Καθόλου δυσάρεστο δε μου φαινόταν το ενδεχόμενο να κατηφορίσω στην Τεχνόπολη για ένα ωραίο, καλοκαιρινό φεστιβάλ. Το (χρόνιο πλέον) σύνδρομο στέρησης του υπέροχου Synch ίσως και να παίζει το ρόλο του, έχει όμως κάτι αυτή η γωνιά της Αθήνας που σε εμπνέει συναυλιακά τέτοια εποχή του χρόνου. Ο καιρός μας έκανε τη χάρη όχι μόνο ξεχνώντας να βρέξει μετά από τρεις μέρες, αλλά κρατώντας και μία ικανοποιητικότατη για την εποχή θερμοκρασία, κανένας λόγος για παράπονα, λοιπόν. Κανένας; Χμμμμμ....

Η ανάγνωση και μόνο του line-up του πρώτου φεστιβάλ που διοργάνωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός Εν Λευκώ προκαλούσε ένα εύλογο ερώτημα: Πόση ετερογένεια μπορεί να αντέξει ένας ακροατής μέσα σε μόλις πέντε ώρες; Σύμφωνοι, σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις του εξωτερικού δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην πολυσυλλεκτικότητα και το «πάντρεμα» διαφορετικών ακουσμάτων. Και πάλι όμως, το πώς μπορούν να χωρέσουν την ίδια μέρα ένα ανερχόμενο ελληνικό ηλεκτρονικό σχήμα, το νέο χαϊδεμένο παιδί της ευρωπαϊκής house, μία νεαρά ισπανόφωνη τραγουδίστρια με έμφαση στα ποπ χιτάκια, ένας καλλιτέχνης της warp και ένα αγγλικό συγκρότημα που βασίζει τη μισή (τουλάχιστον) από την επιτυχία του στο ελληνικό κοινό χωρίς το αποτέλεσμα να θυμίζει κάτι από ανέκδοτο, είναι ένας γρίφος για δυνατούς λύτες.

Η πρώτη εικόνα της τεχνόπολης βέβαια, πριν καν πέσει ο ήλιος, φρόντισε να απαλύνει κάπως τις όποιες ανησυχίες και να δημιουργήσει υποσχέσεις για μία όμορφη βραδιά. Ο κόσμος ήταν αρκετός, η οργάνωση του φεστιβάλ φαινόταν άρτια και αρκετά μελετημένη και η επιλογή της Bebe για την έναρξη φαινόταν λιγότερο παράταιρη στην πράξη απ' ότι στα χαρτιά (δεν πρόλαβα δυστυχώς την Ειρήνη Σκυλακάκη που άνοιγε το πρόγραμμα στο μικρό stage). Η Bebe μπορεί να μην είναι κάποιο καλλιτεχνικό όνομα μεγάλου διαμετρήματος και προσωπικά το μουσικό της στυλ δεν με τραβάει ιδιαίτερα (μια ισπανόφωνη κατά βάση pop ραδιοφωνικού προσανατολισμού με multi-culti ψήγματα από salsa, reggae και λοιπά κοινότυπα), ωστόσο κάτι η διάθεση του κόσμου, κάτι ο ήλιος πάνω από τα κεφάλια μας, κάτι η φιλότιμη ερμηνεία και το χαμόγελό της κατάφεραν να της χαρίσουν ένα ειλικρινές και ζεστό χειροκρότημα.

Οι Fever Kids ανέλαβαν να συνεχίσουν το πρόγραμμα στη μικρή σκηνή με ένα σύντομο ηλεκτρονικό set. Δεν κατάφερα να βρω κάτι που να με συγκινήσει στο ντουέτο. Μουσικά παρουσίασαν ένα καλογυαλισμένο μεν αλλά αρκετά προβλέψιμο αποτέλεσμα ενώ και η ερμηνεία κινήθηκε σε αντίστοιχα επίπεδα. Σίγουρα η μικρή διάρκεια της εμφάνισής τους δεν βοήθησε, δείχνουν όμως πως έχουν αρκετό δρόμο να διανύσουν.

Αντίθετα, η Jessie Ware τους διαδέχτηκε με τον αέρα και την άνεση μιας φτασμένης σταρ. Ευχάριστη, μας είπε για τις διακοπές που κάνει στη Σκόπελο σε ετήσια βάση παρακαλώ, μας μίλησε λίγα ελληνικά και δε δίστασε να παραδεχτεί ότι οφείλει το μεγαλύτερο κομμάτι της αναγνώρισής της στην επιτυχία της Wildest Moments, με την οποία έκλεισε και το σετ. Διαθέτει μία μεστή και αρκετά εύπλαστη φωνή που μπορεί να υποστηρίξει άνετα τα τραγούδια της και με την ερμηνεία της επί σκηνής απέδειξε ότι δίκαια κατατάσσεται μεταξύ των κορυφαίων ποπ ερμηνευτριών σήμερα. Εξακολουθώ ακόμα να πιστεύω ότι λίγοι μόνο από τους παρευρισκόμενους θα πλήρωναν εισιτήριο για να την ακούσουν μόνη της, ομολογώ πάντως ότι δε βαρέθηκα τα περίπου τρία τέταρτα που την έβλεπα στη σκηνή.

Όσο περνούσε η ώρα μεγάλωνε η αναμονή για τους headliners του φεστιβάλ και γινόταν σαφές ότι η πλειοψηφία ήρθε στην Τεχνόπολη για να δει τους Archive. Ως εκ τούτου, ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να παρακολουθήσουν το project με το όνομα Φανταστικοί Ήχοι που για μισή περίπου ώρα έντυσε με ηλεκτρονικούς ήχους τη μικρή σκηνή. Χωρίς να παρουσιάζει κάτι το αξιομνημόνευτο, συνδύαζε φρέσκιες μουσικές με νοσταλγικές πινελιές από παλιό σινεμά δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που αμφιταλεντευόταν ανάμεσα στο πρωτότυπο και το εξεζητημένο, ήταν ωστόσο γενικά καλοδεχούμενο. Οι Φανταστικοί Ήχοι κατάφεραν να με πείσουν προς στιγμή ότι η μεγαλύτερη παγίδα του φεστιβάλ αυτού ήταν η ετερογένεια των καλλιτεχνών, όπως σοφά είχα ο έξυπνάκιας υποψιαστεί εξ αρχής. Αμ δε... Γιατί λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Και ο ξενοδόχος σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν άλλος από τους φίλτατους Archive. Ξέρω, γνωστά και χιλιοειπωμένα τα περί «κολλημάτων» του ελληνικού κοινού και προφανείς όλες οι αντιρρήσεις γύρω από τη λογική της «ασφαλούς» επιλογής ενός τέτοιου συγκροτήματος να ηγηθεί ενός φεστιβάλ. Τόσο γνωστά που δε θα σταθώ καν εκεί. Χώρια που τη μοναδική φορά που τους είχα δει ζωντανά, πριν 7-8 χρόνια στο Λυκαβηττό, μου είχαν αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, οπότε και είχα κάθε λόγο να περιμένω μία τουλάχιστον αξιοπρεπή παρουσία. Αντί αυτού, οι Archive  υπέγραψαν μία άχρωμη και πλαδαρή εμφάνιση από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, γεμάτη κακές εκτελέσεις, ακόμα χειρότερο ήχο και μία διάχυτη, εκκωφαντική βαρεμάρα. Η οποία αμέσως μετά το εναρκτήριο You Make Me Feel που ζέστανε κάπως το κοινό έκατσε πάνω από τα κεφάλια μας και δεν έλεγε να φύγει (σαν τα μπαλόνια των χορηγών, ένα πράγμα). Αποτέλεσμα: Υποτονική συμμετοχή του κοινού, χειροκροτήματα που με το ζόρι κρατούσαν πέντε δευτερόλεπτα και ένα συκρότημα που επί σκηνής γινόταν τραγούδι με τραγούδι ακόμα πιο αδιάφορο. Η αγγαρεία στο μεγαλείο της. Μέχρι που άρχισαν από το πρώτο τέταρτο του live να επιδίδονται σε μουσικούς δεινοσαυρισμούς και ασκήσεις βιρτουοζιτέ με τα πλήκτρα που θα έκαναν ακόμα και μία progressive rock μπάντα από τα 70's να κοκκινήσει από τη ντροπή της.

Μετά από μία ώρα παταγώδους αδιαφορίας, κατά την οποία οι θεατές από την πέμπτη σειρά και πίσω έκαναν τα πάντα  εκτός από το να παρακολουθούν τη σκηνή, οι Archive εκτέλεσαν back-to-back τα Again και Fuck You εκμαιεύοντας κάποιες ελάχιστες αντιδράσεις από το πλήθος. Γεγονός που μου χάλασε ακόμα περισσότερο τη διάθεση, γιατί μου κάρφωσε στο μυαλό την ιδέα ότι οι Archive είναι ένα συγκρότημα που έχει προσκολληθεί στην (όποια) επιτυχία έκανε προ δεκαετίας και από τότε έχει επιδείξει μια ανησυχητική στασιμότητα. Που μπορεί στις κυκλοφορίες τους να κρύβεται (να ‘ναι καλά το στούντιο), ωστόσο στο live βγάζει μάτι. Οι Άγγλοι βγάζουν την εικόνα συγκροτήματος που έχει σταματήσει εδώ και καιρό να έχει κάτι να πει και περιοδεύει βάζοντας τα πάντα στον αυτόματο πιλότο. Βατερλώ...

Μετά απ' όλα αυτά, μόνο σαν ευχάριστη νότα μπορούσε να εκλάβει κανείς την παρουσία του NTEIBINT. O καλλιτέχνης παρουσίασε ένα σετ με περισσότερη έμφαση στη χορευτική μουσική και λιγότερη στον πειραματισμό, γεμάτο δυναμισμό, ιδέες και φρεσκάδα, αποδεικνύοντας ότι δεν ανήκει τυχαία στο «οπλοστάσιο» της μεγάλης Warp. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό δείχνοντας ότι μπορεί να αγκαλιάσει και πιο άγνωστα ονόματα, αρκεί να έχουν κάτι να προσφέρουν. Ο ΝΤΕΙΒΙΝΤ σίγουρα θα μας απασχολήσει και στο μέλλον.

Η βραδιά έκλεισε με τον John Talabot, ο οποίος ορμώμενος από το ντόρο που έχει δημιουργηθεί γύρω από το ντεμπούτο του Fin έδωσε μία ωραία παράσταση κινούμενος σε house ήχους, φροντίζοντας να ανταμείψει όσους επέλεξαν να μείνουν ως το τέλος. Ο Ισπανός κατέχει τα μυστικά του πώς να ξεσηκώσει το πλήθος, οι συνθέσεις του είχαν βάθος και φαντασία και τελικά δικαιολόγησε το hype, σώζοντας άνετα την παρτίδα για το Εν Λευκώ Festival, έστω και την τελευταία στιγμή.

Τελικά η πολυσυλεκτικότητα δεν λειτούργησε εις βάρος του φεστιβάλ στην Τεχνόπολη το βράδυ της Παρασκευής. Ακόμα και ετερόκλητα μεταξύ τους σχήματα μπορούν να οδηγήσουν σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, αρκεί να είναι διαλεγμένα με προσοχή και πλάνο. Το πραγματικό μείον της βραδιάς ήταν ένα: Η ατυχέστατη απόδοση των headliners, οι οποίοι κατάφεραν να απογοητεύσουν ακόμα και τους πιο φανατικούς οπαδούς τους με την άψυχη, βαριεστημένη εμφάνισή τους. Κατά τα άλλα, αξίζει συγχαρητηρίων η προσπάθεια να ξαναπάρει «φεστιβαλική» ζωή αυτή η τόσο όμορφη συναυλιακά γωνία της πόλης, η οποία είναι ιδανική για να φιλοξενεί τέτοια και ακόμα μεγαλύτερα event. Και μακάρι του χρόνου οι διοργανωτές να επιλέξουν λίγο πιο φρέσκα και «επικίνδυνα» ονόματα να πλαισιώσουν το line-up. Μέχρι τότε πάντως, ο Εν Λευκώ έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για τη θέση που άφησε ορφανή το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της ΕΡΑ Σπορ στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου.