Would you pay life's pleasures to see me?

Κάποιοι περίμεναν να τους δουν 21 χρόνια, οι συναυλίες τους στο εξωτερικό δεν είναι και τόσο συχνές, άλμπουμ βγαίνουν σπάνια έως ποτέ, προβλήματα επικοινωνίας με τα υπόλοιπα μέλη έχουν αφήσει τον McCoy με session μουσικούς, η ελληνική πραγματικότητα είναι παγιωμένη και δεδομένη, το όνειρο έμοιαζε ότι θα παραμείνει για πάντα όνειρο. 15 Μαρτίου όμως πέρασαν από την Πολωνία και το διήμερο 21-22/3 επιτέλους τους είδαμε κι εδώ.

Οι Opened Paradise που άνοιξαν το event ήταν αρκετά συμπαθείς, τους είχα ξαναδεί όταν άνοιξαν και το live των Elusive, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν μπορούσα να ακούσω κανένα συγκρότημα όταν ήξερα ότι αναμένεται η εμφάνιση των Fields of the Nephilim, της μπάντας που όχι απλά σημάδεψε ολόκληρο το gothic κίνημα αλλά επηρέασε όσο καμία άλλη τόσα γκρουπ που εμφανίστηκαν στη συνέχεια μόνο και μόνο για να έχουν την τιμή να είναι κλώνοι τους, διαγωνιζόμενα μεταξύ τους για το ποιος θα τους πλησιάσει περισσότερο. Opened paradise λοιπόν, όμορφο γκρουπ αλλά στην περίπτωσή μας απλή εισαγωγή και υπενθύμιση για τον παράδεισο που ήταν ανοιχτός σε όλους μας. 

Μετά από κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο βγήκαν όλοι πλην του McCoy και ακούσαμε τις πρώτες νότες του Shroud. Όλα τα υπόλοιπα ήρθαν σαν τρικυμία, η εμφάνιση του Μεγάλου (όπως λέει και ένας φίλος), οι καπνοί, τα φώτα, το Straight to the light, πρώτα η δύναμη και μετά η μαγεία, η έκσταση.

Moonchild... lower me down down down down down down

Μέσα σε ένα σχεδιασμένο στη σκηνή επτάκτινο αστέρι στεκόταν μόνος του, χωρίς να ανταλλάσσει λόγια με το κοινό, μόνος και απόμακρος ακόμα και από τους άλλους μουσικούς, να απαγγέλλει στίχους, να μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές και τόπους, σε ερημωμένους βάλτους με υδρατμούς να εμποδίζουν το φεγγαρόφωτο, κατοικημένους μόνο από φαντάσματα.

Το penetration ήταν αναμενόμενο σαν επιλογή, χαρακτηριστικό κομμάτι από το Zoon και μετά ξανά πίσω στο χρόνο για το αργό και βασανιστικό Dawnrazor. Αργές ήταν και οι κινήσεις της μπάντας, φιγούρες με καπέλα και ρούχα, μια εμφάνιση χωρίς την  οποία είναι βέβαιο ότι δεν θα είχαν θέση στο συγκρότημα.

Open the door
Let me in
Face me now
And burn within

Requiem και Xiberia για την συνέχεια, επιστροφή στον τελευταίο άλμπουμ με όλα αυτά που νοιώθεις όταν οι παιδικοί σου ήρωες έχουν την ανάγκη να προωθήσουν τα καινούρια τους κομμάτια εις βάρος αυτών που τους ανέδειξαν και παρέμειναν ύμνοι για μια κάστα πιστών. Όμως το τσιγάρο μου δεν έχει προλάβει να σβήσει και οι πρώτες νότες του last exit for the lost γεμίζουν τον χώρο. Τι συγκίνηση, τι ανυπέρβλητη υπόνοια δύναμης σε αυτές τις μελωδίες, ποια επιβλητικά μνημεία δεν βλέπουμε πίσω από τις φασματικές μορφές πάνω στη σκηνή? Σχεδόν 10 λεπτά από μουσική - μουρμούρισμα που πάρα πολλοί προσπάθησαν ανεπιτυχώς να αντιγράψουν, ένα κομμάτι τόσο απλό και μονότονο τουλάχιστον στην αρχή του που όταν συντάρασσε τα μουσικά δρώμενα οι άλλοι ήταν στα δέντρα.

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ καλύτερο κλείσιμο συναυλίας, αλλά δεν ήταν έτσι, έμενε και άλλο κομμάτι και είχαμε την μεγάλη τύχη να ακούσουμε το Psychonaut. Μια προσευχή στον Leviathan, μια μαγική επωδός με το ρυθμό της οποίας η ενέργεια του πλήθους γεμίζει τον αέρα, μια επίκληση προς τα πνεύματα του ουρανού και της γης, ένα κομμάτι σταθμός και ύμνος που δεν παίζουν συχνά σε live.

Xi dingir anna kanpa, Xi dingir kia kanpa, τα χέρια ψηλά.   

Έκλεισε εκεί αφήνοντας μας με την αναμονή του encore, ένα encore για το οποίο δεν έτρεφα πολλές ελπίδες κι έτσι ειλικρινά δεν μπορούσα να πιστέψω τι ήταν αυτό που άκουγα, ήταν αλήθεια όμως.... Wail Of Sumer / And There Will Your Heart Be Also, νέο ταξίδι για την χώρα των Σουμερίων, για αρχέγονα μυστήρια είτε χαμένα στα βάθη των αιώνων είτε σωσμένα μόνο στις απόκρυφες παραδόσεις. Εκεί έμελλε τελικά να μείνει και η καρδιά μας για κείνο το βράδυ, στο παράδεισο της Εδέμ, τίποτε περισσότερο δεν θα μπορούσε να ζητήσει κανείς

only to stay
stay here in paradise

Ήταν λίγη η μία ώρα και δέκα λεπτά που έπαιξαν? Δεν ξέρω, η επιλογή των κομματιών ήταν κάτι παραπάνω από εκπληκτική αλλά δεν μου έφτασε. Δεν ξέρω αν θα μου έφτανε ακόμα και αν έπαιζαν τρεις ώρες βέβαια. Πάλι καλά που υπήρχε και η επόμενη μέρα...

It's just another day, remember, I am calling for you

Μια επόμενη μέρα που ο κόσμος ήταν μάλλον περισσότερος όπως και οι προσδοκίες μας. Στο πρόγραμμα αυτή τη φορά ακούσαμε επιπλέον τα Zoon Part III (Wake world) και Watchman ενώ στο encore το Mourning sun.

Τι άλλο να ζητήσει κανείς? Δεν ξέρω αλλά ακούγοντας τόσα από τα παλιά τους κομμάτια εγώ έκανα τρελές σκέψεις, το Love under will δεν θα με χάλαγε καθόλου. Όσο πιο πολλά σου δίνουν τόσο πιο άπληστος γίνεσαι τελικά. Οι Fields δεν είναι ένα γκρουπ που το ακούς κάθε μέρα, δεν έχουν ΠΟΛΛΟΥΣ οπαδούς, έχουν όμως ΠΙΣΤΟΥΣ. Μάλλον δεν θα άρεσε το Live αυτό σε κάποιον που βρέθηκε εκεί από περιέργεια ή γιατί παρασύρθηκε και που δεν είχε προηγουμένως εντρυφήσει στη μουσική τους. Δεν είναι κινητικοί στη σκηνή, παραείναι σοβαροί, δεν τροποποιούν τα κομμάτια στα βασικά τους σημεία θεωρώντας προφανώς ότι αυτά βρίσκονται ήδη στο ύψιστο επίπεδο τελειότητας, δεν τους ενδιαφέρει να αποδείξουν κάτι. Δεν είναι ένα live τελικά, είναι μια μυσταγωγία, η αναπαράσταση αρχαίου μυστηρίου που έχει τη βάση του στην ίδια την πηγή της ζωής - είτε έχεις ζήσει και νοιώσει τη μουσική αυτής της μπάντας, είτε όχι (οπότε δεν θα σου πει τίποτα σαν εμπειρία και μετά από λίγο θα την ξεχάσεις).

Εμείς δεν πρόκειται να λησμονήσουμε ποτέ όμως, η ψυχή μας πέταξε ξανά μαζί με την θεότητα για να θυμηθεί την αρχαία αλήθεια, τα μάτια μας είδαν ξανά αυτά που από την γέννησή μας είχαν ξεχάσει και η ζωή μας δεν μπορεί να είναι πια η ίδια.

  Φώτης Βιόλατζης

Φωτογραφίες: Alexx Decode

Τα setlist

Παρασκευή 21/3/08

Shroud
Straight to the light
Moonchild
Penetration
Dawnrazor
Requiem
Xiberia
Last exit for the lost
Psychonaut
---------------------
Wail Of Sumer
And There Will Your Heart Be Also 

Σάββατο 22/3/08

Shroud
Straight to the light
Zoon Part III (Wake world)
Penetration
Watchman
Requiem
Xiberia
Dawnrazor
Psychonaut
Last exit for the lost
---------------------
Moonchild
Mourning sun