Αν κάτι με έκανε να θέλω να παρακολουθήσω την εμφάνιση των Future Islands την Κυριακή στο 6 d.o.g.s ήταν το hype -με την καλή έννοια- που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομα τους, το πολύ καλό "In Evening Air" άλμπουμ τους, η φιγούρα του frontman της μπάντας Sam Herring και η διοργανώτρια "εταιρεία" arte fiasco. Τα εισαγωγικά στο τέλος, λόγω του ότι η συγκεκριμένη απαρτίζεται από νέα παιδιά που γουστάρουν την μουσική και έχουν ξεκινήσει να κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να την προσφέρουν στο ελληνικό κοινό. Φθηνό εισιτήριο, με όσο το δυνατόν καλύτερες παραγωγές...

Στις 22:00 εμφανίστηκαν στον αρκετά μικρό εσωτερικό χώρο του μαγαζιού οι Baby Guru. Ελληνικό σχήμα που χαρακτηρίζει την μουσική του ως electronic, pop, psychedelic... και κάπως έτσι είναι. Βέβαια, κάτι κρουστά (αφρικάνικο djembe) και ένα σαξόφωνο στο όλο σκηνικό με έκαναν να πιστεύω πως οι Baby Guru θα παίζουν κάτι μεταξύ jazz και afrobeat μουσικές. Ευτυχώς από τις πρώτες νότες επί σκηνής εντυπωσίασαν. Ο Obi Serotone πίσω από τα πλήκτρα και το μικρόφωνο, έμοιαζε σαν έναν μη επιτηδευμένο The Boy. Το όλο concept της μπάντας κινούσε το ενδιαφέρον μέχρι και των Future Islands που παρέμειναν στον χώρο στο μισό set της μπάντας. 60's φωνητικά με παραμόρφωση, βαρύ μπάσο και ρυθμικά τύμπανα, που θύμιζαν όλα μαζί μία ποπ έκδοση των 13^th Floor Elevators, τα αδερφάκια των Black Angels χωρίς κιθάρες, ή ακόμα και μία λιγότερο πανκ έκδοση των Future of The Left. Οι Baby Guru για 40 λεπτά έκαναν ένα εκπληκτικό support act, με εξαίσιο ήχο μπροστά στους 100-150 τύπους που είχαν "γεμίσει" το μισό 6 d.o.g.s (σημειώνω ότι το άλλο μισό δεν γίνεται να γεμίσει μιας και απομονώνεται από έναν τεράστιο τοίχο), δεμένοι ως μπάντα και λυμένοι επί σκηνής.

Σειρά είχαν οι Αμερικάνοι Future Islands και ένα είναι το σίγουρο. Παίδες, πρέπει να μάθουμε τι παίρνει αυτός ο τύπος ή αν όχι, ποιο είναι το ιατρικό του ιστορικό. Με λευκό πουκαμισάκι επί σκηνής και μία εμφάνιση στο Βερολίνο ακριβώς την προηγούμενη μέρα, σε έναν χώρο που είχε αρχίσει να βράζει , ένιωθες πως οι φλέβες του Herring θα σκάσουν από το πολύ σφίξιμο, το κεφάλι του θα εκραγεί, από το κοινό κάποιος θα φύγει με σπασμένα δόντια από τις εν αέριες μπουνιές που έδινε και ένα Σαιξπηρικό δράμα θα λάβει χώρα μπροστά στα μάτια σου.

Άλλος θα τον χαρακτηρίσει υπερβολικό, άλλος θεατρικό και άλλος υπερβολικά θεατρικό. Οι Welmers και Cashion σε πλήκτρα και μπάσο το άκρως αντίθετο, βέβαια να παρατηρήσουμε πως κρυφή δύναμη της μπάντας είναι τα πλήκτρα, που στηρίζουν ένα ολόκληρο οικοδόμημα πανομοιότυπων μεταξύ τους τραγουδιών, με σταθερή ερμηνεία του Herring. Είτε παίζουν το δυνατό "Tin Man" είτε το ήρεμο "In the Fall" ο τύπος κλαίει, κάνει τα brutal φωνητικά του και τα σκισμένα κάποιες φορές, που ως δια μαγείας δεν σε κουράζουν. Το είχαμε πει άλλωστε και στην κριτική του δίσκου, ότι για να σε κερδίσουν πρέπει να τα συνηθίσεις! Ο ήχος στα αυτιά μου χειρότερος από αυτόν σους Baby Guru αλλά η ανταπόκριση του κοινού πολλαπλάσια, χορός, γέλια με τα σχόλια του Τρελού, τα παιδιά της arte fiasco χαμένα και αυτά μέσα στο πλήθος και ένας πανζουρλισμός στο "Vireo's Eye" -τραγούδι που πάλι είχαμε ξεχωρίσει στην κριτική του δίσκου- όταν στα πρώτα ακούσματα έπεσε το ρεύμα. "Fuck, electronics don't drink beer, dude" ξεστομίζει ο Τρελός "Shit happens" αλλά όταν η τάξη επανέρχεται και οι 150 χορεύουν. Μετά από 60 λεπτά οι Future Islands επανέρχονται για το encore με ένα disco-friendly τραγούδι -δεν ξέρω ποιο- και η βραδιά κλείνει ιδανικά.

Setlist: