Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί να περιμένει κακή βραδιά όταν μιλάμε για συναυλία των Cinematic Orchestra. Άρτιοι μουσικοί, ενδιαφέρουσα προσέγγιση της jazz, όμορφες συνθέσεις και όλα αυτά σε ένα χώρο που συνήθως δεν απογοητεύει στο θέμα του ήχου. Επόμενο είναι λοιπόν, πως άμα αποφασίσεις να αφήσεις την σαββατιάτικη σου ψυχαγωγία-διασκέδαση στα χέρια των Βρετανών (αφού έχεις πληρώσει τα 35 euro) να περιμένεις κάτι παραπάνω από το αναμενόμενο.Η συναυλία παραδόξως άρχισε την προβλεπόμενη ώρα που αναγράφονταν στο εισιτήριο. Στις δέκα εμφανίστηκε ο Grey Reverend με την κιθάρα του. Μία συμπαθητική φυσιογνωμία νέγρου ο οποίος προσπάθησε με δικά του τραγούδια, στο στυλ του Iron and Wine και Jose Gonzalez να ζεστάνει το κοινό...

Αν και δεν τα κατάφερε, μιας και η φράση του "I will play my song, you can keep talking to each other" έδειχνε πως το κοινό περίμενε τους οκτώ που είχαν εμφανιστεί στο Royal Albert Hall το 2007 (όπως έγραφε το δελτίο τύπου), τα τραγούδια του οποίου όμως ήταν άκρως συμπαθητικά. Έμοιαζε πολύ άκυρη η επιλογή αυτού του καλλιτέχνη για να ανοίξει την συναυλία των TCO...

Ο κεντρικός χώρος του fuzz ήταν άδειος μέχρι που εμφανίστηκαν οι οκτώ της Ninja Tune... όχι έξι ήταν. Έλειπε άμα δεν κάνω λάθος ο Larry Brown (που παρουσιαζόταν στο line up του δελτίου τύπου) και η εκπληκτική φωνή της μπάντας Heidi Vogel . To "Burn Out" ήταν το πρώτο τραγούδι της βραδιάς, ο Jason Swinscoe βρισκόταν πίσω από την οθόνη του MacBook, o Thomas Chant με το σαξόφωνο στο χέρι, ο Luke Flowers πίσω από τα drums, ο Stuart McCallum στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Nick Ramm στο πιάνο και πλήκτρα ενώ ο Philip France στο μπάσο. Στο επόμενο τραγούδι νομίζω πως λύθηκε το «μυστήριο» του line up καθώς στην σκηνή εμφανίστηκε η εντυπωσιακή Heidi Vogel (η οποία ερμήνευσε άψογα όλα τα τραγούδια στα οποία συμμετείχε) και ο Grey Reverend (ψευδώνυμο του Larry Brown).  Δικαιολογώντας την ύπαρξη του επί σκηνής, κάθισε σε ένα χαμηλό σκαμπό και ολοκλήρωσε το έργο των Cinematic Orchestra. Όλοι τους ήταν αλάνθαστοι, τυπικοί και επαγγελματίες. Κάλυψαν όλο το φάσμα της μουσικής και δισκογραφίας τους, με τραγούδια όπως "Ode to the big Sea", "Man with a movie Camera", "Familiar Ground", "Breathe", "To build a home", "All that you give". Δεν έλειψαν τα σολαρίσματα από πλευράς Chant και Flowers, ενώ το κοινό έδειχνε τον ενθουσιασμό του με το θερμό χειροκρότημα στο τέλος κάθε τραγουδιού. Καλύτερη στιγμή της βραδιάς η εκτέλεση του "To Build a home" από το Ma Fleur(2007) όταν ο Grey Reverend μόνος του, ερμήνευσε το κομμάτι (ναι όπως έκανε ο ίδιος στο Royal Albert Hall) μέχρι το επικό μουσικό ξέσπασμα της μπάντας στην ολοκλήρωση του τραγουδιού.

Encore δεν υπήρξε μιας και ο Swinscoe συνεχώς κοιτούσε το ρολόι του χεριού του (λες και το MacBook των 2000 ευρώ δεν λέει την ώρα) και έμοιαζε σαν κάτι να τον πιέζει να φύγει. Τελικά μάλλον, ήταν κάποιο event που θα γινόταν μετά στον χώρο του fuzz club, μιας και στην έξοδο διάφοροι r'n'b hip hop τύποι περίμεναν να διασκεδάσουν. Νομίζω πως οι Cinematic Orchestra αυτή τη βραδιά δεν προσέφεραν το ξεχωριστό και μη αναμενόμενο, παρά μόνο μία άψογη εκτέλεση του 90λεπτου setlist και τυπική επαγγελματική προσέγγιση της συναυλίας. Κάποιες φορές όμως ίσως θα προτιμούσες μία ταινία του Jim Jarmusch, παρά μια αψεγάδιαστη παραγωγή του Martin Scorsese...