Μη με παρεξηγήσετε. Τον Marc Almond τον πάω όσο λίγους καλλιτέχνες. Νομίζω ότι τον έχω δει σε όλες του τις εμφανίσεις στην Αθήνα και τα δισκάκια του πιάνουν ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι στα ράφια της δισκοθήκης μου. Κάποια μάλιστα έχουν λιώσει από το παίξιμο (ειδικά τα Mambas, Soft Cell και τα σόλο της περιόδου 1984-1990), θεωρώ το Enchanted κορυφαίο δίσκο μελοδραματικής ποπ και πάντα περνάω καλά στις συναυλίες του. Γιατί όμως ποτέ  δεν με ικανοποιεί απόλυτα, μου ήταν ένα μυστήριο που αρχίζω σιγά-σιγά να το βρίσκω. Δεν έχει να κάνει με την απόδοση του ίδιου του Almond, ούτε με τις επιλογές των τραγουδιών, αυτά συνήθως είναι άριστα. Έχω θεματάκι με τη μπάντα και τους συνεργάτες του. Σαφώς δεν είναι εύκολο να βρεις κάθε μέρα μουσικούς όπως η Annie Hogan και ο Martin McCarrick, αλλά τουλάχιστον ψάξε για κάτι ανάλογο. Η εμμονή με τον Neal X (πρώην Sigue Sigue Sputnik ) εδώ και 15 χρόνια μου φαίνεται αδιανόητη και καταντάει εκνευριστική, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι αυτός επιλέγει και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και επιμελείται τις ενορχηστρώσεις. Βρήκα εξιλαστήριο θύμα να τα χώσω θα σκέφτεστε, μπορεί... Τουλάχιστον όμως τις 2 προηγούμενες φορές είχαμε και τον, πλέον cult, Λάμπρο με το ακορντεόν του στο Mother Fist. Προχθές «Λάμπρος» δεν είδαμε και το mother fist αλά ροκ μου πέφτει ελαφρύ και ανάλατο...

Στα διαδικαστικά τώρα, για να καταλάβετε τι έγινε στο Gagarin. Αρχική διαπίστωση ότι δεν ήταν όσο γεμάτο θα περίμενα, 600 άνθρωποι το πολύ, με φανερή την αποχή της gay κοινότητας που συνήθως ήταν παρούσα και ιδιαιτερως εκδηλωτική στις συναυλίες του Almond.  Προφανώς αλλάζουν οι καιροί, μαζί τους και τα σύμβολα. To support συγκρότημα που έφερε το όνομα Penny & the Swingin' Cats το πρόλαβα στο προ-τελευταίο τραγούδι και σκέφτηκα ότι δεν θα γράψω τίποτα αφού δεν έχω πλήρη εικόνα. ‘Ομως πως να το αποφύγω όταν τελειώνουν με ένα τραγούδι που λέει για ένα κοκοράκι και έχει και κικιρίκου στις κορυφώσεις του? Ρώτησα πως ήταν πριν, κάπως έτσι αλλά στα Αγγλικά μου απάντησαν 2-3 φίλοι. Προφανώς τα παιδιά κάνουν swing διασκευές, το Nouvelle Vague concept μοιάζει να έχει απήχηση στην Ελλάδα, αλλά σαν επιλογή για opening act στον Marc Almond κρίνεται κακή και νομίζω ότι o υπεύθυνος γι αυτή έχει πλήρη άγνοια ποιο είναι το κοινό του Marc Αlmond στην Ελλάδα και τι θα εκτιμήσει.  Παρά ταύτα, το φορεματάκι της τραγουδίστριας μου άρεσε πολύ, οπότε αν ο Alex έχει βγάλει καμιά καλή φωτογραφία η παράγραφος αυτή δεν θα αφαιρεθεί.

Στις 11 έκανε την είσοδό του ο μαυροφορεμένος Marc Almond με τη τετραμελή μπάντα του και η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος δεν φαίνεται ιδιαίτερα στο πρόσωπο του. Στα 52 του πλέον, είναι το ίδιο χαριτωμένο ασχημόπαπο, μικροσκοπικός και λαμπερός. Η κοιλίτσα βέβαια έχει αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της, μικρό το κακό, η φωνή είναι αναλοίωτη. Επέλεξε να ξεκινήσει το show με ένα παλιό τραγούδι των Soft Cell, το entertain me, σε unplugged εκδοχή και παιχνίδι με το πιάνο και τον κόσμο. Από κει και ύστερα οι εκπλήξεις σχεδόν απουσίαζαν. Όλα ήταν γνώριμα, κι αν ήθελα να εστιάσω σε κάτι θα ήταν η σχετικά πιο ροκ απόδοση των τραγουδιών του, καθώς και τα αρκετά τραγούδια από την περίοδο των Soft Cell και των Mambas που είχε συμπεριλάβει στο σετ του. 9 στα 21 παρακαλώ, ειδικά το bedsitter δεν περίμενα ότι θα βρει θέση στο playlist και το χάρηκα ιδιαιτέρως.  Μας τραγούδησε 2 καινούριες συνθέσεις του, το Trials of the Eyeliner που έχει πολύ ωραίο τίτλο αλλά μου πέρασε αδιάφορο, και το Bread & Circus που έχει χάλια τίτλο αλλά ήταν πραγματικά πολύ καλό και έμοιαζε σα να είχε ξεπηδήσει από το Mother Fist. Κορυφαία στιγμή η διασκευή του στο The Devil (OK!) του Jacques Brel, κορυφαία απογοήτευση η απουσία του καθιερωμένου αποχαιρετισμού με το Say Hello Wave Goodbye στο τέλος της παράστασης. Κάποιοι το είχαν προβάρει από το σπίτι τους, περίμεναν να το τραγουδήσουν, αλλά τίποτα. Α, και να μη ξεχάσω, ωραίο το Jacky, αλλά χωρίς τα σπανιόλικα πνευστά μοιάζει μισό τραγούδι, οπότε δεν πολυστεναχωριέμαι που χάλασε το drum pattern και δεν έπαιξαν στην Αθήνα το αγαπημένο A Lover Spurned.

Αν δεν έχετε καταλάβει αν ήταν τελικά καλά ή όχι, δε σας αδικώ. Το θέμα με τον Marc Almond είναι ότι κάποια πράγματα θεωρούνται δεδομένα και ξεχνάμε ή έχουμε κουραστεί να τα γράφουμε. Ναι, ήταν και την Παρασκευή εξαιρετικός performer, έχει αυτή τη μοναδική ικανότητα να παίρνει οποιοδήποτε τραγούδι, με το πάθος του να το κάνει να μοιάζει εντελώς δικό του και έχει χαρισματική φωνή. Drama, glam & art. Θεατρικός και εξωστρεφής στην σκηνή, ποζάρει όταν τα φώτα πέφτουν πάνω του. Φιλικός και απρόσιτος ταυτόχρονα, προσφέρει απλόχερα την ψυχή του στο κοινό και δεν θα αφήσει να του το χαλάσεις («I'm not a juke-box baby»). Ήταν ωραία, θα μπορούσε να είναι καλύτερα. Πάντα το ίδιο συναίσθημα. Μου άρεσε πολύ, αλλά θέλω να γκρινιάξω και νιώθω ότι έχω δίκιο.

Αν σας μοιάζω διχασμένος, αυτό δεν πρόβλημα. Ισα ίσα, αυτό είναι η λύση, η λέξη κλειδί. Προσπαθώ να γράψω για τον Marc Almond. Έναν καλλιτέχνη που εδώ και 30 χρόνια δεν έχει αποφασίσει αν θέλει να είναι pop star ή ο πιο σκοτεινός εναλλακτικός ήρωας. Αν είναι διάολος ή άγγελος. Με την ίδια ευκολία που θα τραγουδήσει το like a prayer της Madonna, θα πει το who by fire με τους Coil. Μπορείς τη μία μέρα να τον βρεις να τραγουδάει σε δίσκους του Foetus και των Current 93, και την άλλη στους Πυξ Λαξ. Αυτή είναι η στάση του, και θελημένα ή όχι την στηρίζει. Διχασμένος είναι και ο ίδιος, μη τον παρεξηγείτε... 

Κώστας Μπρέλλας

Entertain me (Soft Cell 1981)