Paradise Lost + Type O Negative + Rotting Christ + Sun Of Nothing + Opened Paradise

Ανθρώπινες συνθήκες σε ανοιχτό συναυλιακό χώρο δε συναντάμε συχνά, αλλά η επιλογή του γηπέδου baseball στο Ελληνικό αποδείχθηκε πολύ καλή. Σου υποδεικνύουν το δρόμο προς την είσοδο, πάρκιν 2000 θέσεων, σκιά στις εξέδρες όσο ο ήλιος είναι ψηλά και βράζει ο τόπος, εύκολη πρόσβαση σε κρύο νερό και ποτά, τουαλέτες που δεν υποβιβάζουν τη φύση και τη νοημοσύνη μας. Η Κυριακή ήταν η μέρα του 6ήμερου Gagarin Open Air Festival που θα φιλοξενούσε διάφορες παραλλαγές της φυλής του Κακοφωνίξ: μέταλλα τύπου death, μέταλλα τύπου doom και μέταλλα τύπου goth.

Κατά τις 19:00 που ξεκίνησαν οι Opened Paradise ήδη υπήρχε αρκετός για την ώρα κόσμος και στην αρένα και στις εξέδρες. Δύσκολο έργο μέσα στον ήλιο και με το κοινό να μην έχει μέχρι εκείνη τη στιγμή επαφή με το γκρουπ, έδειξαν πολύ καλύτεροι από προηγούμενο live τους που είχα παρακολουθήσει. Παρουσίασαν κάποια από τα τραγούδια από το Occult, την πρώτη για την ώρα δισκογραφική δουλειά τους. Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή παιδιά γιατί το κοινό δεν έδειξε εναρμονισμένο ούτε όταν έκλεισαν το σετ τους με το Chord of Souls των Fields of the Nephilim (τους οποίους η συντριπτική πλειοψηφία αγνοούσε μάλλον...). Κάποιος να τους προσέξει αυτούς...

Ένα μικρό διάλειμμα έφερε στη σκηνή κάποιους που όπως έγραφε σε ένα φυλλάδιο ονομάζονται Sun of Nothing (οι οποίοι έχουν κυκλοφορήσει και δίσκο το 2003). Ο τύπος έπιασε το μικρόφωνο και ούρλιαξε. Μετά ούρλιαξε ξανά και παρατεταμένα. Στη συνέχεια μας πέθανε στο ουρλιαχτό, ξελαρυγγιάστηκε λέμε χωρίς καν στίχους, απλά ουρλιάζοντας. Μεγάλο βύσμα πρέπει να είχαν που έπαιξαν δεύτεροι στη σειρά ή μάλλον είχαν τεράστιο βύσμα που έπαιξαν γενικώς. Το χειροκρότημα πάντως το πήραν όταν ακούσαμε με ανακούφιση ότι δεν έχει άλλο, αυτό ήταν.

Αραχτοί στις εξέδρες ακόμα γιατί ο ήλιος βαρούσε στο κεφάλι αφήσαμε τα πιο βαριά μέταλλα να πάρουν θέση στην αρένα και να κάνουν όλες τις απαραίτητες ενέργειες προετοιμασίας για να υποδεχτούν τους Rotting Christ (όχι, δεν είδα κανέναν να κάνει το σταυρό του...). Οι Rotting Christ δεν είναι ένα τυχαίο black metal σχήμα, μια αναζήτηση στον γούγλη θα βγάλει εκατοντάδες χιλιάδες αναφορές εντός και εκτός των συνόρων της χώρας μας. Με σχεδόν μια ντουζίνα δίσκους έχουν ταξιδέψει παντού και όσο ο Sakis έχει φωνή (δε θα έχει και για πολύ ακόμα έτσι όπως κάνει...) θα συνεχίζουν. Άρεσαν για ακόμα μία φορά και για πρώτη φορά στη βραδιά υψώθηκε τοίχος από χέρια πράγμα που βοήθησε και τους ίδιους να είναι ορεξάτοι σε όλη τη διάρκεια του περίπου ωριαίου setlist τους. Προσωπικά τους προτιμώ στα πιο αργά τραγούδια τους και με λιγότερο brutal φωνητικά, εκεί έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν στιγμές που δεν σου περνάει απ' το μυαλό ότι βλέπεις συγκρότημα που μεγάλωσε εντός των μουσικά φτωχών ελληνικών μέταλ συνόρων. Όπως και να έχει πάντως με το φως του ήλιου οι Rotting Christ απλά έστρωναν τη διάθεσή μας και μεγάλωναν την προσμονή μας για τα δύο επόμενα σχήματα που ακολουθούσαν.

Και ξαφνικά, τα σκληρότερα μέταλλα όλων εξαφανίστηκαν από τις μπροστινές σειρές και την αρένα για να αφήσουν το χώρο στους επόμενους. Γιατί υπήρχε ένα λιγότερο σκληρό γκρουπ που μας είχε ξεχάσει τόσα χρόνια, οι Type O Negative του Peter Steele από την απέναντι μεριά του Ατλαντικού. ‘Έπρεπε να περάσουν 14 χρόνια από το Bloody Kisses, να σιτέψει ο Steele, να τιγκάρει τα σωθικά του όσο περισσότερο μπορεί με κοκαΐνη για να μπορέσει να βρει το δρόμο προς τα μέρη μας. Αν ήταν μόνος του μάλλον θα μας είχε απογοητεύσει, υπερόπτης και ολίγον θεατρίνος, μας συστήθηκε πριν καν ξεκινήσει με τον τρόπο του: welcome the hottest band in the world! Αλλά είχε καλή μπάντα και καλό road crew: η προετοιμασία για τον ήχο έδειχνε να είναι σχολαστική, διαφορετικός roadie για το κάθε όργανο προσπαθούσε να φέρει τον ήχο εκεί που επιθυμούσε και να συντονιστεί με τους υπόλοιπους έτσι ώστε να βγει ο επιθυμητός ήχος από τα 15 ηχεία εξ αριστερών της σκηνής (αγνώστου συνολικής ισχύος) και από τα άλλα τόσα εκ δεξιών. Άριστος ήχος, κατάξερες οι ως επί το πλείστον αργές doom κιθάρες. Το show συμπληρώθηκε καθώς έπεσε η νύχτα και η σκηνή φωτίστηκε με το αντιπροσωπευτικό Type O Negative πράσινο χρώμα στο background, στις κιθάρες, στα τύμπανα, στα μικρόφωνα και στα φώτα. Για έναν άγνωστο λόγω άφησε εκτός playlist τραγούδια που θα μπορούσαν να μας κάνουν να μη σταθούμε καθόλου, αλλά μας άφησε να κωλοχτυπιόμαστε σε ένα Black No. 1 και σε 2-3 άλλα μόνο. Anyway το γεγονός ήταν ότι βλέπαμε μια μπάντα που έδινε ένα καλό show στη σκηνή και άξιζε τον κόπο ακόμα και να καθόσουνα απλά να παρακολουθούσες. Αυτό που πιστεύω ότι θα έκανε τη διαφορά είναι αν ο Steele είχε περισσότερη αυτοπεποίθηση και λιγότερο ανάγκη για αυτοεπιβεβαίωση, να είχε τον αέρα που θα σε κάνει να μη σκεφτείς καν να αμφισβητήσεις την παρουσία του εκεί πάνω. Αυτό που είχαν οι επόμενοι δηλαδή...

Αναμονή, ένα γεμάτο μισάωρο.

Δύσκολο πράγμα εκείνη την ώρα ειδικά για όσους είχαν έρθει από νωρίς, καθώς τα φώτα έσβησαν για να υποδεχθούμε τους Paradise Lost στις 23:45. Ο Holmes θα μπορούσε άνετα να αρχίσει αναφωνώντας: πελάτες μου!!! Κάθε μα κάθε φορά, όποτε κι αν έχουν έρθει, σε όποιον χώρο κι αν έχουν εμφανιστεί μαζεύουν κόσμο, δημιουργούν πανικό και κρατάνε χωρίς κοιλιά αμείωτο το ενδιαφέρον σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τα πολλά πήγαινε έλα πάντως στη χώρα μας τον έκαναν πιο φιλικό. Σε όλες τις προηγούμενες φορές έδειχνε ότι δύσκολα του παίρνεις μια καλημέρα, αλλά αυτή τη φορά ήταν περισσότερο επικοινωνιακός από ποτέ άλλοτε. Ο αριστερόχειρας Mackintosh έδειξε πάλι αδιαμφισβήτητος ηγέτης παρέα με τον Holmes και εξίσου ζεστός με το κοινό. Ο δε Aedy, αυτό το παιδί θα πάθει καμιά αγκύλωση από τα πολλά χαμόγελα. Ξεκινώντας με το single The Enemy από την πρόσφατη κυκλοφορία τους In Requiem έφεραν έναν κακό χαμό τουλάχιστον στις μπροστινές σειρές, έπεσαν και μπόλικες ψιλές, φάγαμε αρκετές, δώσαμε και κάμποσες για να επιβιώσουμε. Οι θερμόαιμοι πήραν φόρα και δε σταμάτησαν ούτε στα νέα τραγούδια των Lost, τα ήξεραν αν και ο δίσκος έχει κυκλοφορήσει εδώ και μόλις δύο μήνες. Μόνο στο So Much Is Lost πήραμε ανάσα γιατί σε όλη τη διάρκεια έπαιξαν δυνατά, ακόμα και τραγούδια από τα πρώτα τους άλμπουμ Lost Paradise και Gothic. Χωρίς να ξεχάσουν τα One Second και Erased, έχοντας όμως την πολυτέλεια να αφήσουν έξω στιγμές όπως τα Isolate, Forever After, Hallowed Land, True Belief και άλλα. Τι να πρωτοπαίξουν βέβαια στη μία ώρα και είκοσι λεπτά που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή? Ακόμα και με τον μέτριο σχετικά ήχο που είχαν κατάφεραν να κάνουν τη βραδιά μας έντονη, όμορφη και γεμάτη συγκινήσεις.  

Κλείνοντας με το Say Just Words μας άφησαν με πονεμένη μέση να μιλάμε πάλι γι΄ αυτούς μέχρι την επόμενη φορά...