Φεστιβάλ είναι, ο,τι ώρα θέλει ο καθένας έρχεται, ο,τι να ‘ναι προσέχει, μπύρες, τουαλέτες,  αλλάζει μερικές θέσεις, πιάνει την κουβέντα με την ασφάλεια ότι η νύχτα θα έχει δρόμο ακόμα. Ας συγχρονίσουμε τα ρολόγια μας στη στιγμή που το δροσερό θαλασσινό αεράκι και το φως της μέρας έπεσαν ηττημένα απ'το σκοτεινό ταξίδι του James Blake. Στη στιγμή που η ομορφιά και η απόλυτη pop λάμψη του I'm not scared των Pet Shop Boys ξεπέρασε σε εντυπώσεις τα αμέτρητα φώτα της σκηνής και ο,τι είχε στηθεί γύρω από το διάσημο ντουέτο επί σκηνής για να καταπλήξει τους φαν. Στην αίσθηση του να μπαίνεις στο συναυλιακό χώρο και να ξέρεις ότι το τρέξιμο και τα προβλήματα της ημέρας έχουν φάει πόρτα για πλαστό εισιτήριο από τους γίγαντες σεκιουριτάδες της εισόδου. Για τον Peter Hook το ψάχνω ακόμα (λίγο). Υπόθεση σχετικά λίγων ανθρώπων το φετινό Ejekt, αλλά με κάτι τέτοια απλά, μπορούμε να κάνουμε όσους δεν ήρθαν να ζηλέψουν για λίγο. Στο κάτω κάτω έτσι όπως είναι τα πράγματα φέτος, το ότι βρέθηκες δυο μέτρα από τη θάλασσα, το μετράς και για μπάνιο.

Ο James Blake έχει όλες τις αντιθέσεις με το μέρος του. Στα 25 του, έχει γνωρίσει μεγάλη επιτυχία με τα θλιμμένα, διαταραγμένα τραγούδια του, τον συγκρίνουν με μουσικούς από το χώρο της dubstep μέχρι παλιές soul φωνές, ντύνεται σαν μοντέλο για φωτογράφιση και παίζει στη σκηνή αφιερωμένος στη γωνία του και το πιάνο του. Το Limit to your love της Feist ήταν η αρχή της πετυχημένης πορείας του, προχθές ήταν άλλο ένα δραματικό, προσεχτικά θορυβώδες πείραμα ανάμεσα στα κομμάτια των δύο δίσκων του που παρουσίασε. Δυνατά μπάσα, περίεργες ηλεκτρονικές αναμετρήσεις με την απαλή συναισθηματικά φορτισμένη φωνή του και τις ταξιδιάρικες νότες πιάνου. Το Wilheim Scream και το Retrograde έπεισαν τη νύχτα να αρχίσει να απλώνεται, αρκετό από τον κόσμο που τον παρακολουθούσε μπροστά να θαυμάσει ακόμα περισσότερο το νεαρό μουσικό και να ονειρεύεται άλλους συναυλιακούς χώρους, φεγγάρια, καπνό, ταξίδια. Κάποιοι έχασαν το μυαλό τους, κάποιοι το χρόνο τους, αλλά είπαμε φεστιβάλ είναι. Ακολουθούσαν και πιο ξεκάθαρα πράγματα. Ο Hook ας πούμε.

Η περίπτωση Peter Hook έχει διάφορες αναλύσεις, που κατά βάση προκαλούν μερικές αστείες συζητήσεις και σχόλια. Εμφανίστηκε στο πρόγραμμα μετά την ακόμα πιο αστεία ακύρωση των Happy Mondays, και πριν τους Pet Shop Boys δε νομίζω να περίμενε κανείς την αναπαραγωγή του Unknown Pleasures. Απ'τη μία τον καταλαβαίνω, δε γίνεται να είναι μέλος τόσων σπουδαίων σχημάτων και κυκλοφοριών, και δεκαετίες μετά να κερδίζουν δόξα και χρήματα τόσοι άλλοι από την επιδραστικότητα όλων αυτών που συμμετείχε, του τη βάρεσε.  Ή μπορεί απλά να θέλει να δείξει ότι ακόμα το έχει, ποιος θα τον κρίνει για αυτό. Και κάπου εδώ αναλαμβάνει ο θυμωμένος αντίλογος. Τέλοσπάντων, η αρχή έγινε με το Love will tear us apart, και μετά ακολούθησε ένα αποκλειστικό New Order σετ, που έκανε τον κόσμο να χορεύει, να ευχαριστιέται την ατμόσφαιρα του χαρακτηριστικού ήχου τους, περιμένοντας το True Faith και το Blue Monday. Τα τραγούδια ήταν άψογα εκεί,  το συναίσθημα χαμένο σε περασμένα χρόνια, η φωνή του Hook περνούσε δύσκολες στιγμές. Αυτά.

Ο Faith SFX, ανέβηκε μόνος στη σκηνή με το μικρόφωνο και «παίζοντας» με τη φωνή του αναπαρήγαγε γνωστά χορευτικά και r n'b κομμάτια, και κατάφερε να μετατρέψει το «τι είναι τούτος;» σε πολλά χαμόγελα και χειροκροτήματα που έκλεισαν το show του. Με τίποτα δεν έφτασε φυσικά το συμπαθή μαύρο από τη μεγάλη των μπάτσων σχολή, αλλά γέμισε κάπως το αρκετά μεγάλο κενό μέχρι τους headliner του Ejekt.

Δεν μπορώ να φανταστώ τους Pet Shop Boys να παίζουν σε μικρό χώρο, στο μυαλό μου η μουσική και το show τους είναι ένα μεγάλο θέατρο, με μια μεγάλη ορχήστρα, μεγάλο κοινό. Το πώς αυτή η υπερπαραγωγή μπορεί να μετατρέπεται όποτε θέλουν σε μια μουσική αρένα και άλλοτε σε μια ζεστή, συναισθηματική electro pop ατμόσφαιρα, είναι στα σπουδαία χαρίσματα του Chris Lowe και του Neil Tennant. Οι Pet Shop Boys μας ήρθαν με δίσκο που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, αλλά για το σετ τους κράτησαν από τη δισκογραφία τους ο,τι μόνο θα μπορούσε να ταιριάξει με την ασταμάτητη ενέργεια των κομματιών του πρόσφατου Electric. Το τι γίνεται στη σκηνή είναι εντυπωσιακό, χάνεσαι στους διαφορετικούς φωτισμούς, τα visuals, δεν προλαβαίνεις να μετράς κουστούμια, διακοσμήσεις, καπέλα. Η εξεζητημένη αισθητική των Pet Shop Boys είναι ένα σουρεάλ μίγμα hi-tech και ρετρό υπερβολής, μια εικόνα περίεργα συμβατή με την ένταση ή τη μελαγχολία της χορευτικής μουσικής τους.

Δύο χορευτές έκαναν τα πάντα για να μη σταματάει η κίνηση στη σκηνή και οι δύο μουσικοί, περισσότερο κομμάτια παρά πρωταγωνιστές του show, ξεσήκωσαν αρκετά παλιά κυρίως τραγούδια που έκαναν τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδάει ασταμάτητα. Τίποτα απ'αυτά δεν μπορεί να είναι καινούριο για τους Pet Shop Boys, πόσες διαφορετικές μοντέρνες οπτικές να έχουν συνοδεύσει το χαμό του It's a sin, του West End Girls, του Always on my mind όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο ο Lowe πρέπει να ήταν ο μόνος ακίνητος στην περιοχή σε αυτά τα κομμάτια πίσω απ'το synth του. Έμπλεξαν το Opportunities, το Suburbia, το Go West, το Rent, το Love etc και το Integral με τις πιο πρόσφατες συνθέσεις τους, και άφησαν το κοινό να ολοκληρώσει μόνο του το πάρτυ χορεύοντας.

Πώς ξαναπάνε στους Pet Shop Boys από τον James Blake μέσω Peter Hook το έχω ήδη ξεχάσει. Ούτε μπορώ όμως να φανταστώ βέβαια άλλη διαδρομή απ'τον έναν στον άλλο. Δεν είναι για να παιδεύεσαι όμως τέτοια ώρα δίπλα στη θάλασσα, τέτοια βραδιά... διακοπές τι κάνουμε φέτος;