...4 is forever...

...και το ‘Three is an orgy Four is forever' θα αντηχεί για πολύ καιρό ακόμα στα αυτιά μου από τη δεύτερη μέρα του φετινού 21^ου WGT . Μαζί θα μείνει και η ανάμνηση του εγκάρδιου φιλιού που έδωσε ο, εμφανώς ικανοποιημένος, Tomas Pettersson, στον Simone Salvatori των Spiritual Front με τον οποίο (και με τον Andrea) έκλεισαν το live ερμηνεύοντας μοναδικά το επικό ‘Three is an orgy four is forever' και το ‘A song of hate and devotion'. Η είσοδος του Simone στη σκηνή έγινε με τη εξής φράση: ‘And here comes the incest of the evening'...

Η συνολική εμφάνιση των Ordo Rosarius Equilibirio δόνησε το Felsenkeller και τον εαυτό μου, το Σάββατο το βράδυ επιβεβαιώνοντας την ικανότητά τους να καθιστούν το σεξουαλικό φετιχισμό, δελεαστικό ακόμα και για τους πιο συντηρητικούς. Δεν υπήρξε μισή νότα που να μην είχε θελκτική ενέργεια.  Παράλληλα οι δυο κοπέλες στο παρασκήνιο, που επιδίδονταν εναλλάξ σε ένα αμήχανο παιχνίδι αγγίγματος και αφαίρεσης ρούχων,  πρόσδιδαν ένα σιωπηλό ρυθμό σε διαφορά φάσης από το ερμηνευτικό κομμάτι των υπολοίπων μουσικών. Αυτό, εικαστικά και ως αποτέλεσμα, ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον. Το καινούριο κομμάτι των ORE δε με ενθουσίασε καθόλου όμως. Ξεκινώντας με το ‘Do Angels Never Cry, And Heaven Never Fall?' στη συνέχεια ακούσαμε μια κάπως α-μελωδική εκδοχή του ‘In high heels through nights of broken glass' και τα ‘Sheep for a lifetime or lion for a day', ‘Hell is where the heart is', ‘The perplexity of Hybris, I glorify myself', ‘ Who is born to rule the world',  ‘A world not so beautiful (A song 4 the emperor)', ‘Nature seeking equilibrium- War for the principle of balance' κ.α. Σας εκμυστηρεύομαι μια πικρή γεύση που μου άφηναν οι αμήχανες (και σαν ‘επιβεβλημένες') κινήσεις τρυφερότητας (;) του Tomas προς την Rose Marie και η γενικότερη απόσταση μεταξύ τους που διέκρινα καθ' όλη τη διάρκεια του live. Παρ' όλ' αυτά η εμφάνιση των ORE ήταν από τα καλύτερο live του φετινού φεστιβάλ για'μένα! 

‘... There are circles of forever made of fire made of stone there are circles of a lifetime made of silver made of gold...' 

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Φέτος ικανοποιήθηκαν τα ΜΕΓΑΛΑ μουσικά μου απωθημένα: Ordo Rosarius Equilibrio, In slaughter Natives, Unto Ashes, Empusae, Derniere Volonte.Το (για άλλη μια φορά) άθλιο πρόγραμμα του WGT δεν επέτρεψε και φέτος το διακτινισμό και άρα την παρουσία μου στα live των Funker Vogt, Nӓo, Sonar, Synapscape, Brighter Death Now και δυστυχώς για άλλη μια φορά Qntal!

Υπήρξαν φυσικά και τρανταχτές απομυθοποιήσεις ανάμεσα στα 17 συγκροτήματα που κατάφερα να δω φέτος όπως οι In slaughter natives και οι Dernière Volonté και μια έκπληξη που ακούει στο όνομα Monokelpop,.

Μέρα 1^η:   ‘...it feels like I'm flying above you, dream that I'm dying to find the truth seems like you're trying to bring me down, back down to earth...'

Τα βράδια στη Λειψία φέτος ήταν συγκινητικά και αποκαλυπτικά κάθε μέρα γι'αυτό και θα ξεκινάω την αναδρομή μου ανάποδα, δηλαδή από το τέλος προς την αρχή.

Οι Corde Oblique, ως headliners, στη συναυλία τους στο θέατρο της πόλης Schauspielhaus, απέδειξαν ότι ο μουσικός φαίνεται στο live.Είμαι σίγουρη πως όσοι ακούτε ethereal μουσική και παρακολουθείτε τα συγκροτήματα της Prikosnovenie θα είστε επιφυλακτικοί για τις live εμφανίσεις τους. Συνήθως αυτές οι μπάντες (με εξαίρεση τους Ataraxia, τους Δαιμονία Νύμφη και τους εν λόγω) ενώ σκηνικά είναι ενδιαφέρουσες, ερμηνευτικά σπάνια ξεπερνούν τις εκτελέσεις των cd τους (τουλάχιστον όσες μπάντες έχω δει εγώ). Οι Corde Oblique, το αναμφισβήτητο highlight της πρώτης μέρας, ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, υπήρξαν αποστομωτικοί τόσο λόγω της πανέμορφης παρουσίας της Claudia Sorvillo όσο και των εκατομμύρια φορές καλύτερων ερμηνειών που έδωσε στα τραγούδια τους, σε σύγκριση με τα cd. Εμφανίστηκαν ως 5μελές σχήμα και ξεκίνησαν με μια πολύ ωραία διασκευή του soundtrack από το ‘Requiem for a dream'  συνέχισαν με κομμάτια από όλα τα άλμπουμ τους, ενώ οι διασκευές στα ‘Flying' των Anathema και ‘Jigsaw falling into place' των Radiohead ήταν εξαιρετικές αι διανθισμένες με επιπλέον στοιχεία σε σχέση με τις εκτελέσεις στα cd. To ‘Casa Hirta' επίσης ήταν εκπληκτικό. Δε μπορώ να σας το εξηγήσω καλύτερα αlλά τα ‘ Arpe di vento' και ‘La pietre di Napoli', είναι από τα λιγότερο ενδιαφέροντα κομμάτια του τελευταίου τους άλμπουμ. Στη συναυλία, τα κομμάτια αυτά τα ερμήνευσαν με τρόπο που ήταν σαν να τα ακούω για πρώτη φορά και ήταν απολαυστικότατα. Τα ‘Venti di sale' και ‘Cantastorie' τα απέδωσαν σχεδόν επαναστατικά. Ήταν φοβερή η διαφορά ποιότητας, όχι μόνο ηχητικά αλλά και ερμηνευτικά, σε σχέση με το cd. Πραγματικά απίστευτο. Ο βιολονίστας ήταν εξαιρετικός. Η Claudia Sorvillo είναι μια δυναμική παρουσία με πολύ πάθος το οποίο φαίνεται στο βλέμμα, στις κινήσεις και στην γενικότερη εμφάνισή της. Έχει εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες που χάνονται μυστηριωδώς και απίστευτα στα cd σε βαθμό που με έκανε πραγματικά να μείνω έκθαμβη και άφωνη! Η μελαχρινή και ομορφότερη εκδοχή της Anna Paquin ήταν από τις πιο άρτιες σκηνική παρουσίες που έχω δει τελευταία. Ο Riccardo Prencipe από την άλλη μεριά είχε μια ‘ζεστασιά' στην επικοινωνία του με το κοινό που αποκατέστησε μια οικειότητα την οποία δεν κατάφερε καμία άλλη μπάντα στο ίδιο θέατρο. Πολλοί μουσικοί δε θεωρούν πολύ σημαντικό αυτό το στοιχείο. Προσωπικά είναι κομβικής σημασίας για τη γνώμη που σχηματίζω τελικά μετά από ένα live. Μόνη απουσία ο Σπύρος Γιασαφάκης των Daimonia Nymphe τον οποίο (ενώ γνώριζα πολύ καλά ότι δε θα ήταν εκεί) περίμενα να εμφανιστεί ξαφνικά στη σκηνή για μια special εκτέλεση του ‘Crypta Neapolitana'.

Les Jumeaux Discordants: Έτσι ξεκίνησε το φετινό φεστιβάλ, σε ύφος ritualistic ambient, στην αγαπημένη μου σκηνή, το Volkspalast. Ό,τι σας έλεγα προηγουμένως για τους Corde Oblique, ισχύει αντίστροφα για τους (επίσης) ιταλούς Les Jumeaux Discordants. Ένα σχετικά καινούριο συγκρότημα- καλλιτεχνικό project, με ένα άλμπουμ το 2010, που δύσκολα βλέπει κανείς ζωντανά. Δεν προσέφεραν κάτι παραπάνω από την ακρόαση του cd τους. Είχαν ενδιαφέροντα video projections και συμπαθή σκηνική παρουσία. Με μελωδίες που θυμίζουν τα πρώτα βήματα των Unto Ashes, αντλώντας επιρροές από την μελωδική dark ambient και με ερμηνευτικό ύφος που παραπέμπει ταυτόχρονα στους Die Form αλλά και τα φωνητικά της Sara Noxx, τα κομμάτια τους περισσότερο απαγγέλλονται παρά τραγουδιούνται. Άρτια εμφάνιση που κάλυψε ολόκληρο το άλμπουμ ‘Sang pour sang' υπό τη συνοδεία synth, τσέλο και διάφορων αντικειμένων που παρήγαν ήχους (π.χ μεταλλικά δοχεία).

Η συνέχεια ήταν στο μεσαιωνικό χωριό με τους Ordro Equitum Solis...και απέδειξε πως είχα δίκιο ν'αναρωτιέμαι αν η απόφασή μου να δω αυτή την μουσικά αδρανή μπάντα από το 2000, ήταν σωστή. Δεν ήταν. Ευχάριστη και γαληνευτική μουσική από 2 ακουστικές κιθάρες και ένα synth σε συνδυασμό με μια αυτοαναφορική εμφάνιση της μπάντας σε βαθμό που με δυσκολία η Leithana    προκαλούσε το ενδιαφέρον ακόμα και των δυο μουσικών της. Το καλύτερο κομμάτι τους ήταν αναμφισβήτητα το πολύ παλιό τους ‘Playing with fire'. Δυστυχώς γρήγορα με ‘έχασαν' καθότι η μουσική τους φάνηκε να συνοδεύει πολύ πιο ευχάριστα την αναζήτηση του κόκκινου φρουτώδους κρασιού που σερβίρεται αποκλειστικά στο μεσαιωνικό χωριό και το οποίο ουδέποτε είχα καταφέρει να δοκιμάσω. Έχω να σας πω πως ούτε αυτό άξιζε να αποτελεί γευστικό μου απωθημένο.

Οι τελευταίοι ήχοι της ημέρας θα έρχονταν μέσω των In slaughter Natives και το γεγονός ότι θα έπαιζαν στο Volkspalast μου έφερνε ρίγη πριν ακόμα φτάσω. Το αποτέλεσμα δεν επιβεβαίωσε τον ενθουσιασμό μου. Οι In Slaughter Natives, έχουν γράψει μοναδικά ατμοσφαιρικά κομμάτια, έχοντας απογειώσει μουσικά το νόημα της λέξης ‘ανάθεμα'. Προσωπικά έχουν την ίδια σημασία για'μένα με τους Coph Nia από ιδεολογικής και ψυχολογικής άποψης. Ας μην επεκταθώ όμως σε προσωπικά μου ζητήματα εδώ. Στο live, το ντουέτο που είδαμε ήταν ανεπαρκές, παρ'ό,τι υπήρχε ένα synth στη σκηνή. Αυτό οφείλεται στο ότι οι In slaughter natives εξαντλούν τη δημιουργικότητά τους στη σύνθεση προηχογραφημένων samples και δεν αφιερώνουν καθόλου χρόνο στην επεξεργασία της σκηνικής τους παρουσίας και άρα της παρουσίασης αυτών των κομματιών. Λίγοι ακολουθούν άλλωστε το ‘δρόμο' του Raison d'ȇtre'. Το ότι ο  Jouni Havukainen περπατούσε με αμηχανία στη σκηνή και τραγουδούσε μόνο με παραμόρωση φωνής ήταν ένας επιπλέον παράγοντας απομυθοποίησης. Τελικά μου έμεινε μια στενοχώρια από το γεγονός ότι οι In Slaughter natives έπαιξαν στον αγαπημένο μου χώρο˙ με αυτή την απαράμιλλη υποβλητική ατμόσφαιρα (συγκρίσιμη με αυτή του Shaubühne Lindenfels το οποίο δεν ήταν ανοιχτό φέτος) μιας επερχόμενης τελετουργίας και δεν κατάφερε να ‘γεμίσει' το χώρο. Αντίθετα, ο χώρος τους καταβαράθρωσε τελικά αποδεικνύοντας πως οι έντονες δυνάμεις κάθε είδους πάντα συγκρούονται σφοδρά. Ο κυκλικός χώρος του Volkspalast έπρεπε να αποδείξει πως δεν έχει τυχαία το τελειότερο σχήμα του κόσμου, τόσο ενεργειακά όσο και γεωμετρικά. Οι ‘δονήσεις' που προκάλεσαν οι In slaughter Natives τον τάραξαν για λίγο όμως τις αντιμετώπισε όπως τα μεγάλα θηλαστικά αντιμετωπίζουν τη φουσκοθαλασσιά. Ήταν οι ιδανικοί headliners για το χώρο αυτό και η καλύτερη πρόκληση. Ο τόπος έπρεπε να ‘ησυχάσει' ως την επόμενη μέρα. Το ίδιο κι εγώ.

Μέρα 2^η:

What luck for rulers that people don't think... 

Η μέρα ξεκίνησε με τρομερή ανυπομονησία για το τελείωμά της και με άλυτα διλήμματα. Το τέλος της λοιπόν με αποζημίωσε καθότι ήταν άρτιο καλλιτεχνικά, ανατριχιαστικό και καθησυχαστικό. Ναι όλ'αυτά μαζί! Όπως σας είπα και προηγουμένως έφυγα εξαντλημένη από το live των Ordo Rosarius Equilibrio με εκτενή και σποραδικά ξεσπάσματα ανατριχίλας, σχεδόν μαγεμένη. Χρειαζόταν οπωσδήποτε λοιπόν η αποφόρτιση που προσέφεραν οι αμερικάνοι Unto Ashes headliners στο Schauspielhaus. Άλλο ένα συγκρότημα που δε βλέπει κανείς εύκολα, πόσο μάλλον στην Ευρώπη. Εμφανίστηκαν ως 5 μελές σχήμα, μαζί με τον Sonne Hagal και έναν μουσικό που έπαιζε γκάϊντα (αν και μάλλον σε μέταλ μπάντα θα ταίριαζε καλύτερα). Με τον Sonne Hagal έπαιξαν και δυο κομμάτια του ένα εκ των οποίων ήταν το ‘Who has seen the wind'. Με τραγουδίστρια την Ericah Hagle και όχι την Natalia Lincoln, επέλεξαν να εστιάσουν στις πιο ευχάριστες και ‘ανώδυνες' μελωδίες των άλμπουμ τους χωρίς να αναφερθούν καθόλου στο πρώτο τους ‘Moon oppose moon'. Ευχάριστες εκπλήξεις ήταν η διασκευή του ‘One world one sky' των Covenant, ‘Don't fear the reaper' των Blue Oyster Cult και ‘Frühling' των Qntal. Αυτό το κομμάτι και η ερμηνευτική συγγένεια με τους Qntal, ήταν το γεγονός που μετρίασε τις τύψεις της επιλογής μου ν'απουσιάζω από το μεσαιωνικό χωριό και το live τους. Η ακουστική του θεάτρου είναι εκπληκτική αλλά όχι αρκετή ώστε να υπερσκελίζει τα όποια αρνητικά στοιχεία μιας παράστασης. Η υποχθόνια και αυστηρή έκφραση της Ericah Hagle στα σημεία όπου θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε άλλη έκφραση εκτός αυτής, δε μετριάστηκε ποτέ και δε δικαιολογείτο από το ύφος των κομματιών. Τα λίγα δείγματα που μας έδωσαν από το τελευταίο τους άλμπουμ ‘Burials foretold' δεν ήταν πολύ ενδιαφέροντα.  Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα ‘Serve me', ‘A hymn to Pan', ‘Palästinalied', ‘ I'm thy blood' σε εκτελέσεις που καμία σχέση δεν είχαν με την ατμόσφαιρα της τουρνέ της μπάντας με τους Qntal το 2006-2007 ήταν όμως πολύ καλές ερμηνείες καθότι η Ericah έχει εκπληκτική φωνή με πολλές δυνατότητες. Παρ' ό, τι περίμενα πώς και πώς να ακούσω το ‘Teach me how to drown' προφανώς δεν ταίριαζε με το υπόλοιπο setlist και έτσι θα υπομείνω ως την επόμενη τυχερή μέρα που θα μπορέσω να τους ξαναδώ για να το ακούσω. Συνολικά θα έλεγα πως με εξαίρεση τον πιο επικοινωνιακό και εξωστρεφή Michael Laird, ο οποίος έκανε αξιόλογες προσπάθειες προσέγγισης του κοινού, η εμφάνιση της μπάντας ήταν μονολιθική και στατική. Το γεγονός της ασύμβατης ενδυματολογικής εμφάνισης των μελών του συγκροτήματος ήταν πολύ αρνητικό στοιχείο το οποίο μου έκανε άσχημη εντύπωση.

Έτσι κάπως τελείωσε η δεύτερη μέρα η οποία ξεκίνησε ήσυχα και μελωδικά με τους Jännerwein στο Felsenkeller. Πρόκειται για ένα πολύ συμπαθές 3 μελές κιθαριστικό, ακουστικό και μελωδικό σχήμα με σκηνική παρουσία συγκρίσιμη αλλά όχι καλύτερη, με των δικών μας Mani Deum. Εμφανίστηκαν ως 6 μελές ανδρικό σχήμα με 4 ακουστικές κιθάρες, ντραμς και βιολί, παρ' όλ' αυτά δε μ' ενθουσίασαν τελικά καθότι εξάντλησαν τη δυναμική τους πολύ γρήγορα.

Η συνέχεια είχε λίγο τρέξιμο καθότι φέτος δε θα έχανα με τίποτα το side project των αγαπητών μου Inade. Ο λόγος για τους Ex Order οι οποίοι εμφανίστηκαν στο απομακρυσμένο Anker. Υπήρξαν ατμοσφαιρικοί, όπως συνήθως είναι. Υπήρξαν οι καλύτεροι από τα αντίστοιχα σχήματα που είδα φέτος (Empusae, Subheim, In slaughter Natives) παρ'ό,τι έπαιξαν λιγότερη ώρα από όση τους αναλογούσε, προς απογοήτευσή μου. Στο τελείωμά τους ήταν διαφωτιστικοί με το μήνυμα που διαβάσαμε στην οθόνη του video projection. Το μήνυμα έλεγε: ‘What luck for rulers that people don't think'.  Έφυγα σκεπτόμενη πως τα power- noise industrial /martial industrial συγκροτήματα που υιοθετούν σαγηνευτικούς ρυθμούς που συγγενεύουν με το μιλιταρισμό, επιβάλλεται να ξεκαθαρίζουν το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο συνθέτουν και συνήθως το κάνουν. Οι συγκεχυμένες εντυπώσεις άλλωστε βολεύουν μεν δεν βοηθούν όμως κανέναν! Το συγκεκριμένο μήνυμα έβαλε την ιδεολογική σφραγίδα στα υπόλοιπα αποσπάσματα που βλέπαμε σε λούπα ως εκείνη την ώρα. Αποσπάσματα από φωτιές, από βομβαρδισμούς αμάχων και από διαμαρτυρίες στον αραβικό κόσμο. Οι Ex Order είναι ένα συγκρότημα μου ανέκαθεν προβάλει πολιτικού περιεχομένου βίντεο. Κατά καιρούς έχει προβάλλει εικόνες από οδομαχίες για παράδειγμα όπως και εικόνες τραυματισμένων σε πολεμικές συρράξεις. Το συγκεκριμένο μήνυμα στο τέλος του live,είχε σκοπό την επίδειξη κριτικής στάσης απέναντι στα γεγονότα που βλέπαμε και όχι τη φετιχοποίηση της εκμετάλλευσης ανθρώπων. Το μήνυμα δεν αποθέωσε το βασανισμό, ούτε τα θύματα των πολέμων, ούτε έδειξε σαρκαστική χαρά από την κατά καιρούς εκμετάλλευση των αδυνάτων. Οι εικόνες που βλέπαμε μέχρι να εμφανιστεί το μήνυμα αυτό προβλήθηκαν με στόχο να τις σκεφτούμε υπό το πρίσμα αυτού του μηνύματος. Οι Ex Order ενοχλούνται από την επιλογή μιας άκριτης ζωής που διάγουν πολλοί άνθρωποι. Με τρανταχτό τρόπο, το μήνυμά τους στο τέλος του live, έδειξε την καταδίκη της βολεμένης ζωής μέσα στην απάθεια.

...Watch the skyline catch fire
Swallows come and go
I was never really here
But these streets know my name...

Μέρα 3^η: ... και ενώ η παρέα εγκατέλειπε τις δυνάμεις της, εγώ παρέμενα απτόητη 

Το τέλος της ημέρας γαληνευτικό και νοσταλγικό με το live του Peter Heppner ο οποίος και αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι του setlist στους Wolfsheim. Το φετινό midnight special στο Agra hall ήταν ως συνήθως εξαντλητικό.  Θα επαναλάβω ότι ο χώρος αυτός είναι η χειρότερη σκηνή του φεστιβάλ αλλά και η μεγαλύτερη. Προσωπικά δεν έχω δει ούτε ένα μουσικό να καταφέρνει να ‘δαμάσει' τον άπλετο χώρο, τον άπειρο κόσμο, το θόρυβο, τη χείριστη ακουστική. Μην ξεχνάμε πως το φεστιβάλ αυτό αναφέρεται στην dark/gothic/ electro πειραματική μουσική σκηνή η οποία δεν ακούγεται ούτε σε γήπεδα, ούτε σε αχανείς χώρους. Όντως υπάρχουν συγκροτήματα που έχουν ανάγκη, για πρακτικούς λόγους, μεγάλους συναυλιακούς χώρους, όμως, όπως ο καθένας θα έπρεπε να παρατηρήσει, ορισμένα συγκροτήματα από αυτά τα συγκεκριμένα μουσικά είδη δεν ταιριάζουν σε αχανείς χώρους. Ο Peter Heppner τουλάχιστον δεν είχε σχέση με αυτό το χώρο ούτε από αισθητικής ούτε από μουσικής άποψης. Όπως πολύ σωστά είπε ο φίλος Νάσος, ‘...αυτός εδώ είναι για να ερωτευτούμε...'. Ε το Agra δεν ευνοεί! Παρ' όλ'αυτά το τρίτο κομμάτι της συναυλίας ήταν το ‘Kein Zurück' και ακολούθησαν τα ‘Once in a lifetime', ‘I don't love you anymore', ‘Alleinesein', ‘ Die flut', ‘Sparrows and nightingales', ‘Dream of you', ‘Being me', ‘Vorbei' αλλά και το ‘Meine Welt' από το καινούριο  του άλμπουμ ‘My heart of stone'. Στη 1 ½ ώρα προγράμματος ο κόσμος είχε μειωθεί αισθητά και η ενέργεια των υπολοίπων ήταν ελαχιστοποιημένη σε αντίθεση με το περσινό midnight special με τους Deine Lakaien.

Η αρχή της μέρας αυτής έγινε ατμοσφαιρικά και ηλεκτρονικά στο Werk II με λίγη απογοήτευση. Μετά το άψογο ξεκίνημα, με το υπεραγαπημένο ‘Fourth Ornament', ο Empusae δε συνέχισε με τον ίδιο τρόπο. Βλέποντας τους Ordo Rosarius Equilibirio να φεύγουν στο τέλος, διαπίστωσα πως δεν ήταν εντελώς αβάσιμη η προσδοκία μου να ανέβει ο Tomas στη σκηνή για μια special εκτέλεση του ‘ One of the same' του τελευταίου εξαιρετικού άλμπουμ του Empusae. Δυστυχώς όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Στα πρώτα 25' εγώ ήδη είχα ‘χορτάσει' από τον ήχο αυτό και κατευθυνόμουν προς την έξοδο. Δε θα αποπειραθώ καν να ξεστομίσω τις κουβέντες που θα ήθελα για το μυαλό ορισμένων ανθρώπων να ανάψουν τα ‘τσιγαράκια' τους σ'ένα χώρο γεμάτο κόσμο με μια και μοναδική πόρτα!!!!

Ατυχέστατη ήταν η επόμενη επιλογή μου να δω τους Invincible Spirit στο Parkbühne. Σκηνική παρουσία μηδενική και μουσική που μετά από 10' κατάφερα να μην ακούω καθόλου παρά τη μεγάλη ένταση ήχου. Έφυγα σχεδόν χοροπηδώντας από τη χαρά μου καθότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ θα άκουγα live τους Dernière Volonté και μάλιστα στο Volkspalast!... εντάξει θα είμαι συγκρατημένη και ευγενική. Ο ήχος ήταν ‘μπουκωμένος' σε όλα τα κομμάτια και σε όλα τα σημεία του χώρου, οι μελωδίες χάθηκαν εντελώς και ήταν σα ν'ακούγαμε ένα μονότονο ήχο επί 1 ώρα. Η ‘μουσική' της μπάντας είναι μια σύνθεση προηχογραφημένων ήχων. Δεν αρκεί που ο τραγουδιστής είναι όμορφος. Όχι δε μου άρεσε καθόλου το συνεχές κούνημά του δεξιά και αριστερά επιτόπου είτε τραγουδούσε είτε όχι. Βίωσα την απόλυτη απομυθοποίηση απογοητεύτηκα και εκνευρίστηκα. Υποτίθεται πως ακούσαμε τα ‘Mon meilleur ennemi', ‘Nos chairs', ‘La source',  ‘Douce Hirondelle', ‘La nuit revient', ‘Mes faiblesses', ‘L'ombre des réverbères' κ.α. Ένας φίλος Γάλλος groupie, μου είπε στο τέλος πως θεωρεί αυτό ως το καλύτερο live που έχουν κάνει ποτέ. Φευ!

Το κενό μέχρι τους Of the Wand and the moon ήταν μεγάλο και η ανάγκη να συγκρατηθώ βλέποντας να περνούν από μπροστά μου οι οπαδοί των Luftwaffe  ήταν τα εναύσματα για μια αστραπιαία βόλτα ως το Anker για τους headliners B-Movie. Έκαναν μια αξιοπρεπή εμφάνιση χωρίς ιδιαίτερα στοιχεία και για το τέλος μας επεφύλασσαν το ‘Nowhere Girl'.Ευχαριστημένη επέστρεψα στο Volkspalast και διαπίστωσα πως τα σύμβολα και οι στολές είχαν ευτυχώς εξαφανιστεί.

Οι headliners Of the Wand and the Moon, αξιαγάπητοι ως συνήθως, μας αποζημίωσαν παίζοντας 2 ώρες συνεχόμενες σε τέλειες εκτελέσεις, κομμάτια από όλους τους δίσκους τους, με πραγματικά μουσικά όργανα, τη γαλήνια μορφή του Kim Larsen και 2 κοπέλες στα background vocals. Ομολογώ πως οι κοπέλες θα μπορούσαν να έχουν καλύτερο ήχο ώστε να ακούγονται περισσότερο.

Στον αντίποδα της εμφάνισης των Dernière Volonté, οι Of the Wand and the moon είχαν ταπεινή και ‘μετρημένη' σκηνική παρουσία, όπως απαιτείται από οποιονδήποτε σοβαρό μουσικό. Η εμφάνιση και η σκηνική παρουσία των 7 μουσικών έδειχνε σεβασμό στα κομμάτια που έπαιζαν. Όταν έσβησαν τα φώτα, 3' πριν την είσοδό τους στη σκηνή, το video projection έπιασε τις ψυχές όλων και τις έστριψε μέχρι να αδειάσουν από το περιεχόμενό τους... Στην οθόνη πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας αποσπάσματα από όλες τις πολεμικές συρράξεις των δυο τελευταίων αιώνων, μαζί με τους ενορχηστρωτές τους, φωτογραφίες θυμάτων, θρηνούντων και πληγωμένων. Σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του live οι σκηνές που βλέπαμε στην οθόνη δεν είχαν σχέση με το αρχικό βίντεο˙ δεν αναφέρονταν σε συγκεκριμένα ιστορικά γεγονότα αλλά είχαν καλλιτεχνική αξία σε σουρρεαλιστικό ύφος. Ήταν εικόνες κολάζ που αποκάλυπταν αξιόλογη συνθετική δουλειά και πραγματική ενασχόληση της μπάντας με το οπτικό κομμάτι της συναυλίας. Δεν κατάφερα να διακρίνω τι έγραφε η κιθάρα του Kim Larsen όμως δε μου άρεσε αισθητικά, το γεγονός ότι αυτό που έγραφε, βρισκόταν σ' ένα μεγάλο άσπρο τετράγωνο χαρτί το οποίο ήταν κολλημένο πάνω στην κιθάρα. Κατά τα άλλα το κατάμεστο Volkspalast δε ‘βρυχήθηκε' όπως με τους In Slaughter Natives και το κοινό τους χειροκροτούσε εγκάρδια. Ακούσαμε μεταξύ άλλων τα ‘Absence', ‘Hollow upon hollow', ‘Wonderful wonderful sun', ‘My black faith', ‘Lost in emptiness', ‘Sonnenheim', ‘Tear it apart', ‘We are dust',' Immer Vorwärts' και τα ‘ Watch the skyline catch fire', ‘My devotion will never fade' για τον αποχαιρετισμό και το καληνύχτισμα. Δε θα μπορέσω ποτέ να βάλω σε λέξεις τι αγαλλίαση και ικανοποίηση μου προκαλεί η παρουσία, η φωνή και οι συνθέσεις του Kim Larsen...

Η τελευταία μέρα του φεστιβάλ περιλάμβανε την απομυθοποίηση της Absintherie Sixtina λόγω εγκληματικής έλλειψης υγιεινής, συγκρίσιμης με της Αγγλίας. Ειλικρινά ίσως ήταν λιγότερο επικίνδυνο να γλείψει κανείς το μπαρ παρά να πιεί από τα μισοάπλυτα ποτήρια με υπολείμματα σαπουνάδας που με περισσό θράσος προσέφερε το προσωπικό του μαγαζιού σε όποιον είχε την υπομονή να περιμένει 20' για να του δώσουν στοιχειώδη σημασία.

Παραβλέποντας το παραπάνω, η μέρα τελείωσε επεισοδιακά με το απαράδεκτο προσωπικό του Schauspielhaus να μην επιτρέπει ξαφνικά στους δημοσιογράφους/φωτογράφους να περάσουν πρώτοι, με αποτέλεσμα να περιμένουμε σε μια ουρά που έκανε τον κύκλο του οικοδομικού τετραγώνου. Οι Irfan έδωσαν μια πολύ καλή συναυλία κάνοντας και αφιέρωμα στο τέλος στους Dead Can Dance ερμηνεύοντας το ‘Matawa' με κάποιες δικές τους προσθήκες. Σκηνικά δεν είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως ο ήχος τους ήταν γεμάτος, οι ίδιοι πολύ εγκάρδιοι αν και λίγο απόμακροι. Η συναυλία τους για'μένα υπήρξε μια καλή προετοιμασία για την επερχόμενη συναυλία των Dead Can Dance. Μαζί με την Denitza Seraphimova υπήρχαν άλλοι 4 μουσικοί στη σκηνή. Η μουσική τους περιλαμβάνει επιρροές από την μουσική παράδοση της Ανατολής και ερμηνευτικά συγγενεύει με το ύφος των γυναικείων βαλκανικών χορωδιών αν και οι Irfan έχουν μια γυναικεία φωνή και μια αντρική. Σκεφτόμουν ότι τα κομμάτια τους θα μπορούσαν να επενδύουν τον μαγευτικό χορό των δερβίσηδων. Έπαιξαν άγνωστα κομμάτια όπως ένα με τίτλο ‘Burah', το ‘In the Gardens of Armida' το οποίο είναι εμπνευσμένο από ένα ποίημα ενός Ιταλού αναγεννησιακού ποιητή κ.α. Οι εκτελέσεις των ‘Return to Outremer' και ‘Los Ojos de la Mora' ήταν εξαιρετικές. Η φωνή του Ivailo είναι από αυτές τις σπάνιες φωνές που αποκτούν μαγικά χαρακτηριστικά όταν τραγουδούν ή απαγγέλουν. Άλλους δυο τέτοιους ερμηνευτές έχω συναντήσει και πάντα θαυμάζω αυτή τη μεταμόρφωση. Το encore με το εξαιρετικό ‘Hagia Sophia' ήταν το ιδανικό μουσικό κλείσιμο του φεστιβάλ για' μένα.

Η τελευταία μέρα του φεστιβάλ ξεκίνησε με το live του Subheim στον οποίο υπόσχομαι πως θα επιδιώξω να τον ακούσω και στην Αθήνα όποτε βρεθώ στο άμεσο μέλλον, σε χώρο που θα έχει άλλο ηχολήπτη από την Kantine του Volkspalast. Παρ' ό,τι εμφανίστηκε χωρίς την τραγουδίστρια, έπαιξε πολύ καλά και παρά τις ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ συνθήκες, όλοι με αυτοθυσία παρέμειναν στο χώρο για να τον ακούσουν.  Η προσθήκη video projection θα αύξανε περισσότερο την ατμόσφαιρα της μουσικής του Subheim και σίγουρα το αποτέλεσμα θα ήταν πλούσιο σε συναισθήματα όπως και τα κομμάτια του. Παροτρύνουμε λοιπόν από ‘δω στον μουσικό και visual artist Subheim να το σκεφτεί. Χορέψαμε με τα ‘Take me back' και ‘Howl' και περάσαμε καλά δεδομένων των συνθηκών. Και τώρα ας αναφερθώ σ'αυτό το στυγνό εγκληματία που μας έκανε μικρή και (ευτυχώς γι'αυτόν) αναστρέψιμη μετά από αρκετή ώρα, ζημιά. Οι μηχανισμοί αυτοελέγχου μου λειτούργησαν και δεν άρχισα να του πετάω ό,τι μπορούσα. Το ασύλληπτα εκκωφαντικό μπάσο, χτυπώντας ΜΕ ΒΙΑ σαν να ήταν στη θέση της καρδιάς μας, προκάλεσε σε 6 τουλάχιστον άτομα ταχυπαλμία η οποία ελλατώθηκε μετά το τέλος του live. Προσωπικά ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ να σας πω σε ποια θέση βρισκόμουν όταν ξεκίνησε η συναυλία με αυτές τις συνθήκες. Αποτέλεσμα ήταν τα χέρια μου να τρέμουν με δική τους βούληση, καθιστώντας άχρηστες και τις 50 φωτογραφίες που τράβηξα. Συγνώμη Subheim. Παρ' όλ' αυτά ο ηχολήπτης συνέχιζε την απόπειρα ηχητικής μας δολοφονίας. Οι υπόλοιποι λιγοστοί άνθρωποι που παρέμεναν μπροστά είτε είχαν ελαττωματική τεχνητή καρδιά ή δεν έχουν πια. Μόνο και μόνο επειδή ήταν ο Subheim παραμείναμε στο χώρο, πήγαμε όσο πιο πίσω μπορούσαμε, μετριάσαμε την αγωνία που ακόμα υπήρχε στα σωθικά μας, παρ'ό,τι δεν άλλαξε τίποτα στον ήχο. Ο άνθρωπος αυτός πρέπει να σταματήσει να εργάζεται σε αυτό τον τομέα δεν έχει ιδέα πώς πρέπει να ακούγεται ένας ήχος και δε διάβασε ποτέ του τους κανόνες για την προστασία της ακοής και της υγείας του κοινού. Χωρίς υπερβολές!

Η συνέχεια ήταν καλύτερη του αναμενόμενου, στο Parkbühne για τους θρυλικούς The Names οι οποίοι μετά την ακύρωση των συναυλιών των I Like trains (για την οποία βέβαια δεν ενημέρωσε κανείς από το φεστιβάλ με μια ανακοίνωση) έμελλαν να είναι και οι headliners. Ακούσαμε τα ‘Calcutta', ‘Nightshift', ‘I wish I could speak your language', ‘The Astronaut', ‘Shanghai gesture' (εμπνευσμένη από την ομώνυμη ταινία την οποία και μας πρότειναν). Εντάξει ο κιθαρίστας έλαβε αρκετά αστεία σχόλια από την παρέα αλλά σε γενικές γραμμές η εμφάνιση της μπάντας είχε καλή ενέργεια˙ ίσως ο τραγουδιστής τους είχε και λίγη παραπάνω ενέργεια στο βλέμμα  J. Η σκηνική τους παρουσία γενικά δεν ήταν γελοία, ούτε προσπαθούσε να αποδείξει πως οι 50άρηδες Names είναι πάλι 20 χρονών. Ήταν πολύ αξιοπρεπείς σε σύγκριση με τη σωρεία συγκροτημάτων της δεκαετίας του 80 τα οποία επανενώνονται και κάνουν ζωντανές εμφανίσεις έχοντας βάλει στοίχημα να ξεπεράσουν τους παρελθόντες εαυτούς τους.

Και επειδή δε θα αποχαιρετούσα το Volkspalast εύκολα, αλλά δραματικά και επίπονα επέστρεψα για ν'ακούσω τον Bad Sector, έχοντας την κρυφή ελπίδα ότι ο εγκληματίας ηχολήπτης είχε αφήσει αυτό τον κόσμο είτε επειδή δεν άντεξε την ένταση των μπάσων και ο εαυτός του εξερράγη εκ των έσω, είτε επειδή τον συνέλαβε κάποιος για απόπειρα μαζικής δολοφονίας αθώων ακροατών. Δυστυχώς τίποτα απ'όλ'αυτά δε συνέβη και ο άνθρωπος αυτός κατάφερε να καταστρέψει και τη συναυλία του Bad Sector και εμένα φυσικά από τη θέση που βρισκόμουν στην αρχή του live. Παρ' όλ'αυτά το video projection ήταν μέρος της φουτουριστικής εμφάνισης του Bad Sector ο οποίος καθ' όλη τη διάρκεια του live φορούσε ένα πολύ ενδιαφέρον εξάρτημα στο κεφάλι του. Μπορεί να μην είχε φωνητικά όμως ο ίδιος προφανώς επιδιώκοντας να δώσει μια ολοκληρωμένη παράσταση, φρόντιζε να μετακινείται σε συγκεκριμένα σημεία μπροστά από το video. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η σκιά του άλλοτε να ενσωματώνεται στο ψυχεδελικό φόντο άλλοτε να συμπληρώνει το φόντο ώστε να προκύπτει τελικά μια ολοκληρωμένη εικόνα. Όλο αυτό, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πως οι συνθέσεις του είναι ολοκληρωμένες ιδέες και όχι αφηρημένα συντεθειμένοι ήχοι επενδυμένοι με αφηρημένες εικόνες. Συνθέτει οπτικοακουστικά ηχοτοπία με συγκεκριμένη αισθητική. Αυτό δείχνει μια σημαντική διαφορά από τα υπόλοιπα συγκροτήματα της idm/ ambient/ experimental μουσικής σκηνής και είναι σπάνιο. Μου άρεσε πολύ τελικά.

Το ταξίδι της επιστροφής...ξέρετε είναι πολύ ωραίο. Δεδομένου πως το αεροδρόμιο είναι γεμάτο μαυροντυμένους ανθρώπους, συνήθως εξαντλημένους από την κούραση των ημερών, υπάρχει ένα κλίμα αμοιβαίου αποχαιρετισμού κι ας μη γνωριζόμαστε. Είναι από τις πιο ωραίες στιγμές του φεστιβάλ, μαζί με την αντίστοιχη της άφιξης στη Λειψία. Παρ' όλ'αυτά η πιο σοβαρή ανάμνηση του φεστιβάλ ήρθε ελάχιστες μέρες μετά...

Μπορεί να έφταιξε η πολύ επιθετική, απότομη, ξαφνική και έντονη σκέψη μου κατά τη διάρκεια του ‘Dreaming of my scarlet woman' στο live των Ordo Rosarius Equilibrio για μια βασανισμένη φίλη που τριγύριζε σε μαύρους κόσμους με αμφίβολη κατάληξη. Είναι άλλωστε και εκείνης το αγαπημένο συγκρότημα. Μπορεί και όχι...όμως μετά από λίγες μέρες την ‘ξαναβρήκα' ενώ όλοι μου σταματούσαν τις προσπάθειες με όποιο τρόπο μπορούσαν.

...4 is forever...

victorian picnic photos: Danny Sotzny