Το Σάββατο λοιπόν θα εμφανιζόταν στην Αθήνα ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά σχήματα  των τελευταίων χρόνων, προερχόμενο από την Δανία. Το όνομα αυτού Efterklang. Συγκρότημα που κατά την γνώμη μου είναι αυτή τη στιγμή το σημαντικότερο στην Σκανδιναβία - σημαντικότερο ακόμη και από τους Sigur Ros οι οποίοι δείχνουν μάλλον να έχουν βαλτώσει καλλιτεχνικά – μια πραγματική μπάντα που προσπαθεί να ανανεώσει την ευρωπαϊκή μουσική, συνενώνοντας στην δομή των τραγουδιών τους στοιχεία πειραματισμού που ξεκινούν από τους Einsturzende Neubauten π.χ, φτάνοντας στον ακραίο και πολλές φορές δραματικό λυρισμό του Scott Waker διαμέσου της ηλεκτρονικής μουσικής.Έχοντας κυκλοφορήσει λοιπόν δύο εξαιρετικά άλμπουμ, το Tripper τo 2004 και το περσινό παιχνιδιάρικο Parades συν όλα όσα προανέφερα, ήταν κάτι περισσότερο από πολυαναμενόμενη η εμφάνιση τους, τουλάχιστον για μένα και σίγουρα για  καμιά διακοσαριά ακόμη άτομα που βρέθηκαν στον Αν για να παρακολουθήσουν την συναυλία το Σάββατο το βράδυ...

Έξι τρελοί Δανοί και ένας Αμερικανός!

Έτσι λοιπόν και εν μέσω των γνωστών επεισοδίων που εκείνες τις ώρες βρίσκονταν σε εξέλιξη και εγώ φυσικά αγνοούσα, άνοιξε την συναυλία ο Peter Broderick. Βιολιστής και όχι μόνο, μια και κατά την διάρκεια της μικρής του παράστασης έπαιξε κιθάρα, πλήκτρα, πριόνι και ότι άλλο είχε στις αποσκευές του, κινούμενος από την πειραγμένη country, στον ευρωπαικό πειραματισμό τύπου Hauska, αυτοσχεδιάζοντας σε πολλές περιπτώσεις παίζοντας με τον κόσμο και καταφέρνοντας σε ένα one man show να αποσπάσει τις καλύτερες εντυπώσεις, σε όσους μέχρι εκείνη την στιγμή δεν τον ήξεραν. Ούτως ή άλλως δεν πρέπει να ήταν και πάρα πολλοί, μια  που ο τελευταίος του δίσκος ο οποίος διατίθονταν με αυτούς των Efterklang εξαντλήθηκε. Έτσι λοιπόν ο μικρός Broderick αποσύρθηκε από την σκηνή  μέσα σε ένα ζεστό χειροκρότημα για να ξανανέβει μετά από λίγο μαζί με τους Efterklang.

Φορώντας στολές οι οποίες μπορώ να ότι έμοιαζαν με των Κρητικών, δηλάδη φουφούλες και μαύρα πουκάμισα απέδειξαν ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά αλλά και στους Δανούς και έιναι τελικά ένα μικρόβιο μεταδοτικό μια και κόλλησαν και τον αμερικανό και αν έπαιζαν λίγο ακόμη σίγουρα η τρέλα τους θα κυριαρχούσε κι εμάς. Εμφανώς σοκαρισμένοι από τη θερμή υποδοχή του κόσμου και ανακοινώνοντας μας ότι η συναυλία στο Αν έιναι η εκατοστή τριακοστή τρίτη και η τελευταία  τους για το 2008, ευχαριστώντας μας ξανά και ξανά στο τέλος κάθε τραγουδιού για την θέρμη που εξέμπεμπε το κοινό που τους παρακολουθούσε, επιδόθηκαν σε μια ντελιριακή παράσταση όπου τα κρουστά έπαιζαν σημαντικό ρόλο μια και πολλές φορές πυροδοτούσαν ή κορύφωναν τις συνθέσεις τους, εμφανίζοντας διάφορα περίεργα μουσικά όργανα ανάλογα με τις ανάγκες του τραγουδιού, αλλάζοντας θέσεις και παίζοντας ο ένας τα όργανα του άλλου , κάποιες στιγμές με έναν δραματικό ρομαντισμό κυρίως στα τραγούδια που προέρχονταν από το Spinger και το Tripper και άλλοτε με μια παιχνιδιάρικη διάθεση, βάζοντας πολλές φορές και το κοινό να συμμετάσχει  σε αυτά.

Στο ανκόρ που ακολούθησε τη συναυλία όλοι πια γίναμε ένα και θα φεύγαμε ευτυχισμένοι αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά που συνέβησαν έξω από τον χώρο της συναυλίας και δεν είναι του παρόντος να τα σχολιάσω. Έτσι λοιπόν γίναμε μάρτυρες σε μία από τις καλύτερες και ίσως πιο δημιουργικές συναυλίες των τελευταίων χρόνων και είναι απορίας άξιο πως φεστιβάλ τύπου synch που σκίζονται για την μουσική πρωτοπορία που μας προσφέρουν δεν περιλαμβάνουν στο πρόγραμμα τους συγκροτήματα όπως οι Efterklang τα οποία βρίσκονται στην άνθιση της καλλιτεχνικής τους δημιουργίας.

PS : Μπράβο και στον κόσμο που μπορεί να μην ήταν πάρα πολύς αλλά ήξερε και έζησε σε όλη του την ένταση την μουσική των Efterklang.