Κάθε καλοκαίρι περιμένω να ανακοινωθούν οι ζωντανές συναυλίες στο θέατρο του Λυκαβηττού πώς και πώς γιατί θεωρώ οτι είναι ο καλύτερος θερινός συναυλιακός χώρος της πρωτεύουσας. Φετίχ θα το έλεγα πλέον, ξεκινώντας από το που θα παρκάρεις, να ανέβεις το βουνό, να ξαναφτάσεις ακόμα μία φορά στη είσοδο του θεάτρου, να πάρεις τη θέση σου στην αρένα ή στις κερκίδες ανάλογα με τα κέφια, να χαζέψεις τον κόσμο στα βραχάκια και να περιμένεις να σκοτεινιάσει. Και ο χώρος γίνεται ακόμα πιο οικείος βλέποντας την Astra να έχει μετακομίσει στο βουνό, από τους υπεύθυνους έως τους πορτιέρηδες.

Αυτό το βράδυ θα ήταν αφιερωμένο σε μια γυναίκα, τη Dolores O’ Riordan που αν και δεν της χρειάζονται συστάσεις ας αναφέρω ότι μας έρχεται από την Ιρλανδία, κουβαλάει στην πλάτη των 36 ετών της την καριέρα της με τους Cranberries και προωθεί τον πρώτο προσωπικό της δίσκο Are You Listening?. Με αρκετές αλλαγές σε σχέση με το παρελθόν, από την εμφάνισή της έως τους ανθρώπους που την πλαισιώνουν στο άλμπουμ και την περιοδεία της, αλλαγές που έπαιξαν φυσικά το ρόλο τους στη ζωντανή εμφάνισή της.

Έχουμε και λέμε: Graham Hopkins στα drums, ιδρυτικό μέλος των Ιρλανδών Therapy?. Έδωσε πραγματικά το κάτι παραπάνω και ακόμα κι αν δεν ήξερε κανείς ποιος ήταν, σίγουρα θα έφευγε από το Λυκαβηττό με τη βεβαιότητα ότι αυτός ο τύπος κάποιος ήταν, σίγουρα όχι κάποιος χθεσινός. Marco Mendoza στο μπάσο, που τον ξέρω αυτόν... που τον ξέρω… μα βέβαια! Είναι ο πρώην μπασίστας των Whitesnake και των Thin Lizzy, αλλά για ποιο λόγο άραγε να βρίσκεται παρέα με τη Dolores?.. Και πόσο εύκολο είναι το πέρασμα από την ποζεριά στην alternative ροκιά? Steve Demarchi στην κιθάρα, αυτόν δεν τον ήξερα, αλλά με λίγο ψάξιμο είδα ότι ο φυσικός του χώρος είναι το hard rock των ‘80s και το απωθημένο του η αποτυχημένη audition για να πάρει θέση στην κιθάρα στους ...Kiss. Μυστήρια πράγματα…

Η Dolores πλέον με μια πρώτη ματιά δείχνει διαφορετική: το ξυρισμένο της κεφάλι (που σε μια γυναίκα δείχνει πράγματα, αντίδραση, αποξένωση ίσως…) είχε πάει περίπατο και αντί αυτού είδαμε μια Dolores με μακριά μαλλιά, δροσερή και με μια δόση υπερβολής αντίγραφο της …Avril Lavigne και στην εμφάνιση και στην κίνηση. Όπως επίσης δεν είδαμε ούτε τανκς, ούτε μωρά να κλαίνε στη σκηνή του Λυκαβηττού, κάποια πράγματα σε σχέση με το «πολιτικοποιημένο» παρελθόν της με τους Cranberries ήταν σα να μην έγιναν ποτέ.

Αλλά ακόμα κι αν όλα τα παραπάνω ακούγονται κάπως περίεργα, η γυναίκα έχει τον τρόπο της: όταν αυτός εκεί πάνω έβρεχε φωνές και νότες του πενταγράμμου, η Dolores σαφώς και δεν κρατούσε ομπρέλα. Προικισμένη με μια ξεχωριστή φωνή, ανεβοκατέβαινε γλυκά και με ευκολία το πεντάγραμμο κάνοντας τη νύχτα στο Λυκαβηττό πιο όμορφη και πιο δροσερή. Χρειαζόταν κιόλας γιατί ο υδράργυρος χτύπησε μεγάλα νούμερα και απέτρεψε ένα πιθανό sold out (λίγες άδειες κερκίδες στα πλάγια του θεάτρου, αλλά η αρένα ήταν μισογεμάτη). Κι όλα αυτά μπροστά σε ένα από τα πιο ετερόκλητα ακροατήρια που έχω δει ποτέ: από γυμνασιόπαιδα έως και παραπάνω από τα δύο –άντα (με τις γυναικείες παρουσίες να είναι η πλειοψηφία).

Λίγο πριν τις 22:00 το Zombie ήταν αυτό που ξεκίνησε δυνατά τη συναυλία και έκανε τον κόσμο να κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά από τις κερκίδες προς την αρένα, για να ξεκινήσει το χοροπηδητό και ίσως να της φωνάξει από κοντά: «μας έλειψες…». Στη συνέχεια, το setlist συμπεριλάμβανε κατά σειρά ένα Cranberries τραγούδι (με το κοινό κάθε φορά να ξεσηκώνεται) και ένα από το νέο της δίσκο. Στο Are You Listening? υπάρχουν 3-4 αξιόλογα και συναυλιακά τραγούδια, αλλά εκτός από το single Ordinary Day και σύμφωνα με τη ροή του playlist, εκεί που το κοινό ήταν  έτοιμο να απογειωθεί, να αφεθεί και να χορέψει, κατέβαζε τα χέρια και ξανακαθόταν στη θέση του. Κι αυτό μέχρι το τέλος, μέχρι να ακουστούν συνεχόμενα 3-4 παλιές επιτυχίες και να κλείσει η συναυλία πολύ δυνατά με το Dreams.

Έτσι ολοκληρώθηκε μια ευχάριστη βραδιά, που δεν είχε αυτό το κάτι παραπάνω που θα μας έκανε να τη θυμόμαστε για καιρό, αλλά είχε τη Dolores O’ Riordan να κινείται συνεχώς και απλοικά σε όλο το μήκος και πλάτος της σκηνής μέχρι τελευταία στιγμή, να αποχαιρετά το κοινό συμπεριλαμβανομένων και όσων βρισκόντουσαν στα βραχάκια (we ‘ve got company…) δίνοντας την υπόσχεση ότι θα τα ξαναπούμε και πάλι από κοντά…

Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος

Φωτογραφίες: Olga K.