I. The Little Match Girl

Τελικά πόσοι τρόποι υπάρχουν να πεις ένα παραμύθι;
Και τι κάνει αυτές τις σύντομες φανταστικές ιστορίες που ξεδιπλώνουν αργά τις ευρηματικές αλληγορίες τους, να αγγίζουν τόσο την καρδιά μας απ'την πρώτη στιγμή που τις ακούμε;
Ένα παιδικό παραμύθι φέρει το «βάρος» ή έχει την τιμή να αποτελεί το πρώτο ταξίδι για το παιδικό μυαλό, την πρώτη ολοκληρωμένη ονειροπόληση σε κόσμους που τα πάντα φανερώνονται με τρόπο μοναδικό...

Οι κόσμοι του πασίγνωστου Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ήταν τοπία που συνθέτει η πραγματικότητα όταν σταθείς για λίγο και κοιτάξεις βαθειά στα μάτια των πρωταγωνιστών της. Δε θα δεις μάγους, δράκους και απόκοσμα τέρατα, αλλά λαϊκές φιγούρες συνήθως βυθισμένες στις αδυναμίες τους, σκυμμένοι μπροστά στο σκληρό πρόσωπο της μοίρας, και πάντα όλα αυτά τονισμένα από αντιθέσεις,που συνθέτουν το πεδίο της μάχης του καλού και του κακού.
Τελικά πόσοι τρόποι υπάρχουν να ακούσεις ένα παραμύθι; Η κλασσική εικόνα της οικογενειακής θαλπωρής με τη γιαγιά και τα παιδιά στο τζάκι, είναι αυτή που ακολουθείται από εκείνη της ήσυχης συνείδησης και της ικανοποίησης για την έκβαση της ιστορίας. Οι Tiger Lillies διηγήθηκαν μια τέτοια,το «κοριτσάκι με τα σπίρτα», βάζοντας τον ακροατή να αντιμετωπίσει ανυπεράσπιστος όλα εκείνα που αποδιώχνει η προηγούμενη εικόνα. Απέραντη θλίψη απ'την αρχή μέχρι το τέλος, τύψεις και αίσθημα ενοχής, δεν εξελισσόταν τίποτα παρά μια μοιρολατρική αναμονή για το τέλος που προμηνύθηκε απ'την αρχή.

Η διήγηση κράτησε περίπου λιγότερο από μια ώρα, εκτυλίχθηκε με τη βοήθεια 2 ηθοποιών, τις μελαγχολικές μελωδίες των αόρατων για την ιστορία μουσικών και τη μοναδική ερμηνεία του Martin Jacques που θεατρικά ήταν και ο συνδετικός κρίκος μεταξύ μουσικής και έργου.Ακορντεόν, κρουστά, κόντρα μπάσσο, η ιδιαίτερη φωνή και φυσικά το ανατριχιαστικό παίξιμο του πριονιού με το δοξάρι, συνέθεταν το θλιμμένο σκηνικό.  Η σκηνή ήταν το εσωτερικό του σπιτιού ενός φτωχού συμπαθή άντρα, που προσπαθεί να κρυφτεί απ'τα προβλήματά του και την παγερή νύχτα. Ένα σύνολο από «παράθυρα» το ένα μέσα στο άλλο έδιναν τη διάσταση της απόστασης και απέτρεπαν (όχι ότι του δόθηκε και ποτέ πραγματικά η ευκαιρία) τον άντρα να βοηθήσει την τραγική ηρωίδα. Εκείνη απλά υπάκουε στη δυστυχία της και την αδιαφορία του κόσμου,και με πανέμορφα θεατρικά τεχνάσματα και αλληγορίες, μοίραζε ενοχές ίσως και στον κόσμο που παρακολουθούσε. Η τελευταία πράξη, ο θάνατος, δηλαδή όταν γυμνή κλείστηκε στο άδειο ψυγείο του σπιτιού ακολουθήθηκε από δυνατό χειροκρότημα από το συγκινημένο κοινό. Στη διαχρονικότητα των αλληγοριών του παραμυθιού δε χώραγε αρχή με «μια φορά κι έναν καιρό..» και σίγουρα δεν ταίριαζε κανένα «ζήσαν αυτοί καλά...». Έμεναν δυνατά συναισθήματα και η εντύπωση ότι μουσική και κίνηση αποτύπωσαν με μεγάλη ευαισθησία τις σκοτεινές φανταστικές γωνιές μιας ιστορίας που μόνο οι Tiger Lillies θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν.

II. Stories From the Sea (οπτική αναπαράσταση του τελευταίου δίσκου "The Sea")

Το δεύτερο μέρος ήταν ό,τι δηλώνει ο τίτλος του, πάντα μέσα απ'την οπτική των τριών μουσικών που εστιάζουν στις περίεργες,αστείες και τρομαχτικές ανθρώπινες φιγούρες. Δηλαδή ιστορίες για τη ζωή των ναυτικών,τη ζωή των ανθρώπων που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο πιο μυστηριώδες στοιχείο της φύσης και υπέκυψαν στις στερήσεις και τις δυσκολίες του.

Και τι πιο ταιριαστό για ένα τέτοιο ταξίδι από τους μονολόγους-παραλογισμούς ενός γερου μεθυσμένου ναυτικού προς κάποιον άγνωστο,απ'τους εκατοντάδες που τυχαία μπορεί να συναντά σε κάποιο μπαρ του λιμανιού και στο πρόσωπό τους να ζητά την εξιλέωση, στάση για μια ανάσα απ'το ατέλειωτο κυνήγι των ερινυών. Το ρόλο του ναυτικού παρουσίασε πολύ εύστοχα ο ηθοποιός Γιάννης Βόγλης. Απήγγειλε πολύ εντυπωσιακά αποσπάσματα από την Οδύσσεια, έργα του Καββαδία και του Άγγλου ρομαντικού Samuel Coleridge. Το ταξίδι εικόνων έγινε σε φουρτουνιασμένες και αφιλόξενες θάλασσες, με το κάλεσμα των Σειρήνων να ισοδυναμεί με ασθένειες που μεταδίδουν οι πόρνες των λιμανιών, την επιστροφή προς την Ιθάκη με όνειρο που διαγράφηκε αιώνια μετά από κάποιο βαρύ μεθύσι και κάποια θανατηφόρα μαχαιριά.

Η πλοκή των κειμένων του Ομήρου με αυτά του Νίκου Καββαδία ήταν ίσως και οι πιο δυνατές στιγμές των αφηγήσεων.  Όπως και σ'αυτές τις στιγμές ακούστηκαν μερικά πραγματικά υπέροχα κομμάτια, απ'τους Tiger Lillies που τώρα πλαισιώνονταν από έναν πιανίστα, βιολιά και τους γλυκούς ήχους μιας άρπας. Στο πίσω μέρος προβάλλονταν κυρίως γκραβούρες σχετικής θεματολογίας... πραγματικός βομβαρδισμός εικόνων, όπου όλα εξελίσσονταν γρήγορα άλλοτε μελαγχολικά και νοσταλγικά και άλλοτε θυμωμένα,όπως άλλωστε και στην ταραγμένη ζωή των ναυτικών.

Το χιόνι απ'το παγωμένο τοπίο είχε εδώ και ώρα λιώσει, η θάλασσα έδειχνε να ηρεμεί επιτέλους, αλλά οι Tiger Lillies κράτησαν κάποιες κατάρες για το τέλος, ‘we are all doomed!doomed!doomed' και έφυγαν για να σταθούν γρήγορα σαν χαμογελαστοί κλόουν πρόθυμοι να φωτογραφηθούν και να χαιρετήσουν τον κόσμο.

Τα παραμύθια και η πραγματικότητα βούλιαξαν στη θάλασσα της μουσικής των Tiger Lillies, και φυλαγμένα στο βυθό της κρατάνε το μυστήριο και την ακτινοβολία τους. Και όλοι εμείς απλά ανυπομονούμε να καταδυθούμε στην επόμενη ιστορία που θα αποφασίσουν να καταπιαστούν.

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος