Μιας και η μουσική τους δεν εξιτάρει ιδιαίτερα τις αισθήσεις μου (η αλήθεια είναι πως είναι λίγο love 'em or hate 'em υπόθεση οι αδερφούλες Casady), τo βασικότερα κίνητρο για την συναυλία αυτή των Cocorosie ήταν το θεατρο Ρεματιάς και όσα έλεγαν για αυτό νυν και πρώην Χαλανδριώτες. Σε συνδυασμό με τη δροσούλα που είχε αρχίσει να απλώνεται στην ατμόσφαιρα (το παράκανε και η δροσούλα βέβαια, αφού έγινε καταιγιδούλα λίγες ώρες πριν τη συναυλία) και φυσικά το γεγονός οτι δεν μπορείς να έχεις ολοκληρωμένη άποψη για ένα καλλιτέχνη χωρίς να έχεις παρακολουθήσει τουλάχιστον ένα live του, όπως μου απέδειξε περίτρανα πέρισυ ο Antony με τους Johnsons - φίλος των κοριτσιών παρεπιπτόντως, εξίσου αμφιλεγόμενος και πολυδιαφημισμένος, είχε και αυτός κάποια προβληματάκια με τον καιρό τέτοια εποχή, θυμάμαι. To θεάτρο ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου με το παραπάνω, από τα κορίτσια δεν περίμενα τίποτα και πήρα αρκετά...

Υπέροχος χώρος λοιπόν, τον λάτρεψα. Από τον πεζόδρομο που οδηγεί στην είσοδο, τα σκαλάκια για το αμφιθέατρο, τα δέντρα που το περιτριγύριζαν, η βλάστηση γενικότερα, αρκετή υγρασία βέβαια, μέχρι και το μικρό κυλικείο που ήταν χωμένο μέσα στο σκοτάδι πίσω από τις κερκίδες είχε και αυτό τη γοητεία του. Το service δεν ήταν και το πιο ιδανικό για τους 1200 τουλάχιστον που τελικά μαζεύτηκαν και η ιδέα του αλκοόλ έσβησε κάπου μετά το πρώτο μισάωρο παραμονής στην ουρά, αλλά δεν πειράζει, για λίγο έφευγες από την Αθήνα... ‘n it was good...

Απ'οτι έμαθα οι πόρτες άργησαν αρκετά να ανοίξουν. Γύρω στις 10 βγήκαν οι Mary and the Boy, ξεκινώντας με μία διασκευή στο "Bela Lugosi's Dead" των Bauhaus επιβεβαιώνοντας τις μαρτυρίες που ήθελαν τα τελευταία τους live πιο dark, πιο gothic κτλ. Οι διασκευές είναι σίγουρα το δυνατό τους σημείο -αν αυτό υπάρχει για τον καθένα- μέχρι στιγμής. Το καλύτερο και πιο εμπνευσμένο που έχω ακούσει από την μπάντα ήταν αυτή στο "Milkshake/My neck, my back", δεν μπορώ να πω το ίδιο για την προχθεσινή τους προσπάθεια. Ατυχής μεταφορά, υπερβολικά επιτιδευμένη, με το πρόσχημα της θεατρικότητας φαντάζομαι, σχεδόν αστεία. Sorry... Συνέχισαν στο ίδιο σκοτεινό και ψιλο-καμπαρετζίδικο-μεσοπολέμου ύφος, είναι εμφανής η διαφορά τόσο στο στυλ όσο και στον ήχο από την πρώτη φορά που τους είχα παρακολουθήσει (support στον Marc Almond), εκτίμησα πολύ περισσότερο τον «τα κάνω όλα και συμφέρω» Boy (βαράω τη μπότα συνέχεια, παίζω πλήκτρα, κάνω και "screaming vocals" παράλληλα) και συγχίστηκα και πάλι με την "τεχνοτροπία" της "χορευτριας". Μετά από ένα μικρό set, έκλεισαν απότομα με τη "Μοδιστρούλα" (ούτε η Mary το κατάλαβε δηλαδή) και αφήνοντας ανάμικτες εντυπώσεις όπως είθισται με την περίπτωση τους. Πέρα από το (ανεξήγητο για κάποιους) hype και το υποκειμενικό γούστο του καθενός, κατα την προσωπική μου άποψη και μετά από αυτή τους την εμφάνιση θέλουν πάρα πολύ δουλειά ακόμα και λίγη σκέψη πάνω σε αυτό που θέλουν να αποδώσουν, μιλώντας πλέον για ολοκληρωμένο album που απ'οσο ξέρω ηχογραφούν και όχι μόνο για live εντυπώσεων. Πόσο μάλλον αν θέλουν να πραγματικά να γίνουν «εξαγώγιμοι».

Το θέατρο είχε αρχίσει να γεμίζει, ο κόσμος ήταν υπερβολικά περισσότερος από τα καθίσματα που ειχαν τοποθετηθεί στην ορχήστρα και τις αμφιθεατρικές θέσεις, και κάπου εκεί παρουσιάστηκαν λίγα προβληματάκια ανάμεσα σε όρθιους και καθήμενους, φωνές από τους μεν και τους δε, μια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, δεν κατάλαβα περισσότερα γιατί ήταν το μισάωρο που περίμενα για ποτά. To θέμα μάλλον λύθηκε αναίμακτα, με μια υποτυπώδη διάταξη των όρθιων αριστερά και δεξιά της σκηνής που σύγκλιναν στην συνέχεια προς το κέντρο ενώ οι περισσότεροι σηκώθηκαν και από τις καρέκλες. Ακούγοντας κάτι σαν instrumental και υποθέτωντας πως οι Cocorosie ξεκίνησαν και τις χάνω αποφασίζω να γυρίσω στη θέση μου, για να ανακαλύψω πως στη σκηνή βρισκόταν ένας και μόνο άνθρωπος με ένα και μόνο μικρόφωνο στα χέρια του. Ο θεός Tez, η ατραξιόν της βραδιάς, ο άνθρωπος-drum maschine, o άνθρωπος-beatbox, o άνθρωπος-sampler, o άνθρωπος που απαντάει σε αγγελία «τραγουδιστής αναζητεί μπάντα» μόνος του και διώχνει και τον τραγουδιστή μετά. Με ιδιαίτερα εκτεταμένο ρεπερτόριο και επιρροές από Chemical bros μέχρι noise και hip-hop και μια εκτέλεση στο "Kiss" του Prince (που τραγουδούσε και έκανε και τη μουσική ταυτόχρονα, εννοείται) - ότι και να πω είναι λίγο, πρέπει να το δεις!

Ξαναβγήκε όμως ο Tez και έκανε τα ίδια συνοδεύοντας τις γλυκύτατες Cocorosie. Το φεγγάρι είχε πάρει την ιδανική θέση πίσω από τη σκηνή, η βαριά, υγρή ατμόσφαιρα δεν επέτρεπε στους καπνούς από τα τσιγάρα και τα εφέ να διαφεύγουν εύκολα από την περίμετρο των δέντρων φτιάχνοντας έναν περίεργο ιστό πάνω από τον θέατρο και η Sierra και η Bianca εμφανίστηκαν γύρω στις 11, μαζί με τον Tez και δύο ακόμα τύπους που έπαιζαν πιάνο και μπάσο ή άλλα παρόμοια κατα διαστήματα. Το playlist τους ήταν λίγο μικρό ενδεχομένως, περιελάμβανε πάντως τραγούδια από τα 3 τους album (La maison de mon rêve, Noah's Arc και  το τελευταίο The Adventures of Ghosthorse and Stillborn) από πιο παιχνιδιάρικα και χοροπηδηχτά (Japan), μέχρι τα πιο συναισθηματικά και special (Beatiful Boys), στα απόλυτα παραμυθένια με την Sierra να κάθεται στην άρπα ή το πιάνο και δύο διασκευές που συνηθίζουν (You wanna fuck me, Turn me on). Τα visuals στο background περιελάμβαναν ένα βίντεο σε λούπα που έπαιζε με τις αποχρώσεις του ροζ και του λευκού, τριαντάφυλλα, τα πρόσωπα των κοριτσιών και ρευστές ουσίες και θα έκανε υπέροχη διαφήμιση αρώματος.

Η Coco και η Rosie είναι τόσο ενδιαφέρουσες σαν σκηνικές παρουσίες και φυσιογνωμίες όσο και τα βιογραφικά και οι ζωές τους. Αγαπάνε πολύ η μία την άλλη και αλληλοσυμπληρώνονται με έναν πολύ όμορφο τρόπο. Η ανεπιτίδευτη παιδικότητα της μικρότερης Coco όταν παίζει με τα toy organs και τα μπλιμπλίκια της και το αλά Karin Dreijer των Knife τραγούδι της ισορροπεί με τις κλασσική παιδεία και τα οπερετικά της Rosie, χωρίς όμως καμία σοβαροφάνεια από τη μεριά της, όταν αποφασίζει να χορέψει. Κορίτσια που θα είναι για πάντα κορίτσια, free spirits και πάνω απ'ολα fun, διασκέδαση εκεί πάνω στη σκηνή παρουσιάζοντας την avant garde, hip hop, indie, freak, experimental κτλ μουσική τους. Κινητικότατες λοιπόν, επικοινωνιακές με τον τρόπο τους (το τελευταίο "Thank you" της Sierra ήταν απίστευτα χαριτωμένο) έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό σε μια εμφάνιση που παρόμοια της δεν θα υπάρξει ξανά, μια και κάθε live τους είναι αρκετά αυθόρμητο και "στιγμιαίο" απ'ότι ακούω... Και ο κόσμος το ανταπόδωσε τόσο με το χειροκρότημά του όσο και με μία ελαφρώς κατανυκτική ατμόσφαιρα συμμετοχής σε παρουσιάση τέχνης πέρα από συναυλία. Και όσο προσποιητό μέχρι ένα σημείο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο, γουστάρω πολύ να το βλέπω σαν ένδειξη εκτίμησης και σεβασμού απέναντι στη μουσική.
Ανακεφαλαιώνοντας τη βραδιά... interesting, fun, cute, humid.

 Μαρία Καραγκούνη

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου