Δεν ξέρω πως τα πήγανε οι Archive το Σάββατο το βράδυ στο Badminton από προσέλευση κόσμου, εντυπώσεις, setlist κτλ. Ωραίο συγκρότημα, ωραία και περίεργα τα συναυλιακά deja-vu αλλά θα πήγαινε πάρα πολύ να χάσω για άλλη μια φορά τους Electric Litany. Στρατολογήθηκα κι εγώ στα εμβατηριακά ξεσπάσματά τους με το μαγευτικό Tear του Audiobook 3 αν και η κυκλοφορία του How to be a child and win the war, ήταν αυτή που του έδωσε κατεύθυνση, σαν να μου αποκάλυψε την πλήρη ομορφιά του όταν μπήκε δίπλα στα υπόλοιπα ηλεκτρισμένα ποιήματα. Έχουν και τα τραγούδια τις ανασφάλειές τους. Ήθελα να τη ζήσω αυτή την ατμόσφαιρα, τη θρησκευτική σοβαρότητά τους,  και το εναλλακτικό «χύμα» τους.  Το δέος που κρύβεται στο θαυμασμό  μπροστά στην εξωπραγματική ομορφιά και δύναμη απλών συναισθημάτων, η καθηλωτική στιγμή που τα ανακαλύπτεις ,η θλίψη της καταστροφής και η στατικότητα της λήθης τους.  Αν σ'αυτά υπάρχει και μια δόση ηλεκτροσόκ, βρήκε την έκφρασή της στη συναυλία των Electric Litany. Και σε μια άσχετη ονειροπόληση θα ήθελα πολύ να έβρισκα αυτό το δίσκο ξανά σε κάποια γωνιά ξεχασμένο μετά από χρόνια και με το πρώτο άκουσμα να το καταλάβαινα για πρώτη φορά ως μουσικό εγχειρίδιο αυτού που λέει ο τίτλος του...

Η βροχή του Σαββάτου μας ξεσήκωσε να θυμηθούμε πώς περνάνε κάτι ωραία βροχερά Σαββατοκύριακα, αλλά ο καιρός το βράδυ βοήθησε αρκετούς  να το ξεπεράσουν. Γύρω στα 350 άτομα απ'αυτούς τίμησαν τη συναυλία των Playground Noise και των Electric Litany στο Gagarin. Οι πρώτοι μας έρχονται -από πού αλλού; -απ'την Πάτρα, και ο πρώτος τους δίσκος από την Inner Ear τράβηξε πολλά βλέμματα πάνω στις ελκυστικές κιθαριστικές συνθέσεις τους.  Πολυκοσμία στη σκηνή, ενίοτε εκτός των βασικών, να συνυπάρχουν τσέλο, τρομπέτα και βιολί.  Ορεξάτοι και δυναμικοί αυτοί, εγώ να βρίσκομαι στη σπαστική κατάσταση να μεταφράζω σε παλιότερα συγκροτήματα, τραγούδια και δίσκους ο,τι κι αν άκουγα. Δεν ξέρω ποιος έφταιγε περισσότερο, αλλά δεν θα έλεγα ότι το ευχαριστήθηκα πολύ. Η αγάπη των Playground Noise για το post punk, τους Smiths, τις μελαγχολικές συνθέσεις των Cure, τους Echo ‘n the Bunnymen,αλλά πάνω απ'όλα το κουκούλωμα όλων με αρκετή 90's κιθαριστική φασαρία είναι εμφανής και συγκινητική. Εκείνο το Covered with snow μου τα είπε καλύτερα απ'όλα, ίσως για το νεύρο, την joy-divisionική του απόδοση και το πανέμορφο λυρικό ξέσπασμά του. Ελκυστική η μουσική τους, φαινόταν άλλωστε στην ανταπόκριση από τον κόσμο. Δε γίνεται φυσικά να με ενοχλήσει η εμμονή στη μουσική που αγαπάνε, με ξενερώνει όμως κάπως ότι τα τόσα συγκροτήματα που παίζουν πλέον με αυτές τις επιρροές έχουν δημιουργήσει ένα κοινό, φτηνό, «ξένο»  φίλτρο απ'όπου περνάνε με βιασύνη το παρελθόν, και το αποτέλεσμα παίρνει τη θέση του στην τεράστια γραμμή πίσω από τους υπόλοιπους.

Οι Electric Litany για παράδειγμα. Αναμφισβήτητα χάνονται στην παραμυθένια αύρα των Sigur Ros, συνεχίζουν στην αυστηρά χαραγμένη διαδρομή των iLiKETRAiNS, αιωρούνται στα βαθιά της απελπισίας του Disintegration, μεταξύ του ακατανόητου των Radiohead και του ξεκάθαρου των Black Heart Procession. Αλλά το στήνουν τόσο αφιερωμένο στην ψυχή τους και τις μορφές της, που βλέπεις στη μουσική τους τα όσα λίγα μαθαίνει κανείς διαβάζοντας για τις εμπειρίες τους σε συνεντεύξεις ή μαντεύοντας για τη ζωή τους. Τραγούδια ζωντανά, που σου αφήνουν κάτι αδιόρατο μα εντυπωσιακά πιστευτό. Μοιραία στο live όλα έγιναν πιο αιχμηρά στον ήχο του How to be a child and win the war, αποκαλύφθηκαν οι πολλές μικρές εκρήξεις που κρύβονταν στη μυσταγωγική ροή του.

Η αρχή με το Home, η θλιμμένη ποίηση και οι ψαλμωδικές απαγγελίες του Αλέξανδρου, έντυσαν αμέσως το χώρο με την αυστηρότητά τους. Στατικό, σοβαρό, δομημένο, πειθαρχημένο,  υπέροχο. Setlist όλος ο δίσκος, κορυφαία στιγμή όποτε τη συνειδητοποιούσε ο καθένας. Dunes, Tear, January...  Τι άραγε μπορεί να αλλάξει, να πάει στραβά ή να ξεχωρίσει σε μια συναυλία των Electric Litany; Άλλοι παρακολουθούσαν αφοσιωμένοι, άλλοι έφευγαν, άλλοι το είχαν ρίξει στην κουβέντα. Σ'αυτές τις περιπτώσεις βέβαια, η μπάντα ξέρει το κοινό της, και αυτό επίσης, από την πρώτη επαφή. Όλα ακούστηκαν όπως έπρεπε, το A Dream Worth Dreaming ήταν αυτό που με πήγε μέχρι το σπίτι, με την πιο ...γήινη πίκρα του ρυθμού του, το ονειροπόλο ρεφραίν... Μαζί με άλλα, μου έφερε στο μυαλό κάτι λίγο απ'τις τελευταίες καλές εμπνεύσεις των Διάφανων Κρίνων πριν χρόνια, αλλά πάλι είχα ήδη πιει αρκετά.

Οι γκρίζες διαδρομές των Electric Litany είναι απ'τις ομορφότερες της χρονιάς, και σ'ένα live τους μπορεί κανείς να δει πόσο σπουδαίες είναι. Χωρίς την καταστροφολογία που συνηθώς συνοδεύει αυτόν τον ήχο .Ποίηση, φαντασία και αφαιρετικές εικόνες που ακουμπάνε στην καρδιά, τη σχεδόν καλλιτεχνική χάρη των μυστικών και μη, αδυναμιών της.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος