Synch Festival day 1 - Τεχνόπολις, Γκάζι

Το myspace blog των Fischerspooner ήταν δελεαστικότατο: full production mode activated. Νέα μουσική, νέες χορογραφίες, νέα video, νέα ρούχα, πολύ διάθεση και συναυλίες στην Ευρώπη για να δοκιμαστούν όλα αυτά πάνω στη σκηνή και σε συνδυασμό με τα παλιά. Οπως είδαμε χτες και παραδέχθηκε και ο Casey Spooner αργότερα, έλειπαν τα κουστούμια γιατί χάθηκαν σε ένα αεροδρόμιο κάπου στην Πορτογαλία. 400 kilos of couture clothes! Oh the terror, είπε ο Casey και πήρε μια σαμπανοθήκη, την έβαλε στο κεφάλι και με λίγες τροποποιήσεις έφτιαξε ένα avant-garde καπέλο. Βλέπετε όλη του τη ζωή (και με τους FS) υποδύεται ρόλους. Τραγικό, σκέφτηκε αμέσως, ήρθε η ώρα να απελευθερωθώ από όλα αυτά... θα στηριχθώ στα καλά μας τραγούδια, στις εξαιρετικές μου χορέυτριες, στην ενέργεια μας. Πειράζει λοιπόν που το μόνο που φοράω είναι αυτό το καυτό σορτσάκι, μία ζώνη από σχοινί και ένα πονηρό μπλουζάκι? Δεν ξέρω αν προσέξατε τα σμιλεμένα, υπερ-λαδωμένα μπούτια μου... Σας πείραξε λοιπόν, γιατί εμένα προσωπικά όχι και τόσο.

Οι !!! είχαν φτιάξει τον κόσμο στην Αυλή του Synch αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και κάνοντας τους πάντες να λικνιστούν ελαφρώς εώς πολύ ύπο τους funky και groovy και fun ήχους τους, ακολουθώντας το παράδειγμα της μπάντας πάνω στη σκηνή. Οι Fischerspooner τους ακολούθησαν στο main stage γύρω στις 11 και χωρίς να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την είσοδό τους αρχικά, εξαιτίας των ελάχιστων ενδυματαλογικών διαφορών με τους roadies που έστηναν προηγουμένως, όπως είπαμε. (Το οποίο θέμα με τα ρούχα παρεπιμπτόντως, δεν πρέπει να είναι καθόλου ψέμα, καθώς μια βολτούλα στο YouTube το αποδεικνύει. Τώρα για "17 costume changes" δεν ξέρω, ο Casey έχει μια τάση να προσθέτει από μία δεκάδα στα πράγματα, καθώς φαίνεται.) Ο κύριος Casey Spooner, ο drummer, ένας μπασσίστας και ένας κιθαρίστας και 3 ταλαντούχες χορεύτριες υπό την καθοδήγηση της εξαιρετικής Vanessa Walters. Προκειμένου να παρακολουθήσω το show τους, τα κουστούμια, το makeup, τις εκφράσεις και τις κινήσεις όσο το δυνατόν καλύτερα βρέθηκα στις πρώτες σειρές όπου ο ήχος ήταν απελπιστικά τραγικός. ‘Ατακτη υποχώρηση προς τα πίσω λοιπόν μετά από λίγα τραγούδια, για πολύ δυνατότερο ήχο και περισσότερο dancing space (αν και οι μπροστινοί είπαν πως στην πορεία έφτιαξε το πράγμα, σχετικά).

Πως ήταν η συναυλία??? H αλήθεια είναι, πως αυτή τη στιγμή που προσπαθώ, μου είναι λίγο δύσκολο να περιγράψω τα τεκταινόμενα επί σκηνής, τις ατάκες του Casey, ακόμα και το ακριβές playlist της. O ήχος σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά καλός αλλά είχε και τα προβλήματα του με αποτέλεσμα ο Casey να σταματήσει τα τραγούδια σε 2 περιπτώσεις. ‘Επαιξαν αρκετά καινούρια κομμάτια, ξεκίνησαν με ένα από αυτά - το Get Confused - ενώ 2-3 ακόμα ήταν πολύ καλά - το τελευταίο We are electric (?) και ένα ενδιάμεσο που θύμιζε reprise του Emerge) - σε συνδυασμό με μια επιλογή μέσα από τους 2 τους δίσκους. Highlights δεν ήταν άλλα από τα standout tracks των “Best album ever” και “Odyssey”, δηλαδή Just Let Go, Never Win και Emerge. Προφανώς και όλοι το περίμεναν αυτό το τελευταίο και είναι και κομματάρα. Και οι FS τα γνωρίζουν καλά και τα δύο και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό στην εκτέλεση του, από άποψη κίνησης και ενέργειας, γιατί μουσικά ο Casey τα έκανε λίγο θάλασσα στα 2α φωνητικά του πάνω στον χαρακτηριστικό, ηχογραφημένο παροξυσμό της Lizzy Yoder προς το τέλος. Δεν πειράζει πάντως, τα χορευτικά ήταν τέλεια, τα φώτα ήταν τέλεια, η μπάντα τα έδωσε όλα και την ήθελα πολύ καιρό αυτή τη στιγμή! Ποιος άλλος πιστεύει οτι χαλαρά έπρεπε να το ξαναπαίξουν? “Dance mother fuckers!”

Στο καλλιτεχνικό της υπόθεσης, τώρα. Το video υλικό που προβαλλόταν στο background, κατασκευασμένο από την Karen Fischer - σύζυγο του Warren Fischer, ήταν απλά Fischerspooner, πολύχρωμο, συμβολικό, εικαστικά άψογο. Μου άρεσε πολύ σαν ιδέα, εκείνο από τα δοκιμαστικά των χορευτριών κατά τη διάρκεια του solo των κοριτσιών στην μέση του set. Γι' αυτές και τις χορογραφίες τους δεν θα τα επαναλάβω γιατί είναι κουραστικά αλλά τις ικανότητές τους τις εκτίμησαν όλοι οι fan του αθλήματος, εκτός από μένα. Το σύνολο τώρα έφερνε σε κάποιους, ίσως, λίγο από Δαλιανίδη και Γοργόνες και Μάγκες ή πίστα στην Ιερά Οδό λίγα μέτρα πιο πέρα? Δεκτός ο παραλληρισμός αλλά ας μην ξεχνάμε την προφανή έλειψη σοβαρότητας από πλευράς Fischerspooner. Που αλλού θα δεις drummer να σηκώνεται από τo kit του για να κάνει zombie ή robo dance, δηλαδή?! Το θέαμα ήταν αρκετά διαφορετικό απ’οτι έχουμε συνηθίσει ακόμα και για μια pop συναυλία, πληθωρικό, νέο-υορκέζικο, μια ιδέα broadway ή απλά ένα μουσικόχορευτικό Sex and the City!

Στο διαδραστικό μέρος της υπόθεσης και στην περίπτωση ατόμου που λέγεται Casey Spooner. Θεός ή θεά ή όπως θέλεις, τέλος πάντων. ‘Οχι ακριβώς τραγουδιστής, σίγουρα όχι μουσικός, αδιαμφισβήτητος performer με κύριο μέλλημα του να περάσει ο κόσμος καλά, ένας επαγγελματίας ερασιτέχνης που αποφάσισε στα 30φεύγα να γίνει rock-star γιατί και αυτή μια δουλειά είναι. Νάρκισσος και φιγουρατζής, θερμός υποστηρικτής του ψέμματος, του εφφέ μιας και είναι πάντα πιο ενδιαφέρον από την αλήθεια, μοιράζει το χρόνο του ανάμεσα στον περιοδεύοντα θίασο των Fischerspooner και σε έναν άλλο θίασο που ανεβάζει μια παράσταση του Hamlet, όπου και παίζει τον Λαέρτη. Χτες ήταν μοναδικός, με τις ατάκες, την αμεσότητα, την επικοινωνία με το κοινό και το stage-diving του (τιμή και δόξα σε όσους κατάφεραν να τον κρατήσουν, φαντάζομαι θα γρίστραγε πολύ...) Ανέβασε και φωτογράφους στη σκηνή για ένα diva photo session, χόρευε και κουνιόταν ασταμάτητα και παρά τα χρονάκια του - 47? Ετσι δεν είπε? Κάπου στα 37 τον υπολογίζουν πάντως - όπως και να’χει, μιααααα χαρά κρατιέται.

Το live προσωπικά μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις παρά τα προβλήματα και τις ελλείψεις του και ικανοποίησε ένα απωθημένο κάποιων χρόνων, όπως και για αρκετούς εδώ μέσα νομίζω. ‘Ηταν ελαφρώς άνισο ενδεχομένως, όπως είναι και η μουσική των Fischerspooner. Ο Casey είχε πει πως το ’98 ανακάλυψαν τον ήχο τους όταν άκουσαν το “Space invaders are smoking grass” των I-F. Και μετά ήρθε το #1, το electroclash, η gigolo, διθύραμβοι, άπειρο κράξιμο (το pitchfork του είχε βάλει τγγγία), το μοναδικό ενδεχομένως ουσιαστικό κίνημα των 00s όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε και ας κάηκε μέσα σε λίγους μήνες και ένα από τα ελάχιστα, τόσο δυνατά τραγούδια που έχει να αφήσει η δεκαετία (ορόσημο, may I say), το “Emerge”. Το ενδιαφέρον με την περίπτωση τους ήταν και είναι το art and music collective της υπόθεσης. Το δεύτερο Odyssey ήταν ένα καθαρά ποπ album και κατά τι ανώτερο ποιοτικά από το πρώτο και προκειμένου να υποστηρίξουν την κιθαριά του “Just let go” οι FS ανέβασαν και μπάντα στη σκηνή. Στο τρίτο album ο Casey λέει πως το “song-writing is even better” και πως είναι new-pop δίσκος. Μπορεί να μην τους είδαμε στο μεγάλο μπαμ αλλά πήραμε μια ιδέα τι εστί FS, ένα ντουέτο που ξεκίνησε τυχαία σχεδόν, έγινε ολόκληρο κίνημα και στην πορεία έμαθε και διάφορα πράγματα για τη μουσική (και τη βιομηχανία της) σαν εκείνους τους χαβαλετζήδες αλλά πανέξυπνους μαθητές.

Και τέλος, δυο λόγια για το Synch. Το οποίο μέχρι στιγμής δείχνει μια πολύ καλή διοργάνωση ενώ η ευκολία στην πρόσβαση της Τεχνόπολης είναι σίγουρα ένα μεγάλο συν. Καλά να περάσουμε τις 2 επόμενες ημέρες, υπομονή με τις υψηλές θερμοκρασίες και καλή συνέχεια στο φεστιβάλ τα επόμενα χρόνια με όλο και καλύτερα line-up.

Front 242 σήμερα!

Μαρία Καραγκούνη

Φωτογραφίες: Olga K.