεικνύουν πόσο καλή μπάντα είναι και πως η electropop μουσική είναι δυνατόν να παίζεται ζωντανά! Είχα χρόνια να ακούσω συγκρότημα που στηρίζει τον ήχο του σε synthesizers να έχει τόσο λίγα προηχογραφημένα. Με τα “Locomotion” και “sailing on the 7 seas” ένα μεγάλο party είχε αρχίσει να διαδραματίζεται στην αρένα και ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστο θέαμα να βλέπεις να χορεύουν 40ηδες δίπλα σε 18ηδες.... Είναι στιγμές που generation gap δεν υφίσταται και η μουσική των OMD έχει τη θέση της σε αυτό το παιχνίδι. Κράτησαν για το τέλος το “enola gay” όπου νομίζω δεν έχει νόημα να γράψω τι χαμός γινόταν (δείτε το πρώτο από τα 2 video πιο κάτω) και επέστρεψαν μετά από 2 λεπτά για το μοναδικό encore της βραδυάς που περιλάμβανε όπως είπε και ο McCluskey το τελευταίο και το πρώτο τραγούδι στην καριέρα τους.

Μετά λοιπόν το συμπαθέστατο “walking on the milky way” η κλασική εισαγωγή του “electricity” προκάλεσε ένα ιλιγγιώδες slide-show από δεκάδες 80s παρτυ, original ή revival, στο μυαλό όλων όσων βρίσκονταν στον Λυκαβηττό και επιτέλους ακούσαμε live ένα τραγούδι θρύλο από τους δημιουργούς του, έστω και με 27 χρόνια καθυστέρηση...

Στην έξοδο όλοι έμοιαζαν χαρούμενοι και ευχαριστημένοι. Κάποιοι γιατί ξανάζησαν την εφηβεία τους, κάποιοι άλλοι γιατί είδαν μια ιστορική μπάντα και μια πραγματικά εξαιρετική συναυλία. Στην πρώτη επίσημα συναυλιακή βραδυά του καλοκαιριού οι Orchestral Manoeuvres in the Dark ξεπέρασαν τις προσδοκίες και των πιο πιστών τους φίλων και μας έφτιαξαν την διάθεση για όλα αυτά που έρχονται. Και μιλάμε για το πιο φορτωμένο σε μουσικές καλοκαίρι της δεκαετίας, huh? Ας το απολαύσουμε λοιπόν...

 
Κώστας Μπρέλλας

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου