Οι DEATH AND VANILLA ξεκίνησαν από το Malmo της Σουηδίας το 2007 και ήδη έχουν τρία άλμπουμ και μερικά ep. Ηχογραφούν με αναλογικά όργανα και ειδικά για το  πρόσφατο, ''To Where The Wild Things Are'',  χρησιμοποίησαν μόνο ένα μικρόφωνο της δεκαετίας του '70 για την ηχογράφηση του. Το τελικό αποτέλεσμα της μουσικής τους φτάνει στα αυτιά μου σαν τη μουσική που θα άκουγε κανείς σε ταινία μυστηρίου και αγάπης που διαδραματίζεται σε ομιχλώδες και σκοτεινό περιβάλλον λίγο πριν το ξημέρωμα κάπου στις αρχές της δεκαετίας των '70'ς ενός παράλληλου κόσμου που θυμίζει δεκαετία του'90 χωρίς ηλεκτρικές κιθάρες και οι STEREOLAB ήταν οι BEATLES του χωροχρόνου, οι BROADCAST οι UNITED STATES OF AMERICA, οι PORTISHEAD θεωρούνταν new wave, ο JOHN BARRY ο Μπετόβεν, οι VELVET UNDERGROUND εξωγήινοι, η Delia Derbyshire o George Martin, o Joe Meek αρχάγγελος και ο Robert Moog o Θεός.

Μετά την πλήρη περιγραφή της μουσικής που παίζουν οι DEATH AND VANILLA συν το γεγονός ότι όλες τους οι ηχογραφήσεις ήταν την περασμένη Άνοιξη στο καθημερινό ηχητικό μου «διαιτολόγιο», η εμφάνισή τους στην Ελλάδα σε μια εποχή που σχεδόν κανείς δεν αγαπά τη μουσική όπως παλιά, ήταν κάτι το παράδοξο. Χωρίς να έχουν το hype που είχαν οι BROADCAST όταν ήρθαν στην Ελλάδα πριν από 12 χρόνια και χωρίς το ανάλογο κοινό για υποστήριξη, το να σκεφθεί κανείς να τους φέρει εδώ δείχνει ότι η Ελπίδα δεν έχει σβήσει και ότι ακόμα, υπάρχουν Δον Κιχώτες που ρισκάρουν τα πάντα.

Κατέβηκα στο 6 d.o.g.s αγνοώντας βροχή, κίνηση και όλη την κούραση της ημέρας για να δω ένα από τα αγαπημένα μου σχήματα να έρχονται τη στιγμή που τους θέλω, ακόμα κι αν δεν το πίστευα αυτό.

Οι Cruel Anagrams που άνοιξαν μπροστά σε είκοσι άτομα είχαν πραγματικά τον άχαρο ρόλο να ζεστάνουν την ατμόσφαιρα με τη μουσική τους που ακόμα δεν έχει βρει το δρόμο της αν και ενσωματώνει, με ενδιαφέροντα τρόπο, πολλές αναφορές που κυμαίνονται από την νεοκυματική και minimal synth έως και τη φολκ σκηνή. Χρειάζεται ακόμα να δουλευτεί το φωνητικό μέρος και η οργάνωση των επιρροών, όμως αυτό είναι θέμα χρόνου, για να αναδειχτεί το ταλέντο των δύο μουσικών που και καταρτισμένο ακούγεται και καλυτερεύει σε κάθε εμφάνισή του.

Όταν ανέβηκαν οι DEATH AND VANILLA στη σκηνή, ο χώρος είχε περισσότερο κόσμο, τα φώτα και τα φιλμάκια στον προτζέκτορα είχαν ζεστάνει περισσότερο την ατμόσφαιρα και με την εισαγωγή του ''The Optic Nerve'' δεν είχα καμία αμφιβολία ότι το όνειρο ήταν πλέον η πραγματικότητα που αντικατέστησε την βροχερή και αρκετά μίζερη ισοδύναμη της, λίγα λεπτά πριν. Για τα υπόλοιπα έντεκα τραγούδια οι Marleen Nilsson, Anders Hansson and Magnus Bodin μας οδήγησαν σε ηχητικές περιοχές όπου τα συνθ ήταν σαν Σειρήνες που μας τραβούσαν στον υπέροχο και νοσταλγικό κόσμο τους, εξορκίζοντας κάθε software και ψηφιακή ευκολία. Η γοητεία του ήχου τους είναι συνδυασμένη με αυτή την ζεστή, αναλογική, νοσταλγική ηλεκτρονική μουσική που δεν έχει χωροχρονικό ισοδύναμο παρά μόνο τον κόκκο του φιλμ και τις technicolor ταινίες των '70'ς αλλά και τα γεωμετρικά σχήματα και δίνες που βλέπαμε σαν οπτική ένδυση της μουσικής τους σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης της. Τα εύσημα επίσης και στην απόμακρη, χαμηλότονη αλλά και μελωδική φωνή της ευγενέστατης  Marleen Nilsson, που αν και ακουγόταν λίγο χαμηλότερα από τα όργανα κατάφερε να αναδείξει όλο το μελωδικό εύρος των τραγουδιών.

Τα τραγούδια, τρία από το πρώτο ομώνυμο του 2012, επτά φυσικά, από το φετινό αριστουργηματικό, το αγαπημένο ''Godspeed'' ( από τις πρώτες ηχογραφήσεις τους) και το ''Reality From Dream'',  τραγούδι που θα έπρεπε να είναι και στο φετινό άλμπουμ τους και όχι μόνο στο ''California Owls'' e.p.

Το ''Reality From Dream'' όπως παίχτηκε, έχει τη διπλάσια νοσταλγική δύναμη από όλα όσα έχουν ηχογραφήσει οι DEATH AND VANILLA, με ουράνια φωνητικά μέρη από χορωδία κάποιου καθεδρικού Ναού που εδρεύει στην Neverland του σχήματος  και την απόμακρη, θλιμμένη ερμηνεία της Marleen να βγαίνει για πρώτη φορά μπροστά πιστοποιώντας όσα λέγαμε πιο πάνω γι' αυτήν. Οι εκτελέσεις ήταν κορυφαίου επιπέδου, με εκτεταμένες, απολαυστικές εισαγωγές που έβγαζαν με τον καλύτερο τρόπο όλη τη γοητεία και την ομορφιά των στούντιο εκτελέσεων. Φυσικά θα θέλαμε να παίξουν και το ''Arcana'' αλλά αυτό δεν έγινε οπότε μας το χρωστούν στην επόμενη εμφάνισή τους.

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο θερμή όσο ήταν και η μουσική τους και η κατάνυξη ήταν αυτό που δείχνει πόσο πετυχημένη συναυλία ήταν. Ο κόσμος ήρθε όχι από περιέργεια ή τυφλωμένος από το hype αλλά γιατί αγαπάει το σχήμα και καταλαβαίνει τη μουσική τους επίδραση. Φυσικά θέλαμε περισσότερους αλλά η ιστορία είναι γνωστή.

Σε μια εποχή που η μουσική είναι αξεσουάρ και ούτε καν αποκούμπι, σε μια εποχή που η ακατάσχετη πληροφόρηση έχει αποπροσανατολίσει και συγχύσει τους ακροατές, η ενημέρωση αλλά και η πραγματική αξία σχημάτων σαν των DEATH AND VANILLA ή ακόμα και των σχημάτων της Ghost Box, που χρειάζονται προσήλωση για να μεταφέρουν τον ακροατή στα δικά τους φανταστικά μουσικά τοπία, δεν μπορούν να αφομοιωθούν εύκολα από το ευρύτερο κοινό της ανεξάρτητης σκηνής.

Η συναυλία των Σουηδών θα ήταν must στα '90'ς και '00'ς. Θυμηθείτε πόσο γεμάτο ήταν το αΝ στις συναυλίες των BROADCAST και των LALI PUNA και δεν μιλάμε φυσικά για τα live των STEREOLAB και των PORTISHEAD. Οι DEATH AND VANILLA έρχονται σε μια εποχή που η μουσική τους δεν επικοινωνεί με τη ρηχή και εικονική αντίληψη αλλά απαιτεί και την ψυχή του ακροατή σε λειτουργία να διαπρέψει.

Την επόμενη φορά, αν υπάρξει, μην τους χάσετε...

------Setlist----------------
The Optic Nerve
Necessary Distortions
The Hidden Reverse
Shadow And Shape
California Owls
Follow The Light
Moogskogen
Cul-De-Sac
Somnabulists
Godspeed
Reality From Dream
From Elsewhere

Χρήστος Μίχος

photos: Αθηνά Παπαγιάννη