Μου αρέσει όπως προαναγγέλλουν τις συναυλίες τους μέσω του Facebook ειδικά για την Αθήνα οι LEBANON HANOVER. Δείχνουν άτομα με καλή αίσθηση του χιούμορ σε αντίθεση με την υπό του μηδενός διάθεση των άλμπουμ τους. Την πρώτη φορά που τους είδα, πριν δύο χρόνια, σχημάτισα τη λάθος εντύπωση γι' αυτούς. Πρόχειροι ηχητικά, ύφος απόμακρο, χωρίς όρεξη και διάθεση να μοιραστούν οτιδήποτε μαζί μας. Σε σύγκριση με τους DORIC και SELOFAN που είχαν κλέψει την παράσταση ήταν πιο χλωμοί κι από πεθαμένο σε απόδοση.

Έπρεπε να συρθώ, για κάποιο λόγο, για να τους ξαναδώ μαζί με τους SELOFAN πέρυσι τέλη Μαΐου. Και τότε, όπως λένε, κάτι μαγικό συνέβη. Κάπου λίγο στη μέση του σετ.  Δεν ξέρω αν ήταν η δικιά μου διάθεση (όχι και τόσο καλή εκείνο το βράδυ), δεν ξέρω τι σκεφτόμουν το 2013, δεν ξέρω αν πραγματικά το δίδυμο ωρίμασε αλλά μπροστά μου υπήρχε ένα άλλο σχήμα και η εμφάνιση τους εκείνη ήταν αιτία να δημιουργηθεί ένα καλό προηγούμενο και να με κάνει χωρίς δισταγμό αυτή τη φορά να κατέβω και πάλι στο Death Disco. Όμως υπήρχε κι ένας άλλος λόγος.

Οι LEBANON HANOVER από πέρυσι και μετά την κυκλοφορία του αξιόλογου ''Tomb For Two'' ξέρουν πως να χρησιμοποιούν σωστότερα το είδος που υπηρετούν. Η φετινή τους κυκλοφορία ''Besides The Abyss'' είναι στο ίδιο επίπεδο με το περσινό τους άλμπουμ και οι συνθέσεις του είναι πιο βαθιές σε συναισθήματα πλέον. Είναι το πιο ολοκληρωμένο και καλογραμμένο άλμπουμ τους ηχητικά. Ήταν μια καλή αφορμή επομένως για να τους ξαναδώ. Φυσικά είχαν επιλέξει να έρθουν την καταλληλότερη εποχή, τέλη Φεβρουαρίου αλλά μια ατυχής συγκυρία τους μετέθεσε για το μέσο της φετινής και αλλοπρόσαλλης Άνοιξης του 2015.

Το σχήμα, από ότι κατάλαβα από την προσέλευση έχει πλέον μια καλή, σταθερή βάση από οπαδούς που γνωρίζουν τα τραγούδια τους απ' έξω κι ανακατωτά και σε όλη τη συναυλία δεν σταμάτησαν να δείχνουν πόσο ενθουσιασμένοι είναι. Αν αυτό σημαίνει πολλά χειροκροτήματα, εκκωφαντικά σφυρίγματα, ιαχές/ γκαρίσματα κλπ. μάλλον δεν καταλάβατε. Υπήρχαν και αυτά βέβαια, αλλά σε κόσμιο επίπεδο, όμως με τέτοιου είδους σχήματα που μεταδίδουν συναισθήματα περισσότερο με τη μουσική τους, ο ενθουσιασμός ή η συγκίνηση είναι κάτι που περιβάλλει το χώρο χωρίς φασαρία και εφέ. Και μπορούσα να αισθανθώ να πλανιέται στον αέρα έντονα, όπως και πέρυσι, ένα πολύ όμορφο συναίσθημα εκτίμησης του κοινού απέναντι στην Larissa Iceglass και William Maybelline. Υπήρχε αυτή η αόρατη, διακριτική επικοινωνία που δε χρειαζόταν να ακούσεις ούτε «thank you» ή «εφκαριστο» ή ιαχές για να καταλάβεις τη γενική διάθεση αλληλοεκτίμησης μπάντας και κοινού.

Όπως ξέρετε το μόνο πεδίο για να εξαγνιστούν ή να επικοινωνήσουν λειτουργικά, κρίσιμα συναισθήματα (θλίψη,νοσταλγία,αγωνία ή ανησυχία) είναι μόνο η Τέχνη. Ειδικά η μουσική και ακόμα πιο συγκεκριμένα, η Σαξονικής καταγωγής postpunk μουσική παράδοση. Όποτε χρησιμοποιείται με ειλικρίνεια, είναι το μουσικό είδος στο οποίο βρίσκουμε καταφύγιο. Όποτε χρησιμοποιείται επιτηδευμένα, τότε απλά καταντά μια βαρετή και τραγελαφική υπόθεση. Οι LEBANON HANOVER ανήκουν όπως καταλάβατε, στην πρώτη κατηγορία. Η ζωντανή απόδοση των τραγουδιών τους είχε τα λάθη της αλλά αυτά περνούσαν σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το συνειδητοποιημένο κύμα θλίψης που εκπεμπόταν από τη σκηνή. Αυτή όμως δεν είναι η στιλιστική θλίψη που ακούμε και βλέπουμε πολλές φορές από αντίστοιχα σχήματα  του χώρου.

Η θλίψη τους έχει λόγο ύπαρξης  γιατί βγαίνει από βαθιά. Χωρίς να ρίχνει στα τρίσβαθα της αβύσσου, χωρίς μηδενισμό, μίσος ή απόλυτη άρνηση, το σχήμα παρουσίασε τραγούδια γραμμένα και παιγμένα με ειλικρίνεια και τίμιες προθέσεις. Ο πόνος, το παράπονο, η χαμηλής έντασης διαμαρτυρία και οργή τους έχουν σχεδόν εξαγνιστεί με νότες, μελωδίες και συγχορδίες που δεν ξεσηκώνουν απλά την «Αρχαία γοτθική» μουσική σκηνή αλλά είναι απόλυτα ταγμένες με θρησκευτική και άκαμπτη πειθαρχία στις πρακτικές της. Το δίδυμο όμως μπορεί να κάνει τα κλισέ να αποκτούν νόημα. Γιατί το σχήμα επικοινωνεί συναίσθημα, όχι μουσική πρωτοπορία, όχι πόζα, όχι δηθενιά. Παραβλέπω πλέον όλες τις εμφανείς επιρροές. Η μουσική τους είναι ένα πέπλο θερμών συναισθημάτων που και σε αυτή την εμφάνιση, περιέβαλλε το ακροατήριο σαν μια προστατευτική φούσκα σε εχθρικό περιβάλλον και θερμοκρασίες υπερβολικά χαμηλές.

Έπαιξαν όλα τα στάνταρ αλλά άφησαν έξω, δύο από τα καλύτερα τραγούδια του ''Besides The Abyss'' ( ''The Moor'' και '' Broken Characters'' ). Όλα τα τραγούδια παίχτηκαν καλύτερα από ποτέ με πρώτο και καλύτερο το ''Die World'' που το βασικό του ριφ με στοιχειώνει ακόμα. Όλοι εντυπωσιάστηκαν από το ''Sunderland'' αλλά μου άρεσε και η γρηγορότερη εκδοχή του ''Saddest Smile''. Γενικά μπορεί να είχαμε υψηλές θερμοκρασίες έξω αλλά κατά περίεργο τρόπο η ισοθερμική μουσική των LEBANON HANOVER μας έκανε να πιστέψουμε ότι ήμασταν σε ένα θερμό καταφύγιο στη μέση του Αρκτικού κύκλου.

Θα τους περιμένω αυτή τη φορά τον επόμενο Χειμώνα.....

Setlist:
1.The Crater
2.The Chamber
3.A Very Good Life
4.No One Holds Hands
5.Hall Of Ice
6.Chimerical
7.Dark Hill
8.Spirals
9.Invite Me To Your Country
10.The Saddest Smile
11.Albatross
12.Die World
13.Midnight Creature
14.Gallowdance
15.Kunst
16.Sunderland

Χρήστος Μίχος

Photos: Μαρίλια Φωτοπούλου