''Fly baby, fly baby, fly baby, fly
Get the tequila, get your body on mine and let's fly''
Σχεδόν ένα λεπτό μέσα στο καινούριο τρίτο άλμπουμ των DREAMLINE, ''Warning'', αναρωτιέμαι ακούγοντας τα πρώτα ρυθμικά χτυπήματα του ''Fly'' αν πρόκειται για το ίδιο σχήμα με αυτό των δύο προηγούμενων άλμπουμ.
Γιατί μπορεί οι στίχοι να μιλάνε για πέταγμα αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι η μουσική του σχήματος είχε την τάση να παρασέρνει τον ακροατή εκτός Γης. Εδώ φαίνεται ότι κατεβαίνουν στη Γη, η έξαψη εμφανίζεται για πρώτη φορά, οι ρυθμοί γίνονται εντονότεροι και γρηγορότεροι, η αλά David Sylvian προσέγγιση απούσα και οι kraut ευλογίες ισχυρότερες από τον ενδιάμεσο κρίκο του new wave που φαίνεται σαν ο κοντινότερος συγγενής αλλά δεν είναι τελικά..
Δεν είναι συνηθισμένο συγκρότημα οι DREAMLINE οπότε δεν ακούτε κάτι συνηθισμένο όσο και αν σας φανούν οικεία τα ηχητικά συμπλέγματα που χρησιμοποιούν. Το ''Fly'' με την σχεδόν μοτορική, σχεδόν post punk, σχεδόν new wave αλλά γνώριμη ορμή και ένταση είναι ένα γερό ξεκίνημα και μετά από κάποια ακούσματα μπορώ να πω με σιγουριά ότι μαζί με τα ''Black Tigers'', ''Weather Beating'' του προηγούμενου ομώνυμου άλμπουμ τους και το ''The Snake'' από το ''Here And Gone'' είναι ότι καλύτερο έχουν γράψει.
Η ανανεωμένη ηχητική παλέτα του σχήματος ακούγεται και στα δύο επόμενα τραγούδια.
Το ''Ride'' αναμοχλεύει τα '70'ς και κινείται με βάση έναν καλοχωνεμένο αλλά ευδιάκριτο Bowie/Eno/Roxy Music άξονα που ανεβάζει λίγο παραπάνω την αδρεναλίνη.
Το τρίτο κομμάτι ''Sink'' παίρνει τα καλύτερα post punk ξυσίματα και τα ανακατεύει με μελωδικότερη ερμηνεία και βροντώδη κρουστά. Και τα τρία αυτά κομμάτια έχουν την απαραίτητη ένταση αλλά και την δικιά τους προσωπικότητα που τα κάνει να ξεχωρίζουν σε αυτό το άλμπουμ, άμεσα.
Με ένα τέτοιο άνοιγμα αναρωτιέται κανείς τι θα επακολουθήσει στα υπόλοιπα οκτώ τραγούδια του νέου αυτού άλμπουμ. Θα ξαναβρούμε noir διάθεση; Χαλαρώτερους ρυθμούς;
Φυσικά και θα βρούμε. Το ζήτημα όμως είναι ότι με τα τρία πρώτα τραγούδια έχουμε μπροστά μας ένα σχήμα που δεν κλείνεται στον ήχο που μας είχε συνηθίσει αλλά με τα υπόλοιπα οκτώ δείχνει έντονα σημάδια εξέλιξης του.
Το ''Twilight'' είναι ένα γερό παράδειγμα. Σοφά τοποθετημένο στο τέλος της δεύτερης μεριάς, ολοκληρώνει με τον καλύτερο τρόπο το στυλ τους παρουσιάζοντας αναβαθμισμένες ηχητικές εξερευνήσεις έχοντας κατά νου ένα πολύ ενδιαφέρον μέλλον για να προσμένουμε.Τα dub περάσματα, οι jazzy κιθάρες και φυσικά η ατμοσφαιρική ρυθμική μηχανή είναι στα καλύτερα τους σε αυτό το τραγούδι. Υπάρχει επίσης το ''God Save Tomorrow''. Κλείνει την πρώτη μεριά κι εδώ αχνοφαίνεται για πρώτη φορά μια ποπ μελωδικότητα σε ελαφρά φωτεινότερους τόνους που θα θέλαμε να εξερευνήσουν λίγο περισσότερο. Πριν, το ''Met A Girl'' είναι ένα απολαυστικό new wave /funk με κιθάρες που λατρεύουν τον Snakefinger αλλά δεν τον αντιγράφουν.
Oι Dreamline είναι πραγματικά πολύ επικεντρωμένοi μέσα στη μουσική τους και δεν αφήνουν τίποτα να πάει χαμένο. Όμως όπως όλα τα μεταβατικά άλμπουμ έτσι και σε αυτό οι ιδέες είναι περισσότερες από αυτό ίσως που μπορεί να διαχειριστεί το κάθε σχήμα ή μουσικός.
Έτσι ενώ η πρώτη μεριά φαίνεται περισσότερο κατασταλαγμένη και εύκολο να αφομοιωθεί, η δεύτερη συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το ''Black Tigers'' με μικρότερης διάρκειας συνθέσεις και ιδέες που αναπτύσσονται αλλά δεν ολοκληρώνονται και μάλλον γιατί η διεύρυνση του ήχου τους δεν έχει δαμαστεί ακόμα. Οι τέσσερις, μικρές σε διάρκεια, συνθέσεις ανάμεσα στο ''Quiz'' και στο ''Twilight'' έχουν καλή δυναμική αλλά η μικρή τους διάρκεια τις αδικεί. Ακούγονται ανήσυχες, με ενδιαφέρον ήχο αλλά με αφήνουν να περιμένω κι άλλα. Καταλαβαίνω όμως ότι μπορεί να είναι και σκηνές από ταινία προσεχώς.
Το ''Warning'' είναι τελικά αυτό που λέει ο τίτλος του.
Μια δυνατή προειδοποίηση για την μελλοντική ηχητική τους προσφορά.
Rating: 8,5 / 10
Χρήστος Μίχος
Το σχήμα κυκλοφόρησε πέρυσι το ντεμπούτο του άλμπουμ ''Here And Gone'' σε περιορισμένο αριθμό βινυλίων μόνο και μας πήγε πίσω, στην παλιά γνώριμη ιεροτελεστία του πικάπ και καλωσόριζε τον ακροατή σε γνώριμα τοπία χαμηλών συχνοτήτων και αιθέριων, δύστροπων μελωδιών. Ήταν ένας δίσκος που απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή και αφοσίωση αλλά αντάμειβε καλά στο τέλος.Πριν ακούσω δεύτερο άλμπουμ τους, ''Black Tigers'', ήμουν περίεργος προς τα που θα εξελισσόταν ο ήχος τους.
Με το πρώτο άκουσμα δεν μπορούσα να προσδιορίζω κάποιο κεντρικό άξονα παρά μόνο διασκορπισμένες μελωδικές φράσεις και ρυθμούς σε ένα ολοένα μεταβαλλόμενο αιθέριο ηχητικό περιβάλλον.
Χρειάστηκαν μερικά ακούσματα ακόμα για να φανούν οι λεπτές μελωδίες πίσω από τις κιθάρες του Housework και τα διακριτικά ρυθμικά στοιχεία του George K. και του Fivos, αλλά και οι θαυμάσιες ''αόρατες'' ambient στρώσεις των πλήκτρων του Κώστα Κούζα.
Η γενική αίσθηση είναι αυτή ενός ανοικτού ηχητικού πεδίου που διακρίνεις κομμάτια από τον ήχο του D.Sylvian, των Tuxedomoon, του Michael Brook, των Shriekback και του B.Eno σε ακόμα πιο αιθέρια και χαλαρή μορφή, ένα όνειρο νυχτός που σε βγάζει από το σώμα σου και πετάς μαζί του. Αυτή τη φορά τα παιδιά δεν μένουν στη γη αλλά διυλίζονται σε αβαρή νετρόνια με υπόγειες μελωδίες που δεν βγαίνουν μπροστά αλλά απογειώνουν τα τραγούδια τοποθετημένα σε χαρακτηριστικά σημεία. Υπάρχει ισορροπία ηχοχρωμάτων και αν σας πει κάποιος ότι ο Housework τραγουδά ή ψιθυρίζει, η ότι ο Φοίβος παίζει ρυθμούς μάλλον δεν ακούει τη γενική ηχητική εικόνα. Όλοι παίζουν ένα ρόλο σε αυτό το περίεργο, κρυστάλλινο, ηχητικό νέφος του άλμπουμ. Κανένα εγώ, κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να υπερτονίζεται και να προβάλλεται. Ένα ηχητικό, ελκυστικό και σαγηνευτικό ηχητικό κέντημα με μικροσκοπικά ηχοχρώματα που σκάνε αλλάζοντας τη συχνότητα και την εντύπωση του ήχου, ακαθόριστο αν αυτό που ακούμε είναι ή κατατάσσεται τελικά κάπου κι ας έχει κοντινές αγαπημένες αναφορές.
Δεν υπάρχει κεντρικός άξονας τελικά καθώς οι διαθέσεις αλλάζουν συνεχώς. Μένουν βέβαια οι κιθάρες να παίζουν το ρόλο της πυξίδας αλλά και αυτές ατμοποιούνται στο γενικό σύνολο. Οι Dreamline στο δεύτερο άλμπουμ τους αναχωρούν από τις αναφορές τους και ανοίγουν δικά τους δρομάκια που πρέπει να τα διαβείς χωρίς προκατάληψη. Η εμμονή τους στη μορφή του βινυλίου με ανάγκασε σε νυχτερινές ακροάσεις (με ακουστικά τώρα πια), χωρίς οθόνη μπροστά μου, κάτι που είχα χρόνια να κάνω και για να σας πω την αλήθεια ήταν αρκετά όμορφα. Ο δίσκος τους είναι προσκολλημένος σε αξίες που πλέον λίγοι ακολουθούν και ακόμα λιγότεροι θα κατανοήσουν δυστυχώς. Όμως ο δίσκος είναι εκεί και περιμένει. Θα αφήσετε την πρόκληση να περάσει έτσι;....
Rating: 9 / 10
Χρήστος Μίχος
Οι Dreamline είναι ουσιαστικά η εξέλιξη των Parasagas οι οποίοι ξεπήδησαν μέσα από τους South Of No North. Αποτελούνται από τον Γιώργο Κ. (μπάσο), Φοίβος(ντραμς), οι οποίοι ήταν στους South Of No North/Parasagas, τον Κωνσταντίνο Κούζα (πλήκτρα και σάμπλερ), μέλος της νέοτερης φάσης των Metro Decay και ο Housework (τραγούδι και κιθάρα) ο οποίος ήταν στην καινούρια σύνθεση των This Fluid. Το ''Here And Gone'' είναι το πρώτο τους άλμπουμ και εξελίχθηκε στη μορφή που το ακούτε από ηχογραφήσεις των Parasagas που πραγματοποιήθηκαν ζωντανά στο στούντιο και μετά ολοκληρώθηκαν με την προσθήκη sample, φωνής, κιθάρας και άλλων οργάνων ( melodica, μπαγλαμάς, music box κλπ) από τον Housework.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα σκοτεινό, υποβλητικό έργο που μπορεί να έχει τις δικές του αναφορές (D. Sylvian, B.Eno, Daniel Lanois,Robert Fripp,Tuxedomoon κλπ) αλλά λίγο μας απασχολεί από τη στιγμή που το σχήμα δημιουργεί κάτι προσωπικό και με χαρακτήρα. Η ψιθυριστή, σκοτεινή ερμηνεία του Housework ακολουθεί τα ρυθμικά, αιθέρια και ονειρικά παλμικά κύματα της υπόλοιπης μουσικής και η αίσθηση της κίνησης πάνω σε αυτή την Ονειρική Γραμμή είναι μόνιμη και σαγηνευτική.
Τα τραγούδια του άλμπουμ έχουν υπαρξιακή και σκοτεινή θεματολογία αλλά δε λείπει και το συναίσθημα του έρωτα (Sweet Betraying Eyes). Η προσεγμένη ενορχήστρωση και η καθαρή παραγωγή ισορροπούν τις χαμηλές συχνότητες, τις κιθάρες και τις ονειρικές στρώσεις των πλήκτρων διατηρώντας ένα ενιαίο χαρακτήρα σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Σίγουρα προδιαθέτει για συνέχεια αλλά και περιέργεια για τη ζωντανή απόδοση του. Δείχνει αρκετές δυνατότητες για περαιτέρω ανάπτυξη αλλά και ποιος δεν θα ήθελε να εισχωρήσει και να ταξιδέψει με τον ήχο του άλμπουμ και έξω από το σπίτι του μαζί με τους υπόλοιπους ακροατές.
Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά αποσπάσματα αναρτημένα στο διαδίκτυο αυτή τη στιγμή αλλά το σχήμα δεν υποκύπτει στην συνηθισμένη πλέον διαδικτυακή προ-ακρόαση πριν την αγορά, αλλά όπως γινόταν και παλιά αφήνει τον ακροατή να τον ανακαλύψει μόνος του. Και σε αυτή την περίπτωση η αγορά του βινυλίου είναι η αρχή της παραδοσιακής τελετής ακρόασης. Αυτής που βγάζετε το βινύλιο απο τη θήκη και το ακουμπάτε με προσοχή επάνω στο πλατώ έχοντας από πριν φροντίσει να τοποθετήσετε αντιστατικό κάλυμμα επάνω του. Τοποθετείτε τη βελόνα στο βινύλιο, ο δίσκος γυρίζει και μαζί με αυτόν ένας ολόκληρος κόσμος αποκαλύπτεται και σας περιμένει να τον εξερευνήσετε όσες φορές επιθυμείτε. Και θα είναι πολλές οι φορές, πιστέψτε με.....
Rating: 8,5 / 10
Χρήστος Μίχος
*To άλμπουμ των Dreamline διατίθεται σε περιορισμένα κομμάτια και μόνο σε βυνίλιο, διαδυκτιακά, μέσω Discogs καθώς και στα καταστήματα: Le Disque Noir (Θεμιστοκλέους 29), Darkside (Εμμ. Μπενάκη 57, Εξάρχεια), Ζαχαρίας (Ηφαίστου 20, Μοναστηράκι) και Mr. Vinylios (Ηφαίστου 24, Μοναστηράκι).
"welcome to the mystery land.....
.....where obligations are met forever....."
Χμμμ... καπως ετσι... Αυτος ο στιχος απο το "house of breath" μου ειχε κολλησει στο μυαλο καθως πηγαινα να συναντησω τον Φοιβο και τον Γιωργο, ιδρυτικα μελη των South Of No North, ενα ζεστο απογευμα του περασμενου Ιουλιου. Εχοντας υπαρξει fan των S.O.N.N τις ενδοξες μερες του dark-wave, μου φαινοταν λιγο περιεργο να τους παρω τωρα συνεντευξη. Και ισως μια τοσο σημαντικη επιστροφη να επρεπε να αντιμετωπιστει με περισσοτερο επαγγελματισμο απο μερικες προχειροφτιαγμενες ερωτησεις, αλλα ειχα την αισθηση οτι μια χαλαρη και αυθορμητη κουβεντα θα λειτουργουσε καλυτερα.
Οντως, μετα απο 1-2 παγωμενες μπυρες και την αναποφεκτη αναδρομη στο παρελθον και τις "παλιες καλες μερες" της ελληνικης new-wave σκηνης, πατησα το record στο mini-disc...:
Ας ξεκινησουμε με μερικα πραγματα για τους South Of No North. Πως βρεθηκατε και πως εγινε η προσεγγιση με την Creep records?
Βρεθηκαμε το 1983, στα τελη του περασμενου αιωνα...xaxaxaxa!!!!
Πηρυνας ηταν ο Μιχαλο-Γιωργος ( PsychoMafia) και ο Φοιβος που τοτε επαιζε στους Ex-Humans. Ετσι απο τους PsychoMafia και τους Ex-Humans δημιουργηθηκαν οι South Of No North. Ο παλιος drummer πηγε μετα στους Yell-o-Yell. Φιλοι ημασταν. Ξεκινησαμε τεσσερις, καταληξαμε εξι και θα βγουμε τωρα στο Elfentanz επτα.
Την Creep τη προσεγγισαμε το 1984, πολυ συντομα σχετικα με τη δραστηριοτητα του γκρουπ. Μετα απο καποιο live ηρθαμε σ’επαφη. Μαθαμε οτι καποιος εχει σε bootleg την συναυλια στη Γκραβα. Ηταν η πρωτη μας συναυλια αυτη. Εκεινη τη χρονια γραψαμε το πρωτο μας αλμπουμ, “lacrimae christi”, που κυκλοφορησε στις αρχες του 1985. Το 1986 βγηκε το “fell frozen”, το 1989 το “south of no north” και τελος το “rajah” το 1992.
Ποιες ηταν οι επιρροες σας?
Bauhaus, Joy Division, Echo & the Bunnymen, Cure, Sound, Clock DVA, Heaven 17, Duran Duran, D.Bowie, P.Gabriel…. Ενδεικτικα.... Κυριως ακουγαμε dark-wave. Ημασταν αυτου του κινηματος που κυριαρχουσε τοτε στην Ευρωπη.
Θυμαμαι τα πρωτα χρονια της Creep, που καποια εντυπα τη κατηγορουσαν οτι ψαχνει και βρισκει απο ενα συγκροτημα κλωνο για τα 3 μεγαλα darkwave group εκεινης της εποχης. Τους Reporters για τους Cure, τους Yell-O-Yell για τους Birthday Party, και τους South Of No North για τους Bauhaus….
Ναι? Δεν το ειχαμε ακουσει αυτο!
Κοιτα, αυτες ηταν οι τασεις της εποχης ετσι και αλλιως. Αλλα αν ακουσουμε τη δουλεια των South δεν μπορουμε να πουμε οτι υπαρχει ταυτιση με Bauhaus. Επιρροες ναι, και κυριως στο πρωτο album. Αυτο αλλωστε το ειπαμε και πριν. Τωρα πως ακριβως το εβλεπε η Creep δεν μπορουμε να το ξερουμε.
Παντως, ακομα και ετσι να ηταν, κατι τετοιο μπορει να θεωρηθει πολυ προχωρημενο για την Ελλαδα εκεινη την εποχη.
Το ονομα σας ειναι προφανως απο το βιβλιο του Bukowski..
Ναι, βεβαια! Απο Bukowski.
Ηταν ενα ονομα που απλα σας αρεσε ή οι ιστοριες του Bukowski ηταν κατα καποιο τροπο πηγη εμπνευσης για τους South of No North?
Οπως το λες το δευτερο ηταν. Δεν ηταν καθολου τυχαια η επιλογη του ονοματος,
Οταν επιλεγεις ενα ονομα για το γκρουπ σου, εισαι επηρρεασμενος απο μια κατασταση εκεινη την στιγμη. Αυτο ηταν!
Ποιος εγραφε τους στιχους και τη μουσικη?
Γραφαμε ολοι. Στιχους αργοτερα εγραφε κυριως ο τραγουδιστης, με την εννοια οτι εφοσον ειχε τα φωνητικα ηταν πιο βολικο για αυτον να κανει και τους στιχους. Στο ομωνυμο album οι πιο πολλοι στιχοι ειναι δικοι του, αλλα υπηρχαν και στιχοι των υπολοιπων απο τους οποιους επαιρνε ιδεες.
Το ιδιο και με τη μουσικη. Ολοι μαζι. Ποτε δεν ασχοληθηκαμε με το ποιος συνθετει τι και ποιανου ειναι το Χ τραγουδι. Παντα δουλευαμε ομαδικα. Συνηθως το rhythm section εδεινε κατευθυνσεις στην ενoρχηστρωση. Ο καθενας απο τους SONN ειχε συμμετοχη στη συνθεση με τον δικο του τροπο.
Ακουγοντας τo “pro cabaret” απο το 3ο σας δισκο, παντα μου ερχοταν στο μυαλο εκεινη η ιστορια με τον Λορδο Βυρωνα απο την ταινια “Gothic”. Υπαρχει σχεση?
Χχμμμ...θα μπορουσε..Το ειχαμε δει τοτε. Ηταν μια ταινια που μας αρεσε πολυ. Υποσυνειδητα ισως.. Δεν εγινε εσκεμενα.
Περα απο το οτι πηρατε το ονομα σας απο ενα βιβλιο του Bukowski, εχετε κανει και διασκευη στο Anabell Lee του Edgar Alan Poe. Οι South Of No North φαινεται να εχουν μια ιδιαιτερη σχεση με τη ποιηση και τη λογοτεχνια...
Δεν θα μπορουσαμε να πουμε οτι ημασταν αφωσιομενοι στην ποιηση και την λογοτεχνια, αλλα σαν ανθρωποι ειχαμε επαφη ο καθενας σε προσωπικο επιπεδο. Ο Poe και ο Bukowski ειναι αγαπημενοι, οπως και πολλοι αλλοι.. Εικονες λιγο σκοτεινες, λιγο σχιζοφρενικες... Αυτο το κλιμα που δημιουργουσαν μας αρεσε.
Σαφως και η ποιηση/λογοτεχνια ηταν και ειναι πηγη εμπνευσης για τους SONN, οπως αλλοστε και για αρκετους ανθρωπους σε οτιδηποτε κανουν στη ζωη τους.
Ποιος εκανε τα εξωφυλλα των δισκων σας?
Καποιος απο εμας συνηθως ερχοταν και ελεγε “εχω αυτη την ιδεα!”. Δεν υπηρχε καποιος γραφιστας που ασχολιοταν με αυτο.
Γινοταν καπως μαγικα. Το συναντουσες μπροστα σου το εξωφυλλο. Πηγαινες να γραψεις εναν δισκο, ειχε ενα κλιμα, εναν τιτλο, και ξαφνικα εβρισκες το καταλληλο εξωφυλλο μπροστα σου μαγικα και ελεγες : “ Aυτο ειναι!!”
Βγαλατε καθολου χρηματα απο τους South Of No North?
Να βγαλαμε χρηματα?? Οχι. Οτι λεφτα παιρναμε απο τα live τα ριχναμε στο studio για την παραγωγη των δισκων μας. Εμεις καναμε την παραγωγη και ειχαμε το υλικο ετοιμο. Η εταιρεια εκανε την κοπη.
Πλησιασατε ποτε καποια πολυεθνικη?
Ναι, πηγαμε. Δωσαμε καποια demo. Δε νομιζω ν’ασχοληθηκε ποτε κανεις με αυτα. Δεν πηραμε καμια απαντηση. Χρειαζεται να εχεις κατι περισσοτερο απο καλα τραγουδια για να κατσει καποιος εστω απλα ν’ακουσει το demo σου...
Σκεφτηκατε ποτε να κανετε ελληνικο στιχο? Οι εταιρειες εκεινη την εποχη ηθελαν συγκροτηματα με ελληνικο στιχο λογς της ανταποκρισης που ειχαν οι Τρυπες και η Λευκη Συμφωνια.
Σαν κατι που δεν θα καναμε ΠΟΤΕ, ναι, το σκεφτηκαμε.
Ο λογος?
Ο λογος ειναι οτι θελουμε να ακουμε κιολας αυτα που παιζουμε. Θελουμε να μας αρεσει. Δεν γινεται αισθητικα για μας σε αυτη τη μουσικη να εχεις ελληνικο στιχο.
Δεν ειμαστε εναντιον. Αν καναμε κατι αλλο ισως να δοκιμαζαμε. Για τους South Of No North ομως, ΟΧΙ!
Θυμαστε καποιο ξεχωριστο live?
Tη συναυλια στο Βεακειο στον Πειραια. Το 1988. Ηταν ενα live που ειχε ολες τις προδιαγραφες. Πολυ καλο ηχο, πολυ καλους χωρους και πολυ λιγο κοσμο..χαχαχαχα!!!
Πως αποφασισατε να ξαναπαιξετε μετα απο τοσα χρονια?
Εμεις παιζαμε γενικα. Οι South εκαναν διαφορα πραγματα επιμερους. Δεν ηταν αδρανεις. Καναμε μουσικη, αλλα οχι ολοι μαζι.
Υπηρχε δηλαδη το υβριδιο των South, οι ROCK XEROX, στους οποιυς ηταν 4 μελη των South οπως θα εμφανιστουν σημερα, αλλα με μια πιο “rock” μεταμφιεση.
Στην ουσια τη μουσικη δεν την αφησαμε καθολου.
Ειμαστε πολυ χαρουμενοι που θα παιξουμε ξανα ως South Of No North. Στο διαστημα που μεσολαβησε ψαξαμε και αλλα πραγματα, πηραμε εμπειριες. Γυρναμε τωρα να ξανακανουμε τους South και βλεπουμε οτι εχοντας παρει ολη αυτη την εμπειρια του ψαξιματος, γυριζουμε στο πρωταρχικο με μια αλλη ματια.
Ισως να μπορει να βγει τωρα οπως ακριβως θελαμε τοτε.
Τι να περιμενουμε ν’ακουσουμε στο Elfentanz? Ποια θα ειναι η συνθεση του group?
Η τωρινη συνθεση των South Of No North ειναι η ιδια με την παλια, συν ενας κιθαριστας και καινουριος τραγουδιστης. Καινουριος μονο για οσους μας γνωριζουν απο την δισκογραφια, μια και ο Δανιηλ ηταν μαζι μας απο τις παλιες μερες των South, καθως και στους Rock Xerox. Για οσους ανησυχουν για την αποδοση των τραγουδιων, ο Δανιηλ περα απο το οτι ειναι πολυ καλος τραγουδιστης, ειναι αδερφος του Αντρεα και εχουν σχεδον ιδια φωνη. Προσωπικη μας γνωμη ειναι οτι για τους South μπορει να λειτουργησει καλυτερα και ως performer. Αυτος και ο Αντρεας ειναι οι μονοι που δικαιουνται να τραγουδανε South Of No North.
Θα παιξουμε ολα τα χαρακτηριστικα τραγουδια των South και απο τους 4 δισκους μας, συν καποια καινουρια. Οταν κανεις ενα comeback, δεν εχεις πολλα να πεις γι αυτο. Εχεις μια ιστορια, καποιους δισκους πισω σου. Ο κοσμος που θα ερθει να σε δει περιμενει ν’ακουσει καποια συγκεκριμενα κομματια. Αυτα θ’ακουσει!
Τεχνολογια και μουσικη. Παρακολουθειτε τις εξελιξεις? Ποια η σχεση των South με computers και software? Επηρεαζουν τον ηχο σας σημερα?
Προσπαθουμε οχι.
Τωρα, να παρεις και να χρησιμοποιησεις καποιους ηχους για τα πληκτρα, ναι σαφως. Αλλα σαν group οτι θ’αλλαξουμε χαρακτηρα λογω της τεχνολογιας, οχι, δεν υπαρχει τετοια περιπτωση. Δεν σκοπευουμε να χρησιμοποιησουμε προηχογραφημενα στα live μας, ουτε drum machines. Ειμαστε ενα group που παιζει live και μαλιστα καποια τραγουδια που γραφτηκαν πριν απο 15 χρονια. Δεν θα προσπαθησουμε να βγαλουμε ενα προσωπο South Of No North “συγχρονο” που παιζει κατι αλλο.. Αλλωστε, τι θα πει συγχρονο? Αν ‘συγχρονο’ ειναι να παιζεις με computers, ok, το εχουμε δει και αυτο το εργο. Εχουμε δουλεψει και με αυτον τον τροπο, αλλα αυτο που θελουμε να κανουμε τωρα ως South Of No North ειναι οι SOUTH OF NO NORTH!
Στις μελλοντικες σας ηχογραφησεις? Η προσθηκη περισσοτερων ηλεκρονικων ηχων ειναι κατι που συνηθιζεται τελευταια.
Οχι, θα ειναι οπως παλια.
Μελλοντικα σχεδια?
Κατ’αρχην να κανουμε ενα πολυ καλο live στο elfentanz και ισως επιτελους κυκλοφορησουμε εκεινο το album που εχει γραφτει απο παλαιοτερα, αλλα δεν βγηκε ποτε.
Υπαρχει περιπτωση να κυκλοφορησουν σε cd οι παλιοι σας δισκοι?
Υπαρχει περιπτωση, ναι! Δεν ειναι ομως κατι που τρεχει αμεσα,. Για την ωρα θελουμε να βγουμε να παιξουμε live. Ειμαστε επικεντρωμενοι σ’αυτο.
Πως σας φαινεται η σημερινη μουσικη σκηνη? Ξεχωριζετε καποια group? Εχουν αλλαξει καθολου τ’ακουσματα σας?
Παντα ημασταν ανοιχτοι σε νεα ακουσματα. Τωρα αν εχουν αλλαξει...Σαφως και σε ολο αυτο διαστημα προχωρας και παρακατω. Ακους καινουρια πραγματα, δεν μπορεις ν’ακους τα ιδια που ακουγες πριν απο 20 χρονια.
Απλως δεν βλεπουμε κατι εντυπωσιακο. Δεν νομιζω οτι γινεται κατι φοβερο στη μουσικη σημερα οπως συνεβη με το post-punk και το dark-wave στο πρωτο μισο των 80’s.
Προσπαθουμε ν’ακουμε και σημερα τα καλα, οπου και αν ανηκουν αυτα. Μας αρεσουν αρκετα οι Massive Attack ή ας πουμε ο Jah Wobble. Ομως σαν κατασταση, δεν βλεπουμε να πηγαινει καπου το πραγμα. Υπαρχουν καποια peaks με μερικους πολυ καλους δισκους, αλλα ως εκει.
Εχετε ακουσει καθολου τα αλλα group που θα παιξουν μαζι σας στο elfentanz?
Οχι, σχεδον καθολου. Ακουσαμε ενα τραγουδι τις προαλλες των Neuroticfish. Καλο ηταν, μας αρεσε. Ξερουμε απλα οτι τα 2 ξενα συγκροτηματα του festival εχουν κατα βαση ηλεκτρονικο ηχο.
Ποιο ειναι το αγαπημενο σας τραγουδι και album των South Of No North?
Γιωργος: το “house of breath” απο το τριτο μας album. Αυτο επιλεγω και σαν δισκο. Ειναι ενα album που εξεφραζε ακριβως τον χρονο που εγινε, και εγινε οπως ακριβως επρεπε να γινει.
Φοιβος: πραγματικα δεν ξερω τι να απαντησω. Δεν το’χω σκεφτει ποτε. Αν ηθελα παντως ν’ακουσω SONN τωρα, μαλλον θα εβαζα και εγω ν’ακουσω το τριτο ή το Rajah.
Προσωπικο μου αγαπημενο ειναι το “something good”. Ειναι πραγματικα αισιοδοξο τραγουδι?
Ναι, αισιοδοξο ειναι. Καταλαβαινω πως το ρωτας. Εν τελη ομως, μια ηττα σηματοδοτει μια νικη...
Πως σας φαινεται που ειστε headliner σ’ενα festival με μεγαλα ευρωπαικα ονοματα της σκηνης?
Δεν το σκεφτηκαμε καθολου αυτο. Δεν μας απασχολει ειτε βγουμε πρωτοι, ειτε δευτεροι, ειτε τελευταιοι. Εμεις θα κανουμε αυτο που ειναι να κανουμε. Πιστευουμε σε αυτο που θα γινει και δεν μπαινουμε στην λογικη του headliner. Ουτε μας φουσκωνει, ουτε μας αγχωνει κατι τετοιο.
Οι South Of No North δεν ειναι κατι που γινεται τωρα. Ειναι κατι που υπηρχε καποτε και θα συμβει παλι. Καποιοι θα ερθουν και ξερουν τι θα δουν, καποιοι δεν ξερουν... και θα δουν..
Εν ετη 2003, τα dark clubs παιζουν ακομα τα τραγουδια σας και μια μεταχειρισμενη κοπια ενος δισκου σας μπορει να πουληθει σε ιδιαιτερα τσουχτερη τιμη.
Πως εξηγειτε τον “μυθο” που εχει δημιουργηθει για τους South Of No North?
Δεν το εξηγουμε. Αν το εξηγουσαμε, θα αυτοαναιρουμεθα....
Καπου εδω το mini disc σταματησε να γραφει και ο Γιωργος εβαλε στο deck καποια νεα τραγουδια των South Of North. Και ηταν τοσο, μα τοσο... SOUTH OF NO NORTH!!!.... a trip down the memory lane..always so appealing... Και ηταν και αυτες οι καμπανες απο την εκκλησια λιγα μετρα πιο περα, που δεν σταματησαν να χτυπανε ουτε λεπτο! Weird....
.....welcome to the mystery land,
the land of South Of No North.......... once again!
SONN Discography
- Lacrimae Christi - 1984 Creep
- South Of No North - 1989 Wipe Out
Κείμενο και συνέντευξη :
Ιούλιος 2003