Ο ίδιος προτιμά για τον εαυτό του το σαγηνευτικό τίτλο "the One and Only Dark Star". Σ'όλη του τη ζωή απαιτεί και τραβάει όλα τα φώτα πάνω του, κυρίως την εποχή που η μουσική ζητούσε περισσότερους σκοτεινούς, επαναστατικούς αντι-ήρωες, με προφίλ αδικημένου κομπάρσου. Όχι μόνο για να τον τονίζουν περισσότερο αλλά για να μπορεί να παίξει μ'αυτά, να μπορεί να φωτίσει και να κρύψει ο,τι θέλει. Να εξαφανίζεται στην πηχτή σκιά απ'τα εκτυφλωτικά φώτα της σκηνής, και να ερωτοτροπεί με μια λάμπα τυλιγμένος σε απόλυτο ηλεκτρισμένο σκοτάδι. Κι όταν οι Bauhaus αποφάσισαν να σβήσουν για πάντα τους λευκούς προβολείς που ίδρωναν τα πρόσωπά τους σε μεγάλα θέατρα και βρώμικα στριμωγμένα club, εκείνος άρχισε και φανέρωνε περισσότερο τις αποχρώσεις αυτών που εμπνέουν, που γαληνεύουν ή ταράζουν την ψυχή. Κάτω απ'αυτά τα φώτα παίζει τους ρόλους της ζωής και της φαντασίας του, ως γνήσιος μαθητής του μεγάλου Bowie, φορά προσωπεία από λιγότερο πλέον make-up και στήνει τη μοναδική μυστηριώδη του επικοινωνία με τον κόσμο από κάτω. Με πιο υπόγειο και λεπτότερο τρόπο απ'ότι παλιά παίζει στο προσωπικό του έργο καταδικασμένος να ξεχωρίζει. Λιγότερο ως μοναχικός crooner και περισσότερο ως μέλος μιας ροκ μπάντας, πρωταγωνιστής που κάποιες φορές ιπποτικά παραχωρούσε το προσκήνιο στους υπόλοιπους, μα τα πάντα να επικεντρώνονται σ'αυτόν... Έτσι απαιτούσε ο ρόλος που τον έφερε στα μέρη μας. Μετά τη βαθιά του υπόκλιση, καταλάβαινες ότι τελικά και η λάμπα, και η οθόνη, το make up, ο καθρέφτης, όλα ήταν πολύ καλά κρυμμένα αλλά σίγουρα κάπου εκεί πάνω...

Μετά τη διάλυση της ιστορικής τετράδας των Peter Murphy, Daniel Ash, Kevin Haskins και David J, δεν ακολούθησε η αποδόμηση της μουσικής του group όπως ίσως αρκετοί να περίμεναν και έτσι τα συστατικά του γοτθικού οικοδομήματος των Bauhaus παρέμειναν μυστικά. Δημιουργήθηκαν διαφορετικά συγκροτήματα με διαφορετικο προσανατολισμό. Ο Murphy με το χάρισμα της φωνής του, είχε κοντά του συνοδοιπόρους με τους οποίους προσπαθούσε να αναδείξει με τον τρόπο του πράγματα που τον γοήτευαν, να τα φέρει στην επιφάνεια. Ορμητικά κομμάτια, φορτισμένα με τη σαρωτική ερμηνεία του, πότε χαμένα στην ιδιότροπη ποίησή του όπως το Strange Kind of Love και πότε σε δυναμικούς ήχους όπως το The Sweetest Drop και το The Scarlet Thing In You. Το πέρασμά του από τα κατανυκτικά τοπία της ανατολής του Dust ήταν περίεργο και αξιοπρόσεκτο, αλλά το Unshattered δε με είχε αφήσει αδιάφορο, με είχε πικράνει. Η ευκαιρία να θαυμάσουμε αυτόν το σπουδαίο μουσικό εξατμίστηκε στις υψηλές θερμοκρασίες του Bios, επομένως η εμφάνισή του στο Gagarin δεν έπρεπε να μην είναι αντάξια της πορείας του και του θαυμασμού που προκαλεί στο κοινό. Η Secret Cover tour έγινε με αφορμή τις διασκευές που επέλεξε να κάνει σε κομμάτια των Lennon, Bowie, Joy Division και Roxy Music, ("the magic touch or the right choice?") αλλά και την κυκλοφορία του επόμενου δίσκου του. Η συναυλία ήταν απλά η μεγαλειώδης εμπειρία του να βιώνεις με έξαψη την προσωπική σχέση του Murphy με τη μουσική του, με κομμάτια δικά του και μη, με ανταπόκριση απ'το κοινό ή όχι.

Αξέχαστο όταν η φωνή του αντήχησε στο Gagarin, ξεκινώντας την ταλαιπωρία των τοίχων του απ'το βάρος της, σπάζοντας καρδιές. "Be yourself, or be as you appear to be ...be....be!" Απλά ντυμένος, με ήρεμες αυστηρές κινήσεις κινήσεις, αφοσιωμένος με χαρακτηριστική σιγουριά στο τραγούδι, και φυσικά στο ρόλο του. Η σύνθεση των μουσικών εμφανισιακά έδειχνε περίεργη, αλλά πήρε ώρα για να αφήσει κανείς τη διακριτική θεατρικότητα του Peter Murphy και να αρχίσει να ασχολείται με αυτούς. Μουσικοί, σίγουρα με τεχνική αρτιότητα, αλλά κυρίως με χαρακτήρα να παίζουν με ένταση, προσδίδοντας δύναμη και βάθος στο παίξιμο, όπως κάνει και ο ίδιος άλλωστε με τη φωνή του. Οι ηλεκτρικές κιθάρες ήταν το κύριο στοιχείο, καθαρές μελωδίες πάνω σε δυνατό rock ήχο, ίσως όχι κοντά στις ωραίες συνθέσεις της προηγούμενης δεκαετίας. Η οικειότητα του πολύ όμορφου I'll fall with your knife ήταν η πρώτη επιστροφή σε αγαπημένα κομμάτια, μέχρι να ακουστεί το «this is Marlene Dietrich's favourite poem...", λέξεις που μας μετέφεραν στο ονειρικό σκηνικό του Alive Just for Love πραγματοποιώντας μια ευχή που σίγουρα κάποιοι θα είχαν κάνει ως τότε. Μπαλλάντα που δεν μπορείς να πάρεις ούτε στιγμή ανάσα, αφήνεσαι στην ομορφιά και τις σκοτεινές ρετρό εικόνες της μέχρι να απαντήσει με ένα καθυστερημένο, προσποιητά αμήχανο thank you. Μαγική στιγμή η διασκευή στο In Every Dream Home A Heartache των Roxy Music. Ο σκοτεινός μουσικός μονόλογος και τα μπλε φώτα που διαπέρασαν τη σκηνή έγιναν όλα μαζί μια εικόνα, μια ασφυκτική αίσθηση που περικύκλωσε τα πάντα. Το Disappearing δικαίως ξεχνιέται στην ομορφιά του Cascade, αλλά ταίριαξε μια χαρά με τον ήχο των καινούργιων κομματιών, όπως και ο επιβλητικός ρυθμός του Deep Ocean Vast Sea.

Τα encore σε μια συναυλία είναι κυρίως για να εντυπωσιάζουν, να αλλάζουν το κλίμα, να προσθέτουν στις τελικές εντυπώσεις με μεγαλύτερη ευελιξία. Το παράκανε... Το Strange Kind of Love άλλαξε τα πάντα, έκανε την ατμόσφαιρα να γεμίσει από τις αισθαντικές δονήσεις της φωνής του Peter Murphy και τη διάθεση του κόσμου να τραγουδήσει ένα απ'τα αριστουργήματά του. Όταν δε άρχισε να χωράει τους στίχους του θρυλικού Bela Lugosi's Dead στον αργό κιθαριστικό ρυθμό, δεν ήξερα αν θα έβρισκα ποτέ σε άλλη συναυλία κάτι τόσο έξυπνα αξιαγάπητο και πέρα για πέρα ειρωνικό... Η μελόντικα δεν περίμενε τυχαία κάπου κοντά στα drums. Η εκτέλεση του She's In Parties ταρακούνησε το χώρο, και πλέον όλα είχαν αρχίσει να γίνονται πολύ γρήγορα. Κομμάτι ορόσημο της μουσικής των Bauhaus, φανταχτερή ερμηνεία με τη φωνή να ξεπερνάει αρχοντικά τη φασαρία απ'τις κιθάρες. Ο Murphy κάρφωνε απειλητικά το βλέμμα του στο κενό, πάνω από τις φωνές του κόσμου, μακριά από όλα, ίσως σε ένα μακρινό γεμάτο ένταση παρελθόν. Δεν μπορούσε να λείψει και να προκαλέσει λιγότερο ενθουσιασμό ο pop ύμνος του Cuts You Up, μέχρι το τελευταίο encore που περιλάμβανε τη διασκευή στο Ziggy Stardust και το Transmission. Κι αν το πρώτο ήταν μια πανέμορφη και τουλάχιστον εκρηκτική έκπληξη από τα παλιά μιας και αναμενόταν το Space Oddity, το δεύτερο σε ανατρίχιαζε, ήταν ένας παράξενος συνδυασμός, που η ορμή του δεν άφηνε να το πολυαναλύσεις. Πάντως αν πολλές φορές επιθυμούμε ένα μαγικό ταξίδι στο χρόνο για να ζήσουμε μια συναυλία του μακρινού παρελθόντος, η εκτέλεση του Transmission από τον Peter Murphy, θα μπορούσε να είναι επιθυμία για κάποιον εκείνης της εποχής για αντίστροφο ταξίδι στο μέλλον...

Παρακολουθείς αυτόν το μεγάλο, απρόβλεπτο μουσικό πάνω στη σκηνή με την αγάπη και ταυτόχρονα την ανησυχία, όπως όταν παρακολουθείς κάτι απόκοσμο. Το μουσικό παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του χάνονται στις κρυφές ευαισθησίες του και γίνονται κομμάτια ιδιόμορφα, ερμηνείες με καταιγισμό συναισθημάτων. Ο τελευταίος μεγάλος πραγματικός σταρ της γενιάς του, το μοναδικό αληθινό σκοτεινό αστέρι στη μουσική και τις καρδιές μας.

Τη συναυλία άνοιξε η Lettie, η οποία παρουσίασε συμπαθητικές συνθέσεις με αρκετό αυτοσχεδιασμό και προηχογραφημένα μέρη. Κιθαριστικά και στη συνέχεια ηλεκτρονικά κομμάτια, που δημιούργησαν νομίζω όμορφη ατμόσφαιρα. Κάποια άλλη φορά, ίσως... Απ'τις ωραίες στιγμές σίγουρα η αγκαλιά του Peter Murphy στη νεαρή μουσικό, δέος και τρυφερότητα, θύμισε την αντίστοιχη του David Bowie και του Brian Molko.

These are the things to be remembered