Devastations live @ Gagarin205 - 23 / 2 / 2007
Devastations live @ Gagarin205 - 23 / 2 / 2007
Κάποιοι είναι γεννημένοι stars, κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι σε κερδίζουν με μια και μόνο ματιά τους, με κάποιους άλλους δένεσαι για πολλά περισσότερα πράγματα που δεν φαίνονται με την πρώτη. Οι Αυστραλοί Devastations λοιπόν δεν ανήκουν στον κόσμο του star system, δεν έχουν την αίγλη και δεν σε τραβάνε σα μαγνήτη με την παρουσία τους. Απλοί άνθρωποι, παιδάκια θα έλεγα, που έχουν όμως τον δικό τους τρόπο να απασχολήσουν κάποια από τα κελιά του μυαλού σου, με μια ηλεκτρική κιθάρα (Tom Carlyon), μια φωνή που κρατάει ένα μπάσο (Conrad Standish), ένα απλό σετ από τύμπανα και πιατίνια (Hugo Cran) και ένα piano-organ (Andrea Lee).
Το live άργησε πολύ να ξεκινήσει, υποθέτω λόγω της μικρής σχετικά προσέλευσης του κοινού. Ενός κοινού που με κάνει να απορώ πώς σε μια πόλη εκατομμυρίων δε βρίσκονται ούτε καν 500 συναυλιόφιλοι να παρακολουθήσουν ζωντανά μια ανερχόμενη alternative μπάντα που έρχεται με έναν πολύ καλό δίσκο, που έχει προωθηθεί αρκετά το τελευταίο χρονικό διάστημα από ραδιόφωνα, έντυπα κλπ (το Sex & Mayhem έπαιζε τελευταίως παντού). Σιγνόμει ρε φύλλε, γηά να καταλάβο, πραίπει ναρθη ο ύδιος ο Νικωλάκης ο Σπηλιάς αφτοπρωσόπος στο σπείτι σου για να σιγγινηθής και να συκωθής απώ τον καναπαί σου ?
Οι Devastations ξεκίνησαν με το Loene από τον πρώτο τους δίσκο μπροστά σε ένα μουδιασμένο κοινό με τον Tom Carlyon να βρίσκει αμέσως το ρυθμό του μέσα από αργόσυρτα και βαριά ακόρντα, με καθαρό ευτυχώς ήχο και με τον γενειοφόρο πλέον Conrad Standish να ζεσταίνεται και να μας ευχαριστεί για την παρουσία μας πριν μας πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι μίας ώρας, πριν μας δώσει υποσχέσεις…one day we will wake up, wrapped in tender arms, make love in the morning…αποτάσσοντας τα Previous Crimes μας.
Αν και βρέθηκα μπροστά έχω την εντύπωση ότι όλα αυτά τα ηχητικά μηνύματα έφταναν παντού, σε πολλούς που ήξεραν απ’ έξω στιχάκια και ρεφρέν, στο Δημήτρη που κουράστηκε από την ορθοστασία (doors open at 21:00, οι Devs βγήκαν στις 23:00 παρά) και πήγε στις πίσω σειρές, στη Στέλλα που δεν ήταν εκεί αλλά άκουσε το αγαπημένο της τραγούδι μέσα από ένα κινητό τηλέφωνο…
Αυτή καθ΄ αυτή η απόδοση της μπάντας είχε τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της: o Tom Carlyon είναι μια κιθάρα που πατάει γερά πάνω της το γκρουπ, όχι μόνο στο studio, αλλά και συναυλιακά. Ο άνθρωπος έβγαλε απίστευτα σκαμπανεβάσματα συναισθημάτων απλά με τις χορδές του και με 2-3 πετάλια. Ο Hugo Cran ήταν όσο ενεργός χρειαζόταν για να δουλέψουν οι υπόλοιποι. H session οργανίστρια Andrea Lee έπρεπε να έχει πιο ενεργό συμμετοχή, ο ήχος δεν γέμιζε όσο έπρεπε από τα πλήκτρα. Τέλος, ο Conrad Standish εκτός από την απαράμιλλη στιχουργική του ικανότητα (που τα βρίσκει και τα γράφει αυτό το παιδί…), έχει σαφέστατα το χάρισμα μιας μαγικής φωνής, υστερεί όμως λίγο στο επικοινωνιακό κομμάτι που είναι απαραίτητο στα μουσικά μονοπάτια που κινείται.
Για την ώρα όλα αυτά τα παραπάνω, μας άνοιξε η όρεξη βλέποντας το πρώτο μόνο κεφάλαιο, αναμένουμε σιγά σιγά να διαβάσουμε και το βιβλίο ολόκληρο…