Οι Kirlian Camera είναι από τα σχήματα που προσφέρονται για πολλές συζητήσεις, όπως φαίνεται άλλωστε και στην πολύ πρόσφατη αναφορά του forum μας για το τελευταίο τους δισκογραφικό πόνημα. Τόσο για τις αισθητικές προτάσεις του Angelo Bergamini όσο και για τις κατά καιρούς ιδεολογικές του απόψεις (έτσι όπως προσπαθούμε τουλάχιστον εμείς οι ακροατές να τις αποκρυπτογραφήσουμε από τους στίχους των τραγουδιών του). Ομολογώ ότι οι δεύτερες είναι αυτές που για χρόνια δεν μου «επέτρεπαν» να έρθω σε πλήρη επαφή με τη δισκογραφία του τη δεκαετία του '90. Στα θετικά βέβαια πρέπει να καταγραφούν η αδιάλειπτη τριακονταετής παρουσία σε δισκογραφικό και συναυλιακό επίπεδο αλλά και η επιλογή της Elena Fossi στη θέση της τραγουδίστριας. Ok, και εγώ χαμογελάω όταν βλέπω τις στιλιζαρισμένες της φωτογραφίες, πόσο μάλλον τα videoclip των SpectraParis. Ωστόσο, είναι αυτή που -όπως φάνηκε το Σάββατο- «παίρνει το παιχνίδι στους ώμους της», έχοντας αναμορφώσει εν πολλοίς την εικόνα και τον ήχο του σχήματος. Αυτό βέβαια για αρκετούς, παλαιότερους κυρίως ακροατές, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Και αυτό επίσης φάνηκε το Σάββατο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή...

Επι σκηνής

Όταν γύρω στις δέκα και τέταρτο οι Decode ανέβηκαν στη σκηνή, ο χώρος ήταν δεν ήταν μισογεμάτος... Η σύγκριση με τις δύο προηγούμενες συναυλίες (Covenant, Suicide Commando) αναπόφευκτη. Παρόλα αυτά, τα δύο μέλη του σχήματος ξεκίνησαν με όρεξη να πλημμυρίζουν το χώρο με τις synth pop μελωδίες τους. Η φωνή του Αλέξανδρου γίνεται όλο και καλύτερη ενώ τα δύο μέλη φαίνονται πια εξοικειωμένα με την λειτουργία τους σαν ντουέτο (με προηχογραφημένα γυναικεία φωνητικά να εμφανίζονται σποραδικά όπου κρίνουν απαραίτητο).

Ευτυχώς, το σετ τους δεν πιέστηκε χρονικά, οπότε και ακούσαμε αρκετά από τα τραγούδια τους που έχουμε αγαπήσει (Fake Freedom, Load of my Body κτλ). Το κοινό ανταπέδωσε με θέρμη την εμφάνιση του σχήματος και ιδίως οι μπροστινές σειρές κουνήθηκαν και να ανταποκρίθηκαν στις ατάκες του Αλέξανδρου. Οι Decode διαθέτουν τους πιστούς τους φίλους, αποδεικνύοντας ότι η σχέση με του συγκροτήματος με τον κόσμο «κτίζεται» χάρη στη συνεπή και μεθοδική παρουσία (σ.σ. παρόλα αυτά, περιμένουμε ακόμη εκείνον τον επίσημο δίσκο...).

Ευτυχώς, κατά τη διάρκεια των Decode και του χρόνου που μεσολάβησε μέχρι οι Kirlian Camera να λάβουν τις θέσεις τους επί σκηνής, το κοινό είχε πληθύνει αρκετά, πυκνώνοντας τις μπροστινές σειρές. Πιο πίσω βέβαια τα πράγματα περίμεναν χαλαρά... Η εισαγωγή έγινε με το Ein Deutsches Requiem και τα τέσσερα μέλη να παρατάσσονται με πρόσωπα καλυμμένα με τις γνωστές κουκούλες με τους σταυρούς. Τα κύρια μέλη (ο Bergamini πίσω από τα retro 90's keyboards) συνοδεύτηκαν από κιθαρίστα και μπασίστα σε όλη τη διάρκεια του σετ. Το τι θα περιελάμβανε αυτό δεν ήταν δύσκολο να το φανταστούμε, δεδομένης της πρόσφατης κυκλοφορίας του Nightglory, από το οποίο τραγούδησαν αρκετά τραγούδια, συμπεριλαμβανομένου του ομώνυμου, του Hymn και του I am not Sorry.

Συνολικά, το πρώτο μέρος του σετ ήταν περισσότερο ατμοσφαιρικό, στο κλίμα του τελευταίου δίσκου, με τα φωνητικά να καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση. Έπειτα τα beat αυξήθηκαν, με γνωστά, παλιότερα τραγούδια (K-Pax, Blue Room, Eclipse κ.α.) , να παίζονται σε μορφή remix. Οι «φανατικοί» μπροστά είχαν στήσει το δικό τους χορό, αποθεώνοντας σε κάθε ευκαιρία την Elena Fossi, που ξεφορτώθηκε γρήγορα τη δερμάτινη καπαρντίνα της εισαγωγής και από εκεί και πέρα ανέδειξε την πληθωρική της παρουσία. Δεν αναφέρομαι (μόνο) στο αναμφισβήτητο sex appeal της αλλά και στα φωνητικά της προσόντα (ιδίως στα πιο μελωδικά περάσματα) και στη συνολική παρουσία πάνω στη σκηνή. Αεικίνητη, παραπέμποντας αρκετά σε rock κινησιολογία, χωρίς πολλές κινήσεις όψιμου εντυπωσιασμού, απολαμβάνει την αγάπη του κόσμου και ανταποδίδει. Θα μπορούσε να το παίζει βεντέτα, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε εμφανές και ομολογουμένως ακόμα και στα βίντεο από τις συναυλίες έχω την εντύπωση ότι αδικείται, με την έννοια ότι το εμφανισιακό υπερκαλύπτει συχνά την ερμηνευτική της δεινότητα (μέρος της οποίας αποτελεί και η συχνά έντονη ιταλική προφορά της).

Τα encore αποτέλεσαν το τρίτο κομμάτι της συναυλίας. Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά τέσσερις φορές (αν θυμάμαι καλά) οι Kirlian Camera επανήλθαν στη σκηνή, ερμηνεύοντας πέντε ακόμα τραγούδια. Ξεχωρίζω το Comfortably Numb στην electro  διασκευή του αλλά και αυτό που ο Bergamini πήρε το μικρόφωνο και ξεκίνησε να απαγγέλει στα γερμανικά, συνοδευόμενος από ατόφιο βιομηχανικό μουσικό μοτίβο. Αυτή η «παρένθεση» αποτέλεσε και την πιο ενδιαφέρουσα ίσως εναλλαγή στη μιάμιση ώρα που το σχήμα παρέμεινε στη σκηνή.

Δυστυχώς, δεν ήταν λίγοι αυτοί που αποχώρησαν πριν τα encore. Και η συνολική αίσθηση που απέμεινε μετά τις ευχαριστίες σε τρείς γλώσσες του Angelo Bergamini ήταν ότι αυτοί που παραβρέθηκαν για να περάσουν καλά (γνωρίζοντας τις επιλογές των τελευταίων ετών) τελικά πέρασαν πολύ καλά, ενώ όσοι ήρθαν με προβληματισμούς και ερωτηματικά μπορεί, αν έμειναν μέχρι το τέλος, να επιβράβευσαν ένθερμα την εμφάνιση του σχήματος, ωστόσο το γνωστό «συννεφάκι» τους συνόδευσε στον δρόμο της επιστροφής (ή του after show party), με κυριότερη εστίαση στην ...εκμοντερνισμένη εκδοχή των παλαιότερων τραγουδιών.