H «φωνή των Chameleons» ανέβηκε στη σκηνή για να ξεκινήσει ένα σετ κομματιών - ύμνων από το πιο αγαπημένο μουσικό παρελθόν. Στη διαδρομή τους αυτή πίσω στο χρόνο, ίσως να ήλπιζαν ότι θα συναντήσουν και την ψυχή των Chameleons, ότι θα θυμηθούν πού την άφησαν. Αλλά εκείνη μάλλον θα έκανε νέο ρεκόρ σε μπύρες σε κάποια pub του Manchester και θα καυγάδιζε με άλλες... αδελφές ψυχές της ηλικίας της, για το πόσο πιο κόπανος μπορεί να γίνει ο Mark Smith, ή που διάολο θα βγάλει αυτή η νέα μόδα με την ηλεκτρονική gay χαζο-pop. Κι έτσι δύο Chameleons και δύο Bushart τριγύριζαν για πάνω από μια ώρα στα καλύτερα χρόνια των πρώτων κάπως άσκοπα, χωρίς συγκίνηση, και πάνω απ'όλα χωρίς εκείνες τις λεπτές αποχρώσεις του γκρι που είχε φτιάξει ο καθένας μας με τη φαντασία του, και χρωμάτιζε στο μυαλό του μια συναυλία των Chameleons. Από «πάθος και ενέργεια» για τη μουσική του συγκροτήματος όπως είχε υποσχεθεί ο Mark Burgess στη συνέντευξή του στο postwave.gr, προσωπικά μου φάνηκε πως στήθηκε ένα κάπως «ελαφρό» πάρτυ, ατμόσφαιρα μα και εκτελέσεις κομματιών που θα ταίριαζαν περισσότερο σε tribute μπάντα. Σαν να ξεκινάει άλλη μια λυπητερή reunion ιστορία...

Τους Tilbury on Cloves είχα καιρό να τους δω, και ομολογώ πως δυστυχώς τους έχω δει μόνο ως support σε άλλα συγκροτήματα. Ονειρικά ηχητικά τοπία, που φανερώνονται αργά και μυστηριακά μέσα απ'τις μπερδεμένες δομές των κομματιών τους. Περισσότερο βάρος στις κιθάρες αυτή τη φορά και λιγότερα ηλεκτρονικά κόλπα. Κιθάρες που εισήγαγαν με ευγένεια την αύρα των Chameleons στο Κύτταρο στο οποίο προσερχόταν όλο και περισσότερος κόσμος με αργό ρυθμό. Οι Tilbury On Cloves κινούνται σε δύσβατα έως «επικίνδυνα» μονοπάτια όσον αφορά την εμπορική απήχηση, μα καταφέρνουν να μένουν στη συνείδηση του κόσμου ως μια ιδιαίτερη περίπτωση εγχώριου συγκροτήματος που βουτάει στην έμπνευσή του και ψάχνεται να τη φέρει στην επιφάνεια, με αγάπη για το μουσικό αποτέλεσμα. Θα ήθελα πολύ να τους άκουγα σε ένα δίσκο όπου θα είχαν συμφιλιώσει τις μουσικές τους επιρροές και θα έβρισκαν τον απλό, μελαγχολικό τρόπο που ψάχνουν, να τις μετατρέψουν σε μαγευτικά κομμάτια.

Το να σχολιάσω το concept των Chameleons vox το βρίσκω λίγο μπερδεμένη υπόθεση τώρα που το είδα, ειδικά αν το συγκρίνω με αυτό που πάνω κάτω περίμενα. Επιτέλους δηλαδή, τι περίμενα πια απ'αυτό το live; Πότε μια τωρινή συναυλία παλιού αγαπημένου συγκροτήματος ήταν καλύτερη από μια παλιά; Ή μήπως το post punk έγινε ξαφνικά μουσική για μεσήλικες σε κρίση ή σε άνοια; Επειδή επιχείρημα για το τι περίπου θα ήθελα να είχε συμβεί δε βρίσκω να διατυπώσω, θυμίζω απλά την άψογη συναυλία των Sad Lovers and Giants τον Απρίλιο. Περίμενα τους Chameleons vox (μεγάλη υπόθεση ήταν το "vox" στο τέλος τελικά), να κάνουν το ίδιο, να «φτύσουν» τα δικά τους Clint και Imagination, προκαλώντας ρίγη και έξαψη όπως έκαναν οι SLAG, όπως έκαναν και οι ίδιοι παλιά. Να αναγκαστεί κανείς να συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίο συγκρότημα ήταν, και να ζήσει για πρώτη ή πολλοστή φορά, τη διαχρονικότητα στη μαγεία της μουσικής τους.

Προσωπικά δεν άντεχα να βλέπω τον Mark Burgess να κινείται με τον τρόπο που το έκανε, τονίζοντας με δυναμικές χειρονομίες το νόημα των λέξεων. Όσο και να χτυπάς την καρδιά σου, δεν την ξυπνάς, και σίγουρα δεν ξυπνάς τις καρδιές των άλλων. Κομμάτια όπως το εναρκτήριο Swamp Thing, το Soul in Isolation, Tears, Nostalgia, παίζονταν από τους δύο βαριεστημένους μουσικούς των Bushart, τον Lever να μη χάνει λέξη στους στίχους και να ταλαιπωρεί τα τύμπανα με πολλή ενέργεια, και τον Mark, με κάπως καταβεβλημένη απ'το χρόνο φωνή, να κινείται και να συμπεριφέρεται σαν πρώην rock star που τραγουδά κομμάτια άλλης μπάντας και προσπαθεί να τα κάνει δικά του. Θα ήταν στ'αλήθεια συγκινητικό να τραγουδούσαμε στίχους απ'το νοσταλγικότατο Nostalgia , μα τελικά ήταν απλά διασκεδαστικό. Αλλά όσο κι αν ο κύριος Burgess έδειχνε ότι πολύ επιτυχημένα αφουγκραζόταν την ενέργεια του κόσμου και προσάρμοζε την παρουσία του, ήταν το χειρότερο Second Skin της ζωής μου. Ακούσατε την ισοπεδωτική, επική κιθάρα του σε κάποιο σημείο; Ή σε κάποιο άλλο σημείο της συναυλίας; Τα σχεδόν γυμνά από συναίσθημα κομμάτια, έπεφταν άσφαιρα στον κόσμο που τα «κατανάλωνε» βιαστικά σαν χιτάκια μιας παλιάς εποχής.

Η σχέση νομίζω του καθενός με τους Chameleons, βρίσκεται στα ακούσματα των δίσκων τους που όρισαν το post punk και επηρέασαν αμέτρητους μουσικούς τις επόμενες δεκαετίες. Το ψυχικά άνευρο live του 2009 δεν μπορεί να μου την αλλάξει. Συνοπτικά και άσκοπα, παραχώθηκαν με βιασύνη στο αξιέπαινο παρελθόν τους και πιστοποίησαν ότι από εδώ και πέρα θα βρίσκονται εκεί, και μόνο.