Synch day 3 - Τεχνόπολις, Γκάζι
Στο καμίνι της Τεχνόπολης έπεσε η αυλαία σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα φεστιβάλ που γίνονται στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια.Σε ένα καλοκαίρι πρωτόγνωρα γεμάτο μουσικές εκδηλώσεις, βρήκε τη θέση του ένα φεστιβάλ όπου μας παρουσίασε πέρα από δύο, τρία ονόματα (Fisherspooner, !!!, Front 242) που είναι κάπως γνωστά, κυρίως μουσικούς από τον χώρο της πειραματικής ηλεκτρονικής σκηνής από όλο τον κόσμο. Μουσικούς που σε διαφορετική περίπτωση ούτε θα αντιλαμβανόμασταν την ύπαρξη τους. Έτσι λοιπόν την Τρίτη ημέρα με την ζέστη να σε αποδιοργανώνει, στην ευτυχώς κλιματιζόμενη αίθουσα Δ10 Παλαμάς ανακάλυψα τις θρυμματισμένες εικόνες του Ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι μετουσιωμένες μέσα από την  μουσική ενός Γεωργιανού ονόματι Post Industrial Boys, χρώματα σέπιας και σταγόνες βροχής πάνω σε έναν σπασμένο καθρέφτη είναι η μουσική του. Όλα περασμένα μέσα από τον υπολογιστή του, ηλεκτρονικοί ήχοι, βαλσάκια, νότες σε ένα πιάνο χαμένο στο πουθενά, γκρίζα μπλοκ κτιρίων της πατρίδας του.

Για μένα ήταν η καλύτερη εισαγωγή για να δω τους Mum – σε αντίθεση με τους Loka που είχαν προηγηθεί στην αυλή και την jazzy electronica που τουλάχιστον στην σκηνή δεν μπόρεσε να λειτουργήσει .

Περίπου στις εννιά και με τον κόσμο διάσπαρτο εδώ και εκεί στις διάφορες εκδηλώσεις του φεστιβάλ, έκαναν την εμφάνιση τους οι Ισλανδοί MÚM – στα ισλανδικά σημαίνει μητέρα - που παρά την υψηλή θερμοκρασία δεν έδειξαν να πτοούνται.Με δύο καινούργιες τραγουδίστριες – η εναλλακτική απάντηση στους Abba ίσως – και με καινούργια τραγούδια στο σακκούλι τους το επταμελές σύνολο απέδειξε γιατί στην πατρίδα τους τους αποκαλούν electronica darlings.

Έτσι παρότι η μουσική τους δεν σε προτρέπει να ξεσαλώσεις σε έναν άγριο χορό, κατάφεραν με την ιδιόμορφη ποπ που παίζουν και την διάθεση τους πάνω στην σκηνή που ξεχείλιζε,  να μαζέψουν τον κόσμο στην αυλή, και όχι μόνο να τον μαζέψουν αλλά και να τον κερδίσουν.
H παλαβή παρέα από το Reykjavik έπαιξε αρκετά καινούργια τραγούδια που -δείχνουν ότι η στροφή που έκαναν μετά το πρώτο τους άλμπουμ (Yesterday was dramatic,today is ok ) στα δύο επόμενα, σε πιο παραδοσιακές φόρμες, ενταγμένες ίσως σε αυτό που θα ονομάζαμε electronica συνεχίζεται και ολοκληρώνεται.Παιδικά τραγουδάκια, χορωδιακά φωνητικά, τρομπέτες, φυσαρμόνικες,β ιολιά και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε επιστρατεύτηκε για να αναπλάσει αυτόν τον σχεδόν αέρινο και διάφανο κόσμο που εκφράζει η μουσική τους. Οι εικόνες που προβάλλονταν από πίσω τους νομίζω ότι ήταν αντιπροσωπευτικές της μουσικής τους. Τα τραγούδια τους θα μπορούσαν να ήταν ταινίες του Τέρι Γκίλιαμ απογυμνωμένες όμως από την διαστροφή και την υπόγεια νεύρωση των ηρώων του.
Στο τέλος αφού ευχαρίστησαν όλον τον κόσμο εξαφανίστηκαν, για να εμφανιστούν μετά από μερικά λεπτά, μες στην τρελή χαρά σαν σκανταλιάρικα παιδιάπου μας είχαν κοροιδέψει, για να παίξουν ένα κομμάτι το οποίο το αφιέρωσαν στην γυναίκα του ντράμερ τους η οποία είχε γενέθλια καθώς και σε όσους από το κοινό είχαν επίσης γενέθλια και αυτοί.
Να είναι καλά τα παιδιά που με την την ιδιόμορφα παιδική άποψη τους για την ποπ μας ανακούφισαν από την ζέστη έστω και προσωρινά.

Έτσι το τριήμερο synch έκλεισε για μένα – μια και δεν είχα ούτε το κουράγιο, ούτε την διάθεση να δω τους Method of Defiance του Bill Laswell  που ακολούθησαν μετά – αφήνοντας μου την αίσθηση ενός ολοκληρωμένου και αρκετά επιτυχημένου φεστιβάλ, με τα καλά και τα κακά του, τον άσχημο ήχο που είχε ορισμένες φορές τις πολλές και ταυτόχρονες εκδηλώσεις – ιδιαίτερα τις οπτικοακουστικές προβολές που θα προτιμουσα να γίνονταν ίσως σε έναν άλλο χωρο , σε διαφορετική ώρα από αυτή των συναυλιών ώστε να μπορέσεις να τις παρακολουθήσεις ολοκληρωμένα και με την ησυχία σου και όχι με το άγχος ότι θα χάσεις κάποιον μουσικό.

Αλλά αυτά είναι πταίσματα και μόνο στο γεγονός ότι στο χωριό που λέγεται Ελλάδα γίνεται ένα τέτοιο φεστιβάλ, που υπερβαίνει την εμπορικότητα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν και μπράβο στο φεστιβάλ Αθηνών που τόλμησε να το εντάξει στο πρόγραμμα του.
Κλείνω ελπίζοντας να δούμε ίσως κάτι παρόμοιο και τον χειμώνα, μπας και ξεφύγουμε λίγο από τα καθιερωμένα.

Κώστας Λιμνιάτης

Φωτογραφίες: Olga K.