Το Γυάλινο Upstage είναι ένα μικρό μπαράκι πάνω από το λεγόμενο Μουσικό Θέατρο. Αφού περάσαμε τη μεγάλη γυάλινη (φυσικά) είσοδο και μας υποδέχθηκε το ευγενέστατο classy προσωπικό του θεάτρου και καθώς ανεβαίναμε τη σκάλα με το χαλί (sic) σκεφτόμουνα την ύπαρξη τέτοιων δωματίων σε κάθε μεγάλη σκηνή της πόλης. Από κάτω να παίζει τα εκάστοτε μεγάλο όνομα του ελληνικού πενταγράμμου και από πάνω ένα alternative γκρουπάκι ή έστω ένα alternative μπαράκι, καταφύγιο και για όσους από υποχρέωση έσυραν τον εαυτό τους στη μεγάλη αίθουσα και το μόνο που μπορούν να σκεφτούν είναι τι πλάκα θα είχε ένας τεράστιος φυστικοπόλεμος από τη βαρεμάρα. Ο χώρος πάντως δεν φαινόταν και ο πιο κατάλληλος για ένα live του είδους, σχετικά μακριά από το κέντρο και όσοι είχαν φέρει ομπρέλα πήγαν ταμείο...

Η προσέλευση ελαφρώς μειωμένη λοιπόν, ο χώρος όχι και άσχημος, μια μικρή σκηνή και λίγα τραπεζάκια στις άκρες, ταίριαζε με το intimate κλίμα, αρκετά σκοτεινό και ήδη ντουμανιασμένο.
Επειδή οι Sangeeta δεν έπαιξαν αν και ήταν εκεί -όπως μάθαμε η φωνή της τραγουδίστριας τους είχε κλείσει τελείως, κρίμα!- οι Gad ήταν οι μόνοι που ανέβηκαν στη σκηνή πριν τους Matisse. ‘Επαιξαν αρκετά από τα δικά τους δικά τους τραγούδια, την διασκευή τους στο “Bitches Brew” των Inspirals, που ταίριαζε απόλυτα με το moo! μπλουζάκι του Ηρακλή Αναστασιάδη πίσω από τα synths, ενώ έκλεισαν το set τους με άλλη μία ωραιότατη λίγο πιο electropop διασκευή στο “Blood” των Editors. Αρκετά μελετημένη παρουσία με το rock on-stage line-up τους και τα βιντεάκια από πίσω, θέλουν λίγη δουλειά ακόμα για να ενώσουν όλους τους χαρακτήρες σε ένα σύνολο και να βελτιώσουν λίγο τη σκηνική τους παρουσία.

Το μικρό απαραίτητο intermission για αλλαγές και φτιαξίματα και οι Matisse έκαναν την είσοδο τους με ένα ηχογραφημένο instrumental, φώτα και καπνούς να παίζουν στην άδεια σκηνή. Cute! Τους είχα δει άλλες δύο φορές μέχρι χτες. Η πρώτη ήταν στο Aν μετά το πρωτο τους album και όταν είχαν ακόμα πλήκτρα και στα live τους. Μου είχαν φανεί καλοί αλλά λίγο μπερδεμένοι και μαζεμένοι. Η δεύτερη ήταν λίγους μήνες πριν όταν άνοιξαν σε ένα sold-out Gagarin που περιμένε ανυπόμονα το πιο επιτυχημένο και πολυπαιγμένο ίσως contemporary band του είδους (Kaiser Chiefs). Tough! Αλλά στάθηκαν εξαιρετικά και θυμάμαι πως το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ακούγοντας κάποια από τα καινούρια τους τραγούδια ήταν πως βρήκαν το στίγμα τους, το ύφος που τους ταιριάζει. Την Παρασκευή, πολύ πιο άνετοι, ξεκίνησαν με μία δυνατή διασκευή στο “Stranger” του Kurt Weil. Και συνέχισαν επίσης δυνατά με νέα τραγούδια να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του playlist. To “Snow White” με το κολλητικό του ρεφρέν και backing vox που γουστάρεις, το hitάτο “Call me, Call me” (να δούμε πόσο θα αντισταθεί στις πιέσεις της κινητής - για μένα μακάρι να υποκείψει, κάτω η αυτοκρατορία του Χατζηγιάννη στην αναμονή), “Judgement Day”, “Killer Kids”, “Toys Up”, τα πολύ καλά “5 Seconds Of Love” και “Mind The Gap”. ‘Ολα με το απαραίτητο επεξηγηματικό –και απολαυστικό μπορώ να πω- intro από τον ‘Αρη Σιαφά. Tα “Gospel” και “She Smiles” από το Cheap As Art ίσως και να τα έχουν βαρεθεί λίγο αλλά είναι ιδανικά χοροπηδηχτά τραγούδια για live. ‘Επαιξαν και τo “The Great Sleep” από το ep τους και έκλεισαν με ένα ειλικρινές «encore» χωρίς encore με την διασκευή τους στο υπέροχο “Cosmic Dancer”.

Και τώρα τα σχόλια, η «κριτική ματια» κτλ. Το ξεμπέρδεμα στις συνθέσεις και το ύφος της μπάντας φαίνεται να έχει ανάλογο αποτέλεσμα και στην παρουσία τους on stage. Rock enough attitude, indie παρουσία, μία αύρα από glam. Γενικά φαίνονται μια πολυσυλλεκτική μπάντα από άποψη χαρακτήρων -μου θυμίζουν λίγο Bloc Party.- και σε αυτές τις περιπτώσεις είναι καλύτερο να το χρησιμοποιείς και να το επιδεικνύεις μέσα σε ένα όριο, το οποίο φαίνεται να το έχουν βρει. Γενικά έφτιαξαν διάθεση να τους ξαναδείς και να ακούσεις τις studio versions των νέων κομματιών (οι οποίες παρεπιπτόντως είναι εξαιρετικές, αλλά αυτά αργότερα...) και απέδειξαν με ευκολία ότι είναι μια από τις πιο καλοδουλεμένες μπάντες που "παίζουν" στα μέρη μας. Υπήρχαν και αρνητικά βέβαια, ο ήχος έκανε κανα δυο παραστρατηματάκια, το ύφος της μπάντας είναι εύκολα παρεξηγήσιμο αν έχεις τη διάθεση να παρεξηγήσεις και ο Άρης προς το τέλος (εν μέσω εκτυφλωτικού ιδρώτα) έχασε λίγο το focus του και έψαχνε απεγνωσμένα για μια πετσέτα (κάτι ξέρει ο Almond που την κουβαλάει από την αρχή μαζί του)... Πάντως αν ροκ και ιδρώτας είναι έννοιες συνυφασμένες, οι Matisse σίγουρα έχυσαν μπόλικο στη σκηνή του Γυάλινου την Παρασκευή που μας πέρασε! Για "εκκλησιαστική ποπ" τώρα δεν γνωρίζω, αλλά δεν ακούγεται καθόλου μα καθόλου άσχημη...

Μαρία Καραγκούνη 

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου