Piano Magic - συνέντευξη με τον Glen Johnson!

«Νομίζω πως μπορείς να είσαι γαλήνιος για πολύ καιρό, αλλά το να είσαι ευτυχισμένος, είναι σπανιότερο».

Δεν είναι λόγια του ίδιου του Glen Johnson, αλλά αν καταλάβαμε καλά τον αντιπροσωπεύουν απόλυτα, γι αυτό και τα ηχογράφησε. Δεν τον λες και οπτιμιστή, όμως διαθέτει αρκετό χιούμορ και αυτοσαρκασμό για να σε μπρερδέψει. Σε λίγες μέρες οι Piano Magic θα είναι και πάλι στην Ελλάδα για 2 συναυλίες, οπότε αδράξαμε την ευκαιρία και μιλήσαμε ξανά με τον Glen Johnson, μετά από αρκετό καιρό. Πως ήταν η συνεργασία του με τον Brendan Perry και τον Peter Ulrich των Dead Can Dance, ποια η σχέση του πλέον με την 4AD, η γνώμη του για τους Editors, τα διάφορα projects, οι εμμονές του και οι περίπλοκες λεπτομέρειες της άχαρης ζωής του... Διαβάστε την απολαυστική συνέντευξη με την "ψυχή" των Piano Magic παρακάτω και μη χάσετε την ακόμα πιο συναρπαστική συνέχεια στις 20 Μαρτίου στο Fuzz...

Πώς θα περιέγραφες την εικόνα όπου τα μέλη των Piano Magic γράφουν μουσική, μοιράζονται ιδέες, συζητάνε για το παρελθόν, με τους Brendan Perry και Peter Ulrich; Ήσασταν σαν μια παρέα από άτομα με παρόμοιες ανησυχίες, σαν «δάσκαλους» και «μαθητευόμενους», σαν μουσικά είδωλα και φαν; Ποιες ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματά σου, όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησες ότι πρόκειται να φτιάξεις ένα δίσκο με αυτούς τους μουσικούς;

Glen Johnson: Κοίτα, αρχικά πρέπει να ξέρεις ότι ήμουν τρελός με τη 4AD στα 80's. Κυριολεκτικά στηνόμουν έξω απ'το δισκάδικο της περιοχής κάθε Δευτέρα πρωί περιμένοντας να ανοίξει, για να πάρω ο,τιδήποτε είχε κυκλοφορήσει απ'τη 4AD εκείνη τη μέρα. Είχα εμμονή με τη μουσική, το artwork και όλη αυτή την αιθέρια ρομαντική αισθητική της εταιρείας, την οποία ο Ivo Watts-Russell και Vaughan Oliver είχαν τόσο προσεκτικά υφάνει. Έγραφα επίσης ένα fanzine για τους φαν της 4AD στα τέλη της δεκαετίας του '80, κατάφερα μάλιστα να πάρω μια δίωρη συνέντευξη από τον Ivo. Παράλληλα έπαιρνα συνέχεια το λεωφορείο για το Λονδίνο ώστε να δω όσο το δυνατόν περισσότερες συναυλίες από συγκροτήματα της 4AD - ειδικά τους Dead Can Dance που για μένα βρίσκονταν κάπου έξω από τον κόσμο της υπάρχουσας γνωστής μουσικής. Ο κόσμος την αποκαλούσε goth ή indie ή alternative, αλλά για μένα δεν είχε σχέση με ο,τιδήποτε άλλο συνέβαινε τότε στη μουσική (ακόμα και τώρα). Υπήρχαν σε ένα διαφορετικό, πιο πνευματικό πλαίσιο.

Πέρυσι, όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Peter Ulrich, η εμμονή μου για τη 4AD, που βρισκόταν σε λήθαργο, ξαφνικά ξαναζωντάνεψε μέσα μου. Μου διηγήθηκε όλες εκείνες τις υπέροχες ιστορίες για τα χρυσά χρόνια της 4AD και μέσα απ'αυτές τις συζητήσεις με έπεισε ότι δεν ήταν και τόσο παράλογο να ζητήσω απ'τον Brendan να τραγουδήσει σε έναν δίσκο των Piano Magic - κάτι που, ειλικρινά, μέχρι εκείνη τη στιγμή ούτε καν το ονειρευόμουν. Συνεπώς, το να τους έχω και τους δύο να συμμετέχουν σε έναν δίσκο των Piano Magic ήταν μάλλον κάτι απίστευτο. Έπρεπε να τσιμπιέμαι συνέχεια. Αλλά συμμετείχαν ενεργά σ'αυτό. Τους άρεσε η μουσική μας, τα κομμάτια μας. Δεν ένιωθαν το δέος που ένιωθα εγώ.

Οι γνωστοί ευσεβείς πόθοι. Με ποιους μουσικούς από παλιό συγκρότημα της 4AD θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον; Να ποντάρω στον Robin Guthrie ή τον Peter Murphy;

Glen Johnson: Δεν ήμουν ποτέ μεγάλος φαν των Bauhaus αλλά ο Jerome και ο Franck από τους Piano Magic, είναι. Δεν ήμουν ποτέ "goth", παρ'όλο που μ'άρεσε αυτή η μουσική. Δεν ντυνόμουν μ'αυτό το στυλ. Ο Franck σίγουρα ντυνόταν έτσι...ακόμα και τώρα.

Έχουμε συνεργαστεί με τον Simon Raymonde βεβαίως. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να κάνω κάτι με τον Robin στην παραγωγή. Έχω σκεφτεί να καλέσω και τον Gordon Sharp (Cindytalk) να τραγουδήσει. Ζήτησα κάποτε από τον Dominic Appleton (Breathless) να κάνει φωνητικά αλλά δεν απάντησε. Έχουμε επίσης συζητήσει με τον John Fryer το να μας κάνει παραγωγή κάποια φορά. Κάποτε ζήτησα κι από την Elizabeth Fraser να τραγουδήσει. Αλλά ναι, ο Gordon θα ήταν τέλειος.

Η φωνή της Angele είναι μοναδική, λεπτεπίλεπτη. Μερικές φορές ακούγεται να τραγουδά ακριβώς στο όριο μιας ώριμης και μιας πιο κοριτσίστικης φωνής, κάτι που ταιριάζει απόλυτα με την ειρωνία ή τις αντιθέσεις μερικών στίχων. Να πω επίσης ότι ο δίσκος των Klima ήταν πανέμορφος. Πώς αποφασίζετε για το ποια κομμάτια θα τραγουδήσει η Angele;

Glen Johnson: Γενικά μπορώ να γράψω εύκολα για εκείνη, γιατί την ξέρω πολύ καλά. Γνωριζόμαστε 10 χρόνια τώρα. Πράγματι, η φωνή της έχει κάτι το ακαθόριστο που προσδίδει στους Piano Magic το χαρακτηρισμο της «ακαθόριστης μπάντας». Σύντομα κυκλοφορεί νέος δίσκος από τους Klima και σκοπεύω να τραγουδά περισσότερο στο μέλλον στους δίσκους των Piano Magic, περισσότερο από μένα.

Το "Institutionalized" ανάγκασε αρκετούς ανθρώπους να βάλουν μπαταρίες σε κάποιο παλιό σκονισμένο walkman. Ήταν κάτι σαν τιμή σε ένα παλιό και έμπιστο μουσικό μέσο; Cassette, είναι η γαλλική λέξη για το «μικρό κουτί», και κάπως έτσι θέλω να σκέφτομαι τον τρόπο που διανέμεται και κυκλοφορεί η μουσική σας. 

Glen Johnson: Τείνουμε να σκεφτόμαστε τους φαν μας ως φίλους. Δεν υπάρχει κάποιος σπουδαίος διαχωρισμός μεταξύ του συγκροτήματος και του ακροατηρίου μας όπως γίνεται στα περισσότερα γκρουπ. Όπως ξέρετε, όταν τελειώσουμε κάποια συναυλία μας, παίρνουμε μια ανάσα για λίγο και μετά βγαίνουμε έξω να μιλήσουμε με όλους. Για μας αυτό είναι από τα σπουδαιότερα πράγματα του να είσαι σε μια μπάντα - το να διαπιστώνεις από πρώτο χέρι την επίδραση της μουσικής μας στον κόσμο. Δε συμφωνώ με τα συγκροτήματα που παίζουν και μετά πηγαίνουν κατευθείαν στο πούλμαν για το πολυτελές ξενοδοχείο τους. Είναι σαν να θεωρούν τους εαυτούς τους θεότητες υπεράνω ανθρώπινης επαφής. Φυσικά όταν πια δεν θα είναι πλέον διάσημοι, θα ψάχνουν απελπισμένα να μιλήσουν με κάποιον για το που πήγαν οι παλιές καλές μέρες.

Ποια είναι η γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα που μιλά στην αρχή του "Not Fair"; Πάντα σκεφτόμουν ότι πρέπει να κρύβεται μια ωραία ιστορία πίσω απ'αυτή τη μικρή μα συγκινητική συμμετοχή.

Glen Johnson: Είναι η συγγραφέας Jean Rhys. Έγραψε το Wide Sargasso Sea και άλλα αξιόλογα βιβλία. Άκουσα αυτό το απόσπασμα στο ραδιόφωνο μια μέρα και σκέφτηκα πόσο όμορφο ήταν αυτό που έλεγε, «Νομίζω πως μπορείς να είσαι γαλήνιος για πολύ καιρό, αλλά το να είσαι ευτυχισμένος, είναι σπανιότερο». Σοφά λόγια.

Ποιο είναι το πιο συγκλονιστικό πράγμα που θυμάσαι από τις συναυλίες των Dead Can Dance;

Glen Johsnon: Παρακολούθησα μία το 2005, οπότε δε μου είναι δύσκολο να το φέρω στο μυαλό μου. Οι φωνές ήταν απλά εξωπραγματικές. Αυτό είναι που πραγματικά σε συνεπαίρνει. Όλα αυτά τα σύγχρονα συγκροτήματα που παίζουν τα τραγουδάκια τους μέσα απ'το autotune και ξαφνικά ακούς τον Brendan και τη Lisa και πραγματικά τους ντροπιάζουν. Τα κρουστά, επίσης, σε υπνωτίζουν, ειδικά για μια μπάντα όπως οι Piano Magic που τα μέλη της ενδιαφέρονται πολύ για τα κρουστά, το ρυθμό και την παραδοσιακή ενορχήστρωση. Κι ο Brendan είναι άριστος στα τύμπανα. Δεν παίζει 4/4.

Σκέφτεσαι ποτέ πώς θα τελειώσουν όλα; Θυμάμαι να διαβάζω τις ανακοινώσεις του μουσικού τύπου αρκετά χρόνια πριν, για τον Harold Budd και τις δραματικές δηλώσεις του για το οριστικό τέλος στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Έμοιαζε φοβισμένος και απογοητευμένος. Τελικά, συνέχισε...

Glen Johnson: Και χαίρομαι που το έκανε! Είμαι πολύ μεγάλος φαν. Συμμερίζομαι απόλυτα την ανησυχία του. Περισσότερο απ'όσο θα ήθελα, είναι η αλήθεια. Νιώθεις ότι κάνεις κάτι ιδιαίτερο μα κανείς δε σ'ακούει. Ή τουλάχιστον δε σ'ακούνε αρκετοί. Δεν έχει να κάνει με χρήματα ή δόξα. Αλλά με το να συγκινείς τον κόσμο. Συνεχώς σκέφτομαι: «αγγίζει κάποιον αυτό το πράγμα;». Κι όπως ανέφερα πριν, γι'αυτό ακριβώς έχει τόση σημασία να συναντάς αυτούς τους ανθρώπους μετά τη συναυλία κλπ, και να ακούς τι πραγματικά νιώθουν. Ακόμα κι αν σε μισούν.

Το "Details Not Recorded" έχει έναν αργό, τρομαχτικό ρυθμό. Απ'το εξώφυλλο του δίσκου μέχρι τα λίγα, προσεκτικά ηλεκτρονικά εφφέ, αποτελεί ένα σπουδαίο έργο της τέχνης της μελαγχολίας και του μινιμαλισμού. Πόση είναι η απόσταση μεταξύ αυτής και μιας τυπικής (υπάρχει κάτι τέτοιο;) κυκλοφορίας των Piano Magic; Μπορείς να φανταστείς τι αλλαγές θα είχαν γίνει σ'αυτό το άλμπουμ αν τελικά κατέληγε να βγει από όλο το συγκρότημα;

Glen Johnson: Είναι όπως είπες, σαν ένα μικρό κουτί. Οι Piano Magic κοιτάζουν σε πιο ανοιχτούς ορίζοντες, πιστεύω. Το Details Not Recorded ηχογραφήθηκε κυρίως εδώ, στο διαμέρισμά μου, με το παράθυρο ανοιχτό. Μπορεί κανείς να ακούσει τα πουλιά στον κήπο, τα τριξίματα στο πάτωμα και το βραστήρα να δουλεύει στην κουζίνα. Ακούγονται οι περίπλοκες λεπτομέρειες της άχαρης ζωής μου! Αλλά με τους Piano Magic τα πράγματα αποστειρώνονται περισσότερο από τη διαδικασία του studio. Κι αυτό μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούμε να ηχογραφήσουμε αυτά τα τεράστια, ισχυρά ντραμς στο σπίτι μου. Οι γείτονές μου θα διαμαρτύρονταν έντονα για τη φασαρία από τις κιθάρες.

Το "Ovations" με εξέπληξε με διάφορους τρόπους, πριν τελικά το αγαπήσω. Διαγράφονται εικόνες απ'τα τοπία της Ανατολής, ο ήχος είναι σκοτεινός και επιβλητικός, ποτισμένος ακόμα και από θρησκευτική κατάνυξη. Κατά τη γνώμη μου, οι επιρροές από τον ήχο της 4ad που συναντούσε κανείς στα παλιότερα album σας, είναι πλέον πολύ πιο ορατές σ'αυτά. Είχατε πάντα στο μυαλό σας να γράψετε τέτοια κομμάτια, ή η συνεργασία με τον Brendan Perry και τον Peter Ulrich έδωσε αυτήν την κατεύθυνση;

Glen Johnson: Για να είμαι ειλικρινής, ξεκινήσαμε σ'αυτήν την ελαφριά DCD κατεύθυνση πριν ακόμα το ψάξουμε και ζητήσουμε από τον Brendan και τον Perry να συνεργαστούν. Τραγούδησα εγώ το " I never loved this city" και το "The Nightmare goes on" και οι υπόλοιποι απ'το συγκρότημα ήθελαν να είναι έτσι και στο δίσκο. Αλλά μετά αρχίσαμε να φανταζόμαστε καθαρό και έντονο ήχο από σαντούρι στο March of the Atheists και οι μόνοι που ξέραμε να παίζουν αυτό το όργανο ήταν στους Dead Can Dance. Έτσι το ένα έφερε το άλλο.

Μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον όλο και περισσότερο, τα ανατολίτικα κρουστά και ο ρυθμός του flamenco, αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να δει κανείς και στο Artists' Rifles του 2000. Συγκεντρώναμε τα όργανα και τελικά φτάσαμε στην κατάλληλη συγκυρία για όλα αυτά.  

Στην προηγούμενη συνέντευξη που κάναμε πριν 4 χρόνια, είχες πει: « Εύχομαι πραγματικά να βρούμε απήχηση σε μεγαλύτερο κοινό. Η ταμπέλα "cult" είναι καλή για λίγο καιρό, αλλά δε σου ξεπληρώνει το νοίκι. Ξέρω γιατί δε φτάσαμε ποτέ το μέγεθος των Radiohead, των Sigur Ros ή των Godspeed για παράδειγμα- δεν ήμασταν πραγματικά ποτέ τόσο καλοί!» Το πιστεύεις ακόμα αυτό; Ποια είναι η μεγάλη διαφορά στον ήχο των Piano Magic σε σχέση ας πούμε με τους Editors, που έχει κάνει τους τελευταίους τόσο δημοφιλείς;

Glen Johnson: Λοιπόν, ξεκάθαρα οι Editors έχουν μια τεράστια οικονομική μηχανή πίσω τους που τους επιτρέπει διάφορες πολυτέλειες, όπως μεγάλα studio και διάσημους παραγωγούς. Είναι επίσης νέοι, μοδάτοι, εμφανίσιμοι, έχουν marketing μεγάλης αξίας να τους υποστηρίζει, μια μεγάλη δισκογραφική να πληρώνει για τα ρούχα τους, εντυπωσιακά video στο ΜΤV κλπ. Δεν τους επιτίθεμαι, προφανώς κάνουν κάτι σωστό για να είναι τόσο δημοφιλείς. Αλλά οι Piano Magic δεν είναι στην ίδια κατηγορία, οικονομικά ή ηχητικά. Εμείς κάνουμε κάτι πολύ διαφορετικό, πιο ριζοσπαστικό, πιο αυθόρμητο, λιγότερο "pop", με λιγότερα χρήματα. Αν ρωτάς γιατί δεν είμαστε μεγάλη μπάντα όπως οι White Lies ή οι Editors, θα απαντήσω ότι δεν είμαστε μέρος ενός μεγάλου μηχανισμού. Δεν είμαστε μέλος της συμβατικής μουσικής βιομηχανίας. Δε διοχετεύονται μεγάλα χρηματικά ποσά για τη βελτίωσή μας. Δε θέλουμε να γράφουμε "pop" μουσική, να λειαίνουμε τις τραχιές πλευρές της μουσικής μας. Και γι'αυτό, δε θα παίξουμε ποτέ στη «μεγάλη κατηγορία».

Σύμφωνα με την ετήσια ψηφοφορία των αναγνωστών μας, το ντεμπούτο των White Lies ήταν η καλύτερη κυκλοφορία για το 2009, με το Ovations να καταλήγει στην 22^η θέση, που δεν είναι καθόλου κακή. Ποιο άλμπουμ ξεχώρισες απ'το 2009;

Glen Johnson: Ή της Fever Ray ή του Bill Callahan ή των We Fell To Earth ή των PJ Harvey/John Parish.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου εξώφυλλο από τις κυκλοφορίες των Piano Magic - Textile Ranch - Future Conditional - Klima - G. Johnson ; (lp και ep φυσικά).

Glen Johnson: Δε μου το έχει ξαναρωτήσει ποτέ κανείς αυτό και δυσκολεύομαι να απαντήσω. Μ'αρέσουν πολλά πάντως. Φυσικά και θα μ'αρεσαν...

Ποιο θεωρείς το απόλυτο Piano Magic κομμάτι;

Glen Johnson: Το "Ι Have Moved Into The Shadow" ή το "Comets". Και τα δύο κάτι μου κάνουν. Ξέρω ότι ίσως δεν είναι και πολύ επαγγελματικό, ακόμα και το να λες ότι τα κομμάτια σου είναι καλά, αλλά αυτά τα δύο με ανατριχιάζουν παρόλο που δεν τα έγραψα μόνος μου.

Σας έχω δει live στην Ελλάδα, και κάθε φορά, όλοι, φαίνεστε αρκετά ήρεμοι και σίγουροι όταν παίζετε. Δεν αγχώνεστε ποτέ στη σκηνή; Τι θα σας έκανε να νιώσετε έτσι;

Glen Johnson: Παλιότερα αγχωνόμουν υπερβολικά, αλλά τώρα έχω τόση αδρεναλίνη, που απογοητεύομαι. Όπως θα σας διαβεβαίωνε κάθε μουσικός, ο χρόνος μεταξύ του soundcheck και της έναρξης της συναυλίας είναι συχνά εφιάλτης. Είναι μια άχαρη περίοδος βαρεμάρας, απογοήτευσης, πανικού και κατανάλωσης. Απλά καίγεσαι να παίξεις και παρ'όλα αυτά έχεις ακόμα ώρες να περάσεις σε ένα μικρό άθλιο δωμάτιο.

Σίγουροι και ήρεμοι στη σκηνή; Είμαστε έτσι όταν όλα πηγαίνουν καλά. Και όλα πηγαίνουν καλά όταν το κοινό είναι ενθουσιώδες. Αγχώνομαι όταν ο κόσμος είναι ήσυχος! Εκτός αν του ζητήσω να κάνει ησυχία... 

Την πρώτη φορά παίξατε με τους Legendary Pink Dots, στην Αθήνα. Συνάντησες τον Edward Ka-Spel τότε; Αν ναι, τι πιστεύεις γι'αυτόν; Είναι περίεργος και ιδιοφυής όσο η μουσική του; Έχεις κανέναν δίσκο των Legendary Pink Dots;

Glen Johnson: Δυστυχώς, δε μιλήσαμε αρκετά ώστε να βάλω κάποιο συμπέρασμα. Ήταν πολύ καλός μαζί μου. Όχι, δεν έχω κάποιον δίσκο τους. Έχουν σαξόφωνο. Δεν τα πάω καλά με το σαξόφωνο.

Τι συνέβη με τον τελευταίο κημπορντίστα (Cedric Pin)  των Piano Magic; Θυμάμαι ότι αστειευόσουν γι'αυτό στην τελευταία σας συναυλία εδώ. Ποιος παίζει πλήκτρα τώρα στο σχήμα;

Glen Johnson: Η Angele. Άλλωστε, αυτό είναι και το πρώτο όργανο που έμαθε. Δυστυχώς ο Cedric έπρεπε να γυρίσει πίσω στη Γαλλία, αλλά γράφω έναν ακόμα δίσκο των Future Conditional μαζί του. Ανταλλάζουμε μουσικά αρχεία αυτή τη στιγμή, και μόλις τελειώσουν οι συναυλίες στην Αθήνα, θα αφιερώσω αρκετό χρόνο στο project των Future Conditional.

Ποια όργανα θα ήθελες να «κλέψεις» από τη συλλογή του Peter Ulrich και να τα χρησιμοποιήσεις σε επόμενους δίσκους;

Glen Johnson: Όλα!

Ποιος είναι πραγματικά τελειομανής; Εσύ, ο Brendan, ή ο Peter;

Glen Johnson: Στην πραγματικότητα κανένας μας. Ο Peter και ο Brendan ήταν πολύ χαλαροί στις ηχογραφήσεις. Συμμετείχαν στη μουσική χωρίς να δίνουν πολλή σημασία στη λεπτομέρεια. Κι εγώ είμαι πολύ ανυπόμονος για να είμαι τελειομανής. Θέλω αποτελέσματα με την πρώτη- κάτι που δε συμβαδίζει με τους υπόλοιπος Piano Magic. Αυτοί ευχαρίστως θα ξόδευαν χρόνια για να τελειοποιήσουν το κομμάτια τους.

4^η φορά στην Ελλάδα. Ποια συναυλία σου έχει μείνει περισσότερο απ'όλες όσες έχετε παίξει εδώ;

Glen Johnson: Αυτές που πρόκειται να παίξουμε θα είναι οι πιο αξέχαστες. Δεν θα έχουμε παίξει ποτέ καλύτερα. Αυτή τη φορά εξαρτάται μόνο απ'το κοινό αν θα διοχετεύσει τον ηλεκτρισμό του.

Η διασκευή στο Advent των DCD που παίξατε την τελευταία φορά στην Αθήνα ήταν υπέροχη! Θα υπάρχουν διασκευές στο επερχόμενο σετ;

Glen Johnson: To "Advent" πάλι; Χα! Όχι, δεν ξέρω. Έχουμε αρκετά κομμάτια για να γεμίσουμε δύο ώρες αν χρειαστεί. Παρ'όλο που έχω την ενέργεια για να το κάνω αυτό, δεν ξέρω. Έχω αρχίσει να γερνάω γι'αυτές τις συναυλιακές ανοησίες. Μάλλον ήρθε η ώρα να κάνουμε μια από Mark Hollis...

Συνέντευξη: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος - Κώστας Μπρέλλας

• Read more about Piano Magic - συνέντευξη με τον Glen Johnson!

Piano Magic - Aποκλειστική συνέντευξη!

I came to your party dressed as a shadow...

Τους είδαμε live πριν 2 χρόνια σε μια μοναδική συναυλία με τους Legendary Pink Dots και κυκλοφόρησαν πέρυσι έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, το Disaffected. Oι Piano Magic επιστρέφουν μ΄ένα πανέμορφο e.p. ( "incurable") και μιλούν αποκλειστικά στο postwave.gr για τα μελλοντικά τους σχέδια, την σύγχρονη αγγλική σκηνή και δισκογραφία, την 4AD, τους Smiths και τους δικούς μας Tilbury On Cloves! 

"Music won't save you from anything but silence'" μας είχαν πει πριν καιρό και ο τραγουδιστής και ιθύνων νους του συγκροτήματος, Glen Johnson, αποδεικνύεται ομιλητικότατος This is an interview with the wonderful Piano Magic: 

 

 

 

 

• This line came to my mind while listening and trying to assess your latest LP, the "Disaffected" album: "the collectivists may have given in to the band-its, but they have not given up their Artists Rifles yet.". Your cue now...

   
  Glen Johnson: Well, the “collective” as such was never very “collected.”  That is, Piano Magic was initially a very loose project – people arriving and departing as they pleased.  But it became a “band” in the late 90’s and it’s stayed as such every since.  There is a very solid axis of Glen Johnson, Cedric Pin, Jerome Tcherneyan, Alasdair Steer and Franck Alba.  This is the host planet, if you like and the guests are mere “stars.” 

 

 

 

• In every release there is a slight concept hovering. Nothing too obvious or exact, more like an aura or a ghost (we love ghosts!). "Disaffected" as a word has two definitions, "estranged" and "discontented". Although these two meanings are quite close which of these appeals more to the album's concept?

   
  Glen Johnson: The crux of “Disaffected,” the album, can be found in the lyrics of the song, “Disaffected” : “Anything can happen in life, especially nothing, mainly nothing.  Once you know that, you’re fine.  Once you know that, you can retire.”  It’s a call to retreat from the battle of life – not to give up (as in, suicide) but to live life on your own terms and not the terms society imposes upon you – that you must get married, buy a house, get a good job, have 2.2 children, etc.  I think we all know that this is bullshit and that the happy ones are the ones who turned their back on this rather Victorian convention.  I am disaffected with the system, the rules, the expectations and from this point, I may develop a new way of living – my own way of living.

 

 

 

• To take it a step further, I've distinguished a certain connection and strange continuance between “Disaffected”,  "The Troubled Sleep" lp and the "Opencast Heart" ep, not only due to the fact that the band line-up is pretty much the same but also in terms of concept (the love-factor is screaming out loud for example), sound and artwork. Is that the case ?

   
  Glen Johnson: Themes?  Well, love has always been central to my lyrics – be it, the loss of it, the perversion of it, the absolute miracle of it, etc, etc.  It could be argued that there is love in every action – even in hate.  

 

 

 

• I hope this won't sound degrading, but the level of completeness and coherence in the latest album and single are quite extraordinary. It almost makes me miss the experimentations and the charming little flaws. At the same time, one could also regard certain elements as lookback on the previous releases and a maturity in the words as well as the sounds. The confusion days are over as we grow older? Do you still have a riven heart?
  How far apart do you feel at this moment in time from "Wrong French"?

   
  Glen Johnson: Not particularly, as an artist, as I have an outlet for the more experimental side of my music – Textile Ranch and as you will see over the next few years, this outlet may actually become the main act and Piano Magic may become a mere sideshow.  At least, that’s the way I feel right now.  With a band, you have to take into account democracy (unless you are a dictator, which I’m not).  You have to listen to the opinions of the others and make a decision based on a consensus vote.  I find this quite frustrating in truth because I always know I’m right!  Hence, my working more on solo pieces right now – I have no-one looking over my shoulder, second-guessing me. 

  There has been, unashamedly, a conscious effort to see if Piano Magic can become more melodic, more accessible to a wider audience over the past 2 years.  Perhaps we tired of being this “cult,” under-the-radar group that will never have enough to pay the rent?  Should we be ashamed that we are cutting off all the fat and getting to the real meat?

 

 

 

 

• Angele's vocal performance on "Disaffected" totally blew me off. It felt like the utmost incarnation of the title. She has a very mature, warm voice, with a jazzy feel, contrary to the very "pink" girly voices used on previous albums. Is she the current female Piano Magic expression and should we expect even more from this cooperation?

   
  Glen Johnson: Angele is, at this time, the ultimate Piano Magic singer.  She has a glacial, yet warm texture to her voice, coupled with an intimate, exact interpretation of the lyrics.  Again, for her, Piano Magic will become a sideshow in the next year or so, as she attributes more time to her solo project, Klima (an album is out on Peacefrog later this year).

   

 

 

 

• And what about the male one? One can't help but notice that you take the vocal part more and more personally in the passage of time...

   
  Glen Johnson: I’m not a confident singer but I do believe that if you can convey emotion with your voice, the technical side if irrelevant.  It’s all in convincing the audience that you mean what you say.  And I do.  Mean.  What.  I.  Say.

 

 

 

 

• Melancholy is most prominent in your work, sounds and lyrics as well... "No good Art comes from happiness."?

   
  Glen Johnson: Oh, it’s like a diary.  You only write in it when something bad is happening.  Same with music.  At least, for me.  I couldn’t write a happy song if I tried.  That’s not to say I’m a melancholy, depressed person.  Anyone who knows me will testify that I have a sparkling sense of humour and a joy for life.  ;)

 

 

 

 

• I would have to admit that the "post-modernist baroque" of "Artists' Rifles" has established its spot in that place of the heart where music that has touched you the most goes. It's quite weird actually, because when four different people were asked about their most loved PM release, they gave four completely different answers. This variety is inevitable I suppose... "smallbeat Kraftwerkian", "breathless, ethereal, multi-layered melancholy", "critically contentious", "opus maximus" should apply to different types of people as well. Looking back in time could you by any chance pick out your most loved track or release?

  
  Glen Johnson: I don’t think there’s a complete Piano Magic album but at the same time, I don’t think a perfect record has been made, with the exception of Kraftwerk’s ‘Computer World,’ perhaps.  The “essence” of Piano Magic – the perfect vehicles of the message – can be found in “I Have Moved Into The Shadow” (from the “Incurable” EP), “”Comets” (from “The Troubled Sleep Of…”) and “Bad Patient” (from “Low Birth Weight”) but that’s only my opinion and what does my opinion count?

 

 

 

 

• While we're at this looking back thing... The quotes above are other people's thoughts on your releases. What about yourself? First thing that comes to your mind... These are mine:

"Popular Mechanics" - it begins where it ends
"Low Birth Weight" - mostly pink
"Artists' Rifles" -  with weight on their shoulders
"Writers Without Homes" - a 4AD performance
"The Troubled Sleep Of Piano Magic" - an excellent debut
"Disaffected" - disaffected


Glen Johnson: "Popular Mechanics" - Thank god for naivety.
"Low Birth Weight" - On which I juggled the planets. 
"Artists' Rifles" - A smile wouldn’t kill you.
"Writers Without Homes" - Blinded by dreams.
"The Troubled Sleep Of Piano Magic" - Sleep well tonight, tomorrow we fight.
"Disaffected" - Sunshine on a rainy day.

 

 

• Still going back in time... While listening to some of your work, sometimes I feel like you've been born a decade too late because of the 80s aura in your music. Also i think that maybe the albums you put out in the late 90s, would be looked upon quite differently if their release date was in the 00s, with this whole new appreciation of new wave or folk sounds or darker atmospheres. Artistry and experimentation also seem to be a tad more welcomed by the audience, perhaps due to the abundance of bands that sound pretty much the same more or less. Have you ever felt like that yourself? Did/Do you ever wish for a wider distribution and audience?

   

  Glen Johnson: I absolutely wish for a wider audience.  As I said, the “cult” tag is, well, “nice” for a while but it doesn’t pay the rent.  I know why we have never reached the dizzy height of, say, Radiohead or Sigur Ros or Godspeed, for example – we were never actually particularly good!  That is, I don’t think we pushed things as far as they could go and certainly, we had no budget so even if we wanted to push things, we would’ve ended up making a model, as opposed to the real building. 

  I think we were dismissed quite early on, possibly down to our more “leftfield” stance in the early days.  We were looked upon as an experimental group and then a “post-rock” group and then, well, everyone just seemed to give up on trying to keep up with us.  But it certainly took us a long time (possibly too long) to get as good as we are now.  I mean, we are a really good live band, I think and we are recording the best material of our career.  It just took us so long because we were so dispersed before – this “collective” idea, perhaps.  If we’d started with the 5 people we have now, perhaps things would’ve followed a much more conventional path – signed by a large independent, playing bigger venues, etc, etc.  But I wouldn’t have changed it for the world.  The ride has been a lot of fun, personally, if not always for the audience.  ;) 

 

 

 

• Let's talk about the so called music industry for a while. Through this 10 year period of the Piano Magic existence you have changed quite a few labels and did a brief stint in 4AD. From taking a look at the news updates section one could understand that you were not very happy with the distribution and the feedback you got from the media, for the latest LP. How important are the record companies, the press and promotion in general nowdays for the indie scene? Is artistic freedom too big a price for a band to pay on the longrun? And how do you feel about the whole internet situation (p2p, myspacemusic, digital downloads)? It seems that it's quite easy for an artist, nomatter where he comes from, to have his songs heard at least...

  
  Glen Johnson: Ah, well, you’ve opened a big can of worms there.  10 years of releasing records plus 10 years of working for a record label (Rough Trade), have taught me a lot about how this big, ugly machine works and there are cogs missing all over the place; cogs that shouldn’t even be there.  I certainly am very “old school,” in that I loved being so excited about a forthcoming album by an artist that I was outside the record store on the day of release and when I got it home, I pawed over every tiny detail on the sleeve.  I do actually believe that the facelessness of downloadable music will, inevitably, provoke a return to elaborate packaging – something you can hold in your hand and fawn over.  If I had the money, for sure, I would release wonderfully, romantic music in wonderful, romantic sleeves for wonderful, romantic people. 

  As for Piano Magic, it’s one thing to work with people who believe in our music and let us release whatever we want to release but unfortunately, this is an incredibly naïve and soul-destroying attitude.  Primarily, you should be looking for a label that will account to you truthfully every 6 months and pay you every 6 months, that is able to distribute your records far and wide in reasonable quantities and that will do it’s utmost to promote your records.  We’ve been let down a lot and I’m angry about those labels and I’m as angry about our naivety – that we trusted those labels.  Our music is our baby and when it’s not looked after by the babysitter, it dies.  Of course, there are labels that have helped us up onto a podium I would never have believed we could reach and to those labels, I’m indebted.  I just wish that I could make this music and afford to exist just by making this music.  I fear that will never happen.

 

 

 

• The feeling one gets from Britain mostly is a never ending quench for new-comers, debutants that rock your socks off, next-big-things. Post-punk and new wave have been reincarnated and things seemed to be getting punkier and punkier... It must seem rather funny! Has any of these bands caught your attention though?

   
  Glen Johnson: Oh, they catch your attention if you read the magazines or watch tv or listen to the radio but as for buying their records, no, I don’t.  In fact, I’d say that 95% of the music I listen to comes from outside of Britain.  That’s just the way it is.  Hype, for anything, music, films, people, will just turn me away from them.  I like the Greek band, Tilbury On Cloves.  Someone should give them a chance, help them up onto a podium. 

 

 

• Typical question: what do you listen to nowdays? I suppose you must have quite a record collection... How much music do get the chance to listen to and obtain nowadays? Most cherised items of your collection? Most rare item?
  Generally speaking, all-time favourite records and inspirational artists or bands?

  
  Glen Johnson: I just purged my record collection of excess crap so I’m down to records-that-I-will-play-more-than-once.  I don’t actually buy much music anymore, thanks to a couple of people who burn copies for me (yes, it’s shocking, I know) but, I like (what have I got in front of me?) :
  
  Sinner DC
  Arvo Part
  Marsen Jules
  The Doors
  Akira Rabelais
  Plinth
  Johann Johannsson
  Manyfingers
  Klima
  Team LG
  Cindytalk
  Helios
  Pan American
  The Gentlemen Losers
  Max Richter
  The Monroe Transfer
  Matinee Orchestra
  Spinform
  
  That’s my recent playlist anyway. Cherished items? Oh, my Durutti Column, Felt, Dead Can Dance, Go-Betweens collections.  Favourite records?  Kraftwerk : Computer World.  Velvet Underground : VU.  The Smiths : Meat Is Murder.  A few more besides.  Biggest inspirations?  All of those bands I’ve mentioned here, though The Smiths probably hold the biggest place in my heart, even now.

 

 

 

• In the studio... Piano Magic is always a fleeting, collecting band. As for the lyrics part, that has been yours with a hand full of (long gone) exceptions. With your current line-up, how do you work on the music and to what extent the other members influence and contribute to the musical result?

   
  Glen Johnson: We generally start with a guitar line by myself or Franck these days and then we lay the lyrics over the top.  All else is built around that.  Essentially, a song is only a good song if it can be played with an acoustic guitar, right?  Well, no, but it helps to have that foundation, I find.  It’s the backbone for all the flesh of drums, keyboards, etc.  As I said, Piano Magic is pretty democratic, though I tend to “conduct” the direction of a piece, as I have the loudest voice, I’m the oldest and well, I started this thing.

 

 

• After "Incurable" what more is planned for the future? How soon whould we expect a new release from Piano Magic? What about those lost, still unreleased songs and versions, any chance of putting them out?

   
  Glen Johnson: “Lost?”  Are they lost?  They’re just in hiding.  I’m sure there’ll be a ‘Seasonally Affective Part 2” someday but it’s a far, distant horizon.  We start work on a new Piano Magic album next week in fact but the plan is not to finish it until September, so it won’t be out until early 2007.  In the meantime, there are albums to look forward to by Klima, Textile Ranch and Future Conditional (my project with Cedric from Piano Magic).  We’re certainly not sitting here doing nothing.  ;)

 

 

 

• I know that the latest gig that was planned for Athens got cancelled on you and that it was a bit frustrating. Still I hope and look forward to another lovely yet breathtaking  live performance asap! Thank you very much.

 
Glen Johnson: Well, we’d love to come back to Greece any time when the promoters and bookers sort it out.  We were really disappointed when the last shows fell through because the Athens show had been such fun.  But, we’re patient people. 

Thanks and take care. 

Glen Johnson

Piano Magic

 

 

Interview by Maria Karagkouni
July 2006
Copyright postwave.gr - Do not republish without permission

• Read more about Piano Magic - Aποκλειστική συνέντευξη!