Ερευνητές υποστηρίζουν οτι ο Ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς, της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα και του Παρθενώνα σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο.Τα τρίγωνα που σχηματίζουν οι αρχαιολογικοί χώροι αποτελούν αντανάκλαση των κινήσεων ουρανίων σωμάτων όπως του ήλιου, του φεγγαριού ή των πλανητών και των άστρων σε σχέση με την επιφάνεια της γης. Οι Ναοί των Ελλήνων χτίστηκαν για να είναι σε ευθυγράμμιση οι κατοικημένες περιοχές της γης με τους πλανήτες στον ουρανό. Στο βράχο της Ακρόπολης, λοιπόν, κάτω από τον Παρθενώνα και σε ευθυγράμμιση με τους πλανήτες όπως υποστηρίζεται, βρίσκεται ένα μεταγενέστερο οικοδόμημα, το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, γνωστό και ως Ηρώδειο. Σ’ αυτό το χώρο που έως τώρα είχαν εμφανιστεί από τον ευρύτερο χώρο της ροκ η Patti Smith, οι Jethro Tull και προσφάτως ο Sivert Hoyem ανακοινώθηκε οτι θα εμφανιστούν οι Foo Fighters στις 10/7/2017.

Κουφό ακούστηκε στην αρχή και αφού πέρασε η πρώτη κρυάδα οτι δεν θα υπήρχαν εισιτήρια αλλά μόνο προσκλήσεις, η έναρξη της online διάθεσης των εισιτηρίων με βρήκε με το ποντίκι στο χέρι έτοιμο για όλα. ΟΚ, τα έκλεισα τα εισιτήρια, αλλά όντως θα έρθουν οι Foo στο Ηρώδειο? Προσωπικά είχα επιφυλάξεις, δεν θα ήταν έκπληξη αν γέμιζε το Ηρώδειο με 5000 κόσμο αλλά οι Foo θα ήταν άφαντοι, μέχρι να δω τον Dave Grohl μπροστά μου δεν πίστευα 100% οτι θα συμβεί. Και άντε και συνέβαινε, ήταν η επιλογή του χώρου η κατάλληλη? Θα δούμε. Γεγονός είναι οτι φυσικά η συναυλία ήταν sold out και εξαιτίας της επίδειξης εισιτηρίου & ταυτότητας στην είσοδο και μετά τη διέλευση τύπου αεροδρομίου (ανιχνευτές μετάλλων, τα τσαντάκια ανοίγονταν ξεχωριστά) η ουρά για να μπει κανείς ξεκινούσε σχεδόν από το σταθμό του μετρό της Ακρόπολης. Πέραν των περιορισμών του κοινού (δεν τρώμε, δε μασάμε τσίχλα, δε φοράμε τακούνια, δεν καπνίζουμε, δεν τραβάμε φωτογραφίες) το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο είχε θέσει κάποιους όρους για να αδειοδοτήσει τη συναυλία. Τα ντεσιμπέλ να μην ξεπερνούν τα επιτρεπόμενα όρια, τα οχήματα που θα μεταφέρουν τον εξοπλισμό να μην ζυγίζουν πάνω από δέκα τόνους το καθένα και να μη χρησιμοποιηθούν drones για τη μαγνητοσκόπηση της συναυλίας. Όντως η συναυλία μαγνητοσκοπήθηκε στα πλαίσια της αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς Landmarks Live In Concert την οποία παρουσιάζει ο Chad Smith, ντράμερ των Red Hot Chili Peppers.

Καθότι οι εισπράξεις από τα εισιτήρια θα πήγαιναν στο κράτος (ο ΦΠΑ) και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα (η καθαρή αξία), η παραγωγή της συναυλίας πληρώθηκε από την τηλεοπτική σειρά Landmarks Live In Concert και ως εκ τούτου ταξίδεψε και ο ChadSmithστην Αθήνα για να προλογίσει τους Foo. Χωρίς γιγάντιες οθόνες ή μικρότερες, με μίνιμαλ φωτισμό σε σχέση με το σύνηθες, έκανε την εμφάνισή του o DaveGrohl, μόνος του στην αρχή, αναφέροντας οτι έχουν κάνει πολλές τρέλες τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά το σημερινό είναι το craziest of all! Ξεκίνησε μόνος με το Times LikeThese με την υπόλοιπη μπάντα να τον ακολουθεί από τα μέσα του κομματιού και μετά σε μια βραδιά που αποδείχθηκε καταπληκτική, μια once in a life time εμπειρία. Το κοινό μου φάνηκε ότι είχε χαμηλό ηλικιακό μέσο όρο, θα περίμενα περισσότερους 40+ καθώς για πολλούς από αυτούς οι Foo ήταν άκουσμα της εφηβείας τους και ως γνωστόν αυτά τα ακούσματα μένουν και σε χαρακτηρίζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Α και να μην το ξεχάσω, υπήρχαν και εγχώριοι celebrities που αμφιβάλω αν ήξεραν έστω και ένα στιχάκι των Foo, αλλά το Ηρώδειο προσφέρεται για ωραίες φωτό και σοσιαλάιζινγκ.

Να βάλουμε και κάποια πράγματα στη σωστή τους διάσταση, μπροστά μας είχαμε μια μπάντα που γεμίζει στάδια για πλάκα. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν έπαιζαν στο ΟΑΚΑ, αλλά Wembley γεμίζουν εύκολα. Οι Foo δεν είχαν ποτέ κάτι βαθυστόχαστο να πουν, για απλά πράγματα μιλάνε, αυτά που αγγίζουν την καθημερινότητα του μέσου ανθρώπου ή ας πούμε του μέσου αμερικανού. Αυτό σε συνδυασμό με την κληρονομιά των Nirvana, τη σκηνή του Seattle και αρκετές πολύ καλές post grunge συνθέσεις τους κατατάσσουν δικαιωματικά στους ζωντανούς θρύλους της ροκ. Και βέβαια, μη γελιόμαστε, στην Ελλάδα δεν είχαν έρθει ποτέ εδώ και 22 χρόνια όχι γιατί δε μας γουστάρουν ή γιατί δεν τους έβγαζε ο δρόμος τους, αλλά γιατί δεν βρέθηκε κανένας διοργανωτής συναυλιών να τους δώσει τα λεφτά που ζητάνε για να έρθουνε.

Η συνέχεια ήταν έντονη, με πολύ χορό και είμαι σίγουρος οτι όσοι ήταν εκεί είχαν ξεχάσει όσα τους απασχολούν. Για 2 ώρες περίπου το μόνο που υπήρχε ήταν οι Foo Fighters με τα κλασσικά τους τραγούδια και με κάποια ακυκλοφόρητα από το νέο τους δίσκο Concrete and Gold που αναμένεται το Σεπτέμβριο. Από τα νέα τραγούδια ξεχώρισα το Arrows το οποίο παίχτηκε για πρώτη φορά μπροστά σε κοινό, μια ολοκληρωμένη Foo σύνθεση που μάλλον θα τους συντροφεύει σε πολλές μελλοντικές συναυλίες. Όσο για highlights δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο μιας και η συναυλία στο σύνολό της ήταν εξαιρετική, το κάθε τραγούδι ήταν και ένα highlight από μόνο του. Δύο πράγματα θα ξεχωρίσω μόνο με πρώτο τον ευρηματικό τρόπο που ο Dave παρουσίασε τη μπάντα. Το κάθε μέλος μας συστήθηκε παίζοντας μερικές στροφές από αγαπημένο του τραγούδι, αρχικά ο κιθαρίστας ChrisShiflett με το Dead or Alive των Bon Jovi, ο κημπορντίστας Rami Jaffee παίζοντας Yanni, o μπασίστας Nate Mendel παίζοντας το Another One Bites the Dust των Queen, o κιθαρίστας Pat Smear παίζοντας Blitzkrieg Bop των Ramones και ο ντράμερ Taylor Hawkins με λαρυγγισμούς του Freddie Mercury. Για τον τελευταίο έχω να πω ότι εκτός από το ότι είναι γνωστός ο θαυμασμός του στον Freddy Mercury και τους Queen, ήταν η κολώνα των Foo μετά τον Dave, από τους καλύτερους ντράμερ που έχω δει live, εύγε Taylor! Το δεύτερο αξιοσημείωτο ήταν η 8χρονη Harper, κόρη του Dave η οποία ανέβηκε στη σκηνή παίρνοντας θέση στα τύμπανα και με τη βοήθεια του Taylor στα φωνητικά έπαιξε το We Will Rock You των Queen. Κάπου εκεί σκέφτηκα αν πάνω από το Ηρώδειο μας έβλεπε ο Kurt Cobain και o Freddie Mercury ποιος από τους δύο θα διεκδικούσε το μεγαλύτερο κομμάτι της πατρότητας των Foo, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. To show ήταν εξ ολοκλήρου προσχεδιασμένο, ακριβώς το ίδιο με αυτό που παρουσιάζουν στην περιοδεία τους. Ανατρέχοντας σε προηγούμενα live διαπιστώνει κανείς οτι ακόμα και οι ατάκες και οι χαριτωμενιές ήταν ίδιες με αυτές της περιοδείας τους. Όμως η μαγκιά ήταν οτι δεν το έβγαζαν μ’ αυτόν τον τρόπο, όλα φαίνονταν φυσικά, σαν αυτοσχεδιασμοί της στιγμής, τόσο φυσιολογικά που η αίσθηση που είχα ήταν οτι είμαστε φιλαράκια. Σαν να παίζουν για μένα. Και για τον καθένα ξεχωριστά, μια μεγάλη παρέα ένα πράγμα και αυτό τους το καταλογίζω σαν μεγάλη επιτυχία γιατί δεν υπήρχε απόσταση μεταξύ των σταρ και των κοινών θνητών. Σ’ αυτό βοήθησε και ο χώρος βέβαια, οι μεγάλες μπάντες είναι συνηθισμένες να βρίσκονται σε υπερυψωμένη εξέδρα και το κοινό να είναι από κάτω τους ενώ στο Ηρώδειο τα πράγματα είναι ακριβώς αντίστροφα. Γι’ αυτό και ο Dave σε ένα διάλειμμα είπε οτι αισθάνεται σα να παίζει μπροστά από ένα ανθρώπινο τοίχο και σαν λιοντάρι στην αρένα.

Η συναυλία έκλεισε ανατριχιαστικά με το Everlong, προσωπικά ήμουν πανευτυχής γιατί αυτό που έβλεπα, άκουγα και αισθανόμουν ήταν μοναδικό και καμία επανάληψή δεν θα ήταν ίδια με το πρωτότυπο. Πάει λοιπόν, αυτό ήταν, μόνη απορία που έμεινε ήταν αν η επιλογή να παίξουν στο Ηρώδειο ήταν σωστή ή λάθος.

Κατ’ εμέ λοιπόν ήταν λάθος επιλογή. Οι Foo Fighters δεν ήταν για το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, και γιατί δεν το σεβάστηκαν όσο έπρεπε αλλά και γιατί το Ηρώδειο είναι για καθιστούς, δεν είναι για μουσικές που σε κάνουν να θες να χοροπηδάς. Και εξηγούμαι. Οι Foo ως άριστοι επαγγελματίες σεβάστηκαν τους όρους που τους τέθηκαν, ακόμα και η ένταση του ήχου θύμιζε περισσότερο support παρά το κυρίως όνομα του live, αλλά δε σεβάστηκαν το χώρο όσο έπρεπε. Δε γίνεται ρε Dave να ρεύεσαι πάνω στο μικρόφωνο στο σανίδι του Ηρωδείου και με ένα σόρυ να πάμε παρακάτω. Εκεί με χάλασες για μια στιγμή, Όπως επίσης και το παιχνίδι της ελληνικής γλώσσας με το κοινό, το στυλ δεν καταλαβαίνω γρι από τη γλώσσα σας, it is all Da Da to me, γνωστό παιχνίδι τους και από άλλες τους συναυλίες σε μη αγγλόφωνες χώρες μου ήταν οριακά ενοχλητικό, ειδικά στο συγκεκριμένο χώρο και αν συνεχιζόταν λίγο ακόμα πραγματικά θα με χάλαγε πολύ. Για τους Foo που τα έχουν κάνει όλα και τα έχουν δει όλα η παρουσία τους στο Ηρώδειο ήταν ακόμα μια μέρα στη δουλειά. Για την παραγωγή δε του Landmarks Live In Concert ήταν μια τεράστια επιτυχία. Σε συνδυασμό, όμως, με την άποψη του μέσου αμερικανού οτι ο κόσμος ξεκίνησε πριν 250 χρόνια δε νομίζω ότι πολυκατάλαβαν που βρίσκονταν αυτό το βράδυ.

Ένα άλλο βράδυ λοιπόν Dave, κάπου αλλού, χωρίς πολλές δεσμεύσεις, ας ρευτούμε παρέα σε μια Μαλακάσα ας πούμε, για μια ακόμα αξέχαστη νύχτα!

Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος