Κάτι που παλαιότερα δεν χρειαζόταν ούτε δευτερόλεπτο σκέψης, μου πήρε κάμποσο καιρό να αποφασίσω αν θα προμηθευτώ το εισιτήριο που αντιστοιχούσε σε πάνω από 2 μεροκάμματα βασικού μισθού για να παρακολουθήσω ζωντανά τους AC/DC. Με πρόχειρους υπολογισμούς έχουμε και λέμε: Angus Young (ετών 54), Brian Johnson (ετών 62), Malcolm Young (ετών 56), Cliff Williams (ετών 60) και Phil Rudd (ετών 55). Το σύνολο μας κάνει 287 έτη πάνω στη σκηνή, 16 studio albums και 34 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Μόλις πέντε μέρες πριν τη συναυλία, με το εισιτήριο στην κωλότσεπη πλέον άρχιζα να βάζω όλες τις απορίες μου σε μια σειρά: πώς είναι δυνατόν ένα συγκρότημα με τόσο ηλίθιο στίχο, με καθαρά σεξιστικό προφίλ, με έναν τύπο που αντί να τραγουδήσει νιαουρίζει σαν γάτα που της πάτησαν την ουρά, με ένα setlist που είναι πάντα τυποποιημένο, με λεπτομερώς υπολογισμένη την κάθε τους κίνηση, πώς είναι δυνατόν να έχουν κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον γι' αυτούς στον πλανήτη ολόκληρο και να αγχώνουν τους μουσικόφιλους μην τυχόν και δεν βρουν εισιτήριο για μια συναυλία τους?

It's a long way to the top if you wanna rock ‘n' rock κι αυτό φάνηκε με το που πατούσες από νωρίς το πόδι στην αρένα του Ολυμπιακού Σταδίου: δεν είναι υπερβολή ότι οι περισσότεροι φορούσαν μπλουζάκια AC/DC, ένα θέαμα που δεν το έχω ξαναδεί σε αυτό το βαθμό σε κανένα άλλο live οποιουδήποτε συγκροτήματος. Η σκηνή επιβλητική με βασικό θέμα ένα τρένο, ένα rock ‘n' roll train που θα έφερνε τους Αυστραλούς πάνω στην σκηνή, ένα τραγούδι που ήταν το εναρκτήριο του τελευταίου τους δίσκου Black Ice (2008) που τους έφερε επιτέλους και στη χώρα μας. Δύο μεγάλα κατακόκκινα κερατάκια δεξιά κι αριστερά, ψηλά πάνω στη σκηνή και ....ωωω....πολλά ακόμα κατακόκκινα κερατάκια (αξίας 10€ έκαστο) πάνω στα κεφάλια πολλών από τους παρευρισκόμενους. Κι αναβοσβήνουν κιόλας, τι ωραία!!! 20:15 και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Ιρλανδοί The Answer που για 45 λεπτά μου υπενθυμίζουν ότι το hard rock όχι μόνο έχει ψοφίσει, αλλά μυρίζει άσχημα κιόλας. Αλλά μας δίνουν την ευκαιρία και το χρόνο να δούμε παλιούς φίλους που κάποτε είχαν κατάμαυρο μακρύ μαλί μέχρι τον αφαλό, αλλά τώρα το έχουν κοντό και με άσπρες τρίχες! Ρε συ, έχω 10 χρόνια να σε δω, πώς έγινες έτσι?

21:00 ακριβώς, boogie time, κάτω από τα χειροκροτήματα 50,000 περίπου κάθε ηλικίας, ξεκίνησε αυτό που αποδείχθηκε να είναι το μεγαλύτερο rock ‘n' roll πάρτυ που έχει στηθεί ποτέ στη χώρα μας και το μεγαλύτερο ίσως οπτικοακουστικό υπερθέαμα από τεχνολογικής άποψης. Στον ίδιο χώρο πριν χρόνια, είχα εντυπωσιαστεί από τον ήχο και την παρουσία των Pink Floyd και των Rolling Stones, αλλά παρακολουθούσα, ήμουν εκεί και καταλάβαινα ότι συνέβαινε. Αυτή τη φορά ομολογώ ότι το show των AC/DC ήταν ένα βήμα μπροστά και υπήρξαν στιγμές που με άφηναν να αναρρωτιέμαι γι' αυτό που είχε συμβεί, ενώ ήδη είχαμε πάει στο επόμενο. Τα φώτα σβήνουν και ξεκινάμε με ένα cartoon στα projections με πρωταγωνιστή τον Angus Young δεμένο πάνω σε ένα τρένο να έρχεται, να έρχεται, να έρχεται και να συγκρούεται μετά από περιπέτειες και υπονοούμενα με τη σκηνή του ΟΑΚΑ μέσα στο παραλήρημα όλων που περίμεναν τις πρώτες νότες του Rock ‘n' Roll Train!!!

Ένα τρένο απαράμιλλης ευκρίνειας παρέμεινε στο κέντρο της σκηνής για όλη τη διάρκεια της συναυλίας, έμοιαζε τόσο αληθινό και απειλητικό που νόμιζες ότι όπου να ‘ναι θα βάλει μπρος και θα έρθει κατά πάνω σου! Επίσης, η έννοια του video wall, ξέρετε, αυτού που δείχνει αυτούς που κωλοχτυπιούνται στη σκηνή για να μπορέσουν να έχουν οπτική επαφή όλοι όσοι βρίσκονται στο χώρο, επαναπροσδιορίστηκε. Εντελώς. Με έναν τρόπο που έρχεται από το ...μέλλον, βλέπαμε τους πέντε AC/DC όχι μόνο χωρίς να χάνουμε το παραμικρό, αλλά σαν να είναι δίπλα μας, μπροστά μας, ανάμεσά μας. Με ανάσα μόνο στα 4 τραγούδια (εκτός του ...train) που ακούστηκαν από το νέο δίσκο, σε όλα τα άλλα δεν υπήρχε σταματημός. Back In Black, Dirty Deeds, Thunderstruck, απίστευτα πράγματα που απλά σε έκαναν χαρούμενο και ευτυχισμένο άνθρωπο. Μεγάλη χαρά και αγαλίαση έδωσε στο ανδρικό πληθυσμό δε η εκτέλεση του The Jack: το να βλέπεις τις νεαρές καλονές να ξεγυμνώνονται σε γκρο πλαν (δυστυχώς μέχρι σουτιέν είδαμε, όχι παραπάνω) τραγουδώντας she's got the jack (θέλετε μετάφραση?) είναι ένα χάρμα οφθαλμών, μια φορά στη δεκαετία λέμε...

Η φωνή του Brian Johnson δεν ήταν και η καλύτερη φυσικά, γνωστό και αναμενόμενο, αλλά ποιος νοιαζόταν? Ειδικά όταν κρεμάστηκε πάνω στην τεράστια ομολογουμένως καμπάνα της κολάσεως που στήθηκε στο κέντρο της σκηνής για να προλογίσει το Hells Bells, ε, πήρε άφεση αμαρτιών. 62 χρονών είναι ο άνθρωπος, πάλι καλά!!! Και φτάσαμε λοιπόν στο τελευταίο 45λεπτο που ήταν και ότι εκρηκτικότερο μπορεί να υπάρξει σε μια rock ‘n' roll συναυλία. You Shook Me All Night Long, να χοροπηδάνε και οι εξέδρες ακόμα. T.N.T. να σε βαράει ο διπλανός σου και εσύ να γυρνάς να τον κοιτάς απλά χαζογελώντας. Whole Lotta Rosie να τραγουδάει όλο το ΟΑΚΑ παίρνοντας ταυτόχρονα μάτι το τεραστίων διαστάσεων ομοίωμα της Rosie με τα στραβοχυμένα στήθη καβάλα στο τρένο. Let There Be Rock με τον Angus Young (που δεν έχει σταματήσει ούτε εκατοστό του δευτερολέπτου να χτυπιέται) να εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος και να εμφανίζεται κάπου στο κέντρο της αρένας πάνω σε μια σκηνή. Η σκηνή να αρχίσει να υψώνεται, να υψώνεται και στο τέλος του solo του που κράτησε κανένα 10λεπτο να εξφενδονίζονται στον αέρα χιλιάδες λαμπιρίζοντα χαρτάκια και εσύ να λες: τι γίνεται εδώ ρε παιδιά? Θέλω να γίνω και Angus και Young, είναι πολύ αργά?

Μικρό διάλειμμα και πάμε να το τελειώσουμε διαβαίνοντας τη λεωφόρο της κολάσεως με κόκκινους καπνούς να βγαίνουν από παντού στη σκηνή και το Highway to Hell να τραγουδιέται κι από τις πέτρες ακόμα. Και για να μας ακούσουν σε όλη την Αθήνα, τελειώνουμε με το For Those About To Rock με πυροτεχνήματα και κανονιοβολισμούς τέτοιους όσο και η εμβέλεια των AC/DC, αφού έχουμε κλείσει δύο ώρες και κάτι ψιλά. Και ξανασκέφτομαι: με χάλασε κάτι? Όχι, απολύτως τίποτα, αν και στην αρχή δεν ήξερα αν θα με πιάσουν τα γέλια απ' όσα θα έβλεπα ή όχι. Ούτε η κλασσική εμφάνιση του Angus και η θέα ενός 54χρονου ντυμένου σχολιαρόπαιδο, ούτε το νιαούρισμα του Brian, ούτε το γεγονός ότι ήταν όλα προμελετημένα στην εντέλεια, η κάθε κίνηση, το κάθε λεπτό. Τίποτα.

Μόνο που όλα τα παραπάνω είναι μια πενιχρή περιγραφή του τι συνέβη και οποιαδήποτε λογάκια ή κουραφέξαλα δεν μπορούν να ζωντανέψουν αυτό το οπτικοακουστικό υπερθέαμα που έλαβε μέρος μετά από πολλά πολλά χρόνια αναμονής. Κι αυτό που μου έμεινε στο τέλος ήταν όχι λόγια, όχι εικόνες, αλλά η επιθυμία να με βάλουν μέσα σ' αυτό το κανόνι, ν' ανάψουν το φυτίλι και να με εξφενδονίσουν στο επόμενο live των AC/DC...