Τελικά τι περίπτωση είναι οι Fall; Μ'αρέσουν ή δε μ'αρέσουν; Θα αποκτήσω ποτέ όλη τη δισκογραφία τους ή μου αρκούν αυτά που έχω; Έχει νόημα να συζητήσω ποια περίοδός τους είναι η καλύτερη, ή είναι το ίδιο με το να ψάχνεις κουπλέ και ρεφραίν στα κομμάτια τους; Είναι οι συναυλίες τους στις καλύτερες που έχω δει ή απλά αποδεχόμαστε όλοι την τρέλα τους και μεθάμε στη σκηνική κοροϊδία τους; Σοφός ή αιώνια ακατανόητος παλαβός ο Mark E. Smith; Ξέρει για τι πράγμα μιλάει αυτός ο τύπος ή απολαμβάνει την ασυλία της παραξενιάς και του θρύλου του;  Πώς τον αντέχει η Ελενίτσα; Έχει νόημα να αναρωτιέμαι; Μάλλον όχι, αλλά ο μόνος τρόπος για να καταλήξω κάπου είναι να συνεχίσω να παίρνω τους δίσκους τους, να πηγαίνω σε κάθε συναυλία τους, να ψάχνω να βρω μια γκριμάτσα που να προδίδει κάτι σαν απάντηση για όλα αυτά στη μονίμως στραβωμένη φάτσα του. Ήταν άλλη μια συναυλία των Fall, μετά από άλλη μια κυκλοφορία τους, κι όλα ήταν διαφορετικά και όλα ίδια όπως είχε περίπου πει ο μακαρίτης o John Peel...

Η απεργία των μέσων μεταφοράς και το έκτακτο ποδοσφαιρικό υπερθέαμα της βραδιάς δεν επηρέασαν την προσέλευση με το ελληνικό και κατά 4/5 θηλυκό συγκρότημα των Mongrelettes να υποδέχεται τους πιο αργοπορημένους.

Χαρούμενα πρόσωπα, χαμογελαστά, διακριτικά λικνίσματα, ψυχεδελική pop δεκαετίας '60, garage φασαρία, ωραίο παίξιμο και μερικά ουρλιαχτά που πάλι σε χαμόγελο κατέληγαν. Έπνιξαν τις συζητήσεις του κόσμου, ανάγκασαν αρκετούς να ψευτοχορεύουν, περισσότερους να παρατηρούν με ενδιαφέρον και να χειροκροτούν. Για τους φαν του είδους, οι Mongrelettes αποτελούν must see για την εγχώρια σκηνή, η εμφάνισή τους είχε το καθαρά προσωπικό τους στυλ, γεμάτο από τη φανερή αγάπη τους για τον κιθαριστικό ροκ ήχο της εποχής και συγκροτήματα όπως οι Fuzztones και οι Primitives. Η μία ώρα που έπαιξαν περίπου, νομίζω ήταν και καλή γνωριμία για πολλούς, και ευκαιρία για τον μοναδικό Smith που θα δούμε φέτος να πιει τις μπύρες του πριν αρχίσει τις βόλτες στη σκηνή του Gagarin.

Θα βγει, δε θα βγει, θα φύγει στο δεύτερο κομμάτι ή θα πει και τρίτο, και τα γνωστά. Τα live των Fall δεν ακολουθούν συναυλιακές σταθερές. Ούτε sex, ούτε drugs ούτε rock n roll. "I've never been into either three of them. I'd rather read a good book. I'd rather get pissed and have a cigarette." Βγήκαν τελικά, και ξεκίνησαν αυτό που ονομάζεται the Fall live. Το συγκρότημα έχει πάλι καινούργιους μουσικούς, που αποδείχτηκαν φοβεροί στο να παίζουν με ακρίβεια και τρομερή ενέργεια τα κομμάτια του σετ, ο αλάνθαστος Pete Greenway στην κιθάρα και το ιδανικό δέσιμο μπάσου και ντραμς γέννησαν δυνατές μοναδικές εκτελέσεις όσων ακούστηκαν. Στα πλήκτρα φυσικά η σύζυγος Eleni Poulou,  που μαζί με τους υπόλοιπους ανέχθηκαν τις παρεμβάσεις του Smith που σκάλιζε και ανακάτευε ο,τι έβρισκε μπροστά του από διακόπτες και βύσματα σαν παράξενη αγανακτισμένη γριά στο δωμάτιο του έφηβου εγγονού της. Ο Mark Smith είναι ο συμβατικότερος αντι-πρωταγωνιστής στη σκηνή, δεν πείθει καμία έκφραση ή κίνησή του ότι βρίσκεται εκεί πάνω με τη θέλησή του, αλλά κάπως ξέρεις ότι γι'αυτό ζει. Τραγουδάει (χα!) με προσήλωση ή πλήρη αδιαφορία, σαν να μη χάνει στίχο ή σαν να μη λέει ούτε έναν κανονικό, μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του, απασχολείται σχιζοφρενικά με ένα ή περισσότερα μικρόφωνα και περιεργάζεται τα πάντα γύρω του λες και τα βλέπει πρώτη φορά.

Οι μουσικοί του εργάζονται και υπομένουν για να μην του λείψει τίποτα σε όλη αυτή τη συμπεριφορά. Μας χάρισαν ή τον ανάγκασαν να υποστεί, δε φαίνεται άλλωστε εύκολα αν και που αρχίζει ο αυθορμητισμός, το μεγαλειώδες μπέρδεμα του Blindness, μια μεγάλη εκτέλεση που και ο ίδιος βαρέθηκε του I've been duped, την ξεσηκωτική διασκευή τους στο Strychnine. Ο Smith σε μια φάση έσκασε στα γέλια, είπε κάτι σαν thank you μετά από ένα ενθουσιώδες  χειροκρότημα, βγήκε στο encore κλωτσώντας μια μεγάλη μπάλα ποδοσφαίρου... κανονική συναυλία δηλαδή.  Ή απλά the wonderful and frightening world of the Fall. Κακός χαμός στο τέλος με τα Mr. Pharmacist και White ligntning, μα καλά, έχουν χιτάκια οι Fall; Όλα και κανένα, κυριολεκτικά.

Αυτοί ήταν οι Fall. Αυτοί ήταν οι Fall; Μια μουσική παραξενιά, μια εμμονή και μια ειρωνεία. Μάπα η προσπάθειά μου, αυτός ο τύπος δεν πιάνεται από πουθενά. Την επόμενη φορά πάλι τα ίδια, όσο διαφορετικοί και να να ‘ναι.