Η ιστορία του Βρετανικού σχήματος AND ALSO THE TREES από το χωριό Inekberrow του Wolcestershire, ξεκινά από το 1979 και με λίγα μόνο διαλείμματα ή καλλιτεχνικές μεταπτώσεις συνεχίζεται ως σήμερα. Σχήμα χαμηλών τόνων που δεν απόκτησαν ποτέ τη δόξα αντίστοιχων συγκροτημάτων, αλλά με προσηλωμένη μουσική κατεύθυνση, σταθερή ποιότητα, τίμιες προθέσεις και ένθερμους οπαδούς, έχουν φτάσει σε επίπεδα σεβασμού και αξιοπρέπειας όσο λίγα.
Επισκέφθηκαν για πολλοστή φορά τη χώρα μας και όπως αποδείχτηκε η φετινή τους εμφάνιση είναι και αυτή που θα χαραχτεί για πάντα στη μνήμη μου. Πριν παραθέσω τις υποκειμενικές απόψεις μου όμως, δεν θα μπορούσα να αφήσω εκτός και την εμφάνιση του σχήματος που άνοιξε γι' αυτούς.
Ο DORIC έχει επίσης αποδείξει ότι είναι ένας άξιος εκπρόσωπος της μικρής Ελληνικής minimal synth σκηνής με κυκλοφορίες που εμμένουν στο μουσικό ιδίωμα του είδους, με ζωντανές εμφανίσεις όμως, που υπερτερούν τα στενά στουντιακά πλαίσια. Ακούγοντας και βλέποντας τον DORIC ζωντανά, καταλαβαίνει και νιώθει κανείς τη δύναμη και το εύρος αυτών των μαγικών, περασμένης τεχνολογίας συνθεσάιζερ που ακόμα δημιουργούν την αυθεντικότερη μουσική υπόσταση της Αστικής παρακμής από τα σύγχρονα.

Η οργισμένη στα όρια επιθετικότητας, ρυθμική επέλαση των συνθέσεων που ακούστηκαν ήταν στην ουσία μια ρυθμική σκοτεινή γιορτή από και για ανθρώπους που βιώνουν καθημερινά και την σκοτεινή πλευρά της αστικής ζωής. Ίσως να ακούγονται γραφικά όλα αυτά, όμως ο DORIC ( Στάθης Λεοντιάδης) είναι αρκετά ώριμος, όπως και οι ακροατές του, για να παραβλέψουν το γεγονός ότι οι συχνότητες των αναλογικών συνθεσάιζερ διακρίνονται για την δημιουργία τέτοιων συνειρμών και σκέψεων, που στα σωστά χέρια είναι ικανές να δημιουργήσουν περιβάλλον και τραγούδια μιας σκοτεινής αλλά και λυτρωτικής γιορτής ταυτόχρονα. Η εμφάνιση του DORIC παρέα με την Valisia Odell και του Νίκου Πασχαλίδη εξελίχτηκε σαν τέτοια. Έπαιξαν σχεδόν αυτούσιο το καινούριο τους e.p.,  ''Sleep Of Reason'', ένα ακυκλοφόρητο ακόμα  (Μadigan) και μερικά προηγούμενες ηχογραφήσεις τους, πραγματοποιώντας για άλλη μια φορά, μια εξαιρετική εμφάνιση.

Περιμένοντας τους AND ALSO THE TREES σκεφτόμουν, το πόσο κοντά έχω τη μουσική τους σε στιγμές πιο σκοτεινές και λιγότερο φωτεινές. Δίσκοι σαν το ''Farewell Of The Shade'', '' Green Is The Sea'', ''The Klaxon'', ''The Millpond Years'', το φετινό ''Born Into The Waves'', αλλά και μεμονωμένα τραγούδια τους, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου γενικότερα και φαντάζομαι σε αρκετούς από εσάς.
Το να παρακολουθήσω μια συναυλία των AND ALSO THE TREES παρόλα αυτά, δεν ήταν πάντα μια εύκολη υπόθεση. Τους είχα δει μόνο δύο φορές στο παρελθόν. Είχα φύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις αλλά δεν υπήρχε ο καταλύτης που θα έκανε τις εμφανίσεις αυτές κάτι ανάλογο με την ακρόαση των δίσκων τους.
Η επιλογή του Death Disco όμως, το Φθινόπωρο, αλλά και το εξαιρετικό επίπεδο του νέου τους άλμπουμ φάνταζαν οι καταλύτες που θα έκαναν μία εμφάνιση των AND ALSO THE TREES το 2016, αξέχαστη.

Η ατμοσφαιρική εισαγωγή του ''Naitō-Shinjuku'' βοήθησε ώστε να δημιουργηθεί η συναισθηματική περιβάλλουσα και να βοηθήσει στην μετάβαση στο  μουσικό Σύμπαν του σχήματος.
Το φετινό τους άλμπουμ ''Born Into The Waves'', περιέχει βραδυφλεγείς συνθέσεις που κατανοούνται και τις νιώθει κανείς καλύτερα σε χαμηλές θερμοκρασίες.
Οπότε μετά τη σύντομη ονειρική εισαγωγή το ''Your Guess'', το καλύτερο τραγούδι του σχήματος εδώ και χρόνια εκτίναξε τον ενθουσιασμό στα ύψη, κερδίζοντας άμεσα ακόμα και τον πιο δύσπιστο φαν τους (αν υπήρχε τέτοιος). Και όταν το διαδέχεται το ''Dialogue'' τότε μάλλον είναι περιττή παραπέρα περιγραφή. Με τέτοια εισαγωγή και με setlist που περιλάμβανε κορυφαίες συνθέσεις του παρελθόντος, τίποτε δεν θα πήγαινε στραβά και όντως έτσι έγινε.
Οι μικροφωνισμοί αντιμετωπίστηκαν με χιούμορ από τον Simon Huw Jones, που ένοιωθε αρκετά άνετα και αποδείχθηκε περισσότερο επικοινωνιακός από ποτέ. Είναι από τους πιο συνεπείς τραγουδιστές που υπάρχουν, νοιώθει πάντα αυτά που τραγουδά και σίγουρα δεν είναι μια διεκπεραιωτική καρικατούρα που, ζωντανά, θα ευχαριστήσει τους φαν ξεπετώντας γρήγορα γρήγορα τα χιτ. Ανήκει σε μια μπάντα επιπέδου που είναι δοσμένη και απόλυτα προσηλωμένη στα τραγούδια της και στους ακολουθητές τους.  
Είναι υπόδειγμα γνησιότητας, αφοσίωσης και ειλικρίνειας, γι' αυτό και επιζούν και δημιουργούν τίμιους δίσκους, γι'αυτό τους αγαπάμε ακόμα , γι' αυτό λοιπόν σε ένα μικρό χώρο όπως το Death Disco το να ακούμε και να βιώνουμε τη μουσική και τα τραγούδια των AATT, είναι μια εμπειρία που θα με ακολουθεί μια ζωή. Το πάθος που πηγάζει από τα τραγούδια τους, η ποίηση των στίχων, η νοσταλγία εκφρασμένη από την ιδιαίτερα κουρδισμένη κιθάρα του Justin Jones, η υποβλητική/μυστηριακή διάθεση που δημιουργούν τα υπόλοιπα όργανα, οι εξάρσεις, είναι στοιχεία που στο εύρος του Death Disco, βγήκαν συμπαγή, έντονα και γι' αυτό ενεργοποίησαν τα συναισθήματα και την αφοσίωση στο μέγιστο.
Το παραδέχθηκε επί σκηνής και ο Simon άλλωστε. Ήταν ένα σπουδαίο μέρος για να κλείσει η τουρνέ τους.  

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν αυτή που άρμοζε για συγκρότημα που δεν πρόδωσε ποτέ τις αξίες του. Κάποιες ξέμπαρκες παραγγελιές θα ήταν καλό να τις ακούγαμε βέβαια (Red Valentino ας πούμε) αλλά μέσα από ένα τόσο ευρύ και εξαιρετικό μουσικό ανθολόγιο τι να πρωτοδιαλέξει κανείς. Το καινούριο άλμπουμ είχε καλή αντιπροσώπευση, τα τραγούδια που ακούστηκαν από αυτό έδειξαν την αξία τους και τα παλιά ακούστηκαν σαν να ήταν η καλύτερη εκτέλεση από ποτέ. Ίσως και να είναι υπερβολή αυτό αλλά η παρουσίαση των τραγουδιών ήταν σε εξαιρετικά επίπεδα, σίγουρα όμως αποκαλύφθηκε ότι η μπάντα γνωρίζει πλέον να οδηγεί με την ανάλογα τη μέρα τροποποίηση του βασικού setlist σε τέτοιες υπερθετικές εντυπώσεις. Έχουν το υλικό και ξέρουν να το επικοινωνούν όπως πρέπει.
Η προσθήκη του κλαρινέτου μπορεί να μην ήταν και  απαραίτητη αλλά μπορεί από την άλλη να σημαίνει και κάποια τροποποίηση του ήχου τους μελλοντικά.  Αν υπήρχε βέβαια ένα ελάττωμα αυτό δεν διαφαίνεται αλλά θα προτιμούσα το harpshicord αντί του κλαρινέτου για την εκτέλεση του ''Dialogue''.

Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε σε δύο κατανυκτικά encore, με το ''Prince Rupert'' να μου δίνει ακόμα πιο έντονα νοσταλγικά συναισθήματα και τα ''Angels, Devil, Man And Beast'' και 'Slow Pulse Boy'' να μου αρέσουν περισσότερο από ποτέ ολοκληρώνοντας μία ακόμα σημαντική συναυλία του 2016 στο Death Disco, εμφάνιση που θα παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου γιά χρόνια.
 Ίσως για μένα, το να παρακολουθώ στο κατάλληλο χώρο, την κατάλληλη εποχή, στην κατάλληλη ψυχολογική κατάσταση ένα σχήμα που μετά από 26 χρόνια παραμένει σημαντικό για μένα να προκαλεί όλο αυτό τον ενθουσιασμό αλλά πιστέψτε με. Είναι ένα σχήμα που ανεξάρτητα από κάθε κριτική αντιμετώπιση είναι «δικό μας» ακόμα. Είναι η συγκίνηση ότι είναι μαζί μας ακόμα. Είναι μαζί μας και σκοπεύει να μείνει έτσι για πολύ ακόμα.

Setlist: DORIC
The Suspect
Over My Dreams
Madigan (ft. Valisia Odell)
Poets Land (ft. Valisia Odell)
So Far So Near (ft. Nick Paschalidis)
Life In Reverse (ft. Nick Paschalidis)
Exposing Vanity (ft. Nick Paschalidis)
Sleep Of Reason (ft. Nick Paschalidis)
Never Ends (ft.Nick Paschalidis)

AND ALSO THE TREES setlist:
Naitō-Shinjuku_Your Guess
Dialogue
Hawksmoor & The Savage
The Sleepers
A Room Lives In Lucy
Virus Meadow
Shaletown
The Legend Of Mucklow
The Suffering Of The Moon
Mermen Of The Lea
Winter Sea
Brother Fear
The Skeins Of Love
Prince Rupert
River Droite
Angel, Devil, Man And Beast
Slow Pulse Boy

Χρήστος Μίχος

Photos: Ιωάννα Ζαχαροπούλου