Λίγο πριν την κυκλοφορία της καινούριας δουλειάς του από την Napalm Records, ο Brant Βjork με τους Low Desert Punk Band εμφανίζονται στην γνώριμη σκηνή του An για την ολοκλήρωση των εμφανίσεων τους στα πλαίσια της ευρωπαϊκής περιοδείας που ξεκίνησε στις αρχές Οκτώβρη. Αφενός γνωστός για τον σχηματισμό και την ονοματοδοσία των Kyuss, για την συμμετοχή του σε Mondo Generator και Fu Manchu, αφετέρου για το one-off "Sounds of Liberation" και την ασταμάτητη εμπλοκή του σε δισκογραφικά αλλά και projects παραγωγής, ο Brant Bjork με το βαρύ όνομα μας συστήνει τους παλιούς του γνώριμους "the Low Desert Punks" και την καινούρια τους δουλειά.

Για την πραγμάτωση του καινούριου project των LDP, o Brant Bjork στάθηκε υπεύθυνος για την συνεργασία μεταξύ του Dave Dinsmore στο μπάσο (x-Bl’ast, x-Che), στα τύμπανα την εναλλαγή Jetson, Dukowski μα κατά βάση Τony Tornay και στην κιθάρα Bubba Dupree. Yπεύθυνος εν ολίγοις για την σύσταση μίας μπάντας με φύσει βαριά μα πάντα κλασσική συνθετική διάσταση, που όμως διατηρεί και διαρκώς αναθεωρεί την σχέση της με το punk και την αίσθηση του επείγοντος.

Το πλήρες line up της συναυλίας συνέθεταν οι δικοί μας Semen of the Sun. Το τρίο με τις grunge διαθέσεις κλήθηκε για δεύτερη φορά να ανοίξει το live του Brant Bjork (past '08), μετά από μία περίοδο έντονης συναυλιακής παρουσίας (μοιράστηκαν την σκηνή με τους The Raveonettes σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και τους Truckfighters μόλις τον περασμένο Ιανουάριο) και έχοντας ολοκληρώσει το lp "Those Pills" που διεκδίκησε τις θετικές εντυπώσεις κοινού και κριτικών.

Κεφάτοι και με όρεξη ανέβηκαν στο stage και τα τύμπανα του Γιώργου -όπως κι μας τον σύστησαν, σηματοδότησαν την αρχή του live με κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο "Promise" και την ελαφρώς αγωνιώδη εισαγώγη του. Aμέσως μετά βουτιά στην σκοτεινή, ομιχλώδη ατμόσφαιρα του Dark Ways και ταξίδι γεμάτο post-punk μελωδία ως την εφηβική ζωηράδα του Dive και το ξέσπασμα του You deserve this song με τα σχεδόν βρώμικα riffs και τον πιο βαρύ, μελαγχικό ήχο των παλιών Semen. Αυτό που διακρίνει τον ήχο των Sots είναι πως δεν επιχειρούν να αποκρύψουν τις επιρροές τους, αντίθετα δεν σταματούν να μας θυμίζουν αγαπημένες μπάντες, πλην με τρόπο φιλικό για το αυτί του πιο pop/ alternative ακροατή. Είναι νωρίς για να γνωρίζουμε εάν αυτό θα τους απομακρύνει από το πρωτεϊκό κοινό που έχει σχηματιστεί αυθόρμητα γύρω τους ή αν θα ψυχράνει τους πιο "heavy" ακροατές, σε κάθε περίπτωση όμως αυτή τους η ευρηματικότητα και ο καινούριος τους προσανατολισμός έχει στρέψει μερίδα του εγχώριου ενδιαφέροντος πάνω τους.

Με προσέλευση που είχε γεμίσει ήδη το venue, και κοινό να επιζητά άμεσα να περιπλανηθεί στις desert, στιβαρές μελωδίες εκείνου που ξέρει να το κάνει καλύτερα, o Brant Bjork εμφανίστηκε στην σκηνή με την καινούρια του μπάντα και το Low Desert Punk. Μία σαφής, νοσταλγική σύνδεση από τα πρώτα punk βήματα, στο ομώνυμο κομμάτι από το Jalamanta (2006) ως προσωπική δουλειά και εν τέλει στο τελευταίο του εγχείρημα. Μία μελωδική ιδέα και ένα project που στήθηκε και εξελίχθηκε εξ αιτίας αυτής σύνδεσης.

Έχοντας να διαλέξει ανάμεσα σε πλήθος κομματιών έπειτα από σχεδόν 25 χρόνια ασταμάτητης διάθεσης για δημιουργία και πειραματισμό με το μουσικό εύρος των ειδών, το setlist του Bjork και της μπάντας του συμπεριέλαβε κομμάτια από άλλες συνεργασίες και προηγούμενα albums, χωρίς όμως να παραγκωνίσει την παρουσίαση κομματιών από τον δίσκο τους που αναμένει να ολοκληρωθεί. Koμμάτια όπως το Freaks of Nature -(Brant Bjork &the Bros.), ερμηνευμένα εκ νέου, αναλυμένα από την αρχή με extended κιθαριστικά κομμάτια και προσέγγιση από μία οπτική που ως τώρα αγνοούσαμε. Ο ρυθμός τους σταθερός και επιτακτικός σαν σπειροειδής διαδρομή και ένα μόνιμο, όσο και γνώριμο από τα παλιά, jam feeling που έφερε στο μυαλό μας κάτι από Steppenwolf και επιβεβαιώνε τους ισχυρισμούς που θέλουν τον ΒΒ να είναι η επιτομή του desert groove και των riffs.

Τα περισσότερα κομμάτια ήταν αναγνωρίσιμα αλλά σχεδόν κανέναν δεν ήταν μία πιστή κόπια της ηχογραφημένης εκδοχής. Υποννοήθηκε πως οι Low Desert Punks και ο Bjork αρέσκονται στην ιδέα να πειράζουν παλιούς ρυθμούς και να φτιάχνουν κάτι καινούριο με την δική τους σφραγίδα. Το Too many chiefs, not enough Indians εμπλουτισμένο και όμορφο όσο ποτέ παίχτηκε σε εκδοχή που δεν θέλαμε να τελειώσει, ενώ το encore συνέβη με περισσότερες επιταχύνσεις και την θεατρικότητα του ΒΒ να δένει το set με μικρές, συγκρατημένες φωνητικές παρεκτροπές. Όσο ο χρόνος κυλούσε και  το τέλος πλησιάζε, η ανάγκη για κορύφωση επιβεβαίωσε πως όταν οι LDPs ζεσταθούν μπορούν να επικοινωνήσουν με το κοινό τους πηγαία, αλλά και να επαναπροσδιορίσουν όσα νομίζαμε πως ήταν ήδη γνωστά.

Η μοναδική αμφιβολία που γεννήθηκε ήταν πως τα δείγματα της καινούριας δουλειάς τους έμοιαζαν παραπάνω ηχητικά και συνθετικά συναφή απ' όσο θα χρειάζοταν για να μας εκπλήξουν. Εάν όμως κληθούμε να τοποθετηθούμε συνολικά για το live σε μία πρόταση, αυτή χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήταν πως όλα συνέβησαν προς τιμή των riffs, της αυθεντικότητας του groove και της συγκίνησης που γεννά ένας ήχος που από πολλούς χαρακτηρίστηκε μάλλον βιαστικά stoner, αλλά επί της ουσίας παρέμεινε punk και ταξιδιάρικος όπως τα πρώτα ακούσματα της desert σκηνής. Σκηνή, η οποία στιγμάτισε και δια πάντος τις δημουργίες του BB και ενδεχομένως ο λόγος για τον οποίο αναφερόμενοι σε αυτόν αυθόρμητα θα τον σκεφτόμαστε ως και τον guru της ερήμου.