Aνταπόκριση από τη συναυλία των Dresden Dolls στη Λυών.

Αυτό είναι μάλλον ένα περίεργο review για μένα σε αυτό το site. Dresden Dolls; Ακουστικά όργανα; Από τον τεχνολογικό καλικάντζαρο; Κάποιος φούρνος γκρεμίστηκε… Ας αφήσω, όμως, τις εξυπνάδες, και ας μπω στο θέμα. Μαζί με το φίλο Τζερεμύ, που με έφερε σε επαφή με τους Dresden Dolls για πρώτη φορά, καθώς και με άλλους γνωστούς και γνωστές, φτάσαμε στο Ninkasi Kao – μεγάλος χώρος συνολικά, με εστιατόριο έξω και εντυπωσιακή παρουσία, αλλά πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης (σχεδόν αδύνατο να φτάσεις εκεί με συγκοινωνία), and for what? Ο κατ'εξοχήν συναυλιακός χώρος ήταν σχετικά μικρός – αλλά σαφώς ικανοποιητικός για μια πόλη 1μιση εκατομμυρίου ανθρώπων.

Οι πιο φανατικοί – και μισο-γότθοι (αυτό το περίεργο είδος γότθου της Λυόν, που είναι μικρή μειοψηφία, ντύνεται με πολύ καλό στυλ, αλλά ακούει ροκ άντε και κάνα παλιό gothic) είχαν φτάσει πρώτοι – δίνοντας ένα πολύ όμορφο χρώμα στην αίθουσα, με διάφορες αμφιέσεις που μοιάζανε να έχουν ξεπηδήξει από το art των Dresden dolls. Ε, μετά φτάσανε και οι υπόλοιποι και η αίθουσα σχεδόν γέμισε.
[κάπου εκεί εγώ χάζευα μια φοβερή baby doll μπλουζίτσα με το σήμα του νέου άλμπουμ των Dresden Dolls, με την καρδούλα, την πένα, το αεροπλάνο κλπ, αλλά ήξερα ότι αν τη φορούσα θα σκιζότανε αμέσως στους ώμους]

Τη συναυλία άνοιξαν οι Sire’s Band. Όσο τραγικό και να είναι το όνομα (για όποιον έχει παίξει one too many Vampire RPG sessions για να έχει υπομονή με τόσο βαμπιρικά ονόματα), τόσο ενδιαφέρουσα ήταν η μουσική τους. Μοιάζανε με ροκ μπάντα, με έναν τραγουδιστή που έμοιαζε να είχε δραπετεύσει από τους And Also The Trees, και μια βιολίστρια που είχε σχεδόν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ηχολήπτης ήταν το κρυφό 6ο μέλος, δίνοντάς μας τον καλύτερο ήχο που θα μπορούσε κάποιος να ακούσει από μια μπάντα που έχει ηχογραφήσει μόνο 5 κομμάτια (ένα σημαντικό μέρος της συναυλίας το πέρασα χαζεύοντάς αυτόν).
Αυτή η περίεργη σύνθεση δημιουργούσε ένα περίεργο ροκ με γκόθικ θεματολογία, το οποίο με ξένιζε αλλά είχε το δικό του χαρακτήρα. Κατά τη γνώμη μου τους λείπει το να αποκτήσουν κάποιον ρυθμό που να χορεύεται με κάποιο τρόπο και να σε αφήνει να ταξιδέψεις μαζί τους.

Ναι, θα μπορούσατε να είχατε προσπεράσει τα προηγούμενα και να είχατε φτάσει εδώ, στο ζουμί <τατάν τατάν, bold γράμματα>: Dresden Dolls. H πρώτη μου εντύπωση; «Χμ, η κοπέλα είναι λιγότερο όμορφη από τις φωτογραφίες». Η δεύτερη; «το αγόρι ακριβώς το αντίθετο». H Αμάντα έπιασε το συνθ (περιορισμένο στους ήχους του πιάνου όμως) και το μικρόφωνο και αυτός τα ντραμς. Με ξένισε στην αρχή το ότι η Mrs Palmer χρειαζόταν να λιώνει σε εκφραστικότητα πάνω στο πιάνο για να κάνει ταυτόχρονα το ρόλο της frontwoman και να παίζει το μεγαλύτερο κομμάτι της μουσικής τους (και το 100% σε κάποια κομμάτια). Δυο καθιστές παρουσίες δεν έμοιαζαν να γεμίζουν τη σκηνή...
Όμως το πέτυχε. Σύντομα, και επωφελούμενη από το ότι ο κύριος είναι «really really sick!» (κυριολεκτικά at least), η κοπέλα είχε κλέψει την παράσταση. Κρεμόμουν από τα χείλη της και τις εκφράσεις της και καταλάβαινα για πρώτη φορά στίχους και νοήματα που δεν είχα μπορέσει να καταλάβω στις δεκάδες φορές που είχα ακούσει τα κομμάτια. Το missed me με έκανε να χορεύω αργά σε όσο χώρο είχα (όχι, δεν πάτησα κανέναν), και στο coin operated boy ψιλοχοροπηδούσα όπως πολύς κόσμος. Το χειροκρότημα ήταν θερμότατο.
Την παράσταση έκλεψε η απουσία του Brian στο encore (αρρώστος γαρ), για κάποιους το ότι τραγουδήθηκε ένα κομμάτι του Osbourn (όπως και να γράφεται, εμένα από το ένα αυτί μου μπήκε και από το άλλο μού βγήκε), το ότι παίξανε ένα κομμάτι που συνέθεσε η κοπέλα κατά τη διάρκεια της περιοδείας, και, τέλος, ότι παίξανε το «Je ne veux pas travailler» - τραγουδώντας στα γαλλικά (πολύ γέλιο). Περιέργως, δεν παίξανε το τελευταίο τους single (Sing). Η παρουσία τους ενισχύθηκε (?) από μια σύντομη εμφάνιση μίας stage performer, αλλά έχουν κάνει σαφώς πιο εντυπωσιακά events. Το αρνητικό της υπόθεσης ήταν το κοινό: έχουν να με απογοητεύσουν τόσο οι Γάλλοι από το δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα. Πρώτον, και σε αντίθεση με τις Νuits Sonores εκείνες τις μέρες, για τις οποίες θα σας μιλήσω σύντομα, δεν χόρευαν, δεν κουνιούνταν καν. Ενώ φαίνονταν όλοι ευχαριστημένοι, ήταν πρακτικώς αδύνατο να δημιουργηθεί ζεστή ατμόσφαιρα. Σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε κάποια λεπτά, κάποιος έξυπνος είχε την τραγική ιδέα να δοκιμάσει ό,τι λεξούλες στα αγγλικά ήξερε, και να ξενερώνει τον κόσμο. Ακούσαμε ατάκες όπως «Motherfuckers!» (απλά ήξερε κάποιος τη λέξη και τη φώναξε μες στην καλή χαρά), «Yeah» (πάρα πολλά) και «Play more songs in French» (εκεί πια η τραγουδίστρια φαινόταν ότι κρατιόταν για να μην μας πάρει στο δούλεμα).

Σε κάθε περίπτωση, όμως, μια συναυλία Dresden Dolls είναι μια εμπειρία που δεν θα έχανα.

Νικόλας Κυριαζόπουλος Παναγιωτόπουλος