Οξυγόνο!!

Ευτυχώς που το μαγαζί είναι ψηλοτάβανο και έμειναν μερικά εισιτήρια απούλητα γιατί μπορεί και να το χρειαζόμασταν πραγματικά... Για να μη γινόμαστε υπερβολικοί και γκρινιάρηδες, το Οξυγόνο αποδείχθηκε αρκετά φιλόξενος χώρος και εξυπηρέτησε ικανοποιητικά πάνω από 500 ανθρώπους που μαζεύτηκαν για να παρακολουθήσουν δύο από τα δημοφιλέστερα αυτή τη στιγμή συγκροτήματα της electro/ebm σκηνής. Κάποιες γκρίνιες για την ζέστη ακούστηκαν, αλλά ok, σε συναυλία ήμασταν και οπου να’ναι θα έβγαινε και αυτός ο τσαντισμένος βίκινγκ να μας καταβρέξει.... 

“Are you ready malakes??!!!”
Ουπς... υπήρχαν και θηλυκά στο οξυγόνο φίλε Andy. Την επόμενη φορά να ξέρεις και τη γυναικεία προσφώνηση, έτσι για να μη νιώθουμε... μαλάκες. Οι Combichrist στην δεύτερη επίσκεψή τους στην Αθήνα μπήκαν με τρομερή ενέργεια στην σκηνή και κατά πρώτο λόγο έδωσαν αμέσως παλμό και ενθουσιασμό στο κοινό.

Το line-up ήταν αυξημένο κατά 2 άτομα, τους δύο εντυπωσιακά δυναμικούς drummer, ενώ ο Andy La Plegua (στο ξανθό του πάλι) έδειχνε κάπως πιο «δεμένος» για να το θέσω κομψά. Δεν ξέρω αν το έχει ρίξει στη γυμναστική, στην κατανάλωση αλκοόλ ή φταίει η οικογενειακή ζωή, αλλά η ψηλόλιγνη φιγούρα εποχής Icon Of Coil μου άρεσε καλύτερα.

Οι Combichrist θέλουν να περάσουν ένα concept ανάλογο με αυτό που έβλεπαν όταν ήταν παιδάκια στις punk συναυλίες. Πέρα του image (οι 3 στους 4 ψιλο-μοικανοί ), έχουν υιοθετήσει αρκετά από τα συστατικά μιας punk συναυλίας... βρίζουμε, καταβρέχουμε, φτύνουμε, χοροπηδάμε, κτλ... Ο ίδιος ο LaPlegua, από “cybergod” μεταμορφώνεται σε ένα είδος μεθυσμένου αλήτη που του φταίνε όλα, αλλά χωρίς καμία διάθεση να προβεί σε αναλύσεις και να μας εξηγήσει το γιατί. Λογικό, στα 00ς δεν χρειάζεται, ξέρουμε ή δε μας νοιάζει. Προσπαθεί να μεταδώσει ενέργεια φτύνοντας ατάκες με "P.A.” φρασεολογία ( fuck that shit, this shit will fuck you up, shut up & swallow, etc…) και πίσω από έναν τοίχο ανελέητα δυνατών electro (ως και techno) beats το καταφέρνει καλύτερα από τους περισσότερους στην συγκεκριμένη σκηνή. Εχει ταλέντο, διάθεση και οξυδέρκεια και σε μια τυπική  Combichrist εμφάνιση κατάφερε να ικανοποιήσει τους περισσότερους που ήταν εκεί, αν και από κάποια στιγμή και έπειτα το όλο πράγμα είχε κουράσει κάπως τα αυτιά μου που εκλιπαρούσαν για λίγη μελωδία...

The laughing man…
Το κενό ανάμεσα στα 2 συγκροτήματα ήταν μεγαλύτερο απ’ όσο συνηθίζεται (45 λεπτά περίπου, δεν είναι και λίγο..) αλλά Naghavi είναι αυτός, σου δίνει την εντύπωση ενός τελείως αγχολυτικού τύπου, οπότε κάπου πιθανόν να είχε ξεχαστεί.

Κατά τις 11.15 οι And One ανεβαίνουν στο stage και μετά από το αναμενόμενο intro εμφανίζεται και ο Steve Naghavi με το γνωστό χαμόγελο και τις απαραίτητες θεατρικές πόζες για φωτογραφίες. Η γραβάτα είναι αυτή τη φορά πορτοκαλί, ασορτί με τις neon λάμπες που διακοσμούσαν τα stands από τα 2 synthesizers που ήταν τοποθετημένα στη σκηνή.

“Military Fashion Show” νωρίς νωρίς και όπως αναμενόταν ένα μικρός πανικός στον κόσμο, που μεγάλωνε όποτε ο Naghavi επιχειρούσε την κλασική αλά Dave Gahan σβούρα.  To μόνο σίγουρο είναι ότι ο frontman των And One έχει όλα τα στοιχεία που απαιτούνται για να γίνεις star, ίσως όμως να γεννήθηκε σε λάθος εποχή και λάθος τόπο. Πάρα πολύ καλή κίνηση, επαφή με τον κόσμο, αφοπλιστικό πονηρό χαμόγελο και ξέρει να σκαρώνει και ευκολομνημόνευτες synthpop μελωδίες. Η σχετικά μέτρια φωνή του στα live βγαίνει ακόμα πιο καρτουνίστικη από ότι στους δίσκους του, λείπουν οι αισθησιακές χαμηλές, αλλά αυτό το ξεπερνάμε...

Το setlist ήταν περισσότερο επικεντρωμένο στα 2 τελευταία albums του συγκροτήματος, εμπλουτισμένο με τις πιο γνωστές στιγμές από όλες τις παλαιότερες δουλειές τους. Υπήρχαν σημεία που έβλεπα σχεδόν όλο το μαγαζί να χορεύει και εμένα προσωπικά μου φάνηκε ότι κέρδισαν την άτυπη κόντρα εντυπώσεων από τους Combichrist και αν ο ήχος δεν είχε κάποια μικροπροβλήματα ειδικά στο αριστερό ηχείο που χανόταν εντελώς, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Περίμενα να παίξουν κάποια από τις 80s διασκευές που συνηθίζουν, αλλά τελικά (με την εξαίρεση ενός κουπλέ από το “sweet dreams” μέσα στο “Krieger”) δεν το έκαναν. Εκτός του “military fashion show”, τα τραγούδια που όπως αναμενόταν έβαλαν  "φωτιά" στο Οξυγόνο ήταν τα Panzermensch, Technoman, Metalhammer με τον Chris Ruiz να βγαίνει μπροστά και να αναλαμβάνει τα πιο “βρώμικα” φωνητικά και βέβαια η δική τους version στο Timekiller των Project Pitchfork.

Φεύγοντας από το Οξυγόνο προσπαθούσα να σκεφτώ ποια είναι τα κοινά σημεία των 2 συγκροτήματων που παρακολουθήσαμε χτες. Κατέληξα στο εξής ένα: Και τα 2 έχουν μέτριους ως κακούς στίχους... Α, και ότι και τα 2 μας είπαν αυτό το τρομερό "see u at the aftershow party!”. Η παρακάτω ατάκα ήταν αυτή που άκουσα τις περισσότερες φορές στο δρόμο προς την έξοδο: “Ποιό aftershow party???”

Κώστας Μπρέλλας
Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου