Καλά μας κάνατε κύριε Staples! Στρογγυλοκάτσαμε μπροστά σας, σας βλέπαμε και μας βλέπατε μια χαρά, αλλά κανείς δεν μπορούσε να κοιτάξει τον άλλο στα μάτια, ετσι δεν είναι; Κάτσαμε αμίλητοι, και γενικώς ήσυχοι, ατσίγαροι και απρόσιτοι, πρόθυμοι να χειροκροτήσουμε θερμά μετά από κάθε κομμάτι, και να φύγουμε γρήγορα γρήγορα για το σπίτι. Καλά μας κάνατε και αγνοήσατε τη βαθειά μελαγχολία αυτής της πόλης, σχεδόν δεν της αφιερώσατε στιγμή, κρύβοντας τους αστικούς ύμνους της εξαιρετικής μπάντας σας σε ένα ολοένα και πιο ρομαντικό παρελθόν. Όχι πως τώρα δεν τυλίγει το ίδιο μαγικά η νυχτερινή της όψη τις τεράστιες στιγμές των ανθρώπων της, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα την αμηχανία σας όταν βλέπετε ότι τα δάκρυα είναι γι'αυτήν αυτοσκοπός και η συγκίνηση cult κοσμικό γεγονός. "Her";; Γιατί; Θα αστειευτήκατε φυσικά, που πήγατε να ξεδιπλώσετε την ορμητική μελαγχολία του εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, όταν ήδη ο καθένας απ'το κοινό είχε λάβει από ώρα εκείνο που του άξιζε...

Η μεγάλη παρουσία του κόσμου έδειξε πολλά πράγματα. Ένα απ'αυτά ήταν σίγουρα ότι η εμφάνιση των Tindersticks στην Αθήνα ήταν πλεόν επιτακτικής σημασίας μουσικό γεγονός, 8 χρόνια ήταν αυτά. Το διάστημα αυτό περιείχε άλλωστε και σημαντικές αλλαγές για το συγκρότημα, με αποχωρήσεις μελών και τρεις νέους δίσκους. Η μουσική κατεύθυνση είχε αλλάξει, περίτεχνα και περιεργαστικά έδωσαν χώρο στο φως, στο the Hungry Saw έπαιξαν κιόλας μαζί του, και αυτό φανέρωσε χρώματα και καινούργιες αφορμές για συγκινήσεις. Δεν ξέρω κιόλας κάποιον που να μπορεί να μείνει απαθής στη βαθειά αισθαντική φωνή του Staples, και φυσικά να χάσει την ευκαιρία να τον ακούσει από κοντά.

Το θέατρο του Badminton έπνιξε από νωρίς την προσπάθεια του David Kitt να ζεστάνει το χώρο και να κερδίσει την προσοχή. Με την κιθάρα του και ένα laptop έκανε ένα σετ που συνοδευσε το πέρα-δώθε του κόσμου στους διαδρόμους. Άνισος ο αγώνας του συμπαθούς τραγουδοποιού. Μα είναι η αθεράπευτα ρομαντική και απόλυτα ειλικρινής σχέση που χτίζει κανείς με τη μουσική των Tindersticks, που δεν ανυπομονεί απλά για μια συναυλία...Ο καθένας μέσα του φτιάχνει μια συνάντηση και συμπληρώνει με τον άκρατο συναισθηματισμό των κομματιών τους την προσωπική του ιστορία.

Γι'αυτό και μόνο μαγική μπορεί να χαρακτηριστεί η στιγμή που τα φώτα έσβησαν και υπό τους ήχους του Introduction του the Hungry Saw τα μέλη της μπάντας έπαιρναν σιωπηλά τη θέση τους στη σκηνή. Μια θλιμμένη εισαγωγή που επιχείρησε να καλύψει γλυκά και μελωδικά 8 χρόνια απουσίας, μα το αληθινό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου το κατάφερε με τη μία. "Ah, those days, those days where did they go?" Η φωνή σας κύριε Staples... Ζεστή, επιβλητική, αρθρώνετε τις λέξεις σαν να τις μεταμορφώνετε, να τους φτιάχνετε το σχήμα που θέλετε, και με το τρέμολο στο τέλος κάθε στίχου να προσπαθείτε να τις βάλετε όλο και πιο μέσα στην καρδιά μας. Κάπως έτσι, με αυξανόμενη ένταση και ομορφιά ξεκίνησε ένα ταξίδι στο δίσκο με το πιο Tindersticks εξώφυλλο, με τα come feel the sun, e-type, the other side of the world να ακολουθούν. «Κρυστάλλινες» αποδόσεις κομματιών, συνεπέστατοι οι μουσικοί στο καθήκον τους, το πανέμορφο Dying slowly σύνδεσε ιδανικά τα κομμάτια του Hungry saw που μονοπολούσαν το σετ και κάποιος απ'τον κόσμο φώναξε ενθουσιασμένος  «Άντε,παμε ρε!», και εκεί το ταξίδι έμεινε μετέωρο... Ή εγώ έμεινα μετέωρος σε λάθος ταξίδι. Πάντως δεν «πήγαμε». Κι όσο κυλούσε η βραδιά, τα the Hungry saw, Boobar come back to me (κομματάρα), All the love εναλλάσσονταν με το Buried bones, My sister, She's gone. Το κοινό, που περιείχε άτομα έτοιμα να ανοίξουν την καρδιά τους στην πρώτη νότα και την πρώτη λέξη και άτομα που χασμουριόντουσαν μόλις έκλεισαν τα φώτα, παρακολουθούσε περιμένοντας...οι μεν την έκρηξη, οι δε το τέλος.Οι μεν άβολα μουδιασμένοι, οι δε βολικά νυσταγμένοι.. Σαν να βρισκόμουν σε κινηματογράφο ένιωθα και συνέχιζα να παρακολουθώ τις άψογες εκτελέσεις υπέροχων κομματιών.

Το τέλος ήρθε με το παράταιρο The not knowing (αφού προηγήθηκε το παράταιρο Her), το οποίο έχει κλείσει έναν απ'τους πιο όμορφους δίσκους, σκουπίζοντας τα δάκρυα απ'τη θλίψη και την ένταση 20 συναισθηματικά εκκωφαντικών τραγουδιών. Το Σάββατο ανέλαβε να μας δείξει ότι για τον καθένα η συναυλία τελειώνε σε διαφορετική χρονική στιγμή.

Έφυγα βιαστικά, δεν άκουσα σε κανα πηγαδάκι τη συζήτηση για την παλιά και τη νέα εποχή των Tindersticks,όπως πιστεύω ότι πάνω κάτω θα συζητιόταν. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να απογοητευτώ, ή να με πείσω ότι έπρεπε να το περιμένω. Ξέρω πως θα έχω ακόμα ένα λόγο να νοσταλγώ κάτι απ'το παρελθόν, άρα και ακόμα μια αφορμή να κοιτάξω βαθειά στη μουσική σας κύριε Staples... Γιατί οι Tindersticks το 1994 ήταν ότι και το 2009, όσα κι αν άλλαξαν, παραμένει η πιο ηδονική μουσική σχέση του καθενός με τις σκοτεινές ρομαντικές στιγμές του. Μια εγωιστικά, καλά κρυμμένη προσωπική υπόθεση.