Ο χορός των κακών αγγέλων

Όταν μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, ο Tim Booth ολοκλήρωνε την αθηναϊκή συναυλία του, περπατώντας ανάμεσα στο πλήθος, σιγοτραγουδώντας μια ακουστική εκδοχή του Sometimes, συνειδητοποιούσα ότι δύσκολα θα ξεμπερδέψουμε από την παρουσία του τα επόμενα χρόνια.  Βλέπετε θα αναγκαστούμε να τον φιλοξενήσουμε και άλλες φορές στο μέλλον, αφού η σχέση που έχει αναπτύξει με το ελληνικό κοινό, δείχνει να αποτελείται από υλικά που δύσκολα θα φθαρούν με την πάροδο του χρόνου... Η ζεστασιά της φωνής του, η ξενοιασιά των κινήσεών του και η αμεσότητα της επικοινωνίας του με το πλήθος, στοιχεία που ξεχώρισαν από την είσοδό του μέσα στο κοινό από τον εξώστη μέχρι την έξοδό του από την σκηνή, είναι στοιχεία που δύσκολα μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο το ελληνικό κοινό, που a priori συγκινείται σε λυρικές συναισθηματικές περιπτώσεις (δες λήμμα Nick Cave, Stuart Staples, James Mudrizcki, Sivert Hoyem)...

Δεν κρύβω ότι περίμενα την συναυλία του Booth με αντιφατικά συναισθήματα. Έχοντας λατρέψει την συνεργασία του με τον Bandalamenti στο Booth and the Bad Angels και έχοντας ζήσει έντονα την καταπληκτική συναυλία των James στον Λυκαβηττό το 2001 , έβρισκα τα 2 επόμενα solo άλμπουμ του Booth άνισα και άνευρα, όπως και το πρόσφατο άλμπουμ των James. Ακόμη περισσότερο, η συχνή συναυλιακή του παρουσία στην χώρα μας έχει γίνει αντικείμενο χλευασμού για πολλούς, φθείροντας έτσι πιο πολύ την εικόνα του.

Όσον αφορά την συνθετική δύναμη των solo του album, η αλήθεια είναι ότι δεν έπεσα και πολύ έξω. Ξεκινώντας την εμφάνισή του στις 22:45 συνοδεία full band με τα As far as I can see,  Monkey god, Wave hello και Bless em all, η χαρακτηριστική φωνή του Booth δύσκολα ισορροπούσε με τις επαναλαμβανόμενες φόρμες των  νεώτερων συνθέσεών του. Η αρχή έγινε εν μέρει με το Dance Of the Bad Angels, που αν και  κατώτερο του αναμενομένου, ξεχώρισε από τα προηγούμενα,  ζεσταίνοντας την ατμόσφαιρα. Παρεκκλίνοντας από το σύνηθες setlist την περιοδείας του, ο Booth σχολίασε το κακό publicity ραδιοφωνικών σταθμών που διαφήμιζαν ότι θα παίξει James, για να χαρίσει στο κοινό το Seniorita και ένα καταπληκτικό Laid.

Όταν το πρόγραμμα επανήλθε στην κανονική ροή, οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες: Consequences, Bone, Monsters, μέχρι και το νεόκοπο All about time, δεν μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα στην δισκογραφία των James, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλει ο Booth. Το σαφώς πιο ενδιαφέρον Down to the Sea,  και η εύθραυστη μπαλάντα  Fall In Love With Me από την συνεργασία με τον Bandalamenti, ξεχώρισαν, κλείνοντας την βραδιά μετά από 2 encore με μια ακουστική εκτέλεση του Sometimes, που συνόδευσε τον Booth μέχρι την έξοδό του από την σκηνή.

Μέσα σε μια ώρα και πενήντα λεπτά ο Tim Booth έκαμψε τις αντιρρήσεις και των πλέον δύσπιστων, ισορροπώντας τις αδυναμίες των συνθέσεών του, με περίσσεια ψυχής και συναισθήματος,  αποδεικνύοντας ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να αντισταθεί στην αυθεντικότητα ενός τραγουδιστή, όταν αυτός ξεγυμνώνει την ψυχή του στην σκηνή.

Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε ο συναυλιακός χώρος του πρώην Ιερά Όδος, που φιλοξένησε άνετα τα 1000 περίπου άτομα που κατάφεραν να τον βρουν, αφού δεν υπήρχε κάποια διακριτή ταμπέλα ή επιγραφή στον χώρο. Καλή ήταν και η χωρική διαρρύθμιση της συναυλίας, με μάρκες και μπαρ που εξυπηρετούσαν ικανοποιητικά το κοινό. 

Όσον αφορά το support του Sillyboy, απ' ότι φαίνεται σύντομα πρόκειται να μας απασχολήσει ακόμη περισσότερο. Συνοδεία μουσικών, χάρισε συνθέσεις από το πρωτόλειο Played, επιβεβαίωσε τις φήμες που τον ακολουθούν, και άφησε πολύ καλές εντυπώσεις, κερδίζοντας ακόμη περισσότερους οπαδούς. 

  Βασίλης Παπαευσταθίου

contribution : Κατερίνα Μαυράκη