Γελάστε άφοβα με την ασχήμια, αγαπήστε αυτά που σας αηδιάζουν, αφήστε τα συναισθήματα ελεύθερα στην ασφάλεια του πλήθους για να αντιδράσετε όπως θέλετε σε ο,τι ακραίο και τρομαχτικό ουρλιάζει ο Martin Jacques. Εγγυώμαι ότι σε κάποια ανυποψίαστη σκοτεινή γωνία της διαδρομής αυτής, θα σας επιτεθεί με αγριότητα κάτι άγνωστο, κάτι που δεν το έχετε ξανανιώσει όσες φορές κι αν παρακολουθήσατε αυτά τα φαινομενικά παρόμοια σόου.

Το περσινό Freakshow ήταν ίσως ο,τι καλύτερο έχω δει ποτέ από το συγκρότημα των Tiger Lillies. Οι πιο δελεαστικές τους μελωδίες, το απίστευτα και απρόσμενα ανθρώπινο κόνσεπτ, και στιγμές ταραγμένες, διαστροφικά οικίες. Σε κάνουν να γελάς με ένα αγέλαστο ζευγάρι νάνων που κάνουν χαζομάρες και πριν το καταλάβεις έχεις ταυτιστεί απόλυτα με τον έρωτα ή τη θλίψη τους, η απόσταση μηδενίζεται, τα σκηνικά και οι χαρακτήρες ενός περίεργου Freakshow θυμίζουν τρομαχτικά την οποιαδήποτε καθημερινότητα. Αυτή τη φορά, στο προαύλιο του Badminton οι γνωστοί τρεις πολυτάλαντοι, και πειραγμένοι μουσικοί ανέτρεξαν στις αραχνιασμένες σελίδες πολλών ιστοριών τους, ξεσήκωσαν δυστυχισμένους, πεθαμένους, κακάσχημους, άρρωστους, κακορίζικους και μας έβαλαν να καθρεφτιζόμαστε μπροστά τους πότε γελώντας, και πότε ξαφνιασμένοι με τις παράξενες ομοιότητες... Κι όχι μόνο αυτό. Αυτοί που κοίταζαν σαστισμένοι με αυτά τα μπερδέματα ήταν δίπλα σ'αυτούς που γελούσαν με τις βρισιές και τις ειρωνίες, κι αυτούς που συζητούσαν αδιάφορα για άσχετα δικά τους θέματα. Τραπέζια με πιατάκια με νάτσος και μαργαρίτα φράουλα και πιο πίσω με μπύρες και κανά μπάφο κάτω απ'το τραπέζι. Μήπως όλες αυτές οι διαφορές στις αντιδράσεις είναι μια εύστοχη ερμηνεία σ'αυτό που ονομάζουμε θεατρικότητα; Μήπως η επιείκια που δυσκολευόμαστε να δείξουμε στη διαφορετική αντίδραση του διπλανού είναι η πιο πετυχημένη απ'όλες τις φάρσες των Tiger Lillies; Αα, This Freakshow is the best in town!

Παρ'όλο που έχουν ήδη νέα κομμάτια να παρουσιάσουν απ'το καινούργιο Cockatoo Prison, το σετ με όνομα Hardcore Cabaret ήταν επικεντρωμένο στον προηγούμενο δίσκο του Freakshow, και τις κορυφαίες στιγμές του όπως το The Freaks, Flipper Boy, Snake Woman, Lobotomy, Ugly Joe... Μαγευτικό στην απλότητά του ακορντεόν, τα τύμπανα και τα παιχνίδια του Adrian Huge συνόδευαν τις ασταμάτητες γκριμάτσες του, κόντρα μπάσσο, theremin από τη στυλάτη παρουσία του Adrian Stout. Νιώσαμε τους απειλητικούς ήχους Death Train πάνω στις σκουριαμένες ράγες του, πανηγυρίσαμε για τα άφθονα ναρκωτικά που βρήκε ο Jimmy στον παράδεισο, πριν βρεθούμε στο λυπημένο λήθαργο του Sleep With the Fishes. Ίσως με λιγότερα κέφια απ'ότι άλλες φορές ο Martin Jacques, ίσως πιο αποφασισμένος να κερδίσει το κοινό με τη μουσική του. Αλλά οι στιγμές όπου επιδεικνύει τις θαυμαστές ικανότητες της φωνής του, είναι περισσότερες από όταν τρομάζει τους από κάτω με κακόφωνα ουρλιαχτά και στριγγλιές. Send In The Clowns Mr Jacques... Η διάθεση αλλάζει, το προσωπείο μένει ίδιο. Έβαλε φωτιά στα πάντα με την απερίγραπτη χαρά του Start a Fire, and when your future's looking bright...μας παραδίδει όπως συνήθως στις κατάρες του Crack of Doom, κυρήσσοντας το τέλος σαν τον τρελό ή μεθυσμένο που όλοι κοροϊδεύουν μα περισσότερο φοβούνται ότι θα βγει πάλι αληθινός. Βαθιές, ειλικρινείς υποκλίσεις -δεν μπορεί, μας δουλεύουνε- και γρήγορα για να πάρουν τη θέση τους στην έξοδο σαν παθιασμένοι μικροπωλητές παζαριού, για να ευχαριστήσουν τον κόσμο και να τον τραβήξουν προς το παράξενο μουσικό εμπόρευμά τους.

Παίρνουν παραπεταμένες ιστορίες ανθρώπων που δεν ταίριαξαν με τους υπόλοιπους «φυσιολογικούς», μας βάζουν μπροστά σ'αυτές αβοήθητους και πίσω από προσωπεία παρατηρούν, κρυφογελάνε και ειρωνεύονται τις έκπληκτες αντιδράσεις μας. Με ηχητικές αλχημείες, και συστατικά που μοιάζουν, όπως μοιάζουν και όλες οι περιθωριακές εκκεντρικές φιγούρες των τραγουδιών τους, μας κάνουν να χορεύουμε, να γελάμε και να συμπάσχουμε με όλα αυτά που προσπερνάμε με υπεροψία και αδιαφορία. Έστω για μια, δυο βραδιές το χρόνο. Αλήθεια, ποιος κοροϊδεύει ποιον; Μην τους χάνετε, όποτε κι αν έρχονται. Χωρίς πλάκα...

Βαγγέλης Γιαννακόπουλος