Μικρές δονήσεις μελωδίας σε κλίμακα Richter
 Καρέκλες παρατεταγμένες για το κοινό (γεμάτες). Στη σκηνή πάνω, δίπλα στα stands με τις παρτιτούρες και τις καρέκλες, ένα τραπεζάκι με κάτι σιδηροκατασκευές. Κατά τις 10:30 ξεπροβαίνουν οι YOUR HAND IN MINE. Οι δυο πιτσιρικάδες (μπορεί και να μικροδείχνουν...) από τη  Θεσσαλονίκη βάζουν τα καλώδια στα πολύμπριζα και αρχίζουν με ηλιγγιώδη ταχύτητα να μετακινούν τη σιδηροκατασκευή πάνω και κάτω από το τραπεζάκι όπου και στήνουν τα laptops και τα synths, δίπλα και κάτω από μια πτυσσόμενη καρέκλα τα recorders και τα μικρόφωνα, που'ναι οι μπαγκέτες, α, ναι, πίσω απ'το μεταλλόφωνο, σιγά μην πέσει η κιθάρα κάτω, όλο πέφτει το παντελόνι μου διάβολε, λειτουργεί το μικρόφωνό σου;... μα, καλά, τους Neubauten ήρθαμε να δούμε; (χαρά εγώ)

Κι αρχίζουν με επιβλητικά αλλεπάλληλα crescendo και με παραπέμπουν στον Philip Glass, αλλά για λίγο...(ηχητικά είναι πιο κοντά στους Mum αλλά χωρίς τα φωνητικά)... γιατί αρχίζουν τις ασύγχρονες μελωδίες τους, κάποιες απ'τις οποίες είναι πραγματικά εμπνευσμένες, μια χτυπώντας τη σιδεριά με πάθος (όπα, σπάει κι η μια μπαγκέτα, νομίζω πήρε έναν ηχολήπτη ξώφαλτσα) μια το μεταλλόφωνο και παίζοντας τo φρεσκοηχογραφημένο σαμπλάκι με playback πάνω σε πιάνο, τα παιδιά έχουν έμπνευση... Χειρίζονται τα keyboards με αγάπη που τους την ανταποδίδουν σε αποτέλεσμα, ενώ με την κιθάρα δεν είχαν την ανάλογη επιτυχία, αλλά έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους να το δουλέψουν. Τα πλήκτρα τους πάνε πιο πολύ, ομολογουμένως. Γύρω στο 40λεπτο μετά: «Τελειώσαμε. Ευχαριστούμε. Ε, που μας ακούσατε». `Αρεσαν και χειροκροτήθηκαν θερμά, ειδικά το τελευταίο κομμάτι. Διέκρινα και hardcore fans στην πρώτη σειρά.

`Ερχονται οι ηχολήπτες και στήνουν 2 βιολιά, μία βιόλα και 2 τσέλλα. Το πιάνο και το synth του Max Richter ήταν κρυμμένα στο βάθος, πίσω από stands με παρτιτούρες. Διακριτικός ο συνθέτης, και όχι μόνο στο παίξιμό του...(οι φωτογράφοι τα βρήκαν σκούρα).

Κάθονται και οι λοιποί μουσικοί, η αίθουσα πλημμυρίζει σιγά σιγά (είπαμε, διακριτικός είναι) από τρυφερές μελωδίες με μια νότα μελαγχολίας.. .Αυτό χαρακτηρίζει αρκετά θα έλεγα τις συνθέσεις του Richter, η τρυφερότητα... την αναπαράγει με διαφορετικούς χρωματισμούς-θέματα, στους δίσκους του. Η επιρροή του Boulez είναι δυστυχώς για μένα περισσότερο εμφανής απ'ότι του Xenakis, ωστόσο υπάρχουν κάποιες μαγικές στιγμές όπου τολμά να περπατήσει τα πιο παράξενα Xenakiκά μονοπάτια..

Οι σαμπλαρισμένες αφηγήσεις-απαγγελίες, σε συνδυσμό με διακριτικές, ανεπαίσθητες αρχικά, μουσικές αλλαγές, δημιουργούν λεκτικά τοπία πλαισιωμένα από μονοπάτια-νότες που οδηγούν σε αποχαιρετισμούς, καθυστερημένες συγνώμες, δυνατά πάθη, αναμνήσεις... σαν να ακούω το soundtrack της εβδομάδας μου.
Το ρυθμό τον δίνει το σανδάλι του τσελλίστα δεξιά. Η μουσική μου μιλά, μέσα από Blue Notebooks: Η φωνή της Tilda Swinton, με το χαρακτηριστικό cut-glass accent της, χαράζει κάθετες γραμμές-οπές στη μελωδία-βάση του Richterικού πιάνου, απ'όπου ξεφεύγουν μικρές δονήσεις έντασης, ξαφνικά έγχορδα κύματα σε μια κατά τα άλλα σχετικώς «ήρεμη» ακρογιαλιά συναισθημάτων... Θα ήθελα περισσότερες τέτοιες στιγμές.

Κάτι ταινίες βινυλίου κρεμασμένες από την οροφή, κυματίζουν, στο ρυθμό, χρωματισμένες από τους προβολείς που τις μετουσιώνουν σε μικρές νυχτοπεταλούδες...
Στα κομμάτια του album Songs from Before, τα αποσπάσματα του Haruki Murakami, διαβασμένα από τη βραχνή χαμηλή φωνή του Robert Wyatt, με ταξιδεύουν με ευαίσθητους στροβιλισμούς και μιαν έννοια σχεδόν θαλπωρής, μέσα σε ευαίσθητους μικρόκοσμους που αποκαλύπτονται με το ρυθμό της μουσικής.
Αχ αυτή η ευαίσθητη εσωστρέφεια του καλλιτέχνη, σε τραβά (διακριτικά πάντα) απ'το μανίκι, μέσα της, μέσα του, ο δρόμος προχωρά κι εσύ δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, προχωράς μπροστά, στο μέλλον.... κι ας σ'έβρεξε η μπόρα... που θα πάει... θα στεγνώσεις!
Η σχετικώς δυσδιάκριτη ποίηση (ο ηχολήπτης πιθανόν ταξίδευε κι αυτός) έδενε την υφή του περιγραφόμενου υδάτινου στοιχείου με τη μελωδία τόσο καλά που μου φάνηκε ότι έβλεπα αυτά που άκουγα...
Το κοινό του Gagarin αγαπάει τη μοντέρνα-κλασσική μουσική... ταξιδιάρες ψυχές ταξιδεύτηκαν. Διακριτικά. Με μικρές στιγμές αδιάκριτου πάθους.
Κι ήταν πολύ όμορφα τότε.

Τέσσερα encore υποκλίσεων μετά, με σύσσωμο το κοινό του Gagarin όρθιο να χειροκροτά ενθουσιασμένο, η μικρή ορχήστρα και ο συνθέτης μας αποχαιρετούν οριστικά (;) μ'ένα ακόμη κομμάτι... μελωδία χρώματος, τι άλλο;
Βαθύ μπλε.

Μαρία Καλαπανίδα

Φωτογραφίες: Οlga Κ.