Πιστός στην υπόσχεσή του ο Nick Waterhouse να επισκεφτεί τη χώρα μας - επίσκεψη που εκκρεμούσε από τον περασμένο Ιούνιο όταν ανακοινώθηκε η εμφάνισή του στο Enlefko festival - ήρθε τελικά στην αρχή του Φθινοπώρου να σημάνει την έναρξη της μουσικής σεζόν με ένα retro party που ενθουσίασε.

Ως ώρα έναρξης ανακοινώθηκε από τη διοργάνωση 9 παρά 5. Ωστόσο, γύρω στις 9 και λίγο η προσέλευση ήταν πολύ μικρή για το εκτόπισμα και τη δημοτικότητα του καλλιτέχνη˙ η ουρά για το ταμείο ένα mix and match από ηλικιακά groups και στιλιστικά παράδοξα. Ένας κύριος γύρω στα 60 προηγήθηκε στη σειρά, ενώ άλλος ένας στην ίδια ηλικία συνόδευε μετά της συζύγου ένα έφηβο βλαστάρι του hipster (sub)culture. Το ερώτημα ήταν που βρίσκονταν οι υπόλοιποι εκπρόσωποι αυτής? Μόδα ήταν και πέρασε(?) ή , όπως εύστοχα παρατήρησε συνακροατής και έτερος reporter, είναι ακόμα σε διακοπές στα Κουφονήσια?

His Majesty the King of Spain

Σχεδόν μια ώρα αναμονής μεσολάβησε μέχρι να εμφανιστούν στη σκηνή οι Έλληνες His Majesty The King Of Spain. Κάπως στριμωγμένοι στη σκηνή οι τελευταίοι από τον εξοπλισμό του Nick Waterhouse και της μπάντας του, με δικό τους drum set, 2 γυναικείες φωνές και έναν τρομπετίστα που κατέπληξε τα πλήθη, παρουσίασαν ένα απροσδιόριστο μουσικό χωνευτήρι με στοιχεία από indie folk, country και λίγο blues. Ο τραγουδιστής της μπάντας, ενώ κρατούσε τα ακόρντα στην κιθάρα, ενίοτε έπαιζε και το banjo, έκανε ένα σύντομο πέρασμα από τα drums ενώ απέκτησε και ρόλο entertainer όταν, μεταξύ άλλων, είπε ένα ανέκδοτο σχετικό με cowboys, κάνοντας ακόμη πιο προφανή την μουσική συσχέτιση της μπάντας με την AMA (Americana Music Association). Από τα 45 λεπτά της εμφάνισης τους θα κρατήσουμε την εκτέλεση του ραδιοφωνικού hit «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα»(διασκευή του ομώνυμου άσματος του Στράτου Διονυσίου ) την up tempo διάθεση της μπάντας, την επιθετική τρομπέτα, τα εύστοχα γεμίσματα του μπάσου, τα solos της lead guitar που άγγιζαν γοητευτικά την jazz και funk κουλτούρα.

Nick Waterhouse

Στις 11 και 10 και μετά από σχολαστική προετοιμασία του stage, οπου έντυπο setlist και scotch whiskey τοποθετήθηκαν δίπλα στα monitor, άρχισε να ξεπροβάλλει από το backstage μια μορφή με τα χαρακτηριστικά αυτά που αφαιρετικά αποτυπώνει το banner που κυκλοφόρησε μαζί με το δελτίο τύπου του event – κοκάλινα γυαλιά και old school κούρεμα. Ο drummer και keyboardιστας, αντιγράφοντας το Dick van Dyke look, βγήκαν μαζί με την υπόλοιπη μπάντα στη σκηνή, ενώ ακολούθησαν μερικά λεπτά μέχρι να εμφανιστεί ο Waterhouse και να ξεσπάσει το ζεστό χειροκρότημα.

Με τo drum beat από το "Indian Love Call" του πρώτου δίσκου ξεκίνησε πολλά υποσχόμενο το set. Ακολούθησε το “Ain't There Something Money Can't Buy” (Young-Holt Trio cover) με την εμφάνιση του ταλαντούχου τρομπετίστα των His Majesty the King of Spain, να δίνει τροφή στην ευερέθιστη πατριωτική περηφάνια του ελληνικού κοινού που ζητωκραύγαζε σε κάθε του εμφάνιση. Η επιμηκυμένη εκτέλεση του cover, κι ενώ χωνέψαμε ότι τίποτα προσποιητό δεν έχει το καλλιτεχνικό φαινόμενο Nick Waterhouse, μας έδωσε χρόνο να περιεργαστούμε τους λοιπούς συντελεστές…

Το στακάτο της σαξοφωνίστριας στα δεξιά του Waterhouse, pin up εκδοχή της Poison Ivy στη δύση της alley cat ομορφιάς της, ήταν η εισαγωγή του hit "I Can Only Give You Everything".  Το κιθαριστικό solo του τελευταίου άρχισε να ξεδιπλώνει το κουβάρι του μουσικού ταμπεραμέντου του καλλιτέχνη˙ γνήσιο rock & roll με όλη την ακαδημαϊκή προσήλωση στο R & B της δεκαετίας του 60, που δικαιολογεί τo nerdy και παράλληλα mod rebel style του στιλιστικά, την R & R διάθεση με R & B ενορχηστρωτικές επιλογές ηχητικά.

To "Sleeping Pills" που ακολούθησε ήταν η απάντηση στην, ενδεχομένως, αμφισβητούμενη νεωτερικότητα του Waterhouse, που τον κατατάσσει στην ανεξάρτητη σκηνή˙ εκεί «όλα είναι δυνατά» με συμμάχους Ampeg και MegaTone ενισχυτές του 60 που συνηγορούσαν και αυτοί το βράδυ της Τρίτης στη retro αισθητική. Η απουσία του full set πνευστών των studio εκτελέσεων έδωσαν χώρο στο rock ‘n roll, στην κιθάρα και στα πλήκτρα που συνεργάζονταν σε ξέφρενες ταχύτητες σε κάθε solo, όπως στο "Is That Clear" που ακούσαμε αμέσως μετά. Με τη mind trap μελωδία των πλήκτρων και το χαρακτηριστικό solo της τρομπέτας  του "Dead Room”, που ερμήνευσε με την επάνοδο του στη σκηνή ο Έλληνας τρομπετίστας, φτάσαμε στο "It No. 3". Η πολυαναμενόμενη διασκευή επί της, full fuzz & distorted, σύνθεσης του Ty Segall, έγινε σε κάποιο σημείο, δυστυχώς, μουσικό χαλί για την παρουσίαση της μπάντας. Στο τέλος, βέβαια, μας αντάμειψε το δυναμικό finale. Ακολούθησε ένα νέο κομμάτι που προλόγισε αφιερώνοντας το στην πατρίδα του την California. Αν και αφελής η ομοιοκαταληξία brain – train στο 2ο κουπλέ, το κομμάτι ήταν ανάλογο της έως τώρα πορείας του καλλιτέχνη.

Όλη η προσήλωση στο τεχνικό μέρος του ήχου έκανε πιθανό ένα αποστειρωμένο performance αλλά ούτε εκεί μπορεί να στηριχτεί μια λιγότερο ενθουσιώδης κριτική.  Ίσως  μοναδική εξαίρεση ήταν η μαύρη τραγουδίστρια που ήταν λίγο διεκπεραιωτική, όχι ως προς την ερμηνεία αλλά περισσότερο ως προς το attitude, γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο όταν ένας bandleader πλαισιώνεται από sessionαδες, όσο μακρόβια και αν είναι η συνεργασία τους. Από την άλλη, τα εξαιρετικά doo-wop style φωνητικά της αποτελούσαν κύριο συστατικό και στα κομμάτια που ακούσαμε στη συνέχεια, στο speedατο "(If) You Want Trouble", στο "Raina", που μετά τα μέσα του main set μας έριξε λίγο σε ρυθμό και διάθεση, στο hit "I Can Only Give You Everything" που μετέτρεψε το ισόγειο του Gagarin σε χορευτική αρένα.

Κι ενώ για πρώτη φορά, ίσως, χτες βράδυ ο τεχνικός φωτισμού στο “live music space…” συγχρονίστηκε με τα δρώμενα επί σκηνής, συνεχίσαμε να χορεύουμε με το low tempo "High Tiding", εναρκτήριο track του δεύτερου και τελευταίου δίσκου, και την τεραστίων διαστάσεων επιτυχία, "Time's All Gone Pt. 1"˙ ο ενθουσιασμός που προκάλεσε στο κοινό η εκτέλεση του εντυπωσίασε ακόμη και τον ίδιο τον Waterhouse που χαμογελούσε ανεπιτήδευτα στο θέαμα. Τα "This Is a Game" και "Some Place" ολοκλήρωσαν το βασικό setlist και το κοινό αρνιόταν πεισματικά να αποχωρήσει από τον συναυλιακό χώρο. 

Η μπάντα ξαναβγήκε στη σκηνή για άλλα δύο κομμάτια. Το αποχαιρετιστήριο “Pushin' Too Hard” άλλαξε την ηλικιακή χωρική κατανομή, αφού οι μεγαλύτεροι σε ηλικία έσπευσαν από το ανώτερο διάζωμα, να απολαύσουν μπροστά στο stage, ίσως ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια της Καλιφορνέζικης μπάντας των 60s, που ευθύνεται για τη γέννηση του garage και garage punk. Κάπου ανάμεσα στο «μασημένο» solo της «ξερής» κιθάρας του Waterhouse και τον τρισδιάστατο ήχο των πνευστών, αναγνωρίσαμε το κλασικό spelling  “G.L.O.R.I.A”, να προσδίδει ενωτικό πνεύμα στις rock ψυχές ανά τον κόσμο, από τους ξεπλυμένους surfers της California μέχρι τον υγρό ουρανό της Ιρλανδίας.