Πόσο cool μπορεί να είναι 3 Νεο-Υορκέζοι που λίγο πριν τη συναυλία τους κάθονται και στήνουν οι ίδιοι τον εξοπλισμό τους παίρνοντας τη δουλειά των άμοιρων roadies; Cool as fuck που θα έλεγαν και οι Inspirals, αλλά έδώ το θέμα είναι ότι για να στήσεις στην σωστή σειρά τα Death By Audio pedals και να βγάλεις τον «σωστό» θόρυβο (και ως γνωστό ο σωστός θόρυβος είναι αυτός που σου τσακίζει τα τύμπανα) πρέπει να έχεις τελειώσει το πολυτεχνείο ή να είσαι ο κατασκευαστής τους. Ο θαυμαστός θορυβώδης κόσμος του Oliver Ackermann, που ως άριστος επαγγελματίας αν μη τι άλλο, βρήκε τον τρόπο να πουλάει ως ζεστά κουλουράκια τα δημιουργήματα του. Φτιάχνεις συγκρότημα, παίζεις δυνατά, πολύ δυνατά, μανιασμένα δυνατά και το βαφτίζεις με το ιδανικό όνομα: A Place To Bury Strangers (μα τι τρομερό όνομα, δεν χορταίνω να το γράφω!). Τρίτη επίσκεψη σε 3 χρόνια, ο στόχος είναι να καταρριφθεί το ρεκόρ των Bad Seeds...

Να με συγχωρέσετε που θα βάλω για λίγο στην άκρη τα της συναυλίας, αλλά ήθελα εδώ και καιρό να γράψω 2 κουβέντες για τους APTBS, συνήθως βαριόμουν και θα μου μείνει βάρος στη συνείδησή μου. Λοιπόν, βλέποντας όλο αυτό το hype (που ηλεκτρονικά και μη μουσικά περιοδικά έστησαν αρχικά γύρω τους) να ξεθωριάζει και τους τελευταίους δίσκους τους να περνούν μετά δυσκολίας την βάση στις κριτικές των πιο «έγκυρων» περιοδικών δεν παραξενεύτηκα. Γνωστό το σενάριο. Πότε δίκαια και πότε άδικα, έτσι λειτουργούν τα πράγματα συνήθως. Στην περίπτωσή μας, η προ 4ετίας πιο θορυβώδης και exciting μπάντα της Νέας Υόρκης έχει ξαφνικά μετατραπεί για τους περισσότερους γραφιάδες σε τυπικούς, βιαστικούς και εκ του ασφαλούς αναβιωτές της πορείας συγκροτημάτων όπως οι Jesus and Mary Chain, οι My Bloody Valentine ή ακόμα και οι Bunnymen.. Φυσικά και δεν θέλω να αμφισβητήσω τις προφανείς καταβολές τους, αλλά στα δικά μου αφτιά το φετινό EP τους Onwards to the Wall είναι ότι πιο ενδιαφέρον έχουν κάνει μέχρι σήμερα, ένα μικρό διαμάντι που θα λάμπει δυνατά σε οποιαδήποτε εναλλακτική δισκοθήκη και σε μερικά χρόνια θα το αναφέρουμε ως κλασσικό για την αναθεματισμένη δεκαετία που διανύουμε. Όσο για το Worship, μπορεί μεν να κατάφερε να μετριάσει βίαια τον ενθουσιασμό μου για την διαφαινόμενη εξέλιξη τους, αλλά και πάλι, μόνο καλά λόγια θα είχα να πω, ειδικά αν κάτσω να μετρήσω πόσους αξιόλογους δίσκους έχει να μας επιδείξει η φετινή χρονιά. Έχω κολήσει στο 7 και δεν πάει παρακάτω..

Πάμε τώρα στο JAMC copycat syndrome που τους ακολουθεί από το ξεκίνημα τους και μας κάνει και την σύνδεση με το προχθεσινό live στο Fuzz. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έτυχε να δω τους Jesus And Mary Chain live στα πρώτα βήματα τους, το 1986 νομιίζω, μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του Psychocandy. Κάνοντας χθες την αντιπαράθεση (θέλοντας και μη) και βάζοντας στην άκρη το show, μπορώ να πω ότι αποδέχτηκα πλέον ότι  η βάση των 2 συγκροτημάτων όσο κι αν φαίνεται όμοια είναι πολύ διαφορετική στην ουσία της. Οι JAMC χρησιμοποιούσαν τον θόρυβο ως ένα πελώριο τείχος για να κρύψουν τις εύθραυστες ποπ μελωδίες τους και τις psy 60's επιρροές τους. Από την άλλη μεριά, τα τραγούδια των APTBS γεννούν τις μελωδίες τους μέσα από τον ίδιο τον θόρυβο, τρέφονται από αυτόν και κορυφώνονται διπλασιάζοντας την έντασή του. Ακόμα και τα τραγούδια του Worship που είναι ηχογραφημένα με διαφορετικό τρόπο, στην συναυλία τους καταλήγουν κι αυτά εκεί. Με την ορμή των Sonic Youth και την ωμή ενέργεια των Stooges.

Στα διαδικαστικά, οι APTBS φαίνεται ότι έχουν ήδη δημιουργήσει ένα σημαντικό για τα ελληνικά δεδομένα fan-base, δεν είναι και λίγα τα 700-800 άτομα που βρέθηκαν στο Fuzz και φάνηκε να το διασκεδάζουν. Το οπτικό μέρος περιορίστηκε στα καλαίσθητα και απόλυτα ταιριαστά με τον ήχο τους projections που προβάλλονταν σε όλη την έκταση του venue. Ατμόσφαιρα μεγαλούπολης, βιομηχανική και abstract, όπως όταν κοιτάς από την κορυφή ενός ουρανοξύστη σαν αυτούς που κοσμούν τα τελευταία τους εξώφυλλα. Μία στο έδαφος και μία στον ουρανό. Ίλιγγος και περιπλάνηση.

Οι ίδιοι έδειξαν τις προθέσεις τους από την αρχή, για να καταλάβετε η πρώτη φορά που η Fender του Ackermann εκτοξεύθηκε στον αέρα ήταν στο εναρκτήριο τραγούδι (Ego Death) και ο μπασίστας έπεσε στον κόσμο για ένα σύντομο crowd-surfing μόλις στο δεύτερο (Why I Can't Cry Anymore). Είχαμε όλα τα τυπικά ενός APTBS show, η κιθάρα να σηκώνεται όσο πιο ψηλά γίνεται δεκάδες φορές και αρκετές από αυτές να καταλήγει στο έδαφος, τα παιχνίδια με τα καλώδια και το strobe-light που πάντα ενθουσιάζουν τους πιστούς τους και είναι πλέον σήμα κατατεθέν, μπόλικος ιδρώτας και από τους 3 μουσικούς (ο drummer σα να έχει ένα Dave Grohl attitude που δεν είχα παρατηρήσει την πρώτη φορά, ίσως γιατί στο Rodeo τον drummer δεν τον βλέπεις ποτέ ή γιατί απλά είναι διαφορετικός drummer) και με highlights για τον κόσμο τα κλασικά πλέον To Fix The Gash In Your Head και I Lived My Life To Stand In The Shadow Of Your Heart. Μία ώρα και κάτι ψιλά συμπαγούς noise-rock, με τη μπάντα να χτυπιέται και να χάνεται στο σκοτάδι χωρίς πολλά πολλά. Ένα και μόνο encore (you're the one) και τέλος. Σύντομο? Ναι, αρκετά θα έλεγα. Πόση ώρα μπορούν όμως τα αυτιά ενός μέσου ανθρώπου να αντέξουν τόσα ντεσιμπέλ?

Για τους Zebra Tracks που άνοιξαν την συναυλία δυστυχώς δεν έχω να γράψω τίποτα, ας είναι καλά φιλικός δάχτυλος από το Mixgrill με 96 μάτια (αλλά από το Σάββατο και μετά με πολύ λιγότερα αφτιά..) που έκανε ό,τι μπορούσε για να αργήσω να φτάσω στο Fuzz και να μείνει ημιτελές το report μου. Ευτυχώς υπάρχει το σχόλιο του silence is platinum στο forum μας, μέρος του οποίου παραθέτω ατόφιο: «..με δύο καταπληκτικούς κιθαρίστες οι οποίοι εναλάσσονταν και σαν τραγουδιστές και με επισης εξαιρετικούς μπασίστα και ντράμερ ήταν ένα σύνολο χάρμα. Υπέροχες συνθέσεις, καλά δουλεμένες με ωραίες εναλλαγές και δομημένες με φαντασία..»

Για το τέλος θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Oliver Ackerman στην συνέντευξη που μας είχε δώσει πριν 3 χρόνια: "Δεν σημαίνει πολλά για μένα να είμαστε μόνο θορυβώδεις, αλλά έχουν υπάρξει αρκετοί που έφυγαν τρέχοντας τρομαγμένοι, όταν αρχίζαμε να παίζουμε, και υπήρξαν παιδιά που παραπονέθηκαν για απώλεια ακοής. Αλλά νομίζω πως εγώ αυτό θα ήθελα από μια μπάντα, κάτι τρομακτικό."