Η είσοδος στο BusPalladium, 4 τετράγωνα από το Moulin Rouge, μου άφησε μεικτές εντυπώσεις: οργανωμένη πόρτα, barcodes για τα εισιτήρια, βεστιάριο, αλλά... υποχρεωτικό για τις τσάντες, με 4€ για την μεγάλη τσάντα; (Γιατί, τους παίρνει περισσότερη ώρα να την τακτοποιήσουν από την μικρή; Είπαμε, ο χώρος είναι πρόβλημα στο Παρίσι, αλλά όχι κι έτσι). Ευτυχώς η κοπελιά βαρέθηκε να με βάλει να βγάλω δεύτερο δίευρο από την τσάντα και τη χρέωσε όπως όλα τα άλλα πράγματα. Μια άσχετη μουσική που θύμιζε βαριές ροκιές έπαιζε στο βάθος. Μαζί με τον σχετικά υψηλό μέσο όρο ηλικίας και τα πολύ λίγα έξαλλα ντυσίματα, για λίγες στιγμές αναρωτήθηκα μήπως μπήκα σε λάθος χώρο. Ειδικά όταν είδα ένα γκρουπ με κιθαρίστα και μπάσο να βγάζει αυτή τη μουσική...

Ο μέσος όρος ηλικίας εξηγείται: οι Front Line Assembly έχουν φανατικούς οπαδούς από τα παλιά - εδώ δεν ήταν άλλο ένα elektrochok πάρτυ με TBM και agro industrial. Λογικές και οι ενδυμασίες: Τετάρτη, μεσοβδόμαδα, οι περισσότεροι ήρθαμε κατευθείαν από τις δουλειές, και πούύ να αλλάζουμε τώρα. Αυτό που δεν εξηγείται με τίποτα ήταν γιατί οι mind.in.a.box κάνανε αυτό το έγκλημα ενάντια στην ίδια τους τη μουσική. Διότι ναι, αυτός ο κιθαριστικός βόθρος που ακουγόταν ήταν οι mind.in.a.box.

Σοβαρά, αν βρεθείτε σε κάποιον από τους επόμενους σταθμούς της περιοδείας, μην βιαστείτε να μπείτε στην αίθουσα. Σχεδόν σίγουρα έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε. Άντε μπείτε στο τελευταίο και λιγότερο κακό κομμάτι (8bit) αν θέλετε να λύσετε την περιέργειά σας, αλλά να θυμάστε: η περιέργεια σκότωσε τη γάτα. Ο mind.in.a.box μάλλον συνειδητοποίησε ότι δεν είναι καλός performer (έως εντελώς αδιάφορος), οπότε κάποιος πρέπει να είχε την «φαεινή» ιδέα να φωνάξει την ροκ μπάντα κάποιου φίλου του για να ερμηνεύσει τα κομμάτια. Ο κρυστάλλινος μινιμαλισμός πήγε περίπατο (και η ηχοληψία πραγματικά δεν βοηθούσε) πίσω από ακατάπαυστα απλά riffs. Η ατμόσφαιρα βιαζόταν όσο βλέπαμε μια μπάντα με στυλ που θα ταίριαζε στο κοινό των blink 182 να ροκάρει γύρω από έναν τραγουδιστή που τραγουδούσε vocoded γυναικεία φωνητικά.

Προσπάθησα να χαλαρώσω και να απολαύσω το βιασμό, να σκεφτώ ότι εντάξει, είναι κάτι διαφορετικό, αλλά δεν γινόταν. Δεν ήταν καλό για indie (αν και με καλύτερη παραγωγή μπορεί να ψιλοδούλευε). Ήταν σαφώς χειρότερο από την πρώτη συναυλία των Apoptygma Berzerk στην Αθήνα (τότε, πριν μάθει ο Groth να τραγουδάει, με τον άκυρο κιθαρίστα των Satyricon και τις άκυρες άγριες γκριμάτσες στο Kathy's Song).

Front Line Assembly

Μπόρεσαν να μας αποζημιώσουν; Ναι. Οι 3 νέοι κι ο παλιός που εμφανίστηκαν στη σκηνή ήταν σαφώς καλύτεροι απ' ότι περίμενα. Ας σωπάσουν οι κακές γλώσσες: ο Bill δεν έμοιαζε να τραγουδάει playback. Όχι, δεν πνίξανε τα κομμάτια τους σε περισσότερη κιθάρα απ' όση είχε το πρωτότυπο. Αντιθέτως, είδαμε ένα πρόγραμμα με εξαιρετική ροή, καθαρό ήχο, όπου τα κομμάτια από τις διάφορες περιόδους του συγκροτήματος ξεχώριζαν, το καθένα με διαφορετική ενορχήστρωση. Η παρουσία των τυμπάνων, κατά τη διάρκεια των breakdowns, ήταν στρατηγική: έδιναν κάτι σε τουλάχιστον δυο μέλη στη σκηνή να κάνουν αντί να καταφεύγουν σε καραγκιοζιλίκια.

Ναι, μπορεί ο drummer και η οθόνη να ήταν θαμμένοι πίσω από τους καπνούς και ο Bill Leeb να χορεύει άχαρα, αλλά δεν έβλαψε αυτό σημαντικά την ενέργεια. Σύντομα είδαμε γιατί το υποχρεωτικό βεστιάριο ήταν καλή ιδέα σε έναν τέτοιο μικρό και ζεστό χώρο: ο χορός ήταν ακατάπαυστος. Αυτή τη φορά δεν έχω κανένα παράπονο από τους Γάλλους: υπήρξε πάθος συνδυασμένο με σεβασμό σε όσους χορεύουν γύρω. Οι τιμές του μπαρ συνέβαλαν στο να έχουμε μόνο 1-2 μεθυσμένους και ο μέσος όρος ύψους των γάλλων αντρών ήταν ευχάριστο μπόνους (έβλεπα τρομερά καθαρά, προσπαθώντας ταυτόχρονα να είμαι στην ευθεία με μια κολώνα πίσω μου ώστε να ελαχιστοποιώ τον αριθμό ανθρώπων που δεν έβλεπαν εξαιτίας μου). Πρόσεξα αυτή τη φορά και άλλους που είχαν έρθει μόνοι τους στη συναυλία, γεγονός ταιριαστό στην σχετική αντικοινωνικότητα των στίχων των front line assembly. Ήταν μια από τις περιστάσεις όπου το να είσαι μόνος σου με τη μουσική και το συγκρότημα σε αγγίζει βαθύτερα.

Οι Front Line Assembly, με ένα σετ και δυο encore κατάφεραν να τιμήσουν όλη την ιστορία τους, να προσφέρουν ποικιλία στο αυτί και το σώμα που ακολουθούσε τους ρυθμούς τους, με ενέργεια γεμάτη αυτοσεβασμό. Χωρίς να είμαι παραδοσιακός φαν τους, και χωρίς να επισκεφθούν καθόλου το αγαπημένο μου άλμπουμ (civilization), το καταευχαριστήθηκα!

Tec-Goblin