Τις οδυνηρές εκείνες ημέρες που ο Η1Ν1 εξοντώθηκε πλήρως μέσα στο σώμα μου ο γιατρός μου είχε συστήσει να μην κινούμαι καθόλου ή τουλάχιστον όσο το δυνατόν λιγότερο. Ακολουθούσα τυφλά τις εντολές του αφήνοντας μόνο το έντερό μου να αναδιπλώνεται στην προσπάθειά του να αποβάλει τα περιττά αέρια. Αφού το μόνο πράγμα που μου έμενε ήταν το zapping αποφάσισα να παρακολουθήσω τις αγαπημένες μου διαφημίσεις, όχι όμως όποιες και όποιες, αλλά τις καλύτερες, τις διαφημίσεις δηλαδή για εκπομπές στην τηλεόραση, όχι για προϊόντα που έπρεπε να βγω έξω για να βρω! Ανάμεσα σ' αυτές που έβλεπα ακατάπαυστα θαυμάζοντας τη σπουδαία τους αρχιτεκτονική ήταν και εκείνη για τον Έλληνα master chef. Ή -για να μιλήσω στη γλώσσα του σιναφιού- του Μεγάλου Αρχιτέκτονα των Σεφ [Μ.Α.Τ.Σ.]. Πάντα με γοήτευε το μυστήριο της κουζίνας. Πρέπει κάποτε να είδα κάπου κάποια, θυμάμαι ακόμα το ψυγείο με τα καζανάκια του, τα χερούλια δλδ για να ανοίγει...

Ημέρες πέρασαν, αντικατέστησα τον Η1Ν1 στη λίστα ιών που πιθανόν να είναι εργαστηριακά παρασκευασμένοι και η κουζίνα εξακολουθούσε να είναι κάτι εντελώς ξένο στον οργανισμό μου. Και θα παρέμενε πιθανολογώ, αν η υποσυνείδητη λειτουργία της διαφήμισης για τον Έλληνα MC  σε συνδυασμό με το Three imaginary boys δεν πυροδοτούσε τη σπίθα που ανέκαθεν τρεμόπαιζε μέσα μου : να γίνω ο Έλληνας MC!

Πώς? Μα ήταν τόσο απλό. Ακολουθώντας την ψυχαναλυτική θεωρία του Freud, σύμφωνα με την οποία κάθε καλλιτέχνη τον περιέχει το μελλοντικό έργο του, ανακάλυψα ότι στην περίπτωση του Robert αυτό ίσχυε πλήρως. Το τι θα γίνει, το αποκάλυπτε ήδη από το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου των Cure: αυτό το τεράστιο ψυγείο πρέπει να περιλαμβάνει ό,τι είναι σήμερα ο Robert, δηλαδή το τεράστιο κήτος σε εμμηνόπαυση που καταβρόχθισε ό,τι υπήρχε μέσα του ή ό,τι τόλμησε να μπει.

Ακούγοντας μάλιστα το 10.15 -εκεί που στάζει ο νεροχύτης?- πείστηκα ότι είχα ξεχάσει χρόνια πριν να κλείσω τη βρύση! Ήταν η ευκαιρία που ζητούσα για να μπω πάλι στην κουζίνα μου και να γίνω αυτό που ως καλλιτέχνη με περιείχε : o Έλληνας MC!

Βέβαια, το εγχείρημα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Για όποιον έχει διαβάσει τον οίκο των Ωσέρ θα πω το εξής : πάντοτε θεωρούσα ότι η κουζίνα μου του έμοιαζε, είχε δική της προσωπικότητα. Το είχα διαπιστώσει πολλές φορές στο παρελθόν το διαπίστωσα και εκείνη τη στιγμή : κάτω από το σωρό με τα κουτιά πίτσα, κυριολεκτικά βουνό, ξεπρόβαλε ένας αρουραίος. Ένα ρίγος με διαπέρασε, καθώς συνειδητοποίησα τι ακριβώς εννοούσαν οι αρχαίοι με το ‘ώδινεν όρος και έτεκε μυν' - από το βουνό γεννήθηκε το ποντίκι. Πώς γνώριζαν για το σπίτι μου? Κοίταξα το χώρο που η Moody s πριν λίγο είχε υποβαθμίσει σε πιο βρώμικη τουαλέτα όλης της Βρετανίας -έστω και αν επρόκειτο για κουζίνα- και κατούρησα.

Καθώς παραμέρισα το αραχνούφαντο πλέγμα που είχε αντικαταστήσει την πόρτα του ψυγείου μου ανακάλυψα το από καιρού χαμένο βιβλίο, με τις πιο απλές συνταγές για ένα φοιτητή, που μου είχαν κάνει δώρο όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο. Ο τίτλος του, Kill em all, με ξένισε λίγο αλλά αμέσως κατάλαβα το έξυπνο λογοπαίγνιο του συγγραφέα -πρέπει να λάβετε υπ' όψη το γεγονός ότι προ καιρού είχα σταματήσει να ακούω metal.

Θέλοντας να προλάβω το Αποκαλυπτικό Δελτίο εξέτασα τα υλικά με τα οποία θα πειραματιζόμουν για να φτιάξω το πιάτο που ίσως θα ήταν το πιο σημαντικό στη ζωή μου, όπως έλεγε και η διαφήμιση. Έπρεπε να πείσω τον Σκαρ*ούτσο και τους άλλους από το τρίο ότι το δικό μου πιάτο θα ήταν το καλύτερο για μετά το σεξ. Στα ράφια βρήκα ένα συκώτι που εξετάζοντας το από κοντά θα ορκιζόμουν ότι είναι το δικό μου αν δεν γνώριζα ότι προ πολλού το αλκοόλ το είχε αφανίσει. Αποκλείοντας, όπως ο Σέρλοκ Χολμς, το απίθανο, κατέληξα στην αμέσως πιο λογική λύση. Ήταν του τύπου που έχει τους :Wumpscut: -πάντα τον θεωρούσα κάπως κομμένο. Το να δίνει συνεντεύξεις με αυτό το ύφος που έχω όταν είμαι δυσκοίλιος μου φάνηκε εξίσου απίθανο. Αποκλείοντας εκ νέου λοιπόν το απίθανο, δλδ να βγαίνει φωτογραφίες για τις συνεντεύξεις του τη στιγμή που αφοδεύει, κατέληξα ότι επρόκειτο για το δικό του συκώτι.

Συνέχισα να ψάχνω ανακαλύπτοντας τον πλούσιο εσωτερικό κόσμο του ψυγείου μου : βρήκα ένα κουνέλι χωρίς αυτιά. Ζωντανό νομίζω. Έχοντας ακούσει ότι είχε βρεθεί κάτι τέτοιο και στο bar fukushima επί της Σίνα - τώρα πώς γιαπωνέζικο μπαρ βρίσκεται σε κινέζικο δρόμο...- το θεώρησα καλό οιωνό. Οι άνθρωποι συναγελάζονται όταν πρόκειται για ραδιενέργεια και νόθο ουίσκι - είδα τις προάλλες τον τύπο από τους Όρντο Ροζάριους εκιλίμπριο να πίνει εκεί τα ποτάκια του και πείστηκα εκ νέου ότι δεν έχει μουσικό αυτί - για την ακρίβεια ούτε καν αυτί.

Το τελευταίο υλικό που βρήκα στο ψυγείο μου ήταν η πλατεία Μαβίλη. Το ψυγείο μου οδηγούσε στην πλατεία? Αμέσως κατάλαβα τι εννοούσε ο Mustaine όταν αναφερόταν στο Hangar 18. Ώστε το σπίτι μου ήταν το 80 αντιπυρηνικό καταφύγιο. Το δάκρυ που κύλησε από τα μάτια μου το σκούπισα γρήγορα. Τι εποχές! Αλλά πώς μπορούσα να χρησιμοποιήσω την πλατεία μαζί με όλα τα άλλα υλικά που βρήκα στο ψυγείο μου ώστε να γίνω ο απόλυτος ΜΑΤΣ?

Καθώς σε αυτήν την περίπτωση ο Smith  δεν βοηθούσε βάλθηκα να ψάχνω τη λύση. Όμως ο Robert είναι μεγάλος. Καθώς είχα στηλώσει το βλέμμα μου στον τίτλο του άλμπουμ στο μυαλό μου ήρθαν τρεις από τους μεγαλύτερος chef που είχα γνωρίσει ever. Ο Stephan, ο Ronan και ο Eskil! Αυτοί είχαν κερδίσει το διαγωνισμό μαγειρικής στην αλλαγή της χιλιετίας με το future pop πιάτο τους. Στις δικές τους συμβουλές βασισμένος θα κέρδιζα το χρυσό σκούφο του Σκαρ*ούτσου!

Γρήγορα σχημάτισα τον αριθμό του τηλεφώνου του Eskil ο οποίος ζούσε στη Βαρκελώνη πια. Το μόνο όμως που περιορίστηκε να μου πει ήταν ότι είχε γίνει χορτοφάγος. Εκνευρίστηκα και καθώς δεν είχα καμιά όρεξη να ακούσω πόσο όμορφη είναι η ζωή με τα βλίτα επικαλέστηκα πονοκέφαλο ή Η1Ν1 ή Bjork -δεν θυμάμαι- και του έκλεισα το τηλέφωνο. Τελικά ο πονοκέφαλος είναι πολύ βολικός όταν θέλεις  να αποφύγεις κάποιον που δεν λέει να καταλάβει ότι [α] τα μόνα 30 δεύτερα στη ζωή σου που θεωρείς άχρηστα είναι εκείνα στα οποία σκέφτηκες να γίνεις χορτοφάγος - αυτό νομίζω το λέει και ο Πέρκινς, όλων μας τη δίνει πού και πού και θέλουμε να γίνουμε χορτοφάγοι το λέει και ο Cohen I ve seen the future and it is murder, πράγμα που κατάλαβα κ εγώ όταν ανοίγοντας το ρίο μάρε είδα τον τόνο να κινείται ξεψυχώντας. [β] τα μόνα 30 δεύτερα από τους δίσκους του που θεωρείς της προκοπής είναι τα εισαγωγικά του make your own music. [γ] Και του οποίου οι μόνοι στίχοι που σε ενθουσιάζουν είναι του like beers in rain. Πφφφ...

Σήκωσα το τηλέφωνο για να παραγγείλω πίτες με Morrissey, χωρίς τζατζίκι και με κατέλαβε ξανά ο αρχέγονος τρόμος ότι ο ντελιβεράς θα είναι ο Θάνος Ανεστόπουλος και θα έχει φάει ήδη τα μισά -θα ναι την ώρα που σπαράσσεται ο γύρος φανατικά θα εκλιπαρώ λίγο τζατζίκι κλπ- πριν μου τα δώσει, μπρρρ...

Σχημάτισα τον αριθμό του αγαπημένου μου Στεφάν. Έλειπε. Η Φωνή στον τηλεδονητή με πληροφορούσε ότι απουσιάζει -εν γένει. Ξύπνησαν οι παλιές μου υποψίες. Μήπως ο Γκροθ και  η φωνή του δεν είναι το ίδιο άτομο? Όποτε εμφανίζεται ο ένας λείπει η άλλη. Το θυμάμαι και στο Ρόδον. Μετά έκλεισε. Το Ρόδον όχι η φωνή του - πότε υπήρξε εξάλλου?

Μόνο ο Χάρις μου έμενε να ελπίζω. Το σήκωσε! Από την άλλη μεριά ακούστηκε η φωνή του Στιβ -του μπασίστα των Maiden ντε- όμως, όχι του Ρόναν. Σε αυτήν την περίπτωση οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν. Να γιατί λοιπόν είχαν τόσο καιρό να βγάλουν αξιοπρεπή δίσκο και να γιατί είχε γίνει βουβάλι ο Ρόναν! Ο Ρόναν κατασπάραζε όλους τους συνονόματούς του σαν μπάμπουσκα! Κατεβάζοντας το ακουστικό ευχήθηκα να συμβεί το ίδιο και με την Αλεξίου Χάρις -αν και μάλλον οι πιθανότητες να τον κατασπαράξει ήταν με το μέρος της. Δεν είχα να μάθω τίποτε από κάποιον που διακρινόταν πλέον για τις γαστριμαργικές του ικανότητες.

Τι θα έκανα λοιπόν? Είχα όλα τα υλικά για να κερδίσω τον τίτλο του ΜΑΤΣ αλλά όχι και τις ιδέες. Πάτησα το play και το meathook, αυτός ο μαλάκας συνέχιζε να κατακρεουργεί την όποια μου ιδέα. Άνοιξα ένα C-A-I-R  I-N  F-Y-R-O-M πώς ο τύπος είχε προβλέψει τα γαμημένα Σκόπια από το 79 όταν ως και ο Μητσοτάκης μίλαγε το 92? Ήταν ιδιοφυία ή είχα πιει πολλές ιμπεριαλιστικές σαμπάνιες?

Στάθηκα απέναντι στο νεροχύτη προσπαθώντας να βρω την τρύπα. Χρειαζόμουν έμπνευση. Και ο Χένρυ Μίλερ λέει ότι έχουμε μπόλικη όταν κατουράμε. Ξαφνικά ο Robert έδωσε εκ νέου τη λύση! Μα πώς δεν το έβλεπα τόση ώρα? Άρπαξα το συκώτι, το κουνέλι από τα αυτιά που μόλις είχε βγάλει και την πλατεία Μαβίλη και τα έχωσα στην κατάψυξη. Τα πράγματα ήταν κάτι παραπάνω από απλά. Έπρεπε να το είχα σκεφτεί. Βάζοντας τα κρέατα στον καταψύκτη θα τα πάγωνα και έπειτα θα τα έβγαζα με το τσιγκέλι -meathook, και έχοντας τα έτσι θα τα έστελνα στον Σκαρ*ούτσο ονομάζοντας το εξαίσιο πιάτο μου Butcher Pop -το διαρκές τριβόμενο άηχο f παγωμένο θα μετατρεπόταν σε κλειστό ηχηρό b και θα έφτιαχνα ένα καινούριο πιάτο που θα με καθιστούσε τον Έλληνα ΜΑΤΣ! Ίσως μου έδινε την ευκαιρία να ανοίξω γραφείο τελετών και στου Ψωρρή.

Για να σιγουρευτώ ότι θα παγώσουν τράβηξα το καζανάκι.

Frankly mr. Bill Shankly (a.k.a Kino Runner)