or Little Antony and The Great Big Rock ή Η Aγάπη άργησε 2 μέρες 

Σύμφωνα με τον Αntony όταν ερμηνεύει είναι κάπως σαν "...having your spirit witnessed by people. And, sometimes, appreciated. Perhaps people will see it and relate, or identify themselves in it." Ακόμη, το ενδιαφέρον μιας συναυλιακής νύχτας έγκειται τόσο στο μουσικό όσο και στο διαδραστικό τμήμα αυτής. Ο ερμηνευτής είναι και διασκεδαστής ή έστω καλή παρέα (in any sense). Και όταν είσαι σε θέση να γράψεις ένα κείμενο για το κάθε μέρος από αυτά, μάλλον είναι ένα πρωτο δείγμα πως πέρασες όμορφα τελικά. Ή για να το κάνουμε πιο ποητικό, το πνεύμα του Antony διέλυσε την προσωπική μου αμφισβήτηση προς το άτομο του όπως ο δυνατός άνεμος κατάφερε τελικά να διώξει εκείνα τα επίμονα μαύρα σύνεφα που είχαν μαζευτεί από την Κυριακή... Δεν ξέρω αν ένιωθε και κάποιος άλλος από όσους ανηφόριζαν προς το Θέατρο Βράχων όπως εγω. Πολυπληθές και πολυσυλλεκτικότατο το κοινό πάντως. Ο τύπος απ΄το διπλανό γραφείο στη δουλειά, ο γνωστός θαμώνας, your usual 10% representative, η θεία μου που είναι και στο δημοτικό συμβούλειο του Βύρωνα, η Αρβανιτάκη και ο Χατζηστεφάνου κτλ. γέμισαν τις κερκίδες και τα καρεκλάκια μπροστά από τη σκηνή. Τη συναυλία άνοιξαν οι Joan as Policewoman, η Joan στο πιάνο(ή στην κιθάρα) δηλ μαζί με την μπασίστρια της και τον drummer της. Κάτι σαν μια Sarah McLachlan απ΄το Brooklyn, που κρύβει και μια Kim Gordon κάτω από το kitchy black dress. Η μουσική τους ένα μειγμα Punk Rock R&B but American Soul Music με άφησε ελαφρώς αδιάφορη με καλύτερες στιγμές μάλλον το "Christabel" γιατί θύμιζε λίγο "Christine", το "Save me" στο πιάνο και τον αλλοπρόσαλο free jazz αυτοσχεδιασμό του "Are you not furious". Παρόλ' αυτά είχε την αμεσότητα και άνεση της γυναίκας (και δη αμερικανίδας) που παίζει χρόνια σε μικρές σκηνές ή κλαμπάκια και καμία συστολή στο γεγονός οτι εκτός από ποτά, τσιγάρα, popcorn και nachos κυκλοφορούσαν και άλλα πράγματα στο κοινό, όταν την πήραν τα ντουμάνια. Ειπε και για τα bitter ripe fruit που δοκίμασε από ένα δέντρο στο δρόμο, έκλεισε με το "Anyone" που αφιέρωσε στον Antony και αποχώρησε like a lady. Ένα από τα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά του θεάτρου Βράχων είναι οτι σου δίνει τη δυνατότητα  να παρακολουθήσεις και τη βόλτα του εκάστοτε καλλιτέχνη to the stage and off the stage στην αρχή και το τέλος της κάθε συναυλίας. Θυμάμαι το απίστευτα sexy περπάτημα του Brett Anderson like he was king of the world όταν τέλειωσε το encore του 3 χρόνια πριν. Well... καμία σχέση με τον Antony αλλά και αυτόν τον ξεχώριζες από μακριά. Σαν ένα υπερμεγέθες συνεσταλμένο παιδί ανέβηκε μαζί με τους Johnsons στη σκηνη, έβγαλε το laptop από την τσάντα που είχε στον ωμο και κάθισε στο πιάνο. Ξεκίνησαν με το "Cripple and the Starfish" προσπαθώντας να προσαρμοστούν στον αρκετά δυνατό αέρα (όχι και το πιο καταλληλο για ακουστικά όργανα) και τον Antony μάλλον συγκρατημένο. Σιγά σιγά όμως, λίγο από το θερμό και ανταποδωτικό κοινό, λίγο από το εν λόγω αεράκι που αποδείχτηκε αναζοωγονητικό τελικά... he begun to come out...

Ένας εξαιρετικός πιανίστας και μια πολύ ιδιαίτερη φωνή πραγματικά, με τη live ερμηνεία πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τη studio version των τραγουδιών, συνοδευόμενος από υπέροχους μουσικούς σε τσέλο, βιολί, μπάσο και κιθάρα. 'Ενας άκακος Norman Bates με μια μπαλαρίνα hidden inside. Στα 14 τραγούδια που έπαιξαν συμπεριλαμβάνονταν αρκετά από το I'm Α Βird Νow ("Man Ιs Τhe Βaby", "For Today I'm Α Βoy", "My Lady Story", "You Αre Μy Σister"), κάποια από το Antony & the Johnsons ("River of Sorrow"), την πολυ ενδιαφέρουσα cover version του "The Guests" του L.Cohen ("one of the greatest poets")  'n some more ("I Fell In Love With A Dead Boy", το μελοποιημένο "Τhe lake" του Ε.Α Poe). Highlights μάλλον το "Fistfull Οf Love" και φυσικά το κλείσιμο του "Hope There's Someone" -με το ντροπαλό(αρχικά) σιγοντάρισμα από το κοινό (όλοι μαζί που λέμε) και το ανατριχιαστικό φινάλε (kind of like the flourish that Maria Callas was seeking) που επαναπροσδιορίζει την εκτίμηση σου στα κλασσικά όργανα- και το encore με το "Τwilight" και τον κόσμο όρθιο πια μπροστά στη σκηνή και τον Antony με το καπελάκι. Highlight και το chitchat στα διαλείματα των τραγουδιών. Με αρκετό χιούμορ και αυτοσαρκασμό ζήτησε να σβήσουν τον ηλίθιο προβολέα που τύφλωνε τον κόσμο ("even though you're better off blind than looking at me"), μίλησε για την βόλτα του στην Ακρόπολη και το "used condom that was lying there", θαύμασε την ενέργεια που περικλύουν οι βράχοι και την αίσθηση της πατρίδας και ιστορίας που έχουμε σαν Έλληνες, έπαιξε με τον κόσμο και προσέφερε ένα δείγμα Cohen-ικής ποιητικής σοφίας απευθυνόμενο στον ίδιο ("through imperfection we catch glimpses of perfection" or sthng like that).

Είναι λίγο δύσκολο να μεταφέρεις το feeling τέτοιας συναυλίας. Είναι μάλλον προσωπικό και ιδιαίτερο για τον καθένα. Είναι η στιγμή της απόλυτης ευτυχίας ενός ήρεμου πρωινού, εκείνα τα δάκρυα που προσπαθείς να πνίξεις, η ανάγκη να νιώσεις ότι δεν έχεις ξεχάσει τον ηλεκτρισμό του πρώτου αγγίγματος, η φοβία που μάλλον ποτέ δεν ξεπέρασες, η ενέργεια που δίνουν τα χέρια όταν αγκαλιάζουν... Είναι που ακούγεται λίγο σαν τη μαμά σου και τον μπαμπά σου μαζί. Είναι και αυτή η αίσθηση "εποχής" που αφήνει η μουσική (maybe cos in my head Antony has always been a prince's name). Σκέψεις και συναισθήματα που κανονικά απορρίπτεις αλλά σε συνεπαίρνουν σε ανύποπτες στιγμές και μπορεί να γίνουν κατακλυσμικά. Όσο εύκολα μπορείς να απορρίψεις και τον Antony και τα τραγούδια του, τόσο εύκολα μπορεί να σε αγγίξει. Φεύγoντας, σκεφτόμουν αν θα ήταν προτιμότερη η συναυλία σε έναν κλειστό χώρο όπως εκείνον της πρόσφατης εμφάνισης των Current 93. Aλλά θα έλειπε το φεγγάρι στο background, ο βράχος που επέτεινε το "εύθραυστο" της υπόθεσης 'n the bending trees. Και ευχόμουν επίσης να βρω ένα αδέσποτο κουταβάκι στο δρόμο.