Μερικοί άνθρωποι γεννιούνται με χάρισμα. Κάποιοι γεννιούνται με την ικανότητα να το απορροφούν και άλλοι να το αντανακλούν μακριά σαν μη συμβατό μόσχευμα, ως κάτι ξένο προς αυτούς. Είχαμε απ’όλα την Παρασκευή που μας πέρασε.  Στο κλείσιμο της εβδομάδας, εξουθενωτική για πολλούς, οι τελευταίες μου δυνάμεις με οδήγησαν στο Fuzz για την πρώτη μου φορά με την Cat Power. Δεν είχα την τύχη να την δω παλαιότερα και ομολογώ πως ένιωθα λίγο περίεργα με τη λαχτάρα μου να θέλω τόσο πολύ να μπω μέσα της, να ακουμπήσω την ψυχή της, έτσι όπως έκανε και η ίδια σε μένα, όταν άκουγα στο σπίτι τη μουσική της. Επιτέλους, θα την έβλεπα μπροστά μου να ξεδιπλώνει την ψυχοσύνθεση της, και μάλλον το ίδιο σκέφτηκαν και πολλοί άλλοι, αφού η ουρά απέξω μου έτριβε στην μούρη ότι η Chan δεν τραγουδά μόνο για μένα.

Μέσα στο σχεδόν sold out venue το μοναδικό μέρος που βρήκα χώρο ώστε να συνεχίσω να αναπνέω ήταν αρκετά πίσω, στην γνωστή ζώνη που μπουκώνει ο ήχος. Όρκισα τον εαυτό μου να μην θυμώσει με την ποιότητα του γι’άλλη μια φορά, μιας και γνώριζα τι σημαίνει αυτή η επιλογή μου, και άρχισα το scan τριγύρω μου. Ένα μικρό κορίτσι πάνω σε ένα τραπέζι στον τοίχο πίσω για να βλέπει, κοπέλες, πολλές κοπέλες, ζευγαράκια και περιέργως άντρες σόλο. Κρίνοντας από το περιβάλλον μου, νόμιζα πως ένα τέτοιο έργο απόρροια του γυναικείου ψυχισμού, πολλώ μάλλον της Marshall, είναι αποτρεπτικό για το ανδρικό κοινό, αλλά το πόσο λάθος έκανα το διαπίστωσα εκείνο το βράδυ, όταν η πραγματικότητα άστραψε μπροστά μου.

Ξανά καστανομάλλα η Cat Power ανέβηκε πάνω στην σκηνή λίγο μετά τις 10 το βράδυ. Απογυμνωμένη με μοναδικά της όπλα μια κιθάρα, ένα πιάνο και φυσικά την φωνή της μας κατέδειξε από την αρχή τι σημαίνει χαρισματικός.  Η βραχνάδα της και το ιδιαίτερο μέταλλο της βρίσκουν αμέσως στόχο την ψυχή και γρατζουνάνε τα μικρά ή μεγάλα τραύματα της ώστε να έρθει η αφύπνιση για όσα συμβαίνουν μέσα της, γύρω της, στον κόσμο. Για να έρθει μετά ένα γύρισμα στην φωνή της να σε γλυκάνει, σκέτο βάλσαμο για αυτό που μόλις ένιωσες. Η Αμερικανίδα φάνηκε να έχει καλή διάθεση ξεκινώντας το show της με ευχαριστίες προς τον κόσμο που την στηρίζει, μια επικοινωνία με το κοινό που διατήρησε καθ’όλη τη διάρκεια του live. Χωρίς το αυτοομολογούμενο stage fright να της δημιουργεί υπερβολικά προβλήματα, αν και από νωρίς γευτήκαμε την ιδιοσυγκρασία της συναυλιακής έκφρασης της, όταν πήγε για πρώτη φορά στο πιάνο και ξαφνικά σταμάτησε το σετ λέγοντας “someone passed out” για να πάει κοντά του. Εξομολογήθηκε ότι είναι πέντε μηνών έγκυος για να εισπράξει χειροκρότημα ειλικρινούς χαράς από το φανατικό κοινό της. Ε, και για να προσφέρει μια καλή δικαιολογία στους υπολοίπους να κράξουν περί «ορμονικής κλάψας» επειδή η συναυλία δεν ήταν αντάξια της αχαλίνωτης φαντασίας τους. Θα φτάσουμε όμως και εκεί. Έκτοτε αναγκάστηκε να σταματήσει αρκετές φορές ακόμα και στη μέση των τραγουδιών γιατί κάτι την ενοχλούσε, αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω λόγω της οχλοβοής. Και μάλλον εδώ σταματάω να μπορώ να γράψω για το καλλιτεχνικό και συγκινησιακό μέρος της συναυλίας. Δυστυχώς.

Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσω να καταγράφω τι έπαιξε, πως το ερμήνευσε και αν ήταν όμορφη η ατμόσφαιρα που δημιούργησε με τα πολλά κεράκια που έριχναν ένα ζεστό χαμηλό φως μπροστά της.  Άλλωστε κι εγώ μόνο στις φωτογραφίες κατάφερα να τα δω. Η εξαγνιστική ερμηνεία της (τόσο στα δικά της τραγούδια - όσο και στις διασκευές που επέλεξε) που όλοι περίμεναν πνίγηκε από τον θόρυβο που θύμιζε ελληνική δημόσια υπηρεσία.  Δεν υπήρχε σχεδόν κανείς γύρω μου που να μην μιλούσε δυνατά στον διπλανό του, στο τηλέφωνο για οτιδήποτε άσχετο με την συναυλία. Και ανάμεσα τους μερικοί πραγματικοί φανς της να αγκομαχούν να νιώσουν... Σχεδόν αδύνατον για τους περισσότερους, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα το fuzz να αρχίζει να αδειάζει. Ποιος φταίει, ποιος δεν φταίει, αν ήταν κακή συναυλία ή αν είμαστε κακό κοινό, είναι κουβέντα που λογικά θα συνεχιστεί για 1-2 μέρες στα social media.

Μπορούμε πολύ εύκολα να κατηγορήσουμε τον πολύ κόσμο που μαζεύτηκε, από τους οποίους το 1/3 άντε να έχει ακούσει 1-2 τραγούδια της. Το socializing για τους συγκεκριμένους κόστισε 25 ευρώ. Καθόλου άσχημα. Να κατηγορήσουμε την Cat Power που δεν υπάκουσε στις ιαχές “louder louder” του φιλόμουσου κοινού. Μα η Chan έτσι είναι, οι δυναμικές της ακολουθούν αυτή την ιεροτελεστία, από τον ψίθυρο στην κραυγή, έτσι είναι και ο ψυχικός της κόσμος. Επίσης ξέραμε ότι θα είναι ακουστική συναυλία. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την ίδια λοιπόν που δεν πέρασε αυτό που μπορεί σε φανς και υποψήφιους φανς. Μπορώ όμως να τη κατηγορήσω που δεν ΑΠΑΙΤΗΣΕ ένα stage μόνο με καθήμενους. Όπως έχει αποδειχθεί ότι οι Έλληνες κάνουν υπερβολική φασαρία σε συναυλίες, άλλο τόσο έχει αποδειχθεί ότι όταν τους δώσεις το concept ξεκάθαρα δείχνουν και τον απαραίτητο σεβασμό.  Πολλά τα παραδείγματα, τι να πρωταναφέρω... Θυμηθείτε την Lisa και τους Dead Can Dance ή τους Residents στο Παλλάς, τους Tiger Lillies, τον Blixa Bargeld στο ειδικά διαμορφωμένο Gagarin και ένα σωρό ακόμα στο Badminton. Οπότε να κατηγορήσουμε τον promoter. Κι αυτός θα έχει να σου πει ένα σωρό επιχειρήματα, που τα περισσότερα πιθανόν να στέκουν, βάση αποτελέσματος όμως το όλο event αντιμετωπίστηκε λάθος από όλους τους εμπλεκόμενους. Πολύ κρίμα...

Θα ήθελα να τελειώσω το κείμενο για την αγαπημένη μου τραγουδοποιό όμορφα, όμως η ουσία είναι ότι δεν έβλεπα, δεν άκουγα καλά, δεν μπορούσα να αισθανθώ τίποτα και ακολούθησα κι εγώ τον δρόμο προς την έξοδο λίγο πριν τελειώσει το σετ της. Στεναχώρια, όχι απογοήτευση. Το να ακούσω ζωντανά την Cat Power και να χαθώ στον δαιδαλώδη συναισθηματικό της κόσμο θα παραμείνει ένα απωθημένο, πολύ φοβάμαι ανεκπλήρωτο. Περνάνε και τα χρόνια... Σταματώ.

Με αυτά κι αυτά, η εμφάνιση της λαμπερής και συμπαθέστατης Nalyssa Green πέρασε σε τρίτο πλάνο, για να είμαι ειλικρινής εξαιτίας της ουράς στην είσοδο έχασα και το μεγαλύτερο μέρος του show της. Θα μείνω με τις εξαιρετικές εντυπώσεις που μου είχε αφήσει όταν την είδα για τελευταία φορά πριν 1-2 χρόνια με τους Twilight Sad και απολογητικά δημοσιεύω μια φωτογραφία της από την συναυλία της Παρασκευής. 

Eva Me.

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης