Την Juliette Lewis δυστυχώς δεν την προλάβαμε, αλλά δεν ήταν δυνατόν να αφήσουμε τέτοια φωτογραφία να πάει χαμένη... Όταν όμως οι Killers, Prodigy, Placebo, Subways, Bloc Party, White Lies, Kooks και πολλοί άλλοι παίζουν μερικά χιλιόμετρα από το σπίτι σου, σε ένα από τα πιο ιστορικά φεστιβάλ της Ευρώπης (έκλεισε αισίως τα 24 χρόνια), τότε δεν αφήνεις την ευκαιρία να πάει χαμένη, ακόμα και αν το εισιτήριο είναι σχετικά τσιμπημένο. Κατ'αρχήν μερικές πληροφορίες: το φεστιβάλ γίνεται στην πασίγνωστη πίστα Nurburing της Formula 1. Αρκετά εντυπωσιακό το σκηνικό, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η συγκεκριμένη πίστα βρίσκεται πραγματικά στην μέση του πουθενά! Σε ακτίνα περίπου 20-25 χμ από την πίστα, το μόνο που συναντάει κανείς είναι δάση, βουνά και σποραδικά μικρά χωριά. Οπότε δύο λύσεις υπάρχουν:  ή χρησιμοποιείς τα λεωφορεία του Festival από τις δύο πιο κοντινές πόλεις (Koblenz,Ahrbrück) ή νοικιάζεις αυτοκίνητο. Η δεύτερη λύση είναι σαφώς πιο ενδεδειγμένη : εκτός του ότι για 4 άτομα η τιμή του αυτοκινήτου για 3 μέρες είναι περίπου η ίδια με 4 εισιτήρια μετ'επιστροφής με τα λεωφορεία του φεστιβάλ (χώρια τα εισιτήρια του τραίνου για να φτάσει κανείς σε μία από τις δύο προαναφερθείσες πόλεις), η ύπαρξη αυτοκινήτου σου παρέχει και μία πολύ καλή εναλλακτική για ύπνο, όταν ξεκινήσουν οι βροχές και τα κρύα. Και για αυτούς που απορούν, να σας θυμίσω οτι μιλάμε για Γερμανία, και μάλιστα για τα βουνά της Γερμανίας. Και παρόλο που το Σάββατο το ημερολόγιο έδειχνε 6 Ιουνίου, η θερμοκρασία το βράδυ έπεσε στους 3 βαθμούς, ενώ βροχή έπεφτε ολόκληρο το Σαββατοκύριακο. Επίσης αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι τα εισιτήρια του φεστιβάλ είχαν εξαντληθεί εδώ και μήνες. Πάντως, με λίγο ψάξιμο βρίσκεις εισιτήριο απ'έξω (ή στο e-bay) και μάλιστα σε καλύτερη τιμή από την αρχική (αρκεί να έχεις όρεξη για λίγα παζάρια). Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι το ίδιο Σαββατοκύριακο γίνεται και το Rock Im Park, το αδερφάκι του Rock Am Ring, στην άλλη άκρη της Γερμανίας, με ακριβώς το ίδιο line-up (απλά όσοι παίζουν Παρασκευή στο Ring, παίζουν Σάββατο στο Park κ.ο.κ...)

Μέρα πρώτη:

Razorlight : H άφιξη μας στον συναυλιακό χώρο άργησε λίγο εξαιτίας της αναζήτησης εισιτηρίου και του στησίματος της σκηνής, καθώς και λόγω αναμονής για να πάρουμε το απαραίτητο βραχιολάκι εισόδου. Γι'αυτό τον λόγο δεν προλάβαμε όλο το show των Razorlight - κάτι που για να είμαι ειλικρινής δεν με στεναχώρησε και ιδιαίτερα. Άγευστοι και άνοστοι in my opinion, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τόσος ντόρος. Πάντως live δεν ήταν τόσο κακοί τελικά, αλλά μέχρι εκεί.

Papa Roach : Δεν μπορώ να αυτοχαρακτηριστώ και  οπαδός του συγκεκριμένου μουσικού ιδιώματος (αν εξαιρέσουμε τους System Of A Down και τους Korn-βλέπε παρακάτω), οπότε δεν ξέρω κατα πόσο η κριτικη μου θα είναι εύστοχη. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι ότι ήταν μια αρκετά διασκεδαστική συναυλία. Συμπαθητικό live, δεν νομίζω ποτέ να πλήρωνα για να τους δω μόνους τους, αλλά αν τους ξαναπετύχω σε κανένα φεστιβάλ, θα τους προτιμήσω.

Placebo : Ξανά πίσω στην πρώτη (κύρια) σκηνή. Σε όλα τα videowalls του φεστιβάλ έπαιζε από νωρίς το απόγευμα, μεταξύ των συναυλιών, διαφημίσεις για το καινούριο τους  album Battle for the Sun. Οι Placebo  είχαν έρθει με συγκεκριμένη αποστολή, να το προμοτάρουν. Τίποτα το κακό σε αυτό. Αλλά με βάση το ότι ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει το πρωί της ίδιας μέρας, όπως επίσης οτι ο χρόνος που έχει μία μπάντα σε ένα φεστιβάλ δεν είναι τόσος πολύς όσο σε μία «κανονική» συναυλία, για το 1/2 του show ακούγαμε καινούρια κομμάτια, που ναι μεν ήταν μια χαρά, αλλά εντελώς ακατάλληλα για εκείνη την στιγμή και εκείνο το μέρος. Πάντως, αν και σε αρκετές στιγμές φάνηκε να μας κουράζουν, οι επιτυχίες των Placebo έκαναν τον κόσμο να χορέψει για τα καλά. Και ενώ στην παρουσίαση των καινούριων κομματιών, ο Brian ήταν εμφανώς αγχωμένος και έξω από τα νερά του (φαντάζομαι ότι ακόμα και οι Placebo δεν παίζουν κάθε μέρα μπροστά σε τουλάχιστον 70.000 κόσμο), με το που είδε τον κόσμο να ανταποκρίνεται, απελευθερώθηκε και αυτός. Όμως, το  συμπέρασμα στο τέλος ήταν οτι μάλλον από τις χειρότερες συναυλίες τους απο τις φορές που τους είχαμε δεί (οι οποίες δεν είναι λίγες). Στα αξιοσημείωτα ο καινούριος drummer, η υπερβολική χρήση βιολιού και το φρέσκο look του Brian, που έφερνε αρκετά σε Κότσιρα, και όσο νά'ναι προκάλεσε αρκετά σχόλια. Ο κόσμος είχε ζεσταθεί πια αρκετά (αν και θα μπορούσε να ζεσταθεί αρκετά περισσότερο αν οι Placebo ήταν ελάχιστα πιο προσεκτικοί). Υπήρχε το δίλημμα  Marilyn Manson ή Killers. Με απόλυτη ομοφωνία αποφασίσαμε να δούμε τους Killers και να προλαβαίναμε στο τέλος και ένα σαρανταπεντάλεπτο ΜΜ.  

Killers : Μερικά συγκροτήματα (και άνθρωποι) γεννιούνται με αστερόσκονη γύρω τους, και οι Killers σίγουρα ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Ένας φρεσκοκουρεμένος και φρεσκοξυρισμένος Brandon Flowers σε πολύ μεγάλα κέφια (αν και αυτος ξεκίνησε λίγο φοβισμένος, αλλά γρήγορα βρήκε τον εαυτό του) , αψεγάδιαστο show, φοβερή ποιότητα ήχου, καθ'όλα βελτιωμένοι σε σχέση με την τελευταία φορά που είχα την τύχη να τους δω (και πιστέψτε με, και τότε η συναυλία ήταν πολύ καλή). Τρομάζω στην ιδέα του πόσο μεγάλοι μπορούν να γίνουν, αλλά ευτυχώς δεν φένεται να τρομάζουν οι ίδιοι. Ανοίξανε με το Human και κλείσανε με το When you were Young. Στο μεσοδιάστημα μεσολάβησε 1,5 ώρα ατελείωτου χορού και χοροπηδητού αγκαλιά με εντελώς άγνωστους/-ες , πολλά βεγγαλικά και πυροτεχνήματα, φάλτσα refrain από το κοινό (αλλά ποιος νοιάζεται) σε σχεδόν όλες τους τις επιτυχίες (πολύ καλά διαλεγμένο setlist). Άριστοι με όλη την σημασία της λέξης, μην τους χάσετε για κανέναν λόγο.

Μarilyn Μanson : εκστασιασμένοι από όσα είχαν προηγηθεί, κατευθυνθήκαμε στην άλλη σκηνή, οπού οι ΜΜ παίζαν ήδη κάνα μισάωρο. Κόσμος πολύς και εκεί, αλλά... Καμία ομοιογένεια στην μπάντα, καθόλου κέφι, χάλια ήχος, ένας Mr. Manson που έσπαγε και εκσφενδόνιζε διάφορα πράγματα από την σκηνή. Μεγάλη απογοήτευση, που ήταν εμφανής και από τις αντιδράσεις του κόσμου. Η ώρα είχε φτάσει 1.15 περίπου και όλοι περιμέναμε το κερασάκι στην τούρτα της πρώτης μέρας! Η κούραση μεγάλη, αλλά την ευκαιρία να σε βρει σχεδόν το ξημέρωμα ακούγοντας Korn δεν την έχεις κάθε μέρα. Και όντως:

Korn : Κοντεύει 2, και ακόμα να εμφανιστούν οι Korn, το κρύο αρχίζει και γίνεται εκνευριστικό και ο κόσμος αρχίζει να δυσανασχετεί. Και όταν λέμε κόσμο, εννοούμε πραγματικά πολύ κόσμο, μιας και ήταν η μόνη συναυλία που γινόταν εκείνη την ώρα, οπότε όλοι ήταν εκεί. Το sound check καλά κρατεί (πολλή περισσότερη ώρα από οποιοδήποτε άλλο γκρουπ εμφανίστηκε όλο το τριήμερο στο φεστιβάλ-μετά καταλάβαμε γιατί δίναν τόση σημασία στην λεπτομέρεια) . Θα μπορούσα να γεμίσω αρκετές σελίδες με την περιγραφή αυτής της συναυλίας. Σεβόμενος όμως τον χαρακτήρα του site, θα περιοριστώ στα βασικά. Απόλυτος frontman ο Jonathan Davis, με τα κάτι σαν ράστα του, το κάτι σαν κιλτ του και τη βάση μικροφώνου-δημιούργημα του Gigger. Ο ήχος που φτάνει στα αφτιά μιας πεντακάθαρος. Οι Korn κάναν τα cd τους να ακούγονται σαν demo tapes. O  Jonathan παίζει συνέχεια με το κοινό, γουστάρει απίστευτα που είναι εκεί. Highlight το Blind (πρώτο κομμάτι του encore), όπου ξαφνικά βλέπουμε όλον τον κόσμο να κάθεται στα γόνατα! Χωρίς την παραμικρή συνεννόηση! Ο Jonathan έκθαμβος, ευχαριστεί το κοινό που για μια ακόμα χρονιά του χαρίζει την συγκεκριμένη εμπειρία και παρακινεί τους ελάχιστους που είχαν μείνει όρθιοι να κάτσουν και αυτοί. Μία από τις παραδόσεις του φεστιβάλ κρατήθηκε με κάθε τιμή και επισημότητα. Οι σκηνές που ακολουθούν το πρώτο «μπάσιμο» του κομματιού ξεπερνάνε κάθε φαντασία. Άκρως εντυπωσιακό σκηνικό. Ακολουθεί το Got the Life και εκεί κάπου γίνεται το κακό. Ακούγεται ένα εκκωφαντικο παφ, και ξαφνικά τα video-walls δείχνουν τον ντράμερ να παίζει, χωρίς να ακούγεται τίποτα. Είχε καεί το ηχοσύστημα (γίνονται και στις καλύτερες οικογένειες τελικά αυτά), και εδώ που τα λέμε και πολύ κράτησε. Έγιναν κάποιες ψευτοπροσπάθειες από τους διοργανωτές να διορθωθεί η κατάσταση, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν έβαλαν τα δυνατά τους, γιατί έτσι όπως έβλεπαν τους Korn και το κοινό, φοβήθηκαν ότι θα το ξημερώναμε για τα καλά εκεί. Η απογοητευμένη φάτσα του Jonathan και τα άπειρα συγνώμη που μας ζητούσε με χειρονομίες ήταν δυστυχώς ο επίλογος στην καλύτερη συναυλία του τριημέρου (και μίας από της καλύτερες της ζωής μου).

Κάπου εδώ αρχίζει ο δύσκολος δρόμος της επιστροφής. Τα πόδια πονάνε, το κρύο έχει πάρει για τα καλά τα πάνω του, και η εικοσάλεπτη ανηφόρα μέχρι την σκηνή μοιάζει Γολγοθάς! Νομίζω ότι τις μπύρες που ήπιαμε σε ένα πρόχειρο πάρτυ που είχε στηθεί στο camping μας μέχρι τα ξημερώματα, τις είχαμε κερδίσει με ιδρώτα!

Μέρα δεύτερη :

White Lies :  Από τους πιο αδικημένους του τριημέρου, καθώς εκτός του ότι έπαιξαν πολύ νωρίς (15.45), πέτυχαν και τον χειρότερο δυνατό καιρό (έβρεχε συνεχώς, είχε και εκνευριστικότατο  αέρα). Παρ'όλα αυτά,  στο μισάωρο και κάτι που ήταν στην σκηνή, κάναν ότι καλύτερο μπορούσαν, μας έκαναν να ζεσταθούμε στο μέτρο του δυνατού (ιδίως τα κοριτσάκια που απ'ότι φαίνεται τα κέρδισε από την πρώτη στιγμή ο τραγουδιστής Harry McVeigh), και παρά το γεγονός ότι ήταν λίγο ψαρωμένοι, έδειξαν πολύ καλά στοιχεία. Θέλουν ακόμα πάντως μπόλικη δουλειά.

Phoenix : Ανήκουν και αυτοί στην ειδική κατηγορία των Razorlight (πάντα in my opinion), αντιμετώπισαν τις ίδιες δυσκολίες με τους White Lies, αλλά στην σκηνή ήταν ανέλπιστα καλοί. Αρκετά δεμένο σύνολο,έπαιξαν με το κοινό, γενικά τα έδωσαν όλα, και η αλήθεια είναι οτι έκαναν πολλούς να αναθεωρήσουν άποψη.

Machine Head : Αμερικάνοι. Αυτό τα λέει όλα. Άψογος ήχος, επαγγελματισμός στο έπακρο, γενικά παίρνουν την δουλειά τους πολύ στα σοβαρά. Σταθερή αξία, για αυτό άλλωστε δίνουν συχνά πυκνά το παρόν σε πολλά major festivals. Αν είσαι fan του συγκεκριμένου είδους μουσικής, σίγουρα αξίζουν να πάς να τους δεις, αν απλά  σου αρέσει (ή μάλλον δεν σε ενοχλεί) όπως εμένα, περνάς μία αρκετά ευχάριστη ώρα, αρκεί να έχεις το νου σου να μην σου έρθει κάνα χέρι ή κάνα πόδι από τους τρελαμένους πιτσιρικάδες που τα έσπαγαν τριγύρω. Σαφώς καλύτεροι από τους Papa Roach.

Prodigy : Ότι και να πω θα είναι λίγο. Μάζεψαν τον περισσότερο κόσμο σε όλο το τριήμερο (οι Reamonn που παίζαν στην άλλη σκηνή πρέπει να πήγαν άκλαυτοι), ήταν καταιγιστικοί, με λίγα λόγια, μας πήραν και μας σήκωσαν. Όλοι χόρευαν σαν τρελοί , σχεδόν 100.000 κόσμου πηγαίναν πάνω κάτω, crowd surfing από όλες και προς όλες τις κατευθύνσεις, οι νοσοκόμοι είχαν την περισσότερη δουλειά από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στο festival (πρέπει να άνοιξαν πολλές μύτες και να μάτωσαν μπόλικα φρύδια), χορός, χορός, χορός...Ο μέσος όρος ηλικίας σαφώς μεγαλύτερος από τις άλλες συναυλίες. Κιθάρες και ντραμς στην σκηνή. Ο Keith και ο Maxim, παρότι πλησιάζουν τα 40, έδειξαν ότι η τρέλα καλά κρατεί. Ανοίξανε με το  World is on Fire. Κλείσανε με το (εκπληκτικό στην live εκδοχή του) Take me to the hospital. Είπαν σχεδόν το μισό καινούριο δίσκο, και το μισό Fat of the Land. Από τα πολύ παλιά, δυστυχώς μόνο το Voodoo People.  Το κακό είναι ότι έπαιξαν λίγο (ή έτσι μας φάνηκε τουλάχιστον).  

Bloc Party : Ήρθε η ώρα για να ηρεμήσουμε λίγο. Προτίμησα τους Bloc Party από τους Slipknot, και με μεγάλη μου έκπληξη είδα ότι πολύς κόσμος είχε την ίδια ιδέα με εμένα. Πολύ συμπαθητικοί, ξέραν ότι για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ήταν η indie παραφωνία σε μία μέρα metal, και κάναν ότι καλύτερο μπορούσαν. Και τα κατάφεραν μια χαρά! Πάρα πολύ άνετοι απέναντι στο κοινό, λές και παίζανε στην pub της γειτονιάς τους, παρουσίασαν το τελευταίο τους μανιφέστο με πολύ μεγάλη επιτυχία. Βέβαια ο χαμός έγινε με τα παλιότερα κομμάτια τους, με αποκορύφωμα το Helicopter (με το οποίο κλείσανε), όπου ο τραγουδιστής ζήτησε moshing, παρακινώντας το κοινό να υποθέσει για λίγο ότι έχει απέναντι του τους Papa Roach!

Slipknot : Αφού είχα την δυνατότητα να τους δω, έστω και για λίγο, γιατί όχι. Η πιο αναμενόμενη συναυλία του φεστιβάλ (μαζί με τους Limp Bizkit) σύμφωνα με το voting στην σελίδα του Rock Am Ring. Άπειρος κόσμος, εκπληκτικό σόου, αλλόφρονες πιτσιρικάδες και εδώ. Και πάρα πολλά άτομα πάνω στην σκηνή. Αλήθεια, πόσοι είναι τελικά οι Slipknot; Καλοί, φαντάζομαι ό,τι καλύτερο μπορεί να βρει κάποιος στις μέρες μας στην συγκεκριμένη φάση, σίγουρα αυτή η φουρνιά nu metal bands απο την Aμερική παίρνουν τον ρόλο των παλαιών «τεράτων» του metal γεμίζοντας με άνεση μεγάλα στάδια και φεστιβάλ με εντυπωσιακά και εμφατικά σόου, αλλά δεν θα αντάλλαζα ούτε ένα riff των Block Party για να τους δω παραπάνω.   

Mando Diao : Η παραφωνία του τριημέρου. Με την θερμοκρασία να δείχνει 4 βαθμούς Κελσίου και την κούραση από την μακρά και κρύα μέρα να έχει νικήσει κάθε επιθυμία για μουσική, οι τύποι βγήκαν και απλά τζαμάρανε λες και βρίσκονταν στο σαλόνι τους. Εντελώς υποτονικοί, εκτός τόπου και χρόνου,ξενέρωσαν όλο τον κόσμο, σε μία συναυλία που μόνο οι ίδιοι πέρασαν καλά. Απαράδεκτοι με όλη την σημασία της λέξης, δεν θεωρώ οτι είναι τόσο κακό συγκρότημα όσο έδειξαν, απλά πήγαν να το παίξουν υπέρ-άνετοι και δεν τους βγήκε καθόλου (μα καθόλου). Δυστυχώς οι Mando Diao ήταν η αιτία να χάσω τους and you will know us by the Trail of Dead, ένα πραγματικά μοναδικό και ιδιαίτερο συγκρότημα (και με πολύ καλό τελευταίο δίσκο). Την βραδιά κλείναν οι Dredg, σε ώρες παρόμοιες με των Korn. Το κρύο και ο εκνευρισμός από τους Mando Diao  όμως, μας ανάγκασαν να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής πρός το camping, όπου μία ακόμα μακρά νύχτα ξεκινούσε.

Τρίτη ημέρα :

Rifles : Το αλκοόλ έρρεε άφθονο, ο καιρός είχε βελτιωθεί κάπως, η παρέα συνέχεια μεγάλωνε, οπότε οι συνθήκες ήταν άψογες. Οι Rifles βγήκαν πολύ κεφάτοι, εντελώς Βρετανοί, και φτιαγμένοι για φεστιβάλ. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε αναλόγως. Nice, nice...

Subways : Τα λόγια είναι περιττά. Οι Subways, αν συνεχίσουν έτσι, θα είναι πολύ σύντομα Headliners σε φεστιβάλ αναλόγου δυναμικής. Αλήτικο και βρώμικο Rock and Roll, βγαλμένο από άλλες εποχές αλλά τόσο μοντέρνο και φρέσκο. Αεικίνητοι, πιτσιρικάδες, sexy,θρασύτατοι αλλά τόσο συμπαθητικοί,  φαίνονταν να περνάνε καλύτερα από όλους, αποδεικνύοντας ότι καλό το σόου και οι φανφάρες, αλλά πάνω απ'όλα στην μουσική μετράει η ψυχή και η τρέλα. Και οι Subways είχαν μπόλικο και από τα δύο. Φυσικά όλος ο ανδρικός πληθυσμός αποθέωσε την μπασίστρια (Charlotte Cooper), κάτι  ανάλογο συνέβη με τον γυναικείο πληθυσμό και τον χαρισματικότατο τραγουδιστή (Billy Lunn). Εκπληκτικό live, βάλαν τα γυαλιά σε αρκετούς γηραιότερους (και με πολύ μεγαλύτερη πείρα) μουσικούς. Ανέλπιστα πολύς κόσμος, είμαι σίγουρος οτί τους κέρδισαν όλους. Φυσικά highlight σε ένα άψογο set το Rock and Roll Queen, με το οποίο έκλεισαν και την συναυλία, αφήνοντας μας την πιο γλυκιά γεύση και την υπόσχεση στο εαυτό μου ότι την επόμενη φορά που θα τους δω, θα είμαι εφοδιασμένος με ένα πλακάτ που θα λέει «Mary me Charlotte!!!»

Chris Cornell : Έπαιξε πολύ λίγα κομμάτια, έπαιξε και Audioslave και Black Hole Sun από Soundgarden. Συναυλία για την πάρτη του και για την πάρτη μας.

ΜΙΑ. : Έδεσαν άψογα με τον ήλιο που έδυε. Ορισμιακή Indietronica, πολύ artistic, με την ιέρια της indie σκηνής του Βερολίνου Mietze Katze στα καλύτερα της (εντυπωσιακότατο το φόρεμα-λαμπατέρ όπως και τα υπόλοιπα φορέματα που άλλαξε κατά την διάρκεια της συναυλίας). Η πιο καλοκαιρινή στιγμή του φεστιβάλ.  Very sweet! Must see.

Kooks : Τελευταία συναυλία του φεστιβάλ, για εμάς τουλάχιστον. Την ώρα που ο περισσότερος κόσμος έσπαγε τα παϊδια του στους Limp Bizkit (που για όποιον ενδιαφέρεται έμαθα ότι ήταν αρκετά καλοί), οι Kooks προσπαθούσαν να αποδείξουν σε όσους  τους προτίμησαν, τους λόγους που τους έκαναν να είναι σχεδόν Headliners, έστω και της μικρής σκηνής του φεστιβάλ. Και τα κατάφεραν μια χαρά. Περίεργη μπάντα, εκνευριστικά πιτσιρικάδες και αυτοί, πιστεύω ότι και οι ίδιοι είναι αρκετά μπερδεμένοι όσον αφορά τις καταβολές τους, αλλά όταν το μπέρδεμα γίνεται τόσο δημιουργικό  τότε χαλάλι τους. Ιδιαίτερη φωνή ο Luke Pritchard. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να τους απολαύσουμε όσο θα θέλαμε, καθώς είχαμε μπροστά μας τον δρόμο της επιστροφής. Πάντως ήταν από τις καλές παρουσίες και άφησαν θετικότατες εντυπώσεις.