Πως μαζεύεις πάνω από 15.000 σε μια “alternative” συναυλία; Aν είχα εύκολη την απάντηση πιθανόν τώρα θα έκανα διακοπές σε εξωτικά νησιά και δεν θα καθόμουν να γράφω για τους James με την απειλή ενός νέου καύσωνα, αλλά η 2^η μέρα του Fly Beeyond έδωσε ένα hint, που μπορεί να τους βγήκε και τυχαία βέβαια… Καλλιτέχνες που ηχητικά μπορούν ν’αγγίξουν και να χαιδέψουν τα αυτάκια του πιο mainstream κοινού και ποιοτικά αποδεκτοί από τα περισσότερα έντυπα ώστε να μη τους σνομπάρουν οι «ενοχοποιημένοι». Και μπόλικο, βαρύ και ασήκωτο promotion φυσικά. Μέχρι και οι συρμοί του μετρό είχαν ντυθεί στα γαλάζια τον τελευταίο μήνα...

Πριν περάσουμε στο αμιγώς μουσικό μέρος, 2 λόγια για τον χώρο και τη διοργάνωση. Η εμπειρία του κάθε μουσικόφιλου που πάει σε ένα φεστιβάλ διαφοροποιείται συνήθως από κάποιου άλλου και έχει να κάνει με τον χρόνο που θα φτάσει στους γύρω χώρους. Επειδή άκουσα αρκετές διαφορετικές απόψεις, η δική μου εμπειρία ήταν αψεγάδιαστη, έφτασα εύκολα, πάρκαρα άνετα, μπήκα πολύ γρήγορα, έφυγα χωρίς πρόβλημα και επιπλέον για όσους ήρθαν με τον ηλεκτρικό φαντάζομαι ήταν ακόμα καλύτερα αφού οι εγκαταστάσεις είναι δίπλα στον σταθμό. Από κει και πέρα, παρακολουθήσαμε ένα φεστιβάλ με τρομερή συνέπεια και γρήγορες σχετικά αλλαγές, με σχεδόν τέλειο ήχο, σε ένα από τα πιο καλά stages που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Δύο μεγάλες οθόνες δεξιά και αριστερά, καλή δουλειά από τον σκηνοθέτη και ολα θα ήταν πραγματικά τέλεια αν υπήρχαν περισσότερα bar. Οι ουρές για να πάρεις νερό ή μπύρα ήταν ατελείωτες και χρειαζόταν τρομερή υπομονή αν ήθελες να δροσιστείς. Κατα τ’άλλα, ναι, είχε ζέστη, ήλιο, λίγα σημεία με σκιά, αλλά σε rock καλοκαιρινή συναυλία στην Αθήνα πήγαμε... Αυτού του είδους η ταλαιπωρία είναι μέσα στο πρόγραμμα, έχουμε τραβήξει πολύ χειρότερα...Στα συναυλιακά τώρα:

Oi Matisse έδωσαν το εναρκτήριο kick με τις κιθάρες τους και παρότι εμφανίστηκαν μια άχαρη ώρα – στις έξι το απόγευμα, με τη ζέστη να είναι ανυπόφορη – απέδειξαν εκ νέου ότι είναι μια σπουδαία μπάντα και ότι ο χώρος ενός μεγάλου stage τους δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουν όλες τις αρετές που έχει η μουσική τους. Βρέθηκαν σε καλή μέρα, είχαν πάθος, όρεξη και προσπάθησαν (με επιτυχία) να προθερμάνουν τον σχετικά λίγο κόσμο που βρισκόταν εκείνη την ώρα στον χώρο. Επαιξαν (με την εξαίρεση του she smiles) τραγούδια από το πρόσφατο album τους και κάποια στιγμή αργοτερα είδαμε και στις οθόνες το ομολογουμένως εντυπωσιακό video-clip για το “5 seconds of love”. Το what’s up στην μπότα των drums δεν το προσπερνάμε, αλλά το κατανοούμε...

Πόσοι να είχαν πάει αποκλειστικά για την Tori Amos? Οχι και πολλοί από ότι φάνηκε, γι αυτό και μάλλον η επιλογή να βγει πριν τους Air κρίνεται εν μέρει λογική. Το αθηναικό κοινό στην πλειοψηφεία του δεν την αντιμετώπισε ως την τεράστια star και performer που πραγματικά είναι και η μη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το απαραίτητο για την παράσταση της light show μετριασε κάπως το αποτέλεσμα, αλλά όσοι βρέθηκαν μπροστά και παρακολουθούσαν κάθε πόζα της, κάθε κίνηση, κάθε μορφασμό και τις άλλοτε ευλαβικές, άλλοτε οργισμένες επιθέσεις στα κλαβιέ των διάφορων πληκτροφόρων που τη περικύκλωναν κατάλαβαν γιατί λατρεύεται τόσο, κυρίως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Εμφανίστηκε στη σκηνή χωρίς να πεί ούτε λέξη, με μπλαζέ ύφος ντίβας, μαύρη περούκα και κίτρινο κάτι-σαν-φόρεμα ενσαρκώνοντας την Pip από τους 5 χαρακτήρες του American Doll Posse για το πρώτο μέρος του σετ της. Είναι ο πιο εκρηκτικός και σκοτεινός χαρακτήρας που υποδύεται, ανιπροσωπεύει την θεά Αθηνά, και της ταιριάζει ακόμα περισσότερο και από αυτόν της Tori…αυτόν που ακολούθησε δηλαδή, κατά τη διάρκεια του οποίου έπιαξε και παλιότερα τραγούδια, πιο οικεία στον περισσότερο κόσμο. Η κοκκινομάλα Tori λοιπόν μας μίλησε, συστήθηκε, χαμογελούσε πλέον, ήταν πιο άμεση και φιλική, αλλά με την  εσωστρέφεια και την κυκλοθυμικότητα του χαρακτήρα της να γίνονται ολοένα και πιο έκδηλες όσο πέρναγε η ώρα. Αψογη ερμηνεύτρια και επαγγελματίας, έχει αφομοιώσει πολλά στοιχεία πλέον στην μουσική της, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που κάνει μπορεί να εισχωρήσει πραγματικά στην έλληνική ιδιοσυγκρασία. Εφυγε πάντως αφήνοντας τις καλύτερες ενυπώσεις και ελπίζω να τη δούμε κάποια άλλη στιγμή σε πιο ταιριαστό χώρο και χρόνο.

Οι Air είναι σίγουρα Γάλλοι. Ναι, το ξέρετε αυτό, αλλά εννοώ παραείναι Γάλλοι. Αν δεις έναν από αυτούς στον δρόμο θα αναφωνήσεις «να ένας Γάλλος!» ή αν σε ρωτήσουν πως μοιάζει ένας τυπικός Γάλλος μπορείς να απαντήσεις «έχεις δει ποτέ τους Air, ε έτσι!». Το ντουέτο βγήκε ντυμένο στα λευκά, οι υπόλοιποι 3 μουσικοί στα μαύρα, έχοντας ανεβάσει στο stage πλήθος από αναλογικά και ψηφιακά συνθεσάιζερς. Επαιξαν όπως παίζουν... cinematic ατμόσφαιρες, όμορφες μελωδίες, καλό setlist που ευτυχώς ήταν βασισμένο περισσότερο στα προηγούμενα albums και όχι στο καινούριο, προσωπικά μου άρεσαν. Ειδικά η εκτέλεση του La femme D’argent στο τέλος με το ψυχεδελικό δυνατό φινάλε ήταν υπέροχη. Τα Sexy boy, Kelly watch the stars και το τρομερό Don’t be light έκαναν την διαφορά, αλλά παρά τους πολυ καλούς μουσικούς που βρισκόντουσαν στη σκηνή και το έτσι κι αλλιώς γοητευτικό touch των συνθέσεων, οι Air είναι ένα συγκρότημα που μπορείς να απολαύσεις καλύτερα σε ένα γεμάτο καπνούς μικρό club ή στο σπίτι με μπόλικο αλκοόλ... Kαταλαβαίνω όσους βαρέθηκαν περιμένοντας τους James, αλλά προσωπικά και επειδή ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά, πήρα τελικά περισσότερα απ’ όσα περίμενα.

Aντίθετα από τους James πήρα ακριβώς αυτό που περίμενα. Μεγάλη μπάντα, με ατελείωτο κατάλογο και επιτυχίες, ανταποκρίθηκαν πλήρως στις απαιτήσεις και την προσμονή του κόσμου που ήθελε να τραγουδήσει και να χορέψει. Ήταν στιγμές που δεν μπορούσα να ακούσω τον Tim Booth αφού όλοι γύρω μου τραγουδούσαν και γνώριζαν τους στίχους πιο καλά και από τον ίδιο. Με μουστακάκι πλέον και αυτός (αν καταλάβω ότι είναι το νέο trend θα με πιάσει κατάθλιψη γαμώ τον Cave μου...), έδωσε μαζί με τους υπόλοιπους τον καλύτερο εαυτό του και φαινόταν να γουστάρει πραγματικά το “rebirth”, όπως είπε, των  James.
Tρία καινούρια τραγούδια ανάμεσα στις περισσότερες επιτυχίες τους, με κάποιες στιγμές που θα τις θυμόμαστε πιο έντονα, όπως το groovy “Gold Mother” με καμιά δεκαριά κορίτσια και αγόρια από το κοινό να ανεβαίνουν στην σκηνή για να χορέψουν μετά από πρόσκληση του Booth, τα χοροπηδητά από 20.000 πόδια στο ‘laid’, την συγκινητική ερμηνεία στο “waltzing along”και το ‘born of frustration” (χωρίς την τρομπέτα δυστυχώς), τις ανατριχίλες όταν οι πάντες τραγούδαγαν το ‘sometimes” και το “say something”…
Στο encore τα Tomorrow, Getting Away With It και η πιο low-fi εκτέλεση στο She’s A Star έμενε απλά να μας αποτελειώσουν και να μας οδηγήσουν με τον πιο γλυκό τρόπο προς την έξοδο. Οπου παρεπιπτόντως αγόραζες και το παγωμένο σου μπουκαλάκι με νερό. Τέλος καλό δηλαδή, όλα καλά!

Στο Synch τώρα...

Κώστας Μπρέλλας

Φωτογραφίες: Ιωάννα Ζαχαροπούλου