Θα ήθελα να ήταν Κυριακή, να όπως σήμερα που βρήκα τη διάθεση να γράψω αυτό κείμενο. Δεν έχω ιδέα γιατί μου είχε κολήσει αυτή η σκέψη, αλλά έτσι έχει περάσει στο υποσυνείδητο μου. Αυτού του είδους οι συναυλίες γίνονται Κυριακές. Καταλαβαίνω ότι δεν έχει λογική, αλλά κάτι το έντονα μελαγχολικό στοιχείο των καλλιτεχνών του line-up, κάτι ο κόσμος που ήξερα ότι θα βρω -και βρήκα- στο Gagarin (που μοιάζει με re-union των ελαφρά διαφοροποιημένων "φυλών" της σχετικά σκοτεινής εναλλακτικής clubbing κοινότητας την τελευταία 15ετία), κάτι η ώρα έναρξης που σκότωνε όποιον δουλεύει Παρασκευή απόγευμα, με κάνει να επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη. Έπρεπε να ήταν Κυριακή. Εντάξει, όσοι θα μαζευόντουσαν για το socializing της υπόθεσης (και δεν ήταν λίγοι) δεν είχαν πρόβλημα. Επίσης όσοι διαβάζουν Αθηνόραμα και βλέπουν την agenda του Star channel , όπου προς μεγάλη τους έκπληξη έμαθαν ότι αυτός ο τύπος με την γερμανική accent που ερμηνεύει το I Feel You και το Dream Of You θα τραγουδήσει στην Λιοσίων, πάλι δεν είχαν πρόβλημα. Σχετικά μικρότερο ήταν και το πρόβλημα για τους λίγους πιστούς των Diorama που δεν θα έχαναν με τίποτα την 4η, αν δεν κάνω λάθος, επίσκεψη τους στην χώρα μας. Έλα μου όμως που εγώ ανήκα στο μικρότερο ποσοστό που θα πήγαινε για να δει τους Decode... Έπρεπε να ήταν Κυριακή, έλεγα και ξανάλεγα, όταν έκανα αγχωμένες οδηγικές σφήνες στο Παρασκευιάτικο αλαλούμ της κίνησης του κέντρου. 8.30 έλεγε θα ξεκινήσει, με τα χίλια ζόρια και τη βοήθεια μιας μικρής καθυστέρησης στην έναρξη, πρόλαβα...

The Decode Project - Αποκωδικοποίηση προσεχώς...και προσεχώς...και προσεχώς...

Δεν θυμάμαι να έχω ξαναγράψει για συναυλία των Decode, παρόλο που μάλλον τους έχω δει σε όλες εντός Αθηνών, αυτές τις λίγες τέλος πάντων που έχουν κάνει.  Έριξα ένα πρόχειρο ψαξιμο, δε βρήκα κάτι εκτός από αυθόρμητες και παρορμητικές παραγράφους στο forum και πιθανολογώ ότι το απέφευγα μια και τα παιδιά είναι φίλοι, συν ότι ο βασικός τους συνθέτης φωτογραφίζει συχνά -πυκνά για το postwave. Που σημαίνει ότι όλοι είμαστε ευχαριστημένοι, αφού θεωρώ ότι είμαι ο πιο αυστηρός ακροατής τους - δεν έχουν ακούσει και λίγα από μένα- και επειδή συνήθως γράφω αυτό που σκέφτομαι, μάλλον η ιδέα ενός δημοσιευμένου review μου μοιάζει τρομακτική και για τις 2 πλευρές. Τώρα όμως άρχισα, no return που λένε και οι ίδιοι, πάμε στα ουσιαστικά.

Έχετε θεματάκια να λύσετε, ε? Μόνο που αργείτε ρε γαμώτο...και είναι κρίμα δηλαδή. Όχι ότι θα κάνατε την διαφορά και θα χαράζατε το όνομά σας με χρυσά γράμματα στην ιστορία της αγγλόφωνης synthpop, αλλά σχετικά με την μετριότατη σε αριθμό παραγωγή καλών ποπ τραγουδιών στην σχετιζόμενη με εσάς δισκογραφία, έχετε προβάδισμα. Και αφήνοντας τον πρώτο πληθυντικό, μετά την συναυλία της Παρασκευής, οι Decode για μία ακόμα φορά με έκαναν να απορώ γιατί στο διάολο μένουν τόσα χρόνια αδισκογράφητοι. Κόσμος να τους γουστάρει υπάρχει και τον έχουν κερδσει με το "σπαθί" τους, το κόμπλεξ της ομοιότητας τους με τους Depeche Mode έχει ξεπεραστεί θέλω να πιστεύω, εταιρείες πρόθυμες υπάρχουν, ακόμα και στις δύσκολες για την δισκογραφία μέρες μας, και 2-3 τραγουδάκια τους είναι ήδη γνωστά. Ή είναι άτολμοι λοιπόν ή τεμπέληδες ή απλά μας κάνουν πλάκα. Για κάποιον που τους έχει παρακολουθήσει, η προχθεσινή συναυλία τους σαφώς και δεν είχε κάτι το καινούριο. Το σετ τους χωρίς νέες προσθήκες, ηχητικά πάνω-κάτω τα ίδια με το παρελθόν, η προβλέψιμη πολύ καλή απόδοση στη σκηνή από τον τραγουδιστή τους και το κερασάκι στην τούρτα με την παρουσία-επιστροφή της Ζηνοβίας στο δεύτερο μισό του show τους.

Για την ιστορία, τραγούδησε το seduction, που το είχαμε βάλει πριν αρκετά χρόνια σε αυτήν εδώ τη συλλογή, και η αλήθεια είναι ότι η ευκολία με την οποία έβγαιναν τα οπερετικά φωνητικά από το λαρύγγι της ήταν αρκετά εντυπωσιακή. Η διασκευή τους στο spit it out των IAMX εμένα δε μου πολυαρέσει, νιώθω ότι το τραγούδι χάνει αυτή τη παρακμιακή ερωτική γοητεία του με τη συγκεκριμένη παραγωγή και ερμηνεία και θα προτιμούσα το Behind the Wheel, κι ας κάνει όποιος θέλει συγκρίσεις με τον Gahan και τη παρέα του.  Στο τέλος έπαιξαν τα 2 χιτάκια τους (ναι, χιτάκια, δεν το λέω εγώ αυτό, οι τύποι από πίσω μου που αναφωνούσαν με έκπληξη, «ρε, αυτό είναι γνωστό! Α, κι αυτό είναι γνωστό...!!») και ζέσταναν τον κόσμο με μια τυπική, καλή και άνετη εμφάνιση.  Τέλος, μία συμβουλή-παρότρυνση στον Αλέξανδρο. Αφού την Gahan-σβούρα την έχεις ρε αγόρι μου, γιατί την κόβεις στη μέση και δεν την τραβάς μέχρι τέλος? Δώσε λίγο ακόμα και μη σε νοιάζει για τυχόν πειράγματα. Ο κόσμος τρελαίνεται για τέτοια. Α, και κάτι ακόμα για όποιον ταλαντούχο παραγωγό διαβάζει... Παίρνεις τα τραγούδια των Decode, τους βγάζεις ως ένα βαθμό τα future (πλέον retro-kitch)pop στοιχεία κάνοντας τον ήχο τους πιο βαθύ και φυσικό και έχεις έναν από τους πιο καλούς και radio-friendly δίσκους εναλλακτικής σκοτεινής ποπ για τη σύγχρονη ελληνική δισκογραφία. Και δεν το λέω αυτό επειδή ο Alex μου έφερε σοκολατάκια στη γιορτή μου... Πάμε παρακάτω.

Diorama - Γερμανοί είναι αυτοί?

Ε , τι...δε φαίνεται? Επικότατοι είναι, electropop είναι στην ουσία κι ας έχει πέσει μαύρη σκοτεινιά, ψηλούλης ο Torben, θυμίζει κάποιο σεντερ-φορ της Εθνικής Γερμανίας που δεν μου'ρχεται αυτή τη στιγμή, καλό παιδί , με το καρώ πουκαμισάκι του, το χαμόγελό του και όλα... Λοιπόν, το κακό με τους Diorama είναι ότι αν τους έχει ξαναδεί, η κάθε επόμενη φορά σου φαίνεται ελαφρά κατώτερη. Έχουν καλά τραγούδια, ο τραγουδιστής τους κάνει ότι μπορεί και είναι μια χαρά frontman, επίσης έχουν κυκλοφορήσει 2 πολύ καλά για τη συγκεκριμένη σκηνή albums.  Από πλευράς ανταπόκρισης, ήταν οι απόλυτοι νικητές του event, ακόμα κι αν έπαιξαν αρκετά τραγούδια από το τελευταίο τους album, που είναι ότι πιο βαρετό και ασήμαντο έχουν κυκλοφορήσει στην ιστορία τους.  Η ενέργεια δεν τους λείπει και ο Torben έχει εξαιρετικό eye-contact με τους fans, αλλά νιώθω ότι δεν έχουν δουλέψει την live εκδοχή των τραγουδιών τους και το πράγμα από ένα σημείο και μετά γίνεται κουραστικό, χωρίς την παραμικρή ελπίδα για εκπλήξεις και αυθορμητισμούς. Μετά από 15 χρόνια στο κουρμπέτι, θα περίμενα μια τέτοιου είδους εξέλιξη, ειδικά αν θέλουν να ανέβουν επίπεδο και να ξεφύγουν από τα στενά όρια της γερμανικής electro-dark σκηνής.

Μου άρεσε περισσότερο το erase me, επίσης το girls ακούστηκε αρκετά καλά (η studio version δεν με συγκινεί ιδιαίτερα) και φυσικά ο κόσμος ξεσηκώθηκε με τα synthesize me, her liquid arms και advance.  Αν και σε γενικές γραμμές ήταν καλοί, δεν θα ξαναπήγαινα να τους δω, γιατί ενώ είχα, πλέον δεν έχω. Προσδοκίες εννοώ... Να μη ξεχάσω, με εκνευρίζουν οι κιθαρίστες που παίρνουν την πιο κακή τους φάτσα, κάνουν σα να βγάζουν μισό εκατομμύριο ντεσιμπέλ βρωμιάς από τον ενισχυτή τους και τελικά ακούγεται (?) ένα ανεπαίσθητο γκλινγκ-γλονγκ...

Peter Heppner - zzzzzzzzZZZZzzzzzz......

Να'ναι καλά το παλικάρι δηλαδή, πήγα σπίτι μου έτοιμος. Με δυσκολία πρόλαβα να βγάλω τα παπούτσια. Τέτοιο νανούρισμα πληρώνεται όσο-όσο. Και ήμουν προετοιμασμένος, είχαμε πάρει μια πρώτη γεύση από την live δυναμική του Heppner πριν χρόνια με τους (πολύ πιο σπιντάτους και ενδιαφέροντες) Wolfsheim σε εκεινο το παλιό Elfentanz.  Το μεγάλο πρόβλημα για τον Peter Heppner είναι ότι όλοι του λένε πως έχει πολύ ωραία και ιδιαίτερη φωνή. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά ως εκεί. Γιατί μεγάλος τραγουδιστής δεν είναι. Περιορισμένος είναι.  Και όσο και να θέλει να γίνει David Sylvian, του λείπει το εύρος, το πλάτος, το βάθος και όσες ακόμα διαστάσεις μπορεί να πάρει μια όμορφη φωνή. Επίσης το solo album του είναι βαρετή χαζομαρούλα και live ξεγυμνώνεται ακόμα περισσότερο η απουσία έμπνευσης. Η μπάντα του ήταν απλά διεκπεραιωτική και δεν ειναι τυχαίο πως όσο πέρναγε η ώρα όλο και περισσότερος κόσμος πήγαινε προς τα πίσω και έπιανε κουβεντούλα.  Δε θέλω να παρεξηγηθώ, γιατί οι δίσκοι των Wolfsheim μου αρέσουν πολύ, ειδικά το Dreaming Apes είναι υπέροχο, και ο Heppner σαν φυσιογνωμία μου είναι συμπαθέστατος. Αλλά αυτό το αναλόγιο κάθε φορά λες και έχει να διαβάσει κάποια συμφωνία του Μότσαρτ, καθώς και το χέρι του που πιάνει συνεχώς το ακουστικό στο αυτί του, μου κάνει λίγο δήθεν... τι δεν μπορεί να ακούσει που ακούνε όλοι οι άλλοι τραγουδιστές?  Τα περισσότερα τραγούδια του δεν έχουν πια και ιδιαίτερες ερμηνευτικές απαιτήσεις... Εκτός από το Solo, έπαιξε φυσικά τα 2 τραγούδια του Schiller, τα πιο γνωστά των Wolfsheim (τι ωραίο τραγούδι που είναι το Kein Zuruck, όσες φορές κι αν το ακούσω), και μερικές ακόμα από τις πολλές συνεργασίες του.  Άφησε για το τέλος το τρομερό και κλασσικό The Sparrows and the Nightingales, όπου ήταν πιο λυμένος, πιο αυθόρμητος και δικαίως σε αυτό αποθεώθηκε, παρά τις ανάσες που δεν του έβγαιναν και τα ελαφρά φάλτσα...

Και μια και πιάσαμε τα πτηνά, το ρητό «ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη» είναι ότι πιο σχετικό μπορώ να βρω για τη συναυλία του Peter Heppner.  Κι αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να τον προβληματίσει, αν δεν θέλει να καταλήξει επαγγελματίας guest vocalist σε κάθε είδους dance project . Κι αν δεν βλέπετε πουθενά το κακό σε κάτι τέτοιο, θα ήθελα να ξέρω πως νιώθει ο ίδιος όταν μετά από 20 χρόνια καριέρας αναφέρεται στα διάφορα media όχι με το όνομά του, αλλά ως η φωνή των επιτυχιών του Schiller...

Κώστας Μπρέλλας

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης