Ας κάνουμε μία υπόθεση. Είσαι κάπου στην έρημο, ίσως κοντά στην «Κοιλάδα του Θανάτου» στην Nevada, σε έναν από αυτούς τους δρόμους με τις ατελείωτες ευθείες. Ξέρεις ότι η Shelby σου μετά τα 60mph δεν μπορεί να σταματήσει να επιταχύνει και το μπουκάλι της τεκίλας ανάλογα την διάθεση σου φαίνεται είτε μισοάδειο είτε μισογεμάτο. Ένα μπατσικό πλησιάζει από πίσω μάλλον με μία κάπως "ξενέρωτη" διάθεση, οπότε είναι καλύτερα να κεράσεις την υπόλοιπη τεκίλα στο παρμπρίζ του μπας και ησυχάσει. Και μάντεψε τι έγινε... ησύχασε! Κάπως έτσι είναι η αφίσα που χρησιμοποίησαν οι Last Drive για την ανοιξιάτικη συναυλία τους στο Gagarin. Κάτι σε ζωγραφιστή ροκαμπίλικη σκηνή από το «Fear and Loathing in Las Vegas» με τον Johny Depp να μην μπορεί να σταματήσει να χοροπηδά με το μπάσο ανα χείρας, ενώ ο del Toro τραγουδά ασταμάτητα στίχους από τον Heatwave του 1988. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή, το event στο ξεκίνημά του είχε 2 ακόμα ελληνικά συγκροτήματα, που καθε άλλο παρά αμελητέα αποδείχθηκαν...

Εν αρχή βγήκαν οι Monovine. Παιδάκια της Inner Ear και αυτοί και (ελπίζω) σύντομα θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο δισκάκι τους. Θα ορκιζόμουν ότι κάπου στις πρώτες νότες ένιωσα ένα αεράκι από post rock διάθεση με τους Radiohead να πρωτοστατούν αλλά διαψεύθηκα πανηγυρικά στην συνέχεια, γιατί αυτό που ακούσαμε ήταν  πολύ ενδιαφέρον. Ο Στράτος (φωνή της παρέας) δίνει ωραία γκάζια με το γρέζι που χαλάει την φωνή του καθώς φωνάζει, κι εκεί είναι που ένιωσα ένα άλλο αεράκι από Curt Cobain να με διαπερνά. Αλλά και αυτό δεν κράτησε πολύ διότι σε κάποια στιγμή νόμισα ότι οι SoundGarden εμφανίστηκαν μπροστά μου ενώ όσο πιο πολύ δυνατά και γρήγορα έπαιξαν τα παιδιά οι Ramones την άραξαν δίπλα μας με μία μπύρα στο χέρι.

Έπειτα συνέχισαν οι Distortion Tamers. Κι ενώ όλα πήγαιναν μία χαρά, τα διέλυσε όλα ο ήχος. Αν και είχαν πολύ ωραία psychobilly διάθεση, η φωνή του Κώστα Αναγνωστόπουλου δεν ακουγόταν καθαρά ούτε όταν μίλαγε ενδιάμεσα στα τραγούδια. Πάνω κάτω το ίδιο συνέβαινε και για τα όργανα, με τα ντραμς να γίνονται λίγο ενοχλητικά. Εάν εξαιρέσεις, λοιπόν, τον ήχο καθώς έπαιζαν (όλο και πιο γρήγορα) ένιωθες ότι σου λείπει μια Harley Davidson, το σχεδόν ζεστό αεράκι και (ίσως) λίγο από Motorhead να συμπληρώσει την εικόνα. Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας.

Και οι ρίζες μας είναι το '86, όπου στο "Underworld Shakedown" ήταν το "Sidewalk stroll" το πρώτο τραγούδι της βραδιάς ενώ συνέχισαν με το φρέσκο "Magdalene". Έτσι αρχίσαμε όλοι να ζαλιζόμαστε σε ένα χορό, με βήματα μπρος πίσω, στον χρόνο. Σιγά σιγά ζεσταινόμασταν σε ένα Gagarin που ήταν (παραλίγο) ασφυκτικά γεμάτο. Τρίτο στην σειρά ήταν το "Slave To The Wave" κάπου το '90 ενώ μετά ξαναγυρίσαμε στο 2009 με την σκοτεινή εισαγωγή του "A Glass Of Broken Dreams". «Ελάτε να σας κεράσουμε ένα ποτήρι με σπασμένα όνειρα» αναφώνησε ο Alex K. ενώ στην συνέχεια μας φυλάγαν έκπληξη τα "Have Mercy" "Interstellar Overdrive" με το "Chain Train", "Goldfish" να σιγοτραγουδάμε όλοι "Nothing to ask for.
With your face to the wall" και μετά από πιο ήρεμη κατάσταση στην παραζάλη του "Killhead Therapy" ενώ στο "Overloaded" που ακολούθησε έγινε πραγματικά χαμός.

"The Drop" και έπειτα στον μουσικό οργασμό του "Alabama Blues". Χαμένοι όλοι μας δεν ξέραμε αν θα πρέπει να κολλήσουμε την ματιά μας σε αυτό που βλέπαμε επί σκηνής ή αν θα έπρεπε να κλείσουμε τα μάτια και να χαθούμε στην δική μας ιδιόκτητη σκηνή. Συνεχίσαμε στο ίδιο μοτίβο με τα υπέροχα "Devil May Care" "Hell to Pay" και πάλι από τον τελευταίο δίσκο (που έχει την τιμητική του) "Jack Of The Highway" ενώ το "Blood from a Stone" τάραξε κάπως τα νερά (και μερικά κεφάλια μην σου πώ). Το "Pantherman" ήταν αφιερωμένο σε μία παρέα από τον «Λόφο Αξιωματικών» (Περιστέρι, ρεεεε!) και στο "Poison" τα γκάζια συνεχίστηκαν, ενώ μια έκπληξη ήταν "Το φώς και η σκιά του" (δεν το είχα ακούσει ποτέ μου, ομολογώ). Το set list ολοκληρώθηκε με τα "Holy War" "I Love Cindy" και "Bad Roads". Ολοκληρώθηκε; Noooope!

Στο πρώτο encore ακούστηκαν τα "Get off my World", το ρομαντικό "Whisper Her Name" και στο δεύτερο οι διασκευές "Roadrunner" από τους The Modern Lovers,  "Human Fly" από Cramps και το "Loui Loui" από τον Richard Berry.

Εάν κάτσεις κάτω και τα μετρήσεις είναι 21 τραγούδια συν 5 στο encore, δηλαδή 26 συνολικά κομμάτια, από μία μπάντα που δημιουργήθηκε το 1983, ένα χρόνο πριν γεννηθώ. Μία μπάντα 27 (περίπου) ετών που μπορεί και δίνει σόου με τέτοια ενέργεια, διάρκεια, αμεσότητα και ωμή μουσική. Όντως ωμή, γιατί δεν θα μπορέσεις να βρεις ένα ψήγμα ανειλικρίνειας και υποκρισίας. Πες μου πόσες μπάντες κάνουν ακόμα τέτοια σόου; Πόσες μπάντες βγάζουν ακόμη αυθεντική μουσική; Όχι αυθεντική ως προς το είδος αλλά ως προς αυτό που πρεσβεύουν και αγαπούν. Όταν στην αρχή του σόου ο Άλεξ είπε «Δεν φαντάζεστε τι σημαίνει αυτό, που γίνεται εδώ, για εμάς» ακούστηκε πραγματικά αληθινό.

Στα πολύ θετικά επίσης σημεία είναι ότι το κοινό μπροστά ήταν παιδιά ηλικίας από 16-17 μέχρι και 20κάτι, χωμένα σε ένα συνονθύλευμα χορού-mosh pit χωρίς μπλούζες τραγουδώντας τους στίχους των τραγουδιών. Αν κι εγώ θα μείνω με την πίκρα διότι δεν ακούστηκαν τα αγαπημένα μου "Valley of Death" "Jailbird" και "8Ball" (ούτε η κλασσική διασκευή στο "Misirlou"), αλλά τι να κάνουμε... στην επόμενη συναυλία!

Δημήτρης Balidor Κουτσομιχάλης

Photos: Μιχάλης Λαζαρίδης