9 το βράδυ της Παρασκευής και από τα ηχεία του Fuzz παιάνιζαν παλιά ελληνικά αντάρτικα τραγούδια ικανά για να μας θυμίσουν ότι εκτός από τους Laibach του WAT (που αγαπήσαμε για την avant-pop-industrial μουσική τους) υπάρχουν και οι Laibach του Krst Pod Triglavom (που ίσως μας ξενίζουν πολλά χρόνια μετά για τις πολιτικές τους τοποθετήσεις). Ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρος αν η πρόθεσή τους να εναντιωθούν στο κομμουνιστικό καθεστώς της (πρώην) χώρας τους, τους έχει φέρει στην διαμετρικά αντίθετη πλευρά του πολιτικού χάρτη. Μετά τη συνέντευξή τους στο postwave ανέτρεξα στο nsk όπου έπεσα πάνω στην ατάκα "Art is fanaticism that demands diplomacy". Κι έμεινα πάλι με την απορία…
Απλά εναντίον του ιμπεριαλισμού ή υπέρ ενός ανεξάρτητου και φυλετικά καθαρού (μπρρ..) έθνους?

Οι παιάνες συνεχίζονταν ενώ σιγά σιγά μαζεύτηκε ικανοποιητικός αριθμός ατόμων για να ξεκινήσει το live κατά τις 10 παρά κάτι ψιλά. Τα φώτα σβήνουν και για εισαγωγή μας επιφύλαξαν τον εθνικό ύμνο της χώρας μας όχι όπως τον παίζουν οι μπάντες στις εθνικές εορτές, ούτε διασκευασμένο από τους Σλοβένους. Αν δεν κάνω λάθος ήταν μια παλιά αντάρτικη version κι η εθνικιστική μας αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο! (ξαναμπρρ…)

Part I
Το πρώτο μέρος του live ήταν η εξ ολοκλήρου παρουσίαση του τελευταίου concept album τους, του Volk. Κατά δήλωσή τους, οι εθνικοί ύμνοι που διασκευάστηκαν στο Volk επιλέχτηκαν βάση του ιστορικού περιεχομένου του κάθε έθνους και τον ρόλο τους στον πολιτικό και πολιτιστικό ιμπεριαλισμό με βασικό κριτήριο τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα τους.
Το concept του Volk και ο διαφοροποιημένος ήχος των Laibach σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους έκαναν αυτούς που δεν είχαν ‘διαβάσει’ καλά (ή που είχαν ‘διαβάσει’ αλλά δεν τους άρεσε…) να αισθάνονται ίσως άβολα. Όλοι ανεξαιρέτως όμως δεν μπορεί να μην παραδεχτούν ότι ο Milan και τη παρέα του διαθέτουν ένα βασικό στοιχείο που χρειάζεται για να βρεθεί κανείς στον χώρο της music biz: το sex appeal!
Ο ίδιος ο Milan στεκόταν εκεί ως αντικείμενο πόθου των απανταχού γυναικών που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή στο Fuzz. Με μια βαριά και καθηλωτική φωνή που υποβοηθούμενη από το κατάλληλο distortion σε έκανε να κρέμεσαι από τα χείλη του, από την κάθε του λέξη. Και κάθε φορά που άνοιγε τα χέρια του γινόταν ολοένα πιο προσιτός και ποθητός ταυτόχρονα.

Δεξιά του μια απαστράπτουσα κυρία ονόματι Mina που με μια πεντακάθαρη κι αγγελική φωνή και με παρουσιαστικό εύθραυστης πορσελάνινης κούκλας έβγαλε όλα τα γυναικεία backing vocals κλέβοντας επάξια λίγη από τη δόξα του Milan. Με θεατρικό τρόπο εναλλάσσονταν οι δύο τους, ενώ πίσω τους έπαιζαν θεματικά projections, διαφορετικά για το κάθε τραγούδι-ύμνο. Με άριστο ήχο ευτυχώς, επικίνδυνα καθηλωτικοί έπαιξαν όλο το Volk με τη σειρά που είναι τα τραγούδια στο δίσκο (εκτός από το Vaticanae που πρέπει να παίχτηκε κάπου ενδιάμεσα, τη στιγμή που το γκρουπ αποχώρησε για λίγο για να αφήσει τη Mina να το τραγουδήσει μόνη της). Ας μην αναφερθώ στα κομμάτια ένα-ένα, δεν μπορώ όμως να μην ονοματίσω κάποιες πραγματικά ιδιαίτερες στιγμές, το Germania, το America (με το τρομερά πετυχημένο sample του ιεροκήρυκα), το Yisra'el φωνάζοντας my country, my land, Anglia, Rossiya, θα τα θυμάμαι για καιρό.
Δύο άντρες στα synths και ένας drummer συμπλήρωναν το οπτικοακουστικό και μουσικοθεατρικό σκηνικό. Όλα έγιναν με μια απίστευτη ηρεμία που έβγαζαν οι Laibach, μια παράσταση που απλά καθόσουν στη θεσούλα σου να την παρακολουθήσεις.

Part II

Ένα μικρό διάλειμμα, οι Laibach φεύγουν από τη σκηνή, στήνονται δεξιά κι αριστερά δύο snare drums με τα αντίστοιχα πιατίνια, οι τέσσερις Laibach ξαναβγαίνουν και μπροστά από το κάθε snare drum ορθώνονται δύο ουρί του παραδείσου, μια ξανθιά και μια μελαχρινή (ονόματα και τηλέφωνα δεν ξέρω...). Ήταν η σειρά του ανδρικού κοινού να κάνει το οφθαλμόλουτρό του! Όπως επίσης, ήταν η σειρά να δούμε και να ακούσουμε τους Laibach του WAT, με μπητ και χοροπηδητό πάνω στους ξερούς industrial ήχους τους.
Tanz Mit Laibach και έγινε αμέσως αντιληπτό ότι το κλίμα αντιστρέφεται, την ηρεμία θα διαδεχθεί η ενέργεια και η αδρεναλίνη καθώς οι δύο γυναικείες παρουσίες χτυπούσαν θεατρικά πάνω κάτω με τα sticks τους τα drums και τα πιατίνια. Θα θέλαμε όμως να μας δώσουν λίγο παραπάνω χρόνο, έπαιξαν μόλις έξι (αν θυμάμαι καλά) κομμάτια από το WAT πριν μας αποχαιρετήσουν και πριν πέσουν οι τίτλοι στο τέλος.

Γιατί το live τελείωσε με ένα προηχογραφημένο medley και με τίτλους να πέφτουν στα projections, τίτλους που ανέφεραν τους βασικούς συντελεστές της live περιοδείας τους και επεξηγήσεις ξεχωριστά για το κάθε ένα από τα τραγούδια του Volk.

Σαν να είδαμε μια ταινία, χωρίς όμως να μπορέσουμε να την ξαναδούμε, κάποια πράγματα τα ζεις μόνο μία φορά…

Βασίλης Παπαδογεωργόπουλος
(extra credits to Lady L)

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου