Όταν η υπερβολή πλημμυρίζει την καρδιά μας, κι ας κρατάει για λίγο, σημαίνει ότι αυτή η υπερβολή εκείνη την ώρα είναι η μόνη αλήθεια που δεχόμαστε, είναι τα πάντα και δε χωράει, γιατί δεν υπάρχει, τίποτα άλλο. Η υπερβολή ότι το Again είναι το καλύτερο κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ, έγινε για πάνω από 15 λεπτά η μόνη και απόλυτη εξήγηση σε ολόκληρο το συναισθηματικό στροβιλισμό για τον οποίο συνομώτησαν οι Archive. Το ότι ο κόσμος έφευγε κατευχαριστημένος, επανακτώντας την επαφή με την πραγματικότητα σταδιακά και αμήχανα, έδειχνε ότι η παράδοση σ'αυτόν ήταν ολοκληρωτική και άνευ όρων. Όπως και το γεγονός ότι μετά από τόση ώρα καθιστοί σηκώθηκαν όλοι αυθόρμητα με τις πρώτες μαγευτικές νότες του συγκεκριμένου κομματιού, έδειχνε ότι αυτό που θα ακολουθούσε ήταν μοιραίο, και έπρεπε να το (ξανά)ζήσουν με ευλάβεια.  Το Again πέταξε πάνω μας, άφησε τη μπλε και ροζ συγκίνηση του θεάτρου, διέσχισε όλα τα διαφορετικά τοπία που έπλασε στο παρελθόν η μουσική των Archive, έκανε την κραυγή των στίχων του το πιο δυνατό απ'όλα τα fuck you που έχουν ως τώρα, και ξέσπασε σε πραγματικά δυνατά χειροκροτήματα, τα οποία ανέλαβαν να σκεπάσουν και να γλυκάνουν οι ήχοι της βροχής που συνόδευσαν τον καθένα μέχρι αργά...

Το συγκρότημα από το Λονδίνο έχει κάνει τις αλλαγές κανόνα του. Κανόνας πρέπει να θεωρηθεί επιπλέον ότι οι εμφανίσεις τους στην Ελλάδα είναι sold out. Κι αν έψαχνα να βρω μια δικαιολογία που να στέκει γι'αυτό, δε νομίζω να τα κατάφερνα. Διαφορετικά μουσικά πρόσωπα, αλλαγές στη σύνθεση, διακυμάνσεις σε κάθε δίσκο, κι όλα αυτά σε ένα γενικότερο μουσικό προσανατολισμό που αν και έχει βρει το χώρο του στα μέρη μας, δεν πιστεύω ότι θα γέμιζε ένα Badminton (ούτε κι ένα Gagarin βασικά). Η δικιά μου σχέση με τους Archive πάλι, ήταν όσο στατική χρειαζόταν για να μην προβληματιστώ ποτέ για το πως ακούγεται ζωντανά το Lights ή το Numb, όσο κι αν είχα αγαπήσει το You all look the same to me, με κάτι System και Fuck You να με αφήνουν αδιάφορο. Στα επόμενα χρόνια τα παιχνίδια με τα φώτα και το θόρυβο ας πούμε ότι τους αφαίρεσαν κάτι από την αμεσότητά τους, απομακρύνθηκαν λίγο από το συναισθηματισμό που διέρεε το δίσκο του 2002. 

Το φετινό πολύ καλό Controlling Crowds ήταν ίσως ο δίσκος που χρειάζόταν το συγκρότημα για να κάνει ένα live όπως το προχθεσινό. Να σταθεί δηλαδή μπροστά μας ένα σύνολο μουσικών, προσηλωμένοι σε μια ψυχεδελική διανόηση, περισσότερο ονειρική και σκοτεινή παρά μπερδεμένη, με τη μελαγχολία του να έρχονται κατάματα με πολλές από τις παλιές στιγμές της μουσικής τους. Εφτά άτομα, που με την προσθήκη του rapper του Londinium Rosko John, σε έκαναν να νοιώθεις  ότι για πάνω από 2 ώρες κάτι ξεχωριστό ήθελαν να παρουσιάσουν, πιο καινούργιο αλλά και πιο γνωστό από ο,τιδήποτε είχαν κάνει στο παρελθόν.

Η συναυλία ξεκίνησε με τα πλήκτρα και το δυνατό ρυθμό του Controlling Crowds, βρίσκοντας τον κόσμο να ψάχνει τη θέση του στο σκοτάδι, αλλά ευτυχώς μέχρι να μπει συνεχόμενα το Bullets είχε ήδη κάτσει και ηρεμήσει. Ο ήχος ήταν πραγματικά άψογος,σχεδόν τα πάντα παίζονταν live και ακούγονταν καλύτερα από οποιαδήποτε ηχογράφηση, ενώ σε όλη τη διάρκεια προβάλλονταν πίσω από το συγκρότημα εικόνες, όχι ψυχεδελικές ασυναρτησίες, αλλά κυρίως στάσιμες ασπρόμαυρες φωτογραφίες και σχέδια που αποκαλύπτονταν υπό διαφορετικούς φωτισμούς και σκιάσεις. Ταιριαστές πάντως. Ίσως σ'αυτό το δίσκο δημιουργείται μια αίσθηση soundtrack, έχει μια εντυπωσιακή ατμοσφαιρική ενότητα, πότε μελαγχολική πότε αγωνιώδης που ξεδιπλώθηκε χάρη στην επιλογή των Archive να επικεντρωθούν σ'αυτόν. Μαγική στιγμή όταν το θέατρο πλημμύρισε με τη φωνή της Maria Q στο Collapse/ Collide, ενώ προβαλλόταν ένα φιλμάκι με την ίδια να τραγουδά. Δε νομίζω να έχουν πλησιάσει ποτέ ξανά οι Archive στον ήχο τους σ'αυτήν την ambient αισθητική, τόσο κοντά σε Massive Attack ή Delerium. Ούτε να θυμίζουν όποτε παίζουν ηλεκτρονική μουσική, το ρομαντισμό επιστημονικής φαντασίας των M83.

Εκφραστικότητα και πάθος απ'όλους τους μουσικούς, πάνω στη διακριτικά φωτισμένη σκηνή, χαμένοι στο ταξίδι του Controlling crowds, χαρακτηριστικό είναι ότι η πρώτη φορά που ο Pollard Berrier χαιρέτησε τον κόσμο ήταν στη μέση του set, ενώ τα κομμάτια εναλλάσονταν χωρίς ουσιαστικά διακοπή. Η παρουσία του Rosko John ήταν αναγκαία μιας και συμμετέχει σε αρκετά κομμάτια, με ξεχωριστές στιγμές το Quiet Time και το Lines (από το Controlling Crowds Part IV). Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στους ταξιδιάρικους πειραματισμούς της τελευταίας κυκλοφορίας και τα παλιά κομμάτια που ακούστηκαν ήταν ελάχιστα. Γι'αυτό και όταν ανέβηκαν ξανά στη σκηνή μετά από ηχηρή απαίτηση του κόσμου, η έκπληξη ήταν ακόμα πιο μεγάλη όταν οι Archive επέλεξαν να ξεκινήσουν το encore με τη γαλήνη του Londinium. Ο Rosko John νομίζω ότι ακούγεται αρκετά καλύτερος απ'ότι στον πρώτο δίσκο, λίγο πιο «βίαιος» και πιο ενεργητικός. Οι ασπρόμαυρες προβολές είχαν ήδη δώσει τη θέση τους σε έντονους ροζ και μπλε προβολείς που ζάλιζαν και χρωμάτισαν τις πρώτες νότες που επέτρεψαν στον κόσμο να απογειωθεί, στη σαρωτική ηλεκτρισμένη ομίχλη του Numb. Η κιθάρα του Again ήταν η αρχή του τέλους, ο κόσμος σηκώθηκε κάνοντας τη δικιά του υπόκλιση σε ένα συγκρότημα που ζει αθόρυβα στη φανταστική, τη θολή, τη βίαιη πλευρά των βιωμάτων και τα αναπαριστά σαν ηχητική ακροβασία, ανεξάρτητη από οποιαδήποτε μουσική τάση... Η ερμηνεία του Dave Penney συγκλονιστική, μέχρι που υποκλίθηκαν με τη σειρά τους οι ίδιοι στη θερμότατη επιβράβευση του κόσμου. Ενθουσιασμός για τους πιο αισθαντικούς Archive από ποτέ, που τους γνώρισα με το You make me feel και τους άφησα εκεί για χρόνια, μέχρι που ήρθαν με καλλιτεχνική σοβαρότητα και rock απλότητα να μου αποδείξουν πως οι αλλαγές δεν οδηγούν παρά μόνο σε άλλες αλλαγές και μεταπτώσεις, και να με πείσουν ότι έχουν τον πιο όμορφο τρόπο να περιγράψουν αυτή και ένα σωρό άλλες συναισθηματικές αλήθειες.