Όσοι έχουν πάει γήπεδο ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει να φεύγουν οι φίλαθλοι στο 80', η ομάδα χάνει, το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό και τίποτα δεν δείχνει οτι το σκηνικό μπορεί να ανατραπεί. Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί είναι μιά αξιοπρεπή ήττα με ένα γκολ στο 90' που λένε...
Pre-game
Αυτά τα ωραία παληκάρια των Aesthetic Perfection δεν τα ήξερα, είχα διαβάσει μόνο ότι παίζουν ...terror ebm!. Ε, λογική επιλογή να μας προθερμάνουν για τους Combi.
Ο Andy LaPlegua με την ιδιότητα που έχει να μεταμορφώνεται κάθε τόσο και έχοντας κυκλοφορήσει πρόσφατα με τους Combichrist το Today We Are All Demons είναι ένα αίνιγμα και μια σταθερή αξία ταυτόχρονα. Αίνιγμα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι χρώμα μπογιά θα βάλει στα μούτρα του και σταθερή αξία γιατί στη σκηνή τα δίνει όλα, αυτά που έχει. Δεν έχει σημασία τι έχεις για να δώσεις, αν όμως δώσεις ότι έχεις τότε αυτό πολλαπλασιάζεται και φτάνει στο κοινό που είναι πάντα ο απόλυτος κριτής.
Ο Σουηδός Eskil Simonsson και οι λοιποί δύο Covenant ετοιμάζουν το νέο τους δίσκο Modern Ruin έχοντας υποστεί αλλαγές στη σύνθεσή τους: ο πρώην Haujobb, Daniel Myer, έχει αντικαταστήσει τον Clas Nachmanson. Δύο-τρία χρόνια μετά το Skyshaper και έχοντας ακούσει κάπου στο διαδίκτυο κάποια samples από μελωδίες που θα χρησιμοποιηθούν στο νέο δίσκο, δεν ξέρω πόσο ελκυστικά ακούγονται όλα αυτά...

Προθερμαντήριο

Ναι, οι Aesthetic Perfection του Αμερικανού Daniel Craves (φωνή) και ενός ακόμα στα πλήκτρα είχαν κάτι από Violent Emotion (2008). Για όσο πρόλαβα να ακούσω δεν ήταν κακοί, όχι ότι ήταν και κάτι τρομερά ενδιαφέρον βέβαια. Για το μέγεθός τους πάντως, είχαν ενέργεια, συνθέσεις που δεν ήταν κάτι ξεχωριστό αλλά ακούγονταν και με την τύχη ότι ο ήχος ήταν καλός για support μπορώ να πω οτι ήταν μια καλή επιλογή για προθέρμανση.

Α’ ημίχρονο

Combichrist ή αλλιώς η ώρα όσων ξεκινούν τη μέρα τους με καφέ, τσιγάρο, kill, fuck, sex, bitch, blood, shit, pain κλπ. :-)

Ας ξεκινήσω από το τέλος προς την αρχή. Όταν τελείωσαν οι Combichrist δεν έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος, περίμενα παραπάνω. Σκεφτόμενος αργότερα, αυτό που μου έφταιξε ήταν η φθίνουσα συνθετική αδυναμία τους. Αν ο Andy μπορούσε να γράψει λίγο καλύτερα τραγούδια τότε θα ήταν μια κατηγορία μόνος του ο τύπος, πρωταθλητής και φουλ για champions league… :-)

2 χρόνια πριν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά, έστω και για μέρα, όταν έπαιξαν μαζί με τους And One στο Οξυγόνο. Ο Andy LaPlegua πριν βάλει τα ρούχα της δουλειάς είναι ένας …κανονικός άνθρωπος! Ομιλητικός, χαμογελαστός, δεκτικός, ήρεμος και όσο κι αν φαίνεται περίεργο μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα και …συνεσταλμένος! Στη σκηνή βλέπουμε κάτι άλλο: ένα τσουνάμι δύναμης και τρόμου, μια ενέργεια στο ζενίθ από την ώρα που θα πιάσει το μικρόφωνο μέχρι τη στιγμή που θα μας αποχαιρετίσει. Το στήσιμο με τους δύο τρομο-ντράμερ και τον τρομο-πληκτρά ιδανικό και ξεχωριστό, με 5-6 Intruder Alerts που έλλειψαν από το setlist μπορούν να κάνουν ένα Gagarin μπουρδέλο, γυαλιά καρφιά, εντελώς. Δεν έφτασαν έως εκεί αυτή τη φορά, η ομάδα τα είχε όλα μαζί και την τιμιότητα γι’ αυτό που έκανε, με μοναδική έλλειψη όμως τις κάπως καλύτερες συνθέσεις που χρειάζεται το γκρουπ.

Β’ ημίχρονο

Λυπάμαι. Τον εαυτό μου που βρέθηκα να στέκομαι όρθιος για ώρες, την ξαδέρφη μου που της πρότεινα να έρθει να δει τους Covenant και τους τρεις εκεί πάνω που έπαιζαν μια φαρσοκωμωδία, σκιές κάποιων που κάποτε, μια φορά κι έναν καιρό έβγαζαν μια συναυλία με δυό ανάσες, μία δική τους και μια δική μας. Beautiful…

Δε θυμάμαι πόσες φορές τους έχω δει ζωντανά, αλλά αυτό που σίγουρα θυμάμαι είναι ότι κάποτε ο Eskil δεν χρειαζόταν κανένα καραγιοζολίκι για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Ήταν το γκρουπ που με τρόπο παγωμένο και σχεδόν απόμακρο, ανέβαινε στη σκηνή, έπαιζε το setlist του με μια ανάσα, χωρίς σχεδόν καμία επαφή με το κοινό, κανένα παιχνίδι, κανένα χοροπηδητό, με το υπονοούμενο “αυτό είναι κι άμα σας αρέσει”. Κι ομολογώ οτι μας άρεσε. Κάπου εκεί λοιπόν ανάμεσα στην πολύ ζέστη και τον κακό ήχο, δεν έχει και τόσο σημασία αν ήταν εκεί ο Clas ή ο Joachim ή ο Daniel. Σημασία έχει οι Covenant απομυθοποιήθηκαν μέσα σε μια βραδιά, γελειοποιήθηκαν και με τα δείγματα που ακούστηκαν από τον επερχόμενό τους δίσκο να είμαστε έτοιμοι να υποδεχθούμε μια πολύ μα πολύ ωραία …πατάτα! Ειδικά το πρώτο μισό της παρουσίας τους ήταν όχι απλά υποτονικό, αλλά ακόμα και η λέξη απογοητευτικό είναι λίγη. Ξαφνικά μου βγήκε όλη η κούραση της μέρας, άρχισα να χασμουριέμαι, να πεινάω, το μυαλό μου ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από τη σκηνή. Τα 20Hz, No man’s land, Wall of sound, Bullet κλπ δεν προξενούσαν κανένα ενδιαφέρον κι έπρεπε να φτάσουμε μέχρι τα μισά για να ακουστεί το We stand alone και να πάρουμε μια ελπίδα οτι κάτι καλύτερο έρχεται. Ποια καλύτερα όμως? Ακόμα και τo Call the ships to port που κάποτε μάγευε, τώρα ήταν απλά μια στιγμή και τίποτα παραπάνω. Ένα μικρό χαμόγελο μόνο στο τέλος όταν στο Dead Stars όταν ανέβηκε στη σκηνή και ο Andy LaPlegua να δώσει μπας και το ..σώσει. Μια τελευταία στιγμή με τους Eskil και Andy να τραγουδάνε μαζί και ..άντε γειά.

Post-game

Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, όπου φύγει φύγει…

  Φωτογραφίες: Alexx Decode